[Andrzeej]

Napisane przez KlaraInNeverland

W lepszych chwilach wiem, że nic z tego nie będzie i że dam radę być tylko przyjaciółką, ale potem zaraz przychodzi otrzeźwienie i stwierdzam, że nie dam rady. Wiem, że jedynym wyjściem byłby wóz albo przewóz, ale boję się, że wszystko zepsuję...

Wiesz co, ja też byłem w podobnej sytuacji. Niestety nie wyszło - na początku było strasznie ciężko bo przebywałem z tą osobą praktycznie codziennie, miałem ochotę ją sobie wydrapać z telefonu, zerwać wszystko, zapaść się pod ziemię.

No ale niezależnie od tego i tak uważam, że było warto jej powiedzieć. Przebywanie z nią i tak było coraz trudniejsze bo wiadomo, że w stanie zakochania pewne słowa człowiek zaczyna rozumieć na opak, łatwiej go czymś dotknąć, a świadomość, że nie możesz zrobić tego co chcesz już w ogóle niszczyła. Nigdy się nie dowiem czy byłem tylko jej czasoumilaczem - moze sobie z tego beztrosko korzystała. Tak czy siak ja widziałem w niej przyjaciółkę i coś znacznie więcej, i uważałem, że niezależnie od wszystkiego zasługiwała na prawdę.

Prawda jest taka, że jako przyjaciółka i tak długo nie pociągniesz. Co zrobisz jak zacznie Ci opowiadać o swoich podbojach miłosnych, albo opowie o randce na której był, albo zacznie się spotykać z jakąś dziewczyną ?

Powiedz mu, ale wiedz, że może skończyć się tak, że zostaniesz i bez kolegi, i bez przyjaciela i bez miłości. No ale czasami tak być musi, aby odzyskać równowagę.