Odniosłam podobne wrażenie. Wika, dyskusja z Tobą przypomina rozmowę z osobą, która nie ma jeszcze dziecka, ale wydaje jej się że wie więcej niż osoby posiadające dzieci. Na razie to są tylko Twoje teorie...
Oczywiście, że zyskują, nikt temu nie przeczy.
Pisanie, że posiadanie dwójki dzieci , wymaga takiego samego zaangażowania czasowego i emocjonalnego jak przy jednym dziecku, jest jakimś nieporozumieniem.
Oczywiście, że posiadanie jednego dziecka też rodzi problemy, logiczne, że przy dwójce tych problemów jest więcej.
Wątek zszedł już na tak dziwne tory, że każdy mam wrażenie pisze o czymś innym.
Być może teoria o takim samym zaangażowaniu czasowym przy dwójce jak przy jednym dziecku ma zastosowanie przy różnicy wieku powiedzmy do 3 lat, kiedy to dzieci są na podobnym etapie rozwojowym.
Natomiast kiedy ta różnica wynosi powiedzmy 5-6-7 lat nie jest już chyba tak kolorowo. Kiedy po pracy mamy w domu np. pierwszoklasistę, któremu trzeba pomóc w odrabianiu lekcji i rozbrykanego 1,5-roczniaka. Wieczorem do snu tych samych książek wspólnie nie przeczytamy, wspólne usypianie też raczej nie wchodzi w grę.
Wszystkie mi znane w realu podwójne mamusie mówią o dodatkowych obowiązkach wynikających z wychowywania dwójki dzieci, ale jak widać Wizaż rządzi się swoimi prawami
Z mojego punktu widzenia posiadanie przeze mnie drugiego dziecka, oznaczałoby mniej czasu dla siebie i dla każdego z dziecka. Chociażby dlatego, że musiałabym rano wstawać, wychodzić wcześniej , żeby wyszykować i odprowadzić dwoje dzieci do przedszkola/szkoły, to samo po pracy. Wracałabym później do domu, a mniejszą ilość czasu po pracy musiałabym poświęcić dwójce dzieci. Doba niestety nie jest z gumy.