[Asisianka]

Hmmm ja ekspertem nie jestem, ale mam dwie córki obie ponad dwa lata więc ten trudny okres mam już za sobą (uff!)

Każde dziecko jest inne i każde może inaczej się zachowywać ale...
W tym okresię dziecko ma duże skoki w rozowju inteligencji, coraz więcej pojmuje, zaczyna się uczyć mówić i czasem z tą nową wiedzą i możliwościami nie umie sobie poradzić....
moje córki na te skokowe przyrosty wiedzy początkowo reagowały płaczem (jak nadmiar bodźców), gorzej spały, bardziej nerwowo.
Potem wiedziały już że mogą więcej, że świat jest taki wielki, na wyciągnięcie rączki (trzeba sprawdzić!) ale nie nie znały swoich ograniczeń oraz tego że tego czy tamtego im nie wolno bo są za małe więc bunt, płacz i histeria... opanowywanie emocji oraz mierzesnie sił na zamiary przyszło dużo później.... Najgorszy etap zaczyna się jednak po 18 miesiącu życia, czyli słynny etap buntu. Dziecko wie, że może powiedzieć NIE! I buntuje się często dla samego buntowania się. Ja mówie: idziemy w lewo, więc dziecko idzie w prawo i patrzy jak ja zareaguje... i tu trzeba dużej cierpliwości i konsekwencji. Bo dziecko znające granice to dziecko z poczuciem bezpeiczeństwa, wtedy się uspokaja. Niestety często takie bunty to kładzenie się na podzłodze i wrzaski, wynoszenie pod pachą z placu zabaw, histerie w sklepie itp. Na pocieszenie to tylko etap przejściowy i prędzej czy później mija - o ile rodzic wykarze się cierpliwością. Moja młodsza ma 26 miesięcy i bunty zdarzają się już sporadycznie, podczas gdy w wieku 20 miesięcy była to niemal codzienność.