Młode mamy (do 25 lat) i ich dzieci :)

[karola12b4]

To kup sobie taka kaszke na slodko ale bez dodatku mleka. Wtedy bd mial smak jakis, ale najlepiej bu bylo samo mleko jak nie chce z kleikiem

[kejtiCe]

Ola, skoro nie chce, to mu nie dawaj. Po co słodzić i dawać na siłę? Dajesz mu już coś innego do jedzenia niż mleko? Może jeszcze nie jest gotowy?

[karola12b4]

No ja bym tez nie dawala na sile bo sie zrazi i qgl mleka nie bd chcial

---------- Dopisano o 11:28 ---------- Poprzedni post napisano o 11:27 ----------

Kejti a ty jak tam? Jak maly?

[kejtiCe]

Napisane przez karola12b4

No ja bym tez nie dawala na sile bo sie zrazi i qgl mleka nie bd chcial

---------- Dopisano o 11:28 ---------- Poprzedni post napisano o 11:27 ----------

Kejti a ty jak tam? Jak maly?

Teraz już dobrze. Byliśmy w szpitalu. Miał zapalenie układu moczowego i infekcje jamy ustnej.
Pierwszy lekarz nie zauważył ten infekcji, ale Mały nadal płakał i poszliśmy do innego prywatnie. On nas od razu wysłał do szpitala.

[karola12b4]

Masakra jakas. No to dobrze ze poszliscie do innego lekarza. Biedny sie pewnie nameczyl

[kejtiCe]

Napisane przez karola12b4

Masakra jakas. No to dobrze ze poszliscie do innego lekarza. Biedny sie pewnie nameczyl

No niestety. Na szczęście już jest dobrze.

[karola12b4]

No to fajnie. Czyli to jednak nie kolki. A skad ta wysypka?

[201606011622]

nie daje na siłe, odczekałam od ostatniego razu sporo czasu. ale śmierdzi mu ten kleik dlatego nie chce pić.
jadł juz marchewkę, ale jeszcze za bardzo łyżeczką nie umie, musze mu trochę płytsza niz mamy kupić. nie wiedział jak zebrac z łyżeczki potem ciamał taką papkę a jak połknął to taka radość

no słodzic nie chce, nie ma opcji

[karola12b4]

No to same mleko mu dawaj nasz tez na poczatku musial miec taka plytka lyzeczke a teraz to juz z kazdej zje

[201606011622]

powiem Wam Ze on powiedzmy 150 mleka wypije, pospi godzine albo sie pobawi i znów głodny. no max 1,5h.

[karola12b4]

Ola a ile on ma? Teraz w pazdzierniku skonczy 5miesiecy?

[201606011622]

tak, ósmego

[karola12b4]

A moze by mu tak kupic siateczke na jedzenie? Ja to mialam dla Natana i bylam zadowolona. Dawalam mu tam jablko, gruszke, banana albo ugotowana marchewke i sam sobie to jadl z tej siatki i mial zajecie i sobie pocyckal

[kejtiCe]

Napisane przez karola12b4

A moze by mu tak kupic siateczke na jedzenie? Ja to mialam dla Natana i bylam zadowolona. Dawalam mu tam jablko, gruszke, banana albo ugotowana marchewke i sam sobie to jadl z tej siatki i mial zajecie i sobie pocyckal

Według mnie to jest wymysł marketingowy. Jeśli dziecko nie potrafi zjeść samemu, to znaczy że nie jest na to gotowe..

[201606011622]

Nie no on z tej siatki tym bardziej by nie zjadł. lyzeczka raz dopiero próbowaliśmy więc ma jeszcze okazji wiele do nauki

[karola12b4]

Jak 5miesieczne dziecko ma zjesc np cwiartke jablka? No nie zje sam bo przeciez moze wziasc za duzy kawales i sie zadlawic, a przez ta siatke mu wielki kawalek nie przejdzie. I to nie chodzi czy dziecko jest gotowe czy nie tylko o bezpieczenstwo.

[kejtiCe]

Napisane przez karola12b4

Jak 5miesieczne dziecko ma zjesc np cwiartke jablka? No nie zje sam bo przeciez moze wziasc za duzy kawales i sie zadlawic, a przez ta siatke mu wielki kawalek nie przejdzie. I to nie chodzi czy dziecko jest gotowe czy nie tylko o bezpieczenstwo.

