Idę na studia zaoczne bo nie chcę mieszkać poza domem.

[ever-dream]

Napisane przez viva91

a nawet jeśli płacą, to ok, uniezależnienie to nie jest ale nie ma już obiadków mamusi po powrocie z zajęć, trzeba samodzielnie orientować się kiedy zrobić pranie, samemu trzeba robić każde zakupy, lecieć zapłacić rachunki, przyjąć pana od spisywania liczników, kupić uszczelki gdy kran przecieka - także jest to inne, bardziej odpowiedzialne życie niż w domu rodzinnym
nie krytukuję teraz nikogo ale proszę nie porównywać życia w domu z rodzicami do życia w wynajmowanym mieszkaniu w innym mieście bez rodziców

Mimo, że mieszkam z rodzicami już dawno nikt mi nie pierze ubrań, nie prasuje, nie robi obiadków ani nie sprząta. Wręcz przeciwnie, większość obowiązków jest na mojej głowie, bo rodzice są do późna w firmie I myślę, że większość normalnych osób co mieszka z rodzicami, sama się zajmuje takimi sprawami

Nie chciałam Cię urazić, nie porównuję takiego życia Wiem co masz na myśli i się zgadzam

[viva91]

Pewnie jest wiele takich osób, ale czasem zdarza się "opuścić" jakiś obowiązek lub mama kogoś wyręczy. Nie mówię o tobie, ale nie każdy ma rodziców właścicieli firmy. Mieszkałam ze znajomymi, odwiedzałam pozostałych - wiem że jednak większość przeżywa przecięcie pępowiny Nie chodzi mi o to że przez to płaczą i nie wiedzą co ze sobą zrobić, ale po jakimś czasie przyznają że w domu nie robili każdych zakupów, nie załatwiali każdej naprawy sprzętu domowego, nie płacili za każdym razem rachunków. U mnie zresztą było podobnie, nie zajmowałam się każdą sprawą w domu non stop, gdy odpadł kafelek na balkonie naprawiał go tata, nie musiałam dzwonić i szukać do tego kogoś kto by to naprawił - a teraz muszę.

A jednym zdaniem: życie bez rodziców w innym mieszkaniu na pewno jest cięższe i wymaga więcej myślenia nawet gdy ma się co miesiąc nowe środki na koncie

[basiek0109]

Ever-dream widzę że mamy podobną sytuację i taki sam sposób myślenia Ja również mieszkałam przez rok w mieście, gdzie teraz mam zamiar studiować chodząc do liceum (tak się po prostu ułożyło),wtedy musiałam z tego zrezygnować i postanowiłam sobie, że nigdy więcej, bo takie życie jest po prostu nie dla mnie! To był jeden wielki koszmar, zupełnie nie potrafiłam się tam odnaleźć, chociaż po jakimś czasie przyzwyczaiłam się do tego miasta, to jednak sercem zawsze ciągnęło mnie do mojego miasteczka i domu Jak przychodziła niedziela i trzeba było znowu tam jechać to myślałam że zwariuję. Będąc młodsza, jeszcze parę lat temu zawsze myślałam właśnie, że kiedyś wyjadę, będę mieszkać w dużym mieście itd. a teraz wszystko mi się odmieniło W ogóle nie ciągnie mnie do większych miast, bardzo jestem zżyta ze swoim miastem i wszędzie indziej czuję się obco. Tu mam rodzinę, chłopaka, tyle wspomnień i żal mi po prostu to wszystko zostawiać teraz czy kiedyś i przenosić się gdzieś indziej Mam nadzieję, że kiedyś uda mi się tu znaleźć sobie pracę i ułożyć sobie życie I masz racje mówiąc, że to że mieszka się z rodzicami nie oznacza, że nie jest się niesamodzielnym i wiąże się z gotowaniem obiadków przez mamusię i podtykaniem wszystkiego pod nos Duża część domowych obowiązków należy do mnie, tym bardziej że moi rodzice też tak jak i Twoi są bardzo zapracowani. I nie trzeba od razu przeprowadzać się do innego miasta żeby samemu ugotować sobie obiad, zrobić pranie czy posprzątać pokój
Do imprezowego życia też mnie nie ciągnie zbytnio także nie tracę nic na tym , że zamiast na imprezę wieczorem czy na piwo ze znajomymi ja wrócę sobie po prostu do domu.
Także trzymaj za mnie kciuki bo październik już tuż tuż, mam nadzieję że podział godzin mi się w miarę ułoży (oby nie było codziennie na rano) W każdym razie będę tam jeździła z wyznaczonym celem - aby skończyć studia i myślę że dam radę. Pozdrawiam Cię i Tobie też powodzenia życzę Trzymaj się!

[ever-dream]

Również będę trzymać za Ciebie kciuki Bardzo Ci życzę powodzenia, na pewno ze wszystkim Ci się uda. Zawsze możesz tutaj napisać, będę śledzić ten wątek Łączy nas jeszcze ekonomia: na studia magisterskie też się na nią wybieram. Trzymaj się

[WhiteCherry]

Napisane przez basiek0109

A powiem Ci że dobrze że wspomniałaś o tej zmianie grup, bo nawet o tym nie wiedziałam Podział na grupy będzie na sto procent, bo na dzienną ekonomię było ok. 300 miejsc więc to chyba jasne. 30 września ma być jakieś spotkanie organizacyjne, myślisz że tam nam podadzą ten podział na grupy właśnie i podział godzin dla każdej z nich?? Wiem, że na każdej uczelni to może inaczej wyglądać ale tak z reguły jak to jest?

nawet nie musisz na stałe przenosić się z jednej grupy do drugiej możesz tylko na poszczególne zajęcia
miałam w grupie osoby, które np. na jedne zajęcia chodziły do mojej grupy, na inne zajęcia do grupy 2, na jeszcze inne do gr 3 i tak dalej. Ustawiali sobie podziały 'pod siebie'. oczywiście to też zależy od prowadzących i czy plany zajęć poszczególnych grup nie będą się pokrywać.

