|
Dot.: Jestem makrofilem
Popiszę no bo co mi szkodzi. Wątek jako taki nie ma już sensu i na zawsze pozostanie martwy, niemniej jednak choć sam się wygadam ''netowi'', kto wie, może ktoś odkopie niczym wykopaliska, ten wątek i wzbudzi to u niego refleksję nad takimi łajzami jak ja.
Minął jakiś czas, już 24 rok na karku. Nadal czuję się jak przykry ewenement a przede wszystkim straszliwie wstyd mi przed samym sobą, że śmiem mieć takie wygórowane ''wymagania''. No bo umówmy się, nie chodzi tu o jakieś romantyczne różnice w 1-2 cm, chodzi tu o to aby partnerka wyraźnie górowała nad partnerem - czyli nade mną. Niektórzy mnie wyzywają od np. prostaka bo w ten sposób zamykam szanse dla fajnych niskich dziewcząt. Niestety zawsze mentalnie i seksualnie czegoś ogromnie brakuje.
W międzyczasie byłem z tym u terapeuty ale to była porażka. Nie dość, że niejako na siłę chciano mi zmienić preferencje aby zacząć zauważać te niższe babeczki to w ogóle to był facet - przywykłem, że zawsze o problemach rozmawiam z płcią piękną. Lada moment zacznę kolejną terapię, nie wiem kompletnie czego się spodziewać. Piszę to w momencie pewnego załamania psychicznego. W żadnej absolutnie mierze nie wierzę już, że kiedykolwiek będzie mi dane się z kimkolwiek związać. Dla mnie osobiście moja prywatna seksualność jest okropnością, która być może zniszczyła moje życie. Nie życzę tego moim wrogom. Nikt mnie nie zrozumie dopóki nie stanąłby na mym miejscu. No bo tak nawet tutaj to odbieram, gdy niektórzy twierdzą, że "gigantkę" da się zdobyć podczas gdy ja na oczy w życiu takowej nie widziałem. Zobaczymy zatem jak się to ułoży przez kolejny rok.
|