Dlatego 5 miesięcznemu dziecku podaje się łyżeczką. Kawałki do ręki podaje się dziecku, które siedzi stabilnie, tak jak przy BLW. 5 miesięczniak już siedzi w ten sposób? Nie sądzę.




Ola, przyjdzie czas, że będzie gotowy zjeść wszystko. A podawałas mu kleik łyżeczka?
Jak przygotowania do ślubu?

[karola12b4]

A ja mojemu dawalam jak lezal w lezaczku i jadl z tej siateczki. Z mojego otoczenia duzo mam tego uzywa i nie tylko dlatego ze dziecko nie umie jesc z lyzeczki, ale dodatkowo ma przy tym zabawe i moze sobie sam poprobowac.

[201606011622]

Lyzeczka nie. Poczekam, niedługo i jakas zupke jarzynowa bd mógł, w międzyczasie wprowadze jeszcze ziemniaczka.

A do ślubu, jeszcze kilka spraw niedopietych ale jakoś damy radę, marze żeby było już po...

---------- Dopisano o 08:21 ---------- Poprzedni post napisano o 08:20 ----------

Znaczy no najpierw wprowadze warzywka dopiero potem zupke ugotuje

[kejtiCe]

Napisane przez ola_la_7676

A do ślubu, jeszcze kilka spraw niedopietych ale jakoś damy radę, marze żeby było już po...

Wierzę, że przygotowania mogą być stresujące na pewno będzie pięknie

[nursii]

Witam serdecznie wszystkie zgromadzone Młode Mamusie Czy mogę się dołączyć?

Mam 23 lata i obecnie jestem w 24 tygodniu ciąży, spodziewam się córeczki. Z moim Tż jesteśmy razem 7 lat, 4 lata mieszkamy razem. Moja ciąża była nieplanowana, nie będę tego ukrywać. Kiedy się o niej dowiedziałam, świat mi się trochę zawalił... wydawało mi się, że 23 lata to zdecydowanie za młody wiek na dziecko, że jestem za młoda i za głupia krótko mówiąc, aby być matką. Bardzo szybko jednak te obawy odeszły, zakochałam się w moim dzieciątku przy pierwszym USG i włączył mi się instynkt macierzyński. Ale wciąż mam mnóstwo obaw... Dlatego chciałam tutaj napisać, podzielić się nimi z Wami, dowiedzieć się, jak Wy sobie radzicie. Ja wciąż mam pewne obawy, czy damy sobie radę. Mój Tż pracuje, zarabia nie tragicznie ale średnio, do tego studiuje zaocznie i spłaca kredyt studencki. Ja skończyłam studia licencjackie, pracowałam i jednocześnie dziennie studiowałam jeszcze na studiach magisterskich uzupełniających, teraz zaczynałabym II rok... jestem na L4 z pracy, okazało się, że nie mogę być jednocześnie na L4 i chodzić sobie na studia, ZUS może mi za takie coś przestać wypłacać pieniądze a żyć za coś muszę przecież... więc wzięłam dziekankę. Szkoda mi, bo miałam nadzieję że jakoś ten ostatni rok pociągnę do końca będąc w ciąży i będę miała spokój, ale nie. Chciałabym po dziekance wrócić na studia i je skończyć, ale nie wiem czy to będzie możliwe, czy po prostu nie będę musiała wrócić do pracy po macierzyńskim żeby nas mieć za co utrzymywać( z samej wypłaty Tż się nie da). Stresuje mnie też to, że nie mamy własnego mieszkania, musimy wynajmować, dla mnie to stres mieszkać z maleńkim dzieckiem w mieszkaniu z którego ktoś w każdej chwili może nas wyrzucić, ale nie mam innego wyjścia. Dochodzi jeszcze kwestia braku pomocy ze strony rodziny- oboje z Tż mamy rodziców 200 km od miasta, w którym obecnie mieszkamy, nie pomogą nad w opiece nad dzieckiem, ze strony rodziców Tż nie możemy liczyć na pomoc finansową nawet najmniejszą, moja mama jak tylko może pomaga już teraz ale ma ograniczone możliwości. Także w związku z tym boję się, czy będę miała jak dokończyć studia. Ogólnie przez to, że ta ciąża jest taka nieplanowana boję się, czy damy sobie radę po prostu z życiem codziennym, czy podołamy finansowo, nie chciałabym żeby mojemu dziecku czegoś brakowało, chciałabym żeby miało jak najlepiej. Czy damy radę zrealizować nasze plany życiowe i w końcu" ustabilizować" naszą sytuację życiową...
Nie wiem czy rozumiecie o co mi chodzi, po prostu jesteśmy ze wszystkim tak naprawdę dopiero na starcie.
Przepraszam za ten wywód, ale nie mam komu się wygadać. Być może to co napisałam jest głupie... a może to normalne w takiej sytuacji? Czy miałyście podobne wątpliwości i obawy jako młode mamy/ młodzi rodzice?

