Rzucenie studiów medycznych

[grubella]

Napisane przez neia

Nie ma takiej specjalizacji i tyle. Nie wiem co tu jeszcze więcej dodawać Po prostu nie ma. Jak lekarz chce się zajmować tylko otyłością, to się tak nazywa. Co nie zmienia faktu, że na pieczątce sobie tego wpisać nie może, bo takiej specjalizacji nie ma.

Dzięki za odpowiedź ale jak wpisałam w wyszukiwarkę "spis specjalizacji lekarskich" to bariatria jest w kolumnie razem z innymi specjalizacjami jak alergologia , andrologia , laryngologia, chirurgia/wiele jej rodzajów/ i inne mniej lub bardziej popularne.

[neia]

Napisane przez grubella

Dzięki za odpowiedź ale jak wpisałam w wyszukiwarkę "spis specjalizacji lekarskich" to bariatria jest w kolumnie razem z innymi specjalizacjami jak alergologia , andrologia , laryngologia, chirurgia/wiele jej rodzajów/ i inne mniej lub bardziej popularne.

Ale co ja mogę Ci powiedzieć? W googlach znajdziesz wiele głupot. Bariatria jest dziedzina medycyny, ale takiej specjalizacji w Polsce nie ma i nigdy nie było.

[Zielony24]

Napisane przez mariamarysienka

Tylko z drugiej strony sama nie wiesz, co chciałabyś robić. Spróbuj się zastanowić, co jest Twoją pasją, robienie czego sprawia Ci przyjemność, a potem czy jesteś w stanie przekuć to w swoją przyszłą pracę.

Bawia mnie takie teksty niezmiernie. Studia != praca. To, ze komus kierunek sie nie podoba nie znaczy, ze nie spodoba mu sie praca. I na odwrot, to ze ktos kocha swoj kierunek, nie oznacza, ze spodoba mu sie praca (albo, ze w ogole znajdzie prace 'w zawodzie').


Ad rem. Ja przylaczam sie do Nadis i innych glosow, zeby tak od razu z tej medycyny nie rezygnowac. Jak ktos napisal mozesz zostac radiologiem, ktory z pacjentami nie ma duzo kontaktu i, jak tez ktos radzil, pogadaj ze (znajomymi) lekarzami czy rowniez mieli takie watpliwosci.

[Carousel]

Napisane przez neia

To co opisałaś, to właśnie kwestia bycia fachowcem. Ja tu nadal żadnego powołania nie widzę. Nie mylmy tych dwóch kwestii, bo zaraz wyjdzie na to, że do pracy w banku też trzeba będzie mieć jakieś "powołanie".
Powołanie to dla mnie może mieć ksiądz/zakonnica, którzy dedykują swoje życie konkretnej sprawie i zgadzają się z ograniczeniami, które ta decyzja na nich nakłada.

Ten przykład, chociaż w sumie zgodny z rzeczywistością, nie jest miarodajny, bo ksiądz to ksiądz, a lekarz to lekarz. I ok, tak stawiając sprawę, to faktycznie kwestię powołania jako takiego (które w sumie można różnie zdefiniować), możemy włożyć między bajki. Ale skoro tak bardzo chcesz uniknąć tego określenia, to przecież są pewne cechy, zainteresowania, predyspozycje i zdolności, które sprawiają, że ktoś wybiera taki, a nie inny zawód. Nie każdy przecież może być lekarzem, tak samo nie każdy może być fizykiem, nauczycielem czy choćby wspomnianym przez Ciebie księdzem. Jasne, teoretycznie każdy może pójść na każde studia i wybrać sobie jakikolwiek zawód, ale ciężko, żeby wybierał coś całkowicie niezgodnego z jego osobowością, planami na przyszłość, talentami i zainteresowaniami. Wyobrażasz sobie nauczyciela, który nienawidzi pracować z młodzieżą? Ja sobie wyobrażam, bo kilku takich znam osobiście i raczej nie są oni dobrze przez uczniów kojarzeni. Wyobrażasz sobie, jak ktoś, kto nienawidzi przedmiotów ścisłych i średnio sobie z nimi radzi, mógłby pójść na przykład na politechnikę? Bo ja osobiście średnio widziałabym przyszłość tego kogoś na takiej uczelni. I takich przykładów można mnożyć. Nie każdy do wszystkiego 'pasuje', nie każdy wszędzie się odnajdzie. A lekarz to jednak dosyć specyficzny zawód, spotyka się z chorobami, z urazami, wypadkami, niejednokrotnie ze śmiercią i trzeba sobie w takiej pracy poradzić, a tego nie każdy potrafi. O ile do przekładania papierków można przywyknąć, nawet, jeśli nie będzie to dawać satysfakcji, o tyle do bycia lekarzem, jeśli się tego 'nie czuje', już niekoniecznie, przynajmniej takie jest moje zdanie.