[monic_a]

Oo też nie wiedziałam, że tak można pokombinować z tymi grupami Teraz tylko tak poustawiać, aby było jak najkorzystniej. A dziewczyny, jak u was było na pierwszym roku studiów z ilością zajęć? Wiem, że to zależy od kierunku, ale chociaż mniej więcej.. Ja zobaczyłam plan dla mojego kierunku (pedagogika) z poprzedniego semestru to trochę się przeraziłam - zajęcia od 8 do 18, od 8 do 20 i podobnie.. Serio jest aż tak źle?

[viva91]

Napisane przez monic_a

Oo też nie wiedziałam, że tak można pokombinować z tymi grupami Teraz tylko tak poustawiać, aby było jak najkorzystniej. A dziewczyny, jak u was było na pierwszym roku studiów z ilością zajęć? Wiem, że to zależy od kierunku, ale chociaż mniej więcej.. Ja zobaczyłam plan dla mojego kierunku (pedagogika) z poprzedniego semestru to trochę się przeraziłam - zajęcia od 8 do 18, od 8 do 20 i podobnie.. Serio jest aż tak źle?

Co do grup - nie można też przesadzić: "na to chcę chodzić z grupą 2, na to z grupą 4, a na to z grupą 1" - studia to nie koncert życzeń Jeśli jakiś wykładowca pozwoli wam chodzić na zajęcia innej grupy to będzie to wynikało tylko z jego dobrej woli Chyba że oficjalnie przepiszecie się w dziekanacie - na co też pani tam siedząca nie musi się zgodzić.

A wracając do zajęć - ja miałam na I roku piątki wolne, dwa dni siedziałam całe na uczelni, a w pozostałe tak po 4 godziny. Teraz mam troche gorzej, ale i tak nie jest źle. Choć w dwa dni zaczynam o 16:00 a kończę o 20:00
Ale mieszkałam z koleżanką z pedagogiki, ona wychodziła na zajęcia codziennie, ale po dwóch, trzech godzinach wracała.

[monic_a]

No cóż, do wszystkiego będzie trzeba się przyzwyczaić. Ale to mi się podoba: "ale po dwóch, trzech godzinach wracała"

[ever-dream]

Autorko, napisz co u Ciebie? Jak na studiach?

[viva91]

Napisane przez ever-dream

Autorko, napisz co u Ciebie? Jak na studiach?

oj zdziwisz się

[ever-dream]

Napisane przez viva91

oj zdziwisz się

Czemu?

[viva91]

bo wszystko wywróciło się do góry nogami ale może niech basiek0109 sama napisze

[_vixen_]

Jak czytam takie wątki, to wiem, skąd się biorą małżeństwa i dorośli ludzie, którzy nie mają odciętej pępowiny od rodziców.

Studia to nie tylko odbębnianie paru zajęć i jak najszybszy powrót do domu, na obiadek u mamusi. Mieszkanie w miejscu studiowania daje możliwość brania udziału w konferencjach naukowych, angażowania się w działalność kół naukowych, korzystanie z czytelni, bibliotek, zawieranie znajomości, niekiedy na całe życie. A tutaj młodzi ludzie, w wieku najbardziej mobilnym, bez zobowiązań w stylu dzieci, poważna praca, sami się uwiązują u rodziców. Realia na rynku pracy mamy teraz takie, że wymaga się od ludzi często mobilności i samodzielności, warto więc wykorzystać czas studiów, żeby te umiejętności zdobyć, rozbudować sobie także sieć kontaktów, a nie tylko siedzieć z rodzicami i "Na Wspólnej" oglądać. Dla dobra dzieci rodzice sami powinni wyganiać tak myślące dzieci z domu, a nie jeszcze uwiązywać ich przy sobie.

Napisane przez ama

Przez setki lat ludzie mieszkali w rodzinach wielopokoleniowych, razem i rodzina była na pierwszym miejscu. Ludzie byli przywiązani do swoich miejsc, do ziemi i nie opuszczali jej przez całe życie i też było dobrze. Nagle wszyscy uwierzyli w model indywidualistyczny i najlepiej w 20 lat wyprowadzać się od rodziców i już iść na swoje - do małej kawalerki, czy mieszkanka w bloku, co szumnie nazywa się korzystaniem z możliwości wielkiego miasta i karierą. A potem i tak jest się samotnym. Więzi z rodzicami i miejscem domowym naderwane, brak nowych i tylko smutek. Mnie taka wizja nie przekonuje. Ja jak skończę pierwsze studia to zamierzam kontynuować mój drugi kierunek już w domu.

Więzi z rodzicami w pewnym wieku powinny się zmienić na dorosłe, dojrzałe, żeby uniknąć potem właśnie nieodciętej pępowiny. "Kiedyś" wcale tak kolorowo nie było, ludzie mieszkali na kupie z uwagi na brak możliwości wyprowadzenia się z niego z powodów finansowych, a nie dlatego, że tak fajnie mieszka się z tyloma dorosłymi osobami.

Napisane przez basiek0109

To nie chodzi o "siedzenie z rodzicami" jak to określiła osoba powyżej, ale o to że ja po prostu nie chcę mieszