[chica_de_ayer]

Pozwolę się nie zgodzić z tezą, jakoby kino Almodovara nie było ambitne. Przecież to kino wcale nie tak łatwe i oczywiste, chyba tylko ignorant brałby wszystkie środki wyrazu, jakie stosuje reżyser za dosłowne. Dlatego śmieszą mnie wielokrotnie powielane opinie o epatowaniu dewiacjami i ogólnej niskiej wartości produkcji hiszpańskiego reżysera - takie zdanie może mieć chyba tylko osoba, która ogląda film bezrefleksyjnie.

Bo Almodovar zmusza do głębokiej refleksji - obnaża wszystkie grzeszki jakie drzemią w człowieku, trawiące go emocje i rozterki. Ma zawsze świetnie skonstruowany portret psychologiczny bohaterów, ich motywacje, historię i bagaż uczuciowy. A że pożądany efekt osiąga poprzez częste ucieczki ku pastiszowi, grotesce, czy nawet wycieczki w kierunku kiczu, cóż - kto artyście zabroni? To jest ogromna sztuka, by w dziele tak obfitującym w mnogość wątków i środków wyrazów nie zatracić przesłania - a każdy film Almodovara takowe posiada. To czyni go zapamiętywanym, a samemu reżyserowi zapewnia rozpoznawalność i charakterystyczność. Szokuje, wstrząsa, budzi skrajne emocje, otwiera oczy i nie pozwala o sobie zapomnieć.