[kroofk@]

Kolejne DDA.
Jestem.
Ale nie mówię o tym.
Raz - powiem dokładnie.

Napisane przez PopiołyFeniksa

Za każdym razem gdy on przychodzi pijany, czuję jak coś we mnie umiera.
Nie bije, nie awanturuje się, nigdy nikogo po pijanemu nie skrzywidził fizycznie. Ale ja widzę ten szalony błysk w jego oczach i się boję.
Im jestem starsza tym trudniej mi z tym żyć.

Masz szczęście. U mnie w każdy zakrapiany dzień są dzikie awantury, które psychicznie mnie niszczą - nie wspomnę o mamie.
Zdarza się - przemoc fizyczna.
I to nie rzadko.
Wiele razy ukrywałam to, że zostałam...
...nazwijmy to... pobita. Nie, może nie pobita, ale uderzona.
Ślady pozostawały.
Zostały w psychice, na ciele znikają.

Napisane przez PopiołyFeniksa

Chyba o to mu chodzi, być w centrum zainteresowania.
Nie mogę go słuchać: kiedy się upija, zbiera go na rozmowy. A ja nie chcę rozmawiać, kolejny raz udawać, pozorować normalność.
Często upija się na wesoło i to jest najgorsze. Smutek, złość mogę znieść, ale udawaną radość- NIGDY.
NIENAWIDZĘ GO I KOCHAM RÓWNIE MOCNO. Boję się, że w końcu zrobi sobie krzywdę.

A ja swojego NIE MOGĘ znieść. Ja go już dawno przestałam kochać. Dla mnie nigdy nie był ojcem.
Ojcem, bo pieszczotliwe tato już dawno z moich ust nie wyszło.
Swojego ojca nienawidzę.
I nie tylko, gdy pije...
Nie umiem na niego spojrzeć i porozmawiać z nim nawet, gdy jest trzeźwy.
Nienawidzę go...

Napisane przez PopiołyFeniksa

Nigdy mu tego nie wybaczę, chciałabym, ale nie potrafię. Nie wybaczę mu tego, że nauczył mnie nienawidzieć samej siebie, wpoił we mnie lęki i poczucie niższości.

Ja już nie potrafię myśleć o tym, żeby mu przebaczyć. Nawet chyba już nie chcę...
Nie wybaczę mu tego, że nauczył mnie nienawidzieć samej siebie, tego, że boję się ludzi, że mam niskie poczucie wartości, przede wszystkim tego, kim jestem od strony psychicznej...

Napisane przez PopiołyFeniksa

udało mi się zbudować cudowny związek, odbudować szacunek i wiarę w siebie, ale jakaś RYSA na duszy jest.

Masz szczęście.
Ja nie potrafię.

Napisane przez PopiołyFeniksa

Tak bardzo chciałabym raz w życiu poczuć się całkowicie bezpieczna..właśnie ten brak boli najbardziej, odarcie z poczucia bezpieczeństwa. Brak zaufania (nie umiem w 100% zaufać nikomu i niczemu, nawet sobie).

Mam takie samo pragnienie...

Napisane przez PopiołyFeniksa

W imię do rodzica mam nerwicę

Też mam... Też mam ją nabytą...właśnie przez niego.
A co najgorsze to tak naprawdę NIKT nie wie co się dzieje u mnie w domu, poza mną i moją mamą.
I nikt w to nie wierzy, jeśli choć odrobinę usłyszy...
Dzięki za wysłuchanie.