[blaskskonca]

Doskonale Cie rozumiem, mam podobnie.
Nie mam żadnego talentu, ani muzycznego, ani plastycznego(tu juz w ogole jest masakra i nie moge isc na studia, gdzie trzeba projektowac, rysowac bo to jest jedna z rzeczy z ktorej jestem najgorsza na swiecie ) ani nie potrafię gotować, śpiewać, nie jestem dobra z nauk ścisłych, nie mam dobrej pamięci, nie jestem wybitna w językach, podobnie w sportach etc. etc.
Pasji jako takiej rowniez zadnej nie mam. Owszem mam psa z ktorym wychodze na 3 godzinne spacery, szkole etc. ale to wszystko... tak to raz sobie poczytam ksiązki, raz obejrzę film, innym razem wyjdę ze znajomymi, na imprezę i inne tego typu codzienne rzeczy. Nie mam czegoś co napędza moje zycie, coś bez czego nie potrafie zyc. Mozna powiedziec, ze zyje z nia na dzien. Co z tego, ze kocham podrózować jak nie mam na to kasy.

I tak jak ty mam wrażenie, ze do niczego się nie nadaje, a na dodatek wszystkiego sie boje... boje się isć do pracy do biura, bo nie znam obsługi maszyn biorowych(takich przyklad akurat.. ), boj:e się isc do hipermarketu, bo obawiam sie, ze nie naucze się obslugi kasy fiskalnej... itd. itd. A co tu mowic o ambitniejszej pracy. :O wiem, ze to sa czesto bezpodstawne lęki, bo nie jestem takim tępakiem, aby tego nie ogarniać... tylko to siedzi w psychice i caly czas chodzi po glowie: "DO NICZEGO SIE NIE NADAJESZ"
Jaką ja walkę musialam przejsc ze sobą, aby sie na prawo jazdy zapisać. Po pierwszej strasznej lekcji stwierdzilam, ze to rzuce, ze sie nie naucze jezdzic, ze sie nie naucze obslugiwać biegów. Zdalam za pierwszym, dobrze teraz jezdze, ale zeby dojsc do tego myslenia musialam przezyć wiele. I tak jest ze wszystkim.
Sensu zycia rowniez brak.