[pseudofeministka]

Napisane przez Shawtty

Oczywiście... kiedyś po prostu nie definiowało się stanów jako nerwica, depresja, cieszę się, że teraz jest tego większa świadomość, zrozumienie (choć jeszcze zdarza mi się, niestety, natknąć na opinie, że ktoś jest po prostu 'słabym człowiekiem', 'wymyśla problemy'). Mój dziadek pomimo że był bardzo spokojnym człowiekiem, bardzo się zamartwiał o dobro rodziny, czasem był to brak pieniędzy, brak jedzenia... Moja babcia miała okropne nerwobóle ucha. Classic wspomniała o wojnie, tego argumentu już nie da się przebić. Ale już nieważny jest powód, a sposób odczuwania go, przeżywania.

Ich problemy były po prostu inne, mało kto z nas teraz w Polsce musi borykać się z głodem, skrajną biedą, z wojnami. Na szczęście. Mamy też lepszy dostęp do pomocy, ba, w ogóle mamy do niej dostęp.

Moja babcia tez przezyla wojne , zostala sama z piatka dzieci, bo moj dziadek zmarl przed 40 stka, musiala sobie radzic. I wiesz co? Dla mnie to jest jedna z najradosniejszych osob, ktore znam. Ona czesto sie dziwi, ze ta dzisiejsza mlodziez taka "niezyciowa". I mi sie wydaje, ze to wlasnie takie doswiadczania, realne problemy ktore ktos doswiadczyl sprawia, ze czlowiek zaczyna doceniac to wszystko.


A ludzie w dzisiejszych czasach maja naprawde wiele, wiekszosc na wyciagniecie reki i co?




Moze kiedys byly takie jednostki chorobowe. Ale nie bez przyczyny mowi sie, ze depresja to choroba XXI wieku. Kiedys nasze babki , dziadkowie pracowali zazwyczaj na gospodarstwach, musieli zajac sie praniem, gotowaniem , sprzataniem bo nie bylo ulatwien typu pralki . zmywarki itp. Nie bylo zwyczajnie czasu na rozmyslania i zastanawianie sie.

---------- Dopisano o 12:19 ---------- Poprzedni post napisano o 12:18 ----------

Napisane przez maja102

no przeciez w xix wieku angielscu lekarze wymyślili nawet wibrator, żeby leczyć kobiety z histerii

:d