[201606011622]

Napisane przez nursii

Witam serdecznie wszystkie zgromadzone Młode Mamusie Czy mogę się dołączyć?

Mam 23 lata i obecnie jestem w 24 tygodniu ciąży, spodziewam się córeczki. Z moim Tż jesteśmy razem 7 lat, 4 lata mieszkamy razem. Moja ciąża była nieplanowana, nie będę tego ukrywać. Kiedy się o niej dowiedziałam, świat mi się trochę zawalił... wydawało mi się, że 23 lata to zdecydowanie za młody wiek na dziecko, że jestem za młoda i za głupia krótko mówiąc, aby być matką. Bardzo szybko jednak te obawy odeszły, zakochałam się w moim dzieciątku przy pierwszym USG i włączył mi się instynkt macierzyński. Ale wciąż mam mnóstwo obaw... Dlatego chciałam tutaj napisać, podzielić się nimi z Wami, dowiedzieć się, jak Wy sobie radzicie. Ja wciąż mam pewne obawy, czy damy sobie radę. Mój Tż pracuje, zarabia nie tragicznie ale średnio, do tego studiuje zaocznie i spłaca kredyt studencki. Ja skończyłam studia licencjackie, pracowałam i jednocześnie dziennie studiowałam jeszcze na studiach magisterskich uzupełniających, teraz zaczynałabym II rok... jestem na L4 z pracy, okazało się, że nie mogę być jednocześnie na L4 i chodzić sobie na studia, ZUS może mi za takie coś przestać wypłacać pieniądze a żyć za coś muszę przecież... więc wzięłam dziekankę. Szkoda mi, bo miałam nadzieję że jakoś ten ostatni rok pociągnę do końca będąc w ciąży i będę miała spokój, ale nie. Chciałabym po dziekance wrócić na studia i je skończyć, ale nie wiem czy to będzie możliwe, czy po prostu nie będę musiała wrócić do pracy po macierzyńskim żeby nas mieć za co utrzymywać( z samej wypłaty Tż się nie da). Stresuje mnie też to, że nie mamy własnego mieszkania, musimy wynajmować, dla mnie to stres mieszkać z maleńkim dzieckiem w mieszkaniu z którego ktoś w każdej chwili może nas wyrzucić, ale nie mam innego wyjścia. Dochodzi jeszcze kwestia braku pomocy ze strony rodziny- oboje z Tż mamy rodziców 200 km od miasta, w którym obecnie mieszkamy, nie pomogą nad w opiece nad dzieckiem, ze strony rodziców Tż nie możemy liczyć na pomoc finansową nawet najmniejszą, moja mama jak tylko może pomaga już teraz ale ma ograniczone możliwości. Także w związku z tym boję się, czy będę miała jak dokończyć studia. Ogólnie przez to, że ta ciąża jest taka nieplanowana boję się, czy damy sobie radę po prostu z życiem codziennym, czy podołamy finansowo, nie chciałabym żeby mojemu dziecku czegoś brakowało, chciałabym żeby miało jak najlepiej. Czy damy radę zrealizować nasze plany życiowe i w końcu" ustabilizować" naszą sytuację życiową...
Nie wiem czy rozumiecie o co mi chodzi, po prostu jesteśmy ze wszystkim tak naprawdę dopiero na starcie.
Przepraszam za ten wywód, ale nie mam komu się wygadać. Być może to co napisałam jest głupie... a może to normalne w takiej sytuacji? Czy miałyście podobne wątpliwości i obawy jako młode mamy/ młodzi rodzice?

Hej. to co powiesz na to, że w wieku 20 lat świadomie zaszlam w ciążę? Urodzilam w maju tego roku mając 21 już. To dopiero młodo. Ale życie weryfikuje różne sytuacje. Bardzo pragnęłam dziecka, własnej rodziny... w miniona sobotę wyszłam za mąż, jesteśmy razem w zasadzie.. od dawna, nawet 15 lat skończonych nie miałam jak zaczęłam się z nim spotykać. Bardzo wiele ze soba przeżyliśmy, również wiele złych chwil.. musiałam uciekać z domu tydzień po 18-ce, sporo byliśmy za granicą. Ale jakoś daliśmy radę. Gdy wszystko się uspokoiło zapragnelismy dziecka.
Takze glowa do góry będzie super. Kasa jest potrzebna wiadomo, ale dacie radę wierzę w to.

