[gosik79]

Tu stanę po stronie Kropki, częściowo, bo uważam, że dziecko powinno mieć szansę nauczenia się tego, co robić ze swoimi emocjami. Z moją mam odwrotny problem, ona często chowa w sobie negatywne emocje. U niej tak to działa, zamiast krzyknąć właśnie, robiła miny, usiłowała mówić do mnie w wymyślonym języku. Często dopiero wieczorem, kiedy leży w łóżku, opowiada mi o czymś złym, co się zdarzyło w ciągu dnia.
Staram się "wyciągać" z niej te niemiłe zdarzenia, omawiać, podpowiadać rozwiązania bądź wspólnie ich szukać. U nas to działa właśnie wieczorem, kiedy na spokojnie, leżąc w łóżku, przytulona do ulubionej maskotki, wycałowana przeze mnie, chyba czuje się dopiero na tyle komfortowo, że wyznaje mi swoje problemy. W dzień nie ma na to czasu, ciągle coś się dzieje.

Może Ray to jest kluczem do sukcesu? Może córka tak bardzo cię kocha, że szuka, jak ktoś wspomniał, sposobu na to, byś poświęciła uwagę tylko jej? Spróbuj właśnie wieczorem, gdy młodsza już śpi, poprzytulać starszą, porozmawiać spokojnie, bez obecności rodzeństwa o Jej uczuciach. Zauważ, że mówisz o tym, że uczulasz starszą na to, co czuje młodsza siostra. A uczucia tej drugiej? Można też, to akurat stosuję na swojej córce, pytać ją co by czuła, stojąc na miejscu swojej siostry? Uczyć empatii?

Acha, jeszcze jedno, nie krzycz. Serio. Taka psychologiczna zagwozdka, nie daj się ponieść emocjom, bo wtedy starsza już czuje, że wygrała, wkurzyła cię, o to chodziło.