[kikimora_6]

Ja wciąż staram się łapać coraz większy dystans. Trzeba znaleźć złoty środek pomiędzy bezkarnym objadaniem się wszystkim, czym popadnie a skrajną ortodoksyjnością. Nie mam ustalonych pór posiłków, ale wciąż patrzę na zegarek: "Czy minęły już te 2,5 godziny? Czy mogę już zjeść?". Mam ten nawyk mimo to, że patrzę teraz bardziej na to, czy faktycznie jestem głodna. Jeżeli czuję głód po dwóch godzinach- jem. Jeżeli nie odczuwam nawet po tych 4,5- nie jem, bo i tak się zdarza. Miałam kiedyś zasadę, że nie mogę jeść tłustych serów (tj. takich, które mają więcej niż kilkanaście procent tłuszczu) więcej niż cztery razy w tygodniu. I broń Boże na kolację. Teraz traktuję to całkiem luźno. Wciąż mam jednak za duże parcie na to, żeby codziennie dostarczać sobie i białka roślinnego, mlecznego, z mięsa i ryb. Nie ma w tym nic złego, ale czy świat się zawali, jeżeli któregoś dnia nie zjem mięsa albo czegoś strączkowego? Muszę się jeszcze tego nauczyć i sobie tego nie wyrzucać. Chodzę do psychologa, ale on za wiele zrobić tak naprawdę nie może, to tak naprawdę samodzielne pokonywanie własnych barier. To nie znaczy, że wszystko da się zrobić samemu, psycholog pomaga. Kiedy się wygadam w gabinecie jest mi lepiej i czuję, że mam więcej siły do normalnego życia.