[karolka21]

Od jakiegos czasu zaczynam myslec powaznie o wyjezdzie do Szwecji. Przyznam szczerze, ze przeczytalam caly watek od poczatku i zaczely mnie nachodzic watpliwosci.
W wieku prawie 30 lat obudzilam sie i doszlam do wniosku, ze chyba pora cos zmeinic, i ze jest to juz ostatni dzwonek na jakakolwiek powazna zmiane, biorac pod uwage, ze nie mam ani meza ani dzieci.
Kilka lat mieszkalam juz za granica, dokladniej na wyspach, 5 lat temu wrocilam do Polski i znalazlam super prace, mam dobre stanowisko, ale to chyba nie jest do konca to czego bym chciala. U nas w kraju wszyscy do czegos daza, jest wszechobecny ped za pieniedzmi, silna chec posiadania czegos, i niestety ludzie maja coraz mniej zasad.
Zawsze mi sie wydawalo, no wlasnie to jest chyba dobre okreslenie-wydawalo- ze w Skandynawii ludziom, zyje sie spokojniej.
Od roku ucze sie szwedzkiego, mam dwa zawody i biegle mowie po angielsku. Z jednej strony chcialabym zaryzykowac, ale z drugiej po przeczytaniu tego wszystkiego ogarnely mnie watpliwosci.
Przyznam szczerze, ze zdziwilam sie troche tym, co piszecie o szwedach i jakis blizszych znajomosciach z nimi.
Ja od kilku lat mam znajomych szwedow, ktorzy co roku przyjezdzaja do Polski i zawsze kiedy tu sa ,spedzamy te kilka dni razem, i nigdy bym nie powiedziala, ze sa to ludzie zamknieci i stroniacy od kontaktu z drugim czlowiekiem. Wrecz przeciwnie. Z drugiej strony, nigdy nie widzielismy sie na ich terenie. Z racji tego, ze jestem wiecznie zapracowana pomimo tego, ze mam okazje pojechac do nich, jakos nigdy mi sie nie udalo.
Ciesze sie, ze Wam sie udalo
Ja teraz musze zwalczyc walke sama ze soba i zdecydowac czy niedlugo podbijac Sztokholm