[Sabbath]

Napisane przez rachela

Nie wiem, no nie wiem. Ale to chyba nie jest zdrowe i normalne, że się czuję... no właśnie tak, jak teraz. Dzisiaj pełnia, może mi się poprawi.

Rachelo, może jestem w błędzie, ale mam wrażenie, że każdy czasem tak się czuje.
Ten moment, kiedy nagle przystajesz, zatrzymujesz się i czujesz, że jakaś zmora siedzi Ci na barkach, gniecie i mówi, że wszystko jest do chrzanu, świat Cię nie kocha, nie pozwala się tobie kochać i do tego jeszcze sama jesteś kompletnie do niczego, a twoje życie jest psinco warte.

Też tak czasami mam i nie znoszę tego uczucia. Staram się zwykle ukatrupić je kiedy tylko podnosi łeb, a kiedy się nie udaje... No to kanał. Siedzę z taką gulą gdzieś pomiędzy gardłem i żołądkiem i kontempluję swoją beznadziejność.

Szybko mnie jednak ten sposób spędzania czasu męczy - na siłę więc biorę się za cokolwiek: sport (tak z przymusu i z oporem - działa jednak jak reską odjął), pisanie, wyrzucanie rzeczy z domu, imprezowanie, albo po prostu idę pomarudzić mojemu Miłemu, który zwykle rozwala mnie kompletnym niezrozumieniem dla faktu, że może mi się coś we mnie nie podobać.
Bo ludzie zwykle patrzą na nas mniej krytycznie i bardziej życzliwie, niż my sami na siebie.

Nosek do góry.


_______________
Opus ciągle na mnie się pyszni.