Napisane przez neia

Dla mnie traumą i męką są zajęcia na oddziałach pediatrycznych. A noworodki mnie po prostu brzydzą. Ale czy to ma oznaczać, że nie mogę skończyć studiów lekarskich, bo "gdzieś w którymś momencie" będę spotykać sie z dziećmi? Nie. Czy to ma oznaczać, że nie będę świetnym lekarzem w specjalizacji, która nic wspolnego z dziećmi nie ma? Również nie.

Wiesz, skoro nie lubisz dzieci, to pewnie nie wybierzesz specjalizacji z nimi związanej, z wiadomych powodów. To, że nie lubisz dzieci, nie musi oznaczać, że nie możesz skończyć studiów lekarskich, jasne. Ale weź pod uwagę, że takie 'nielubienie' jakiejś części, to nie to samo, co 'nieradzenie' sobie z tym, co zawód lekarza za sobą niesie, to jednak dwie różne rzeczy.

[ina182]

Zapraszam Wszystkich przyszłych studentów , obecnych studentów oraz absolwentów Uniwersytetów Medycznych i kierunków okołomedycznych na nasz wątek ~~> https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=744372 zapraszam do pogaduszek łączmy się!!

[Azmika88]

Nie rzucaj od razu, jeśli nauka dobrze Ci idzie. Gorzej, jakbyś nie radziła sobie z nauką i nie nadążała. A jak z ludźmi na uczelni? Ja jestem bardzo zniechęcona do mojego kierunku, a jestem an czwartym roku, ale to właśnie przez ludzi z grupy.
Nie rezygnuj na pewno po jednym semestrze, i tak teraz nie poszłabyś na inny kierunek i co, siedziałabyś przez cały semestr w domu i słuchała od wszystkich jak źle zrobiłaś... Spróbuj jeszcze jeden semestr i wtedy zdecydujesz.
A jeśli jednak skończysz, to wybierz specjalizację, w której masz mały kontakt z pacjentem, jeśli nie lubisz zbyt dużych kontaktów z ludźmi. Odradzam medycynę ratunkową (duuuży kontakt z ludźmi), pediatrię (jeśli nie lubisz dzieci), medycynę rodzinną (też kontakt z ludźmi).
A zarobki lekarzy są kilkukrotnie większe niż osób w przeciętnych zawodach, więc może przemęcz się te kilka lat...
I jeśli nie wiesz co innego chciałabyś studiować, tzn. masz postawę: nie chcę studiować dalej medycyny, ale nie wiem na co iść, to też nie rzucaj studiów.

[licziliczi]

Cześć,

dziewczyny dobrze Ci radzą, zgadzam się zwłaszcza z Grubella! Nie rezygnuj z tych studiów! Po medycynie niekoniecznie musisz pracować z chorymi - jest np. wiele ciekawych ofert dla lekarzy w firmach farmaceutycznych, możesz tam pracować w laboratorium albo jako ktoś w rodzaju przedstawiciela handlowego itp. itd. (córka przyjaciółki mojej mamy jest po medycynie i pracuje właśnie w takiej firmie). Wykształcenie medyczne jest szczególnie cenne na rynku!

