[Kati1990]

Moje problemy, jak widzę większości z was zaczęły się już w momencie gdy byłam nastolatkom, chodziłam do liceum. Było mi tak potwornie ciężko i źle, gdyż żadna z koleżanek z klasy nie miała takiego problemu...a że to wiek w którym rówieśnicy się jeszcze bardziej oceniają (a szczerze powiedzmy nastolatki potrafią być na prawdę okrutne) nie byłam pewna siebie, często nawet uciekałam z lekcji, tak bardzo nie chciałam żeby ktokolwiek na mnie patrzył....także nikt wtedy nie powiedział mi jak mam tą cerę pielęgnować, że mam iść do dermatologa, sama do wszystkiego musiałam dojść (oczywiście wsparcie rodziny i przyjaciół było, ale że nikt nie miał takiego problemu, to nikt mi nie potrafił pomóc). Na szczęście, jakoś udało mi się samej z tego wyjść, przez co jestem teraz taka silna i bardzo niezależna, nie wstydzę się swojej cery, bo przecież życie ma się jedno i nie można pozwolić żeby własna cera je zdominowała!!!Idę przez życie z podniesioną głową
Ostatnio nawet mój mężczyzna powiedział mi że nawet woli mnie bez makijażu, że bez niego mam coś czego nie mam jak go nałożę i zażartowałam sobie że no tak mam pryszcze przecież:P:P