[iLady]

Napisane przez bonnietyler

Na pewno mial problemy, tendencje do depresji, tylko ze kiedy radziłam mu iść do specjalisty, to stanowczo odmawiał. Przykro mi, ale w momencie kiedy człowiek jest dorosły, powinien umieć wziąć za siebie odpowiedzialność i poszukać pomocy. A nie udawać twardziela "powinienem sobie z tym poradzić sam" czy wstydzić się "nie potrafiłbym się zwierzać komuś obcemu". No fajnie, tylko nie potrafił sobie radzić sam i obrywało się najbliższej osobie w jego otoczeniu, czyli mnie. Byłam jego jedyna ostoja i niemalże sensem życia, stawiał mnie na jakimś piedestale. Wielokrotnie mu mówiłam, ze to niezdrowe i tak nie powinien wyglądać normalny związek, ze nie może uzależniać swojego szczęścia ode mnie, ale nie docierało. Dla niego to było romantyczne i dowodziło jego miłości. On jest po prostu dysfunkcyjny; zdaniem terapeutki ja pełniłam w tym związku taka funkcje zapełniania pustki, bo przynajmniej mógł sobie powiedzieć, ze skoro jest w związku i ma mnie, to jego życie nie jest aż takie tragiczne. I rzeczywiście, ja z kolei mam pewne poczucie wykorzystania.

Imo nie chodzi o negowanie twoich uczuć - każda strona ma swoje, które nie są lepsze ani gorsze, co juz pisano wyżej. Bardziej chodziło chyba o to jak rozwiązałaś całą sytuację i że faktycznie to mogło mu pogorszyć sprawę. To, że podjęłaś samą decyzję to jest coś, do czego miałaś pełne prawo.