Poza tym, Twoje nastawienie może się jeszcze zmienić, gdyż, wybacz, ale masz dopiero 20 lat. Uwierz mi, ja dopiero po studiach "odnalazłam" się na określonej ścieżce zawodowej! Skup się na nauce, obserwacji, jakie możliwości daje Ci medycyna (poznawaj kolejne specjalizacje, może z czasem porozmawiasz z kimś, kto pracuje w firmie farmaceutycznej) a nie myśl ciągle o tym, że nie chcesz pracować z chorymi ludźmi. Zaręczam Ci, że jak nie będziesz chciała, to nie będziesz musiała! Do niedawna łatwiej było znaleźć pracę w firmie farmaceutycznej niż w szpitalu.

[blekitne_niebo]

Napisane przez neia

Dla mnie traumą i męką są zajęcia na oddziałach pediatrycznych. A noworodki mnie po prostu brzydzą. Ale czy to ma oznaczać, że nie mogę skończyć studiów lekarskich, bo "gdzieś w którymś momencie" będę spotykać sie z dziećmi? Nie. Czy to ma oznaczać, że nie będę świetnym lekarzem w specjalizacji, która nic wspolnego z dziećmi nie ma? Również nie.

Jak dla mnie osoba którą brzydzą noworodki nie będzie dobrym lekarzem, nawet jeśli wybierze specjalizację odległą od kontaktu z dziećmi. Po prostu całościowo nie będzie pasował do słowa "profesjonalista".

[Zielony24]

Napisane przez blekitne_niebo

Jak dla mnie osoba którą brzydzą noworodki nie będzie dobrym lekarzem, nawet jeśli wybierze specjalizację odległą od kontaktu z dziećmi. Po prostu całościowo nie będzie pasował do słowa "profesjonalista".

A czy jak pojdziesz do, zalozmy, ginekologa, to poznasz, ze nie lubi on noworodkow?

[neia]

Napisane przez blekitne_niebo

Jak dla mnie osoba którą brzydzą noworodki nie będzie dobrym lekarzem, nawet jeśli wybierze specjalizację odległą od kontaktu z dziećmi. Po prostu całościowo nie będzie pasował do słowa "profesjonalista".

Nie potrafię ogarnąć Twojego sposobu myślenia. Możesz rozwinąć?

[Azmika88]

Napisane przez neia

Dla mnie traumą i męką są zajęcia na oddziałach pediatrycznych. A noworodki mnie po prostu brzydzą.

Zostań geriatrą, nie będzie kontaktu z noworodkami :p

Też zupełnie nie rozumiem toku myślenia blekitne_niebo

[blekitne_niebo]

Nie wiem za bardzo co tu rozwijać. Moim zdaniem to niedopuszczalne żeby lekarz (jakiekolwiek specjalności) brzydził się drugiego człowieka.

[neia]

Napisane przez blekitne_niebo

Nie wiem za bardzo co tu rozwijać. Moim zdaniem to niedopuszczalne żeby lekarz (jakiekolwiek specjalności) brzydził się drugiego człowieka.

Nie drugiego człowieka, noworodka. Jest róznica, bo w życiu zawodowym nie będę miała nigdy z żadnym do czynienia. Dla mnie takie porównanie jest podobne do tego, że wielu lekarzy obrzydzają zwłoki. A cała masa boi się pacjentów w szpitalach psychiatrycznych. Ale to przecież niedopuszczalne, bo zwłoki to też był kiedyś człowiek, a pacjenci psychotyczni to na każdym kroku się trafiają?
Kurde, lekarz też człowiek, nie robot.

[blekitne_niebo]

Napisane przez neia

Nie drugiego człowieka, noworodka.

Noworodek to nie człowiek? Coraz lepsze rzeczy piszesz.

Napisane przez neia

Jest róznica, bo w życiu zawodowym nie będę miała nigdy z żadnym do czynienia.

