[czoms]

Hej Mam 24 lata i jestem tu nowa, chociaż na ten wątek wracałam wiele razy... za każdym razem jak zrobiłam sobie masakrę, to wpisywałam w google pytania, jak przestać wyciskać?

Oczywiście dzisiaj się znowu zmasakrowałam czyli znowu szukałam pomysłu jak z tym przestać i tym samym kolejny raz wróciłam tutaj...

Jestem taka zmęczona... Od chyba 2 lat walczę z nałogiem... Czasami udało mi się nie wycisnąć prawie nic przez miesiac?! Czasami przez tydzień? ale co z tego jak ciągle coś mam na tej twarzy

Czuję się smutna, bo to takie nie fair, że np przez miesiąc nic nie ruszam a nie widzę w ogóle poprawy. Czasami jest nawet gorzej, nagle milion pryszczaków wychodzi...

I zawszę stoję między młotem a kowadłem. Czy wycisnąć, mieć pryszcza z głowy i patrzeć na ranę? Czy patrzeć, jak się powiększa i jak puchnie mi pół twarzy? A nawet jak juz nie mam jakiegoś wulkanu strasznego, to mam milion krostek i grudek. Próbuję nie patrzeć w lustro ale samo mycie twarzy mnie dobija jak czuję pod palcami to ohydztwo!

Niby trądzik przeczosowy dotyka osób o niskim poczuciu własnej wartości. Mi się zawsze wydawało, że jestem taka hej do przodu, że znam swoją wartość. Wcale nie czuję się jakaś brzydsza czy coś? Ale z drugiej strony może jednak coś w tym jest? Ile razy mam zły humor, bo wiem, że moja twarz wygląda źle... i wtedy tez nie czuję się sexownie ani nic.

I tak sobie zadaje pytanie- a co jeżeli taka moja uroda? I będę miała pryszcze do końca życia? To do końca życia będę tak torturować tą twarz? Aż będę miała blizny?! Nie umiem przestać o tym myśleć. Nie chcę się obudzić jako 30-latka która pół życia spędziła mysląć o pryszczach, o sposobach jak je zlikwidować i jak ich nei wyciskać...

Zycie jest takie piękne, tyle ma do zaoferowania, a ja całą energię skupiam na swojej twarzy i jej niedoskonałościach.... mogłabym napisać cały esej o tym, ale nie chcę Was zanudzić

Buziaki