[201605300922]

plox, mój facet studiuje prawo na UJ, niby jeden z dwóch najlepszych obok UW wydziałów prawa. I co? I nic, nie wiem, czy to kwestia 500 osób na roku z samych stacjonarnych, ale poza sesją on nie musi robić NIC. Dla przyzwoitości czasami coś poczyta, ale generalnie teraz stwierdził, że musi sobie czas wypełnić i robi certyfikaty językowe. Ma czas absolutnie na wszystko, poza sesją. Ja studiuję medycynę, nie uważam, żeby były to studia dla nie wiadomo kogo, ale przy podobnym poziomie uzdolnień, co mój facet, jednak muszę się uczyć znacznie więcej. Może nie ślęczę po nocach, bo generalnie szybko mi wiedza wchodzi do głowy, ale że tak to ujmę ,,rygor studiowania" mam zupełnie inny - na każdym przedmiocie wejściówka albo zaliczenie pod koniec bloku, w regularnych odstępach czasu jakieś większe kolokwium. Oczywiście, że chodzę na imprezy, siedzę na wizażu, gotuję i oglądam seriale - ale naprawdę, zawdzięczam to głównie dobrej pamięci i umiejętności skupiania uwagi, bo mieszkałam z osobami, które uczyły się o wiele więcej ode mnie a wcale nie szło im jakoś wymiernie lepiej, często wręcz przeciwnie.

Moim zdaniem kierunkiem studiów, który rzadko jest wymieniany jako ,,najbardziej wymagający" to pielęgniarstwo. Po pierwsze, mają dużo nauki, konkretnych rzeczy, a nie jakiegoś lania wody jak na niektórych kierunkach humanistycznych. Po drugie, poza normalnymi zajęciami, wejściówkami, mają naprawdę dużo godzin praktyk w szpitalu, także często siedzą na uczelni od rana do nocy. No i nie są to praktyki w parzeniu kawy, tylko naprawdę dość obciążające psychicznie i fizycznie.

Za wymagające uważam też studia filologiczne. Co do politechnicznych, mam mieszane wrażenia, randkowałam z kilkoma przyszłymi inżynierami i nie wiem, czy trafiałam na jakieś super mózgi czy super leserów, ale oni też poza sesją takiego wielkiego rygoru nauki nie mieli.