Już miałaś do czynienia, na studiach. Ponadto życie zawodowe to nie tylko specjalizacja którą wybierzesz, ale cały ogrom sytuacji które mogą Cię spotkać w sposób całkowicie nieprzewidywalny.

Napisane przez neia

Dla mnie takie porównanie jest podobne do tego, że wielu lekarzy obrzydzają zwłoki. A cała masa boi się pacjentów w szpitalach psychiatrycznych. Ale to przecież niedopuszczalne, bo zwłoki to też był kiedyś człowiek, a pacjenci psychotyczni to na każdym kroku się trafiają?
Kurde, lekarz też człowiek, nie robot.

Lekarz nie ma być robotem tylko profesjonalistą. Jak dla mnie nie jest profesjonalistą lekarz którego brzydzi drugi człowiek.

Ja na szczęście nie spotkałam się z lekarzami bojącymi się zwłok lub ludzi chorych psychicznie. Widać mam wielkie szczęście

[neia]

Napisane przez blekitne_niebo

Noworodek to nie człowiek? Coraz lepsze rzeczy piszesz.

Przeinaczasz moje słowa. "Noworodek, nie drugi człowiek" oznacza, że nie każdy "drugi człowiek" jest "noworodkiem". Ty uogólniasz.

Napisane przez blekitne_niebo

Ja na szczęście nie spotkałam się z lekarzami bojącymi się zwłok lub ludzi chorych psychicznie. Widać mam wielkie szczęście

Studiujesz medycynę? Jestes lekarzem? Jesli nie, to nie możesz mieć pojęcia, czego kto się boi. Chyba, że każdego lekarza, na którego trafiłaś, pytałaś: "Dzień dobry, jakie uczucia wzbudzają w panu zwłoki i pacjenci psychotyczni?" Wtedy zwracam honor. Ale jesli tak nie jest, to sory, ale dla mnie to co piszesz jest totalnie absurdalne i oderwane od rzeczywistości.

[CzarnaAmericana]

Hej,

Moja wypowiedz może być niezbyt obiektywna bo spaczona tym zawodem
.
Ciężko Ci coś doradzić bo sporo ryzykujesz rzucając studia, to wciąż dośc pewny kawałek chleba. Jednak nie zasmucając Cię nie łatwy. Pierwszy rok zawsze jest najgorszy, ale później wiele łatwiej nie będzie.

Ten zawód ma coś z odwiecznej rywalizacji, chora ambicja części osób spawia że każde zaliczenie jest wyzwaniem, każde kolokwium walką. Generuje to zamiast fajnej studenckiej atmosfery ciągłe napięcie.
Życie w nim też już nie takie piękne jak kiedys, pracy oczywiście znajdziesz, ale całe życie będziesz sie uczyc, do egzaminów, kursów, specjalizacji. Sama miałam nadzieję, że po studiach będzie troche łatwiej ale wtedy to dopiro się zaczyna. Staż, specjalizacji itd.itd.

Dla młodych osób nie jest to wcale taki dochodowy i dobry kąsek, wielu moich znajomych ma duzo lepsze kasowo prace, pracują mniej i nie przynoszą pracy do domu. Sama sie szybko nie dorobisz, kwestia Waszego stazu/6 roku na którym nie wiadomo nawet czy dostaniecie kase. Specjalizację którą wiele osób robi z wolontariatu ...

Pomimo wszystko to jednak piękny zawód, którego nie da się poczuć dopóki nie stanie się twarzą w twarz z pacjentem.

Pomysł masz dobry, studia Ci nie uciekną przez rok dziekanki a zobaczysz inne dziedziny.

[201605300922]

Napisane przez blekitne_niebo

Noworodek to nie człowiek? Coraz lepsze rzeczy piszesz.

Już miałaś do czynienia, na studiach. Ponadto życie zawodowe to nie tylko specjalizacja którą wybierzesz, ale cały ogrom sytuacji które mogą Cię spotkać w sposób całkowicie nieprzewidywalny.

