[emzetka]

chcę napisać o tym, że ja od 21 tygodnia ciąży leżałam plackiem w domu; plackiem oznacza, że tylko do kibelka mogłam chodzić - zaczęły się skurcze i rozwieranie, ale nie o powodach chcę pisać.
chcę napisać o tym, że przeleżałam cztery miesiące w łóżku - nie było lekko!! stres przy każdej jakiejkolwiek dolegliwości (że być może coś się dzieje gorzej) przed każdą wizytą niesamowite nerwy - co dalej, czy wszytsko będzie dobrze ... zresztą - tego nie da się opisać ...

chcę napisać o tym, że gdy patrzę na Maluszka nic już nie pamiętam - dałam z siebie wszystko, ja i Mój Mąż daliśmy z siebie naprawdę wszytsko - stosowaliśmy się do zaleceń lekarza (zaufaliśmy mu całkowicie i mieliśmy bardzo dużo szczęścia, ze trafiliśmy na bardzo mądrego i niesamowicie "pozytywnego" człowieka); przeorganizowaliśmy całe nasze życie dla naszego szkraba; wierzyliśmy, przez ten cały czas wierzyliśmy, ze się uda - byliśmy pozytywnie nastawieni choć bywało różnie (głównie ja miałam chwile załamania ale to pewnie przez hormony );
a gdy Maluszek już był z nami lekarz powiedział, że to że udało mi się donosić ciążę to wynik leżenia. leżenia i jeszcze raz leżenia (leki to drugorzena sprawa) - POTRAKTUJCIE TO JAKO RADĘ!!
nie pamiętam już (a minęły dopiero dwa miesiące jak wstałam) jak to było - ale teraz jestem innym człowiekiem - odmienionym - nie straszne mi codzienne błahe problemy itp.; teraz wiem co jest ważne; bardzo wiele się nauczyłam.

chcę napisać, że życie zawsze daje nam jakąś lekcję i cała sztuka i mądrość człowieka polega na tym by wynieść z niej jak najwięcej dobrego na przyszłość.
Wierzę, że "to co powinno stać się musi"!!