[Limonka2738]

Napisane przez Apsik93

Po części rozumiem co chcesz powiedzieć. Tylko jakim sposobem miałabym porozmawiać o tym co mnie martwi w związku z pojawieniem się dziecka bez świadomości ze mówię z własnego doświadczenia. Miałabym po prostu teraz odpuścić i postawić wszystko na ślepy los i oczekiwać czy będzie inaczej jak już pojawi się dziecko, o ile się pojawi. Ta cała sytuacja jest Dla mnie dziwna. Wszystkie nasze czyny są spowodowane przeszłością człowiek powinien się chyba uczyć na błędach. Teraz właściwie nawet nie wiem jak mam z nim rozmawiać. Od wczoraj się do mnie nie odzywa A jakakolwiek próba rozmowy sprawia że jest jeszcze gorzej. Nie czuje się winna wypowiedzianych słów bo nie miały na celu go zranić, A mam wrażenie że on chce żebym się czuła i najlepiej poszła go przepraszać że wgl jakim prawem tak mówię, ze wątpię w jego zdolności zarówno jako rodzica jak i partnera. A tak nie jest, jako kobieta może naiwnie oczekiwalam odpowiedzi "ze damy sobie rade" lub "będę przy tobie ". Kiedyś może bardziej konkretnej deklaracji. Ale nie takiego obrotu sytuacji. Przepraszam was za takie dlugie wiadomości. Z nikim nie mogę o tym porozmawiać.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ja rozumiem was oboje.

Temat jest według mnie po prostu ciężki.

Ty masz swoje doświadczenia, których nie zapomnisz tak po prostu teraz.

A on nie ma swoich doświadczeń, więc słuchanie o twoich doświadczeniach z innym facetem może być dla niego trudne.

Myślę, że po prostu powinniście podejmować teraz decyzje wspólnie, ale nie wspominaj mu, na czym bazujesz swoją opinię.

Będzie chciał zrobić coś według Ciebie niepotrzebnego i zbędnego, pozwól mu. Najlepiej uczymy się na swoich błędach, a nie na cudzych.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz