[Johasia28]

Napisane przez MoszKa88

Dobry wieczór dziewczyny
Ja powiem inaczej, lubię dzieci i chce mieć dzieci. Teraz na weekend byliśmy u rodziny gdzie jest dziec roczny i mogłabym go zjeść [emoji173]. Ale... żeby nie było za kolorowo to przypadkiem wpadła do rodziny u której bylismy członkini rodziny która była w 18 tc i nie potrafiłam ani z nią rozmawiać, ani się do całej rozmowy o tym jak ona jest szczęśliwa i się super czuje, zdystansować. W głowie ciągle miałam, pytanie dlaczego moje dziecko nie przeżyło, dlaczego ja nie mogłam być tak szczęśliwa? I czułam taki ból, że jak zostałyśmy na chwilę same to ja ignorowałam. Nie potrafiłam cieszyć się jej szczęściem. I czuje sie z tym źle. Czuje sie przez to złym człowiekiem. Przerosło mnie to. To był pierwszy kontakt z ciążowka na żywo od momentu straty. Mówicie że Wam tak dobrze życzę po tym co przeszłam, że taka jestem dojrzała. A jadnak wyszło jak sobie z tym poradziłam. Jest mi z tym naprawdę źle. Nie sądziłam, że tak mnie przyblokuje. Czułam że powinnam jakoś się do niej odezwac, powiedzieć coś miłego, ale nie potrafiłam. Jakby mnie ktoś buzie taśma zakleil. To by było na tyle, jak dobrze sobie z tym wszystkim radzę [emoji20]

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ja znam temat trochę z innej strony - ja i moja przyjaciółka starałyśmy się o dziecko w tym samym czasie przy czym ja zaczynałam a oni próbowali już dłuuugo i byli na etapie monitoringów, stymulacji itd. Jak zaszłam w ciążę to przyjaciółka może nie tyle co urwała kontakt ale zdecydowanie go ograniczyła. Było mi wtedy bardzo przykro, że nie mogłam dzielić z nią tej swojej radości, ale...doskonale to rozumiałam. Dałam jej tyle przestrzeni ile potrzebowała. Wróciła do mnie z pełną mocą jak się jej w końcu też udało . Jeśli ludzie mają w sobie trochę wyczucia i empatii to nie będą mieli Ci za złe takiego dystansu

Wysłane z mojego Redmi Note 7 przy użyciu Tapatalka