Lekarz nie ma być robotem tylko profesjonalistą. Jak dla mnie nie jest profesjonalistą lekarz którego brzydzi drugi człowiek.

Ja na szczęście nie spotkałam się z lekarzami bojącymi się zwłok lub ludzi chorych psychicznie. Widać mam wielkie szczęście

Studiujesz medycynę, jesteś lekarzem? Nie? Ja się nie wypowiadam, jaki powinien być profesjonalny adwokat, mogę mówić, na czym mnie by u adwokata zależało. Jest wiele osób idących na medycynę, które w trakcie studiów orientują się, że np. nie bardzo lubią kontakt z pacjentem. Co nie przeszkadza im być np. świetnymi radiologami. Niektórzy nie byliby w stanie pracować na stałe z ludźmi chorymi psychicznie, to nie wybierają psychiatrii, inni nie przepadają za osobami starszymi, to wybiorą pediatrię. Nikt tu nie pisze, że w sytuacji wyższej konieczności (jaką jest np. bycie świadkiem wypadku czy katastrofy) nie udzieliłby pomocy temu nieszczęsnemu noworodkowi albo ludziom w ogóle, nawet jeśli nie chcą pracować z pacjentami codziennie.

[Zielony24]

Napisane przez blekitne_niebo

Lekarz nie ma być robotem tylko profesjonalistą. Jak dla mnie nie jest profesjonalistą lekarz którego brzydzi drugi człowiek.

Ja na szczęście nie spotkałam się z lekarzami bojącymi się zwłok lub ludzi chorych psychicznie. Widać mam wielkie szczęście

Ciekawe. A jakie cechy powinni posiadac wedlug Ciebie przedstawiciele innych zawodow, np. z okolomedycznych, farmaceuta i stomatolog?

[Teodoro1068]

W pewnym sensie to ta sama gałąź więc podobnie jak lekarz.

Mój blog http://robertooo.blogx.pl/ - koniecznie zajrzyj w wolnej chwili.

[MsLizard]

Ile ludzi tyle opinii, więc i ja dodam coś od siebie. Nie studiuje co prawda medycyny ale miałam podobny problem z wyborem studiów i swojej ścieżki zawodowej. Od kiedy pamiętam zawsze chciałam być nauczycielką matematyki ale w 3 liceum zmieniłam zdanie myśląc: co to za zawód? Zero prestiżu, szacunku, niskie zarobki a do tego w ogóle trudno o pracę. Wybrałam Politechnikę i już od pierwszego roku wiedziałam, że to nie to. Nie wyobrażam sobie spędzania 8 godz. przed komputerem albo w jakiejś fabryce. Wiem też, że nigdy nie byłabym specjalistą w swojej dziedzinie bo po prostu tego nie czuję. Nie miałam problemu z zaliczeniami ale nauka czegoś w teorii to nie to samo co późniejsza praktyka w pracy. Jedynym przedmiotem, który mnie interesował była właśnie matematyka.

Przez długi czas biłam się z myślami i odważyłam się pójść na matmę dopiero po skończeniu Politechniki. Późno, ale nie żałuje swojej decyzji bo teraz bardziej znam siebie i studiowanie ma inny wymiar. Działam w stowarzyszeniu, w którym pomagamy dzieciom w nauce, robiąc to w sposób kreatywny. Po licencjacie chciałabym uczyć właśnie dzieci i wymyślać fajne sposoby na naukę różnych rzeczy. Mam gdzieś co myślą inni, że to mało prestiżowy zawód, że pewnie będę mało zarabiać itd. Lubię uczyć innych, a pieniądze nie są najważniejsze.

Pasja istnieje, tylko ci którzy tego nie czują mówią, że nie istnieje. Oczywiście, nie mówię, że jest ona konieczna do życia, ale mimo wszystko lepiej robić coś co się lubi.

Gdybym była na twoim miejscu to pewnie nie rzuciłabym studiów od razu ale dałabym sobie czas na przemyślenie pewnych rzeczy i zobaczyła czy to co teraz czuje nie jest tylko kwestią gorszych dni. Dziekanka to dobry pomysł, zwłaszcza, że pewnie masz zasoby finansowe na to, żeby np. pochodzić na różne kursy, itp i poszukać czegoś nowego.

