[Perelkowaa]

Napisane przez 30marca

budzę się rano z przeświadczeniem, że nie spotka mnie nic dobrego, że jestem za słaba i za mało ładna, żeby ktoś dał mi szczęście. problemy z samoakceptacją dręcztą mnie od pół roku. i właśnie te pół roku chciałabym wyrzucić, zakopać, zapomnieć. chciałabym tak ująć to o czym myślę, żeby każdy mnie zrozumiał, żeby dowiedzieć się czy jestem przewrażliwiona, czy tak jak mi to ostatnio ktoś wytknął - do niczego. naprawdę boję się kolejnych dni. boję się wstawać kolejnego ranka, boję się żyć. natłok pięknych kobiet, ślicznych dziewczyn, pewnych siebie... to wszystko doskwiera tak mocno, że człowiek przestaje wierzyć, że on coś znaczy. że w ogóle kimś jest.
w takich momentach jak te wszystko przestaje mieć jakikolwiek sens. po co mam być, skoro nie potrafie siebie akceptować, uwierzyć, brnąc do przodu. po co to wszystko skoro moge być sama. jestem sama. z każdą kolejną sekundą pałam nienawiścią i tak bardzo kocham tych co dali mi życie. umieram powoli przez to, że sama nic dla siebie nie znacze. chcę dla siebie coś znaczyć. okropne uczucie nie lubić w sobie niczego. okropne uczucie nie lubić się do tego stopnia, by potwierdzenia na bycie ładnym szukać wśród znajomych. i powiem szczerze, że nie wiem ile tak wytrzymam.
co dalej ?

Czytając to..miałam wrażenie,że czytam własne myśli..