Jak sie czujecie po powrocie za granice?

[Basiula]

Witam emigrantki-wlasnie wrocilam wczoraj ze swiatecznej przerwy i musze wytrwac do wielkanocy.Ale bardzo w to watpie-mam straszne zalamanie,chce mi sie caly czas plakac.Jejciu najchetniej bym sie spakowala i pojechala do domku z powrotem.Dom w ktorym jestem jako au pair wydaje mi sie obcy a jak pomysle ze mam rozmawiac z ta rodzina to jeszcze gorzej mi sie dzieje.Nie wiem czy to normalna reakcja czy ja sie nie nadaje ? Pozdrawiam

[Nudeline]

Mysle, ze to calkiem normalne. Ja jestem za granica od 3 lat, do Polski staram sie jezdzic jak najczesciej, a po powrocie 2 dni jestem przewaznie do niczego,
psychicznie wykonczona tesknota za domem, znajomymi katami, itd. Po jakims czasie dochodze zawsze do siebie aby jakos funkcjonowac, pozniej znowu jade do domu i kolo sie zamyka. Glowka do gory, nie jestes sama

[kasia191273]

mam to samo;-( 4 lata mieszkam za granicą, znam język, kulturę itp. Do Polski generalnie wracać nie chcę. Nie tęsknię też szczególnie za rodziną czy przyjaciółmi. Mimo to po powrocie z wyjazdów świątecznych dwa dni zadaję sobie pytanie 'co ja tutaj robię?'

[mloda71]

Ja tez dochodze do siebie pare dni po powrocie z polski. Zauwazylam ze, im dluzej jestem w polsce tym gozej i dluzej dochodze do siebie po dlugim urlopie, ale i tak chetnie wracam do rodzinnych stron.

[Luba]

Przez pierwsze 4 lata każdy powrot do Niemiec prawie oblewałam łzami. A potem nagle w czasie któregoś z kolei powrotu poczułam radość, że wracam DO DOMU. Bardzo lubię jezdzic do Polski, spotkać rodzinke i znajomych ale uwielbiam potem wracac tutaj, do domu. Nie mam trudności z aklimatyzacją, od razu wchodzę w tutejsze życie, moze dlatego, ze mam dzieci, one chodzą do szkoły i życie jakos musi sie toczyć.

[Juliettt]

Napisane przez Basiula

Witam emigrantki-wlasnie wrocilam wczoraj ze swiatecznej przerwy i musze wytrwac do wielkanocy.Ale bardzo w to watpie-mam straszne zalamanie,chce mi sie caly czas plakac.Jejciu najchetniej bym sie spakowala i pojechala do domku z powrotem.Dom w ktorym jestem jako au pair wydaje mi sie obcy a jak pomysle ze mam rozmawiac z ta rodzina to jeszcze gorzej mi sie dzieje.Nie wiem czy to normalna reakcja czy ja sie nie nadaje ? Pozdrawiam

Basiula tez tak mialam jak mieszkalam w UK. Jak wracalam do Anglii po pobycie w domu , to bylam nie do zycia i chcialam wracac. Ale kiedy wrocilam na stale do Polski, skonczylo sie "idealizowanie" naszego kraju (tak charakterystyczne dla wielu Polakow za granica). Na nowo odkrylam wszytskie wady i stwierdzilam, ze niepotrzebnie tak rozpaczalam. teraz znowu chetnie bym wyjechala, bo ta monotonnosc zycia w Polsce zabija moj entuzjazm :-(

[Midi]

Ja tęsknię nie tyle za Polską, ile po prostu za rodzicami, więc każdy wyjazd kończy się odruchowym planowaniem następnego - na najbliższą przyszłość. Na szczęście mam niedaleko i jeżdżę do Polski średnio co dwa miesiące, czasem nawet co półtora. Bardzo to lubię, bo siedzenie w jednym miejscu - zwłaszcza takim ponurym, jak Mińsk - jest dla mnie zawsze monotonne, ale wracam w sumie z przyjemnością, bo jakoś męczy mnie dłuższe przebywanie w Warszawie. A tu mam przyjaciół, swój klub, różne domowe nawyki, ulubioną gazetę, własny (chociaż wynajmowany) kąt i ulubioną pizzerię. I jakoś od kilku lat słowo "wracać" ma odwrotny kierunek, ale to kwestia przyzwyczajenia. Jeśli mieszkasz w cudzym domu i jeszcze tam pracujesz, to w sumie nie ma się co dziwić, że czujesz się obca i tęsknisz do domu - ale to nie znaczy, że się nie nadajesz na au pair. Po prostu masz potrzebę "bycia u siebie".

