[samotna88]

masz szczęście, że chociaż mama wie o Twoim problemie.... ja nikomu nie powiedziałam i strasznie wstydzę się, że wpakowałam się w bulimie. Mam dość obsesyjnego myślenia o swojej wadze. Jestem szczupła ale gdy zjem za dużo muszę zwymiotować bo w mojej chorej głowie zaraz pojawia się przekonanie, że "pójdzie mi w boczki''. A jak już zjadłam za dużo to wtedy puszczają wszystkie hamulce i jem wszystko co mi w ręce wpadnie a jak przestaję jeść to muszę zapobiec utyciu więc wymiotuje. I tak prawie co dzień... Najgorzej jeśli ktoś jest w domu i muszę zwymiotować tak żeby nikt o tym nie wiedział... staje się nerwowa i wymyślam coraz to inne sposoby żeby ukryć moje chore akcje... nienawidzę siebie za to!!!!! jestem żałosna i zamiast wziąć się wreszcie w garść nadal to robię. Najgorzej jest jak mam doła a niestety mam go bardzo często. Gdy mam lepsze dni to postanawiam, że przestanę wymiotować, że to był ostatni raz i od dziś przechodzę na dietę, że teraz zacznę wszystko kontrolować, no i zwykle "daje rade"... najdłużej chyba tydzień nie wymiotowałam.... chce żyć jak dawniej, tęsknie za chwilami kiedy moja waga była mi obojętna, kiedy jadłam co chciałam i kiedy chciałam i nie interesowało mnie ile to miało kalorii........