[Dulca]

MsLizard, jakbym czytała siebie...
To jest tak, że trudno zdecydować między tym, co się chce, a co się powinno. Rozsądek jednak nie zawsze podaje najlepsze rozwiązania.

[fabiolkaa]

Dokładnie wiem co czujesz... Ja również poszłam na medycynę z przypadku. Moim marzeniem była weterynaria - ale mama suszyła mi głowę, by złożyć papiery na kierunek lekarski na pobliski UM... Dostałam się na weterynarię do Warszawy i Wrocławia, na lekarski również. Rodzice przekonali mnie, że nie stać nas bym studiowała w obcym mieście. Zaczęłam medycynę... pierwsze dwa lata to był horror - poprawki z biofizyki, biochemii czasami nerwy puszczały tak mocno że płakałam..chciałam zrezygnować, ale rodzice i wspaniała grupa zrobili naprawdę dużo bym została. Na trzecim roku zaczęły się kliniki całkiem inna nauka, praca z żywym człowiekiem i dużo więcej luzu

Dziś jestem na 6 roku i dziękuję niebiosom, że nie zrezygnowałam. Mam wspaniałego chłopaka, którego poznałam na Uniwerku, wiem, że kiedy za pół roku skończę - dostanę pracę w przeciwieństwie do kilku koleżanek które idąc za głosem serca poszły na wymarzone studia (jedna jest właśnie po kosmetologii) a dziś stoją w kolejce w Urzędzie Pracy.Wiem, że 20- letnia dziewczyna nie myśli tymi kategoriami (przynajmniej ja nie myślałam), kiedy jednak człowiek wchodzi w pewien wiek i planuje założyć rodzinę spokój i finansowa niezależność jest bezcenna. To prawda, że wchodząc z moimi pupilkami do lecznicy dla zwierząt zawsze z nostalgią myślę sobie co by było gdyby... nieraz łezka zakręci się w oku. Dziś jednak nie zamieniłabym studiów na żadne inne. Specjalizacji jest całe mnóstwo - na pewno znajdziesz coś dla siebie. Nie rezygnuj ZOSTAŃ Za 5 lat nie będziesz żałowała ! Gorąco pozdrawiam i trzymam kciuki !

[Dulca]

Każdy ma swoje priorytety, ja tam uważam, że skoro życie jest jedno, to nie mam zamiaru spędzić je nieszczęśliwie, tylko dlatego, że akurat po danym kierunku jest praca. A jestem osobą, dla której niezmiernie ważne jest, aby praca była moją pasją, bo inaczej będzie dręczyć mnie depresja.
Jestem jednak za tym, żeby decydować sercem. Ale ja jestem po prostu bardzo wrażliwa i inaczej nie umiem.
Ja myślę, że autorka może za 5 lat i żałować i nie, nie jest powiedziane jak będzie, bo jej nie znamy. Ja bym żałowała, zostając na studiach, których nienawidzę. Ale może akurat do czerwca coś się wyklaruje w tej kwestii i autorka nas powiadomi, co dla niej okazało się najlepszym rozwiązaniem.

[Jumanah]

Bardzo ciężką masz decyzję, ze swojej strony mogę Ci poradzić abyś została do końca roku.
Po roku jeśli studia nie będą Ci się podobały zostaw je bo to TWOJE zdrowie jest najważniejsze...
Jeśli masz inny pomysł na siebie to trzeba go zrealizować póki jeszcze masz czas i nie poszłaś za daleko, nie upłynęło zbyt dużo czasu.
A jeden rok to nie koniec świata a przynajmniej potem będziesz mogła powiedzieć: ,,ok sprawdziłam to dokładnie, ten kierunek nie jest dla mnie '' i nie będziesz żałowała że za szybko/nie przemyślanie odeszłaś.
Powodzenia!