[kotwilka]

Napisane przez SekretnyWachlarz

Co do drugiej części. Gayenko tak jest zawsze. Ja naprawdę chciałabym się zmienić. Myślisz, że to mi odpowiada? Albo ciągłe latanie po lekarzach, bo myślę, że mam raka mi odpowiada? Oczywiście, że nie. Jednak dla ludzi z boku to jest zawsze takie proste, zawsze się słyszy. Zrób coś, no zrób coś. W ciągu tych wszystkich lat poznawałam wiele osób: anorektyków (np. A. ważąca 35 kilogramów, mająca prawie 170 cm wzrostu), bulimików, narkomanów, alkoholików, osób uzależnionych od leków itd. itd. itd. Pomijając osoby, które nie chciały się zmienić, to reszta chciała. Tylko to nie takie łatwe. Może się wydawać to absurdalne ale czasami patrzę w lustro i nie wiem kogo tam widzę, nie utożsamiam się z moim wyglądem ani wnętrzem. Jak mogę się zmienić skoro nie wiem jak się nazywam? Ostatnia terapia nie wiele dała. Gadanie w kółko gadanie, co się działo w minionym tygodniu, dlaczego czułam się w pon. tak, a w środę już inaczej. To tylko gadanie, nie zmienia nic. Nie rozumiałam sensu tych pytań i co niby miały zmienić. Czasami aby coś zrozumieć trzeba to przeżyć, naprawdę. Najgorszemu wrogowi nie życzę aby nie wiedział kim jest i się zastanawiał czy coś się działo naprawdę czy sobie to wymyślił. Ostatnim razem usłyszałam, że może powinnam zacząć brać leki, to zabolało. Nie chcę sztucznego poprawiacza humoru.

Uprzedziłaś się niepotrzebnie do leków - leki służą do tego, żeby uregulować zachwianą równowagę neuroprzekaźników w mózgu. Czasem wystarczy kilka tygodni brania leków, żeby znacząco przyspieszyć proces terapeutyczny.
Polecam terapię poznawczo-behawioralną, jeśli rozmowy o emocjach niewiele Ci dawały - jest to forma terapii, która stawia na działanie, konkretne zadania do wykonania.