[bura kocurka]

To zadziwiające, jak często mamy tendencję do „niedożycia”. Niby oddychamy, robimy różne rzeczy, ale ciągle coś nam nie odpowiada, ciągle wolelibyśmy być kimś innym, gdzieś indziej, z kimś innym. Mijają godziny, dni i lata, a my nie mieliśmy jeszcze okazji cieszyć się sobą, swoim własnym życiem, swoim domem i rodziną. Jesteśmy ślepi na piękno własnych krajobrazów, głusi na melodię własnych pieśni. Fizycznie jesteśmy obecni, ale nasze myśli wirują gdzieś indziej – śledząc zazdrośnie życie innych ludzi, marząc o rzeczach, których nigdy nie będziemy mieli. Oskarżamy innych, często własne dzieci, o nasze porażki, lenistwo i zmarnowane talenty.

http://stellagonet.blogspot.se/2013/...d-30-stka.html

Pomijając temat całego artykułu, to podoba mi się ten fragment...mam to właśnie "niedożycie". I myślę, że większośc z nas cierpi na to samo, niestety