[sugarcane]

Napisane przez LauraS.

Witajcie.Udzielałam się w poprzedniej części wątku aczkolwiek pewnie nikt mnie nie pamięta.
Od 10 lat nie żyję normalnie i nie zaznałam radości i przyjemności życia ;(
Zaczęło się od anoreksji,depresji,teraz bardzo silna depresja,fobia społeczna,zaburzenia odżywiania(jedzenie kompulsywne,bulimia).
Moi rodzice mają mnie już dość i nie rozmawiają ze mną(nie mieszkam z nimi).Mam 22 lata..
Chcę zerwać ze swoim chłopakiem(mimo,iż wiem,że to super facet i boję się,że nie spotkam już takiego,a na pewno żaden taki mnie nie pokocha),bo nie wytrzymuję spotkać,nie mam ŻADNYCH potrzeb seksualnych,co staje się coraz większym problemem.Nie mam ochoty spotykać się z ludzmi,rozmawiać z nimi,nienawidzę i wstydzę się swojego wyglądu.
Teraz lekarz znów zmienił mi leki(brałam ich już tyle,że jak o tym myślę od razu płaczę,bo jestem tak młoda a nie potrafię żyć bez tylu leków).Biorę neurol i asertin.Strasznie się boję,że to nie pomoże.Biorę je dopiero 3ci dzień.Budzę się z ogromnym,paraliżującym mnie lękiem,w ciągu dnia nie wychodzę z domu,leżę w łóżku..
Moi rodzice uważają,że to nie choroba tylko lenistwo i,że mam wszystko w d...,ale ja tak strrrasznie chciałabym poczuć się dobrze
Chodzę raz w tyg. do psychologa,ale poza tym nie robię nic...
Chciałabym umrzeć,wciąż mam myśli samobójcze.

Bardzo podobnie jak u mnie. Nie mam pojęcia co ci poradzić, może hospitalizacja? Ja się kompletnie nie znam, ale skoro leki nie pomagają, a w domu ledwo żyjesz, to może to Ci pomoże..