[desti]

Ja nie mam z powrotami problemu... moze dlatego, ze to co tu mam jest dla mnie domem. Tesknie za rodzina, ktora jest w Polsce ale po odwiedzinach ciesze sie gdy wracam do siebie.

[~~~JOLA~~~]

Watek w sam raz dla mnie
Jakies 2 godzinki temu wrocilam z PL po 10-dniowym pobycie i jest mi straaaasznie smutno Prawie zawsze placze, jak odjezdzam... Dzisiaj az do samej granicy (ok. 500 km) mi sie oczka szklily. Tak bardzo chcialabym miec cala rodzinke przy sobie, nie musialabym tesknic za nimi i odliczac dni, kiedy ich w koncu znow zobacze.

Ide spac, bo mi zle - minie kilka dni, zanim to minie

[Midi]

Jola, ale pomyśl, że za ... tygodni (<-- wypełnić zgodnie z aktualnymi planami ) znów pojedziesz i ten czas do wizyty z reguły bardzo szybko leci

[~~~JOLA~~~]

Masz racje Midi, tylko ze mi ten czas strasznie sie dluzy... Juz planuje kolejny wyjazd Moze za jakies trzy miesiace, o ile bede mogla opuscic tyle wykladow, bo od nastepnego semestru zaczynaja mi sie te, na ktorych obecnosc jest obowiazkowa No i moja malenka siostrzenica bedzie juz taaaaka duza, jak ja znow zobacze

[Midi]

No tak, rozumiem. Ja w ten sposób przegapiłam fazy wzrostu kici rodziców i też mi było żal, że już się nie załapałam na malutkie zwierzątko.
Ja pomiędzy wyjazdami do Polski uprawiam sport, czego nie robię w Warszawie (z braku czasu i niechęci do wożenia ciuchów), i najczęściej nawet troszeczkę szkoda mi tych przerw - tzn. to, że tutaj mogę się zajmować tym, co lubię, rónoważy w jakimś stopniu tęsknotę za rodzicami.

[Doni79]

Ja mam zawsze straszny dolek po powrocie z PL. Mimo, ze w NL mam juz od ponad 4 lat swoje zycie (skonczone tu studia, dom, maz itd.) to w Polsce jest moja rodzina, moi wszyscy prawdziwi przyjaciele i najblizsi znajomi, takze zawsze po powrocie mam tak 2-3 dni "z glowy", gdzies tam od czasu do czasu sobie poplacze, podoluje sie i w koncu przechodzi. Moj mezus to najcudowniejszy facet pod sloncem, rozumie moje rozterki i dolki i dzieki niemu wlasnie coraz latwiej przychodzi mi za kazdym razem wyjazd z PL, ale jeszcze duzo wody uplynie zanim bede wracala do NL jak do prawdziwego domu. Kiedys ktos mi powiedzial, ze to bedzie dopiero wtedy gdy bede miala wlasna rodzine. Mezus juz jest, dzidzi jeszcze absolutnie nie planuje wiec biorac pod uwage to, co mi powiedzial ten ktos, jeszcze z pare dobrych lat bede z ciezkim sercem wyjezdzac z PL.

[jaszczura]

ja nienawidze wyjezdzac z polski,chcialabym ciagle tam byc tam mam swoje zycie,a niestety los tak pokierowal ze musze jezdzic za granice do pracy i bylo by jeszcze ok gdybym ta prace miala a ja niestety pracuje od czasu do czasu jednak tu siedze bo jestem z moim tz a chcemy uzbierac na jakies mieszkanko.najgozej jest mi zostawiac w polsce rodzine i znajomych a w szczegolnosci mojego malego braciszka,ale co zrobic takie jest zycie.

[CzarnyElf]

Tez bylam ostanio w Polsce przez 10 dni-wrocilam i jakos tak dziwnie-musze znowu sie przestawic-oczy mi sie szklily gdy wzlatywalam w powietrze i widzialam moja rodzine machajaca na tarasie na lotnisku.Chcialabym zeby moje siostry byly tutaj ze mna-chociaz jedna to wtedy razniej bym sie czula.
Niewiem kiedy teraz polece-jak znajde prace to pewnie szybciej-najgorsze jest to ze w letnie miesiace bilety sa strasznie drogie-byc moze dopiero na swieta polece.Wogole czuje niedosyt te dni w Polsce zlecialy jak sen.

[Midi]

Elfie, to normalne: bo masz daleko i rzeczywiście - machająca rodzina na dworcu czy tarasie lotniska najczęściej wyciska łzy z oczu. Ja mam jeszcze gorzej bo w ogóle jestem ckliwa płaksa i jak jadę do PL sama na tydzień, to mi łzy wyciska machający mąż...
Ale zobaczysz (tak sądzę), że czas do następnej wizyty Ci szybko zleci, tym szybciej, jesli chcesz iść do roboty.