Wizaz.pl - Podgląd pojedynczej wiadomości

magbeth · 2023-05-21, 20:06

Autorko, masz jak najbardziej prawo być nieracjonalna. Emigracja to olbrzymia zmiana w życiu, wieloetapowa i wieloaspektowa. Nigdy nie wiesz jak dalej pójdzie, ale Twojego poprzedniego życia już nie ma i te stratę trzeba przemielić, opłakać i zaakceptować. bo nawet jeśli wrócisz - to już nie będzie tak samo.

W muzeum Emigracji w Gdyni zobaczyłam kiedyś taki napis przy wystawie odnośnie dawnej polskiej emigracji do Stanów: The end of the journey. The begginning of a new life. A może nowej podróży?

Mieszkam 11 lat poza Polska, nie tęsknię za Kaczystanem. Nie wrócę. Mam inne obywatelstwo. Polska nigdy nie była moja mentalnie, a jednak zdarza mi się, ze czasami jakieś wspomnienie, jakiś obraz przed oczami, jakaś wizyta w ojczyźnie złapie mnie za trzewia i boli. Czasami tęsknię za konkretnymi osobami, sytuacjami, chwilami, miejscami. I to jest normalne, tak samo jak normalny jest brak tęsknoty. Czasami z kolei dostaje wścieku na nowa ojczyznę i najchętniej bym się ewakuowała (pewnie bym wróciła z podkulonym ogonem po najdalej dwóch tygodniach, ale co tam :P). Bycie z dwóch światów nie jest czarno-biale.

Daj sobie czas. Niecały rok to za wcześnie za poważne diagnozy, no chyba ze masz spory spadek funkcjonowania, nawracające zaburzenia snu, apetytu, nic cię nie cieszy, dopadają myśli rezygnacyjne etc. Wtedy jak najbardziej lekarz/terapeuta. Ale jeśli to jest przeciąg w sercu i w emocjach to po prostu to wpuść, nie zaprzeczaj. Zapytaj siebie czego Ci potrzeba. I tak jak któraś wyżej napisała, nie porównuj, dodam jeszcze uciekaj od ludzi, którzy nic mnie wiedza o byciu ekspatem, ale jednocześnie wiedza najwiecej

"Bo jak nauczysz się języka...bla bla bla, bla bla bla"

A i jak Ci nie przejdzie po dłuższym czasie to pełna zgoda z Halina: rozważ pożegnanie, bo życie jest za krótkie żeby się tylko męczyć.

2023-05-21, 20:06	#27
magbeth Dzik Zarejestrowany: 2007-04 Wiadomości: 5 722	Dot.: Jestem nieracjonalna Autorko, masz jak najbardziej prawo być nieracjonalna. Emigracja to olbrzymia zmiana w życiu, wieloetapowa i wieloaspektowa. Nigdy nie wiesz jak dalej pójdzie, ale Twojego poprzedniego życia już nie ma i te stratę trzeba przemielić, opłakać i zaakceptować. bo nawet jeśli wrócisz - to już nie będzie tak samo. W muzeum Emigracji w Gdyni zobaczyłam kiedyś taki napis przy wystawie odnośnie dawnej polskiej emigracji do Stanów: The end of the journey. The begginning of a new life. A może nowej podróży? Mieszkam 11 lat poza Polska, nie tęsknię za Kaczystanem. Nie wrócę. Mam inne obywatelstwo. Polska nigdy nie była moja mentalnie, a jednak zdarza mi się, ze czasami jakieś wspomnienie, jakiś obraz przed oczami, jakaś wizyta w ojczyźnie złapie mnie za trzewia i boli. Czasami tęsknię za konkretnymi osobami, sytuacjami, chwilami, miejscami. I to jest normalne, tak samo jak normalny jest brak tęsknoty. Czasami z kolei dostaje wścieku na nowa ojczyznę i najchętniej bym się ewakuowała (pewnie bym wróciła z podkulonym ogonem po najdalej dwóch tygodniach, ale co tam :P). Bycie z dwóch światów nie jest czarno-biale. Daj sobie czas. Niecały rok to za wcześnie za poważne diagnozy, no chyba ze masz spory spadek funkcjonowania, nawracające zaburzenia snu, apetytu, nic cię nie cieszy, dopadają myśli rezygnacyjne etc. Wtedy jak najbardziej lekarz/terapeuta. Ale jeśli to jest przeciąg w sercu i w emocjach to po prostu to wpuść, nie zaprzeczaj. Zapytaj siebie czego Ci potrzeba. I tak jak któraś wyżej napisała, nie porównuj, dodam jeszcze uciekaj od ludzi, którzy nic mnie wiedza o byciu ekspatem, ale jednocześnie wiedza najwiecej "Bo jak nauczysz się języka...bla bla bla, bla bla bla" A i jak Ci nie przejdzie po dłuższym czasie to pełna zgoda z Halina: rozważ pożegnanie, bo życie jest za krótkie żeby się tylko męczyć.