Ludzie z nerwicą oraz depresją- Grupa wsparcia cz.II

[balletoevsss]

Napisane przez Mediterrania

Miałam przez niego próbę samobójczą rok temu, więc nie wiem czy to takie dobre kontakty

To nie rób tego, tylko sie nakręcasz, skąd ja to znam

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Anonimka1988]

Nie wiem czy tylko ja tak mam, ale okropnie boję się rozmawiać z ludźmi przez telefon - czasem nawet bardziej niż na żywo. Mam wrażenie, że czegoś nie dosłyszałam, okropnie się mylę, często zdarza się, że wyłączam telefon w trakcie rozmowy.. Nawet kiedy muszę wykonać ważny telefon, zlecam to innej osobie, bo po prostu strach mnie paraliżuje..

[Valtamerii]

Napisane przez Anonimka1988

Nie wiem czy tylko ja tak mam, ale okropnie boję się rozmawiać z ludźmi przez telefon - czasem nawet bardziej niż na żywo. Mam wrażenie, że czegoś nie dosłyszałam, okropnie się mylę, często zdarza się, że wyłączam telefon w trakcie rozmowy.. Nawet kiedy muszę wykonać ważny telefon, zlecam to innej osobie, bo po prostu strach mnie paraliżuje..

Ja tez mam problemy z rozmowa telefoniczna a nie mam nerwicy ino epizod depresyjny.
Nie wiem z czego to wynika. Wole widziec kogos osobiscie.
Moze to kwestia pozornego braku kontroli sytuacji I tego ,ze zle sie wypadnie.
Choc to totalnie irracjonalne.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[niemanicka]

też mam problemy z rozmowami telefonicznymi. również nie za bardzo to rozumiem, ale znam kilka osób które mają ten sam problem, ciekawe zjawisko.

[kalor]

Ja tez nie znoszę, nawet z moim facetem wole pisać SMS. Co prawda z bliskimi tylko nie lubię, ale z obcymi się nieco boję. W pewnym wieku musiałam zacząć, więc już tez aż takiej paniki nie ma, ale i tak jest pewien lęk.

[201803071142]

Moje ogłoszenia na OLX i aukcje na Allegro mają adnotację, że proszę wyłącznie o kontakt pisany - mail, SMS...

Nie odbieram nieznanych, pocę się odsłuchując chociażby pocztę.
Ale jak mam zadzwonić do dostawcy internetu, to będę natrętna jak akwizytor. Czyli zależy od kontekstu.
Mam to takie, że "będzie głupio" i "będą na mnie krzyczeć".

Dużo was w internecie? Nie zawodowo, ale prywatnie - galerie FB, Instagram, Snapchat itp?

[201805170918]

Ja miałam mega lęk przed rozmowami telefonicznymi, ale jakoś magicznie przeszedł, odkąd biorę Esci. Tak samo, jak lęk przed windami. Teraz wolę dzwonić nawet niż pisać.

Mam tylko FB i IG, ale z tego drugiego mało korzystam.

Spotkałam się dzisiaj z byłym i totalnie mnie to rozwaliło. Musiałam wziąć Relanium. Jestem strasznie głupia, że w ogóle do tego dopuściłam. Było miło, ale ja go nadal bardzo kocham.

[201803071142]

Faceci z portali randkowych guglali moje zdjęcia i szperali co da się znaleźć Mam ochotę wszystko pokasować.

Medi przykro mi. Emocje potrzebują czasu, żeby się wyciszyć

[Valtamerii]

Napisane przez Toblerone

Faceci z portali randkowych guglali moje zdjęcia i szperali co da się znaleźć Mam ochotę wszystko pokasować.

Medi przykro mi. Emocje potrzebują czasu, żeby się wyciszyć

Ja bym odpuscila portale randkowe

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 08:09 ---------- Poprzedni post napisano o 08:08 ----------

Napisane przez Mediterrania

Ja miałam mega lęk przed rozmowami telefonicznymi, ale jakoś magicznie przeszedł, odkąd biorę Esci. Tak samo, jak lęk przed windami. Teraz wolę dzwonić nawet niż pisać.

Mam tylko FB i IG, ale z tego drugiego mało korzystam.

Spotkałam się dzisiaj z byłym i totalnie mnie to rozwaliło. Musiałam wziąć Relanium. Jestem strasznie głupia, że w ogóle do tego dopuściłam. Było miło, ale ja go nadal bardzo kocham.

A to o nim pisalas ,ze chcialabys zadzwonic ale przez niego mialas probe samobojcza ?
Jesli to on to kopa powinnas dostac !

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[lisnov]

Dziewczyny, poradzicie? Żyję jak zombie. Nie mam pracy, nie mogę znaleźć. Nie jestem pracownikiem z kwalifikacjami, którego ktoś by chciał zatrudnić. Do tego mam mnóstwo przeciwskazań i nie mogę z powodów zdrowotnych iść na produkcje albo nawet do maca. Nie mam zaintersowań, nie mam ani jedngo znajomego. Do tego problemy psychiczne, otyłość. Uwielbiam spać, bo tylko we śnie jestem kimś innym. Całymi dniami siedzę w domu, oglądam filmy, gram w karty itd. Sprzątać mi się nie chce. Nie wychodzę z domu bo nie mam po co. Poza tym się wstydzę.
Co robić?

[201805170918]

Tak, to ten sam Wiem, że powinien kopa dostać, ale dzisiaj już mam lepsze podejście, przespałam się z tym i bardziej racjonalnie myślę, emocje są ale widzę, że jednak trochę zmąrdzałam

Napisane przez lisnov

Dziewczyny, poradzicie? Żyję jak zombie. Nie mam pracy, nie mogę znaleźć. Nie jestem pracownikiem z kwalifikacjami, którego ktoś by chciał zatrudnić. Do tego mam mnóstwo przeciwskazań i nie mogę z powodów zdrowotnych iść na produkcje albo nawet do maca. Nie mam zaintersowań, nie mam ani jedngo znajomego. Do tego problemy psychiczne, otyłość. Uwielbiam spać, bo tylko we śnie jestem kimś innym. Całymi dniami siedzę w domu, oglądam filmy, gram w karty itd. Sprzątać mi się nie chce. Nie wychodzę z domu bo nie mam po co. Poza tym się wstydzę.
Co robić?

Leczysz się?

---------- Dopisano o 14:39 ---------- Poprzedni post napisano o 14:38 ----------

Napisane przez Toblerone

Faceci z portali randkowych guglali moje zdjęcia i szperali co da się znaleźć Mam ochotę wszystko pokasować.

Medi przykro mi. Emocje potrzebują czasu, żeby się wyciszyć

A może jakieś ustawienia prywatności? Też łażę po portalach randkowych, ale w sumie nie wiem po co...

[Mei25]

Witam wszystkich,

borykam się z nerwicą lękową. Tak to zdiagnozowałam, bo psychiatra dziwnie na mnie patrzył i nie do końca chyba mi wierzył. Teraz jest już lepiej, dostałam Oxazepam, ale w najgorszej formie wyglądało to tak, że nic nie mogłam przełknąć. Jakbym zapomniała jak się to robi. Strach przed strachem, że się udławię, jak mi się nie przypomni , jak się je i pije. W tym momencie już mogę jeść, nie za szybko...nie wypiję też picia szybko. Dochodziła do tego nadwrażliwość na dźwięk, drażliwość i drżenia rąk. Czy ktoś słyszał o czymś takim, lub miał podobnie? ...

[Valtamerii]

Napisane przez Mediterrania

Tak, to ten sam Wiem, że powinien kopa dostać, ale dzisiaj już mam lepsze podejście, przespałam się z tym i bardziej racjonalnie myślę, emocje są ale widzę, że jednak trochę zmąrdzałam



Leczysz się?

---------- Dopisano o 14:39 ---------- Poprzedni post napisano o 14:38 ----------



A może jakieś ustawienia prywatności? Też łażę po portalach randkowych, ale w sumie nie wiem po co...

Kopa z polobrotu ! Jak chuck norris.

Lisnov jest nam znana... niestety nie chce sobie pomoc I nas nie slucha.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[201803071142]

Napisane przez Valtamerii

Ja bym odpuscila portale randkowe

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[COLOR="Silver"]

---------- Dopisano o 08:09 ---------- Poprzedni post napisano o 08:08 ----------


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Smuteczek jest taki, że te randki (niezbyt częste) i rozmowy tam, to moje jedyne socjalne rozrywki. Nie mam znajomych tak, żeby wyjść na kawę... i nie chcę wychodzić z domu.

Napisane przez lisnov

Dziewczyny, poradzicie? Żyję jak zombie. Nie mam pracy, nie mogę znaleźć. Nie jestem pracownikiem z kwalifikacjami, którego ktoś by chciał zatrudnić. Do tego mam mnóstwo przeciwskazań i nie mogę z powodów zdrowotnych iść na produkcje albo nawet do maca. Nie mam zaintersowań, nie mam ani jedngo znajomego. Do tego problemy psychiczne, otyłość. Uwielbiam spać, bo tylko we śnie jestem kimś innym. Całymi dniami siedzę w domu, oglądam filmy, gram w karty itd. Sprzątać mi się nie chce. Nie wychodzę z domu bo nie mam po co. Poza tym się wstydzę.
Co robić?

Żyje podobnie...

Napisane przez Mediterrania

Tak, to ten sam Wiem, że powinien kopa dostać, ale dzisiaj już mam lepsze podejście, przespałam się z tym i bardziej racjonalnie myślę, emocje są ale widzę, że jednak trochę zmąrdzałam


A może jakieś ustawienia prywatności? Też łażę po portalach randkowych, ale w sumie nie wiem po co...

Jakbym słyszała siebie. To chyba po prostu forma rozrywki.

A co do kontaktu z takim exem, to ja dorosłam dopiero po 4 latach.

[201805170918]

A to tak na rozluźnienie... dobrze by było mieć takiego, co?



---------- Dopisano o 15:11 ---------- Poprzedni post napisano o 15:10 ----------

Napisane przez Toblerone

Jakbym słyszała siebie. To chyba po prostu forma rozrywki.

A umawiasz się z kimś stamtąd?

[Anonimka1988]

Ja znalazłam męża przez internet i już od 10 lat jesteśmy razem. W życiu nie mogłam lepiej trafić. Moje kontakty na żywo kulały, ale za to miałam prawie 90 osób - znajomych z którymi regularnie rozmawiałam przez neta. Nie zmienia to jednak faktu, że nadal jestem dziwna i przynajmniej co dwa dni średnio myślę o samobójstwie.. 10 lat temu też tak było i chyba zawsze już będzie, z drugiej strony śmierć mnie przeraża (zwłaszcza jak nic nie boli co u mnie występuje rzadko), wiem że za jakiś czas czeka mnie operacja, to jak tylko o tym pomyślę wpadam w panikę

[201803071142]

Hahahaha oj jakie to prawdziwe!
Musze mieć takiego asystenta.

Swoją drogą moja terapeutka odmawiała mi (nie bezpośrednio, ale jednak) dalszej terapii, jeśli nie pójdę do pracy etatowej, twierdząc, że nic się nie zmieni dopóki nie podejmę tego kroku i terapia jest bez sensu.
Co o tym sądzicie?

Umawiam się tak średnio raz w miesiącu z kimś, czasem dwa. Zawsze zjem dobry obiadek na randce Jedną miałam znajomość, która trwała parę miesięcy. Fajnie było, choć bez przyszłości.
Teraz mam kogoś w stylu soulmate. Mieszkamy w różnych miastach.

[201805170918]

Napisane przez Toblerone

Hahahaha oj jakie to prawdziwe!
Musze mieć takiego asystenta.

Swoją drogą moja terapeutka odmawiała mi (nie bezpośrednio, ale jednak) dalszej terapii, jeśli nie pójdę do pracy etatowej, twierdząc, że nic się nie zmieni dopóki nie podejmę tego kroku i terapia jest bez sensu.
Co o tym sądzicie?

Umawiam się tak średnio raz w miesiącu z kimś, czasem dwa. Zawsze zjem dobry obiadek na randce Jedną miałam znajomość, która trwała parę miesięcy. Fajnie było, choć bez przyszłości.
Teraz mam kogoś w stylu soulmate. Mieszkamy w różnych miastach.

Ja się też czasem spotykam, ale kończy się na kilku randkach, bo od początku nie wykazuję zaangażowania. Wiem, że to niefajne.

Jeśli chodzi o tą pracę, to różnie bywa. Moja obecna terapeutka powiedziała, że po próbie samobójczej i szpitalu za szybko wróciłam do pracy, ja jej na to że ówczesny psychiatra ze szpitala mi to doradził, że tak będzie najlepiej, bo inaczej zacznę się "rozkładać", a mam jak najszybciej zacząć normalnie żyć. Na co ona, że mógł mieć rację, bo czasem się takie coś stosuje, zależnie od okoliczności, każdy przypadek jest indywidualny i faktycznie nie zawsze rekomendowane jest siedzenie na zwolnieniu czy bezrobociu. Może ten krok rzeczywiście jest potrzebny do Twojej dalszej terapii, żeby była efektywna? Ja bym zaufała jednak terapeutce.

[201803071142]

Napisane przez Mediterrania

Ja się też czasem spotykam, ale kończy się na kilku randkach, bo od początku nie wykazuję zaangażowania. Wiem, że to niefajne.

Jeśli chodzi o tą pracę, to różnie bywa. Moja obecna terapeutka powiedziała, że po próbie samobójczej i szpitalu za szybko wróciłam do pracy, ja jej na to że ówczesny psychiatra ze szpitala mi to doradził, że tak będzie najlepiej, bo inaczej zacznę się "rozkładać", a mam jak najszybciej zacząć normalnie żyć. Na co ona, że mógł mieć rację, bo czasem się takie coś stosuje, zależnie od okoliczności, każdy przypadek jest indywidualny i faktycznie nie zawsze rekomendowane jest siedzenie na zwolnieniu czy bezrobociu. Może ten krok rzeczywiście jest potrzebny do Twojej dalszej terapii, żeby była efektywna? Ja bym zaufała jednak terapeutce.

No tak, tylko, że jednym z moich głównych problemów jest lęk przed wychodzeniem z domu i ludźmi... Czyli w sumie wymagała ode mnie kroku, który ilekroć próbowałam podjąć - uciekałam po kilku tygodniach, nie pojawiałam się w pracy, dostawałam ataków paniki. I tak w kółko.

[niv_]

Napisane przez Toblerone

No tak, tylko, że jednym z moich głównych problemów jest lęk przed wychodzeniem z domu i ludźmi... Czyli w sumie wymagała ode mnie kroku, który ilekroć próbowałam podjąć - uciekałam po kilku tygodniach, nie pojawiałam się w pracy, dostawałam ataków paniki. I tak w kółko.

Albo przełamiesz lęk albo spędzisz życie w czterech ścianach. Bardzo możliwe, że terapeutka ma rację. Miałam czasami mam podobne problemy, ale jakoś daję radę funkcjonować z tym, że ja mam zaburzenia lękowe bez żadnych dodatków. Kiedyś miesiącami nie wychodziłam z domu, ograniczyłam aktywność poza domową do minimum, to był straszny okres, nie chcę już do niego nigdy wrócić.

[lisnov]

A ale co mi to? Trapie mam raz w tygodniu. psychsietre tez. A na odddzialas psychiatrycznych ludzie sie tylko nakrecaja co ot ile wzial i lili problem samobójczą

[201803071142]

Napisane przez niv_

Albo przełamiesz lęk albo spędzisz życie w czterech ścianach. Bardzo możliwe, że terapeutka ma rację. Miałam czasami mam podobne problemy, ale jakoś daję radę funkcjonować z tym, że ja mam zaburzenia lękowe bez żadnych dodatków. Kiedyś miesiącami nie wychodziłam z domu, ograniczyłam aktywność poza domową do minimum, to był straszny okres, nie chcę już do niego nigdy wrócić.

No tak, tylko, ze ja nie mam bata nad głową. Mam dochody z inwestycji. Nie pracuję u kogoś, a zbyt boję się ludzi i jestem zbyt niepewna, by prowadzić własną działalność, do której mam wykształcenie. Nikt mnie nie zatrudni za tyle, ile zarobiłabym na swoim. Właściwie to mogę zarobić u kogoś może 1/3 tego, co miałabym sama.
Znam wielu ludzi, którzy mówią "nigdy więcej pracy u kogoś" i nie wszyscy chyba mają problemy psychiczne.

[Mad_Max]

Napisane przez Toblerone

No tak, tylko, ze ja nie mam bata nad głową. Mam dochody z inwestycji. Nie pracuję u kogoś, a zbyt boję się ludzi i jestem zbyt niepewna, by prowadzić własną działalność, do której mam wykształcenie. Nikt mnie nie zatrudni za tyle, ile zarobiłabym na swoim. Właściwie to mogę zarobić u kogoś może 1/3

Ale to nie chodzi o pracę dla pieniędzy, ale o pracę dla stabilizacji psychicznej.

[201805170918]

Napisane przez Mad_Max

Ale to nie chodzi o pracę dla pieniędzy, ale o pracę dla stabilizacji psychicznej.

Dokładnie, też tak uważam.

[niv_]

Napisane przez Mediterrania

Dokładnie, też tak uważam.

Ja tak samo

[Kolorowymaj]

Cześć. przeczytałam kilka ostatnich stron, przewertowałam różne strony na temat depresji i smutne jest to ile osób boryka się z tym problemem i że ja sama najprawdopodobniej na nią cierpię...

Mam 26 lat i zawsze byłam wesołą optymistką i nie ważne od sytuacji starałam się znaleźć jakieś plusy.

Jakiś czas temu jednak przeżyłam najgorszy dzień w moim życiu.. a na pewno wywołał u mnie dużą traumę.. byłam w szczęśliwym związku.. kochałam, choć poprawniej byłoby powiedzieć że niestety chyba wciąż kocham... pewnego dnia.. w skrócie mówiąc żeby nie rozdrapywać, on i moja najlepsza przyjaciółka postanowili zburzyć wspólnie mój cały świat

Niestety jest coraz gorzej i nie mogę się podnieść, mimo że to już kilka miesięcy.. miałam nadzieje że potrzebuje czasu, ale to chyba złudne myślenie. Wstyd mi się do tego przyznać przed samą sobą, ale popadłam w depresje ciągle płacze.. najchętniej leżałabym w łóżku, mimo że przynosi to tylko pogorszenie mojego stanu. Biegałam- przestałam, czytałam książki- przestałam, chodziłam na angielski- przestałam.. czuje się beznadziejna i odczuwam bezsens mojego istnienia... nie byłabym w stanie posunąć się tak daleko, ale coraz częściej zastanawiam się nad tym.. po co żyje skoro jest mi tak źle..

Tęsknie za radością, optymizmem.. poczuciem spokoju tylko jak do tego wrócić? jak stanąć na nogi?

[201803071142]

Napisane przez Kolorowymaj

Cześć. przeczytałam kilka ostatnich stron, przewertowałam różne strony na temat depresji i smutne jest to ile osób boryka się z tym problemem i że ja sama najprawdopodobniej na nią cierpię...

Mam 26 lat i zawsze byłam wesołą optymistką i nie ważne od sytuacji starałam się znaleźć jakieś plusy.

Jakiś czas temu jednak przeżyłam najgorszy dzień w moim życiu.. a na pewno wywołał u mnie dużą traumę.. byłam w szczęśliwym związku.. kochałam, choć poprawniej byłoby powiedzieć że niestety chyba wciąż kocham... pewnego dnia.. w skrócie mówiąc żeby nie rozdrapywać, on i moja najlepsza przyjaciółka postanowili zburzyć wspólnie mój cały świat

Niestety jest coraz gorzej i nie mogę się podnieść, mimo że to już kilka miesięcy.. miałam nadzieje że potrzebuje czasu, ale to chyba złudne myślenie. Wstyd mi się do tego przyznać przed samą sobą, ale popadłam w depresje ciągle płacze.. najchętniej leżałabym w łóżku, mimo że przynosi to tylko pogorszenie mojego stanu. Biegałam- przestałam, czytałam książki- przestałam, chodziłam na angielski- przestałam.. czuje się beznadziejna i odczuwam bezsens mojego istnienia... nie byłabym w stanie posunąć się tak daleko, ale coraz częściej zastanawiam się nad tym.. po co żyje skoro jest mi tak źle..

Tęsknie za radością, optymizmem.. poczuciem spokoju tylko jak do tego wrócić? jak stanąć na nogi?

Długo byliście razem?
Ja potrzebowałam kilku lat...

[Kolorowymaj]

Napisane przez Toblerone

Długo byliście razem?
Ja potrzebowałam kilku lat...

3 lata.. i teraz w mojej głowie nie jest największym problemem rozstanie samo w sobie, tylko czuje się oszukana.. przez niego.. przez nią. Mieszanka negatywnych emocji.

kilka lat.. mam nadzieję że szybciej się z tego podniosę, ale nie idzie to wszystko w dobrym kierunku, choć wśród ludzi staram się nie pokazywać, że jestem już wykończona i zgorzkniała

[Anonimka1988]

Napisane przez Kolorowymaj

3 lata.. i teraz w mojej głowie nie jest największym problemem rozstanie samo w sobie, tylko czuje się oszukana.. przez niego.. przez nią. Mieszanka negatywnych emocji.

kilka lat.. mam nadzieję że szybciej się z tego podniosę, ale nie idzie to wszystko w dobrym kierunku, choć wśród ludzi staram się nie pokazywać, że jestem już wykończona i zgorzkniała

A czy masz jakichś bliskich zaufanych przyjaciół? Bo takie zamknięcie się w sobie na pewno Ci nie służy, powinnaś się oczyścić i spróbować wrócić do normalności. Dlaczego to Ty masz płacić za cudze błędy, dlaczego masz się karać skoro to inni ponoszą odpowiedzialność i zawinili?

[Candy_lips]

Napisane przez Anonimka1988

Nie wiem czy tylko ja tak mam, ale okropnie boję się rozmawiać z ludźmi przez telefon - czasem nawet bardziej niż na żywo. Mam wrażenie, że czegoś nie dosłyszałam, okropnie się mylę, często zdarza się, że wyłączam telefon w trakcie rozmowy.. Nawet kiedy muszę wykonać ważny telefon, zlecam to innej osobie, bo po prostu strach mnie paraliżuje..

Ja też tak mam. Rozmawiam, ale raczej niepewnie, nieśmiało. Staram się to zwalczać, ale czasem to jakoś samo tak wychodzi, że i tak czuję się niepewnie. Jak byłam młodsza to miałam nawet gorzej, przeciągałam dzwonienie gdzieś jeszcze bardziej i nawet pisałam na kartkach wszystko co mam powiedzieć. Teraz jak ktoś dzwoni, a zwłaszcza jak nie znam numeru to też jest stres.