[mallinka86]

Gdy zobaczyłam ten wątek początkowo nie wiedziałam,że istnieje coś takiego jak DDA... Teraz jak czytam te wszystkie wasze wypowiedzi to łzy mi lecą po policzkach. Ja też mam ten problem i cieszę się,że mogę się z kimś nim podzielić. Mój ojciec też pił i nadal pije, ale teraz wygląda to trochę inaczej. Wcześniej były awantury, krzyk, rozbijanie różnych przedmiotów, szarpanie się z nim,żeby nie jechał pijany samochodem i nic sobie nie zrobił. Teraz od dłuższego czasu jest trochę spokoju. Też pije codziennie piwo i najczęściej jest po nim pijany, ale spokojny. Mimo tego,że coś niby zmieniło się na lepsze to ja nie potrafię... Ciągle jest mi źle... Czuję się bezsilna prawie w każdej sytuacji, na wszystko reaguję krzykiem i płaczem, mam nerwicę i każdego dnia czuję niepokój. Moje siostry zresztą też. Może sytuacja w domu nie jest już taka jak kiedyś,ale mimo to ślad na psychice pozostał. Nie jesteśmy już normalną rodziną. Wyszło tak,że zamykamy się w sobie,gdy coś jest nie tak lub reagujemy krzykiem. Chciałabym być pewna siebie, wierzyć w siebie, ale ciągle czuję się czemuś winna. Wybaczyłam swojemu ojcu, potrafię z nim normalnie porozmawiać, pożartować, ale sama już nie jestem taką osobą jaką byłam kiedyś. Teraz ciągle ten lęk i strach. Ojciec często mi zarzucał,że jestem do niczego i taka się czuję. Nikomu nie potrzebna i bezwartościowa. To trwa już kilka lat. Zbierałam się na odwagę,żeby iść do psychologa, ale ciągle mi jej brak. Ciągle boję się przyznać przed sobą i innymi,że mam problem, że często tylko udaję szczęsliwą i pewną siebie dziewczynę. Czasami mam ochotę poprostu zniknąć...