[kejtiCe]

Napisane przez nursii

Witam serdecznie wszystkie zgromadzone Młode Mamusie Czy mogę się dołączyć?

Mam 23 lata i obecnie jestem w 24 tygodniu ciąży, spodziewam się córeczki. Z moim Tż jesteśmy razem 7 lat, 4 lata mieszkamy razem. Moja ciąża była nieplanowana, nie będę tego ukrywać. Kiedy się o niej dowiedziałam, świat mi się trochę zawalił... wydawało mi się, że 23 lata to zdecydowanie za młody wiek na dziecko, że jestem za młoda i za głupia krótko mówiąc, aby być matką. Bardzo szybko jednak te obawy odeszły, zakochałam się w moim dzieciątku przy pierwszym USG i włączył mi się instynkt macierzyński. Ale wciąż mam mnóstwo obaw... Dlatego chciałam tutaj napisać, podzielić się nimi z Wami, dowiedzieć się, jak Wy sobie radzicie. Ja wciąż mam pewne obawy, czy damy sobie radę. Mój Tż pracuje, zarabia nie tragicznie ale średnio, do tego studiuje zaocznie i spłaca kredyt studencki. Ja skończyłam studia licencjackie, pracowałam i jednocześnie dziennie studiowałam jeszcze na studiach magisterskich uzupełniających, teraz zaczynałabym II rok... jestem na L4 z pracy, okazało się, że nie mogę być jednocześnie na L4 i chodzić sobie na studia, ZUS może mi za takie coś przestać wypłacać pieniądze a żyć za coś muszę przecież... więc wzięłam dziekankę. Szkoda mi, bo miałam nadzieję że jakoś ten ostatni rok pociągnę do końca będąc w ciąży i będę miała spokój, ale nie. Chciałabym po dziekance wrócić na studia i je skończyć, ale nie wiem czy to będzie możliwe, czy po prostu nie będę musiała wrócić do pracy po macierzyńskim żeby nas mieć za co utrzymywać( z samej wypłaty Tż się nie da). Stresuje mnie też to, że nie mamy własnego mieszkania, musimy wynajmować, dla mnie to stres mieszkać z maleńkim dzieckiem w mieszkaniu z którego ktoś w każdej chwili może nas wyrzucić, ale nie mam innego wyjścia. Dochodzi jeszcze kwestia braku pomocy ze strony rodziny- oboje z Tż mamy rodziców 200 km od miasta, w którym obecnie mieszkamy, nie pomogą nad w opiece nad dzieckiem, ze strony rodziców Tż nie możemy liczyć na pomoc finansową nawet najmniejszą, moja mama jak tylko może pomaga już teraz ale ma ograniczone możliwości. Także w związku z tym boję się, czy będę miała jak dokończyć studia. Ogólnie przez to, że ta ciąża jest taka nieplanowana boję się, czy damy sobie radę po prostu z życiem codziennym, czy podołamy finansowo, nie chciałabym żeby mojemu dziecku czegoś brakowało, chciałabym żeby miało jak najlepiej. Czy damy radę zrealizować nasze plany życiowe i w końcu" ustabilizować" naszą sytuację życiową...
Nie wiem czy rozumiecie o co mi chodzi, po prostu jesteśmy ze wszystkim tak naprawdę dopiero na starcie.
Przepraszam za ten wywód, ale nie mam komu się wygadać. Być może to co napisałam jest głupie... a może to normalne w takiej sytuacji? Czy miałyście podobne wątpliwości i obawy jako młode mamy/ młodzi rodzice?

Ja też mam 20 lat. W grudniu skończę 21. Mój synek ma już prawie 4 miesiące i ciąża też nieplanowana. A z Tzem jesteśmy razem 2,5 roku.






Ola, jak ślub i wesele?

[201606011622]

Super, było trochę wpadek, ale cóż, daliśmy radę mimo to, szkoda że tak szybko zlecialo (mimo że na początku dłużyło się)

[beautystyle]

Hej dziewczyny,

dołączam się do wątku.
Mam 21 lat i 16 miesięcznego synka

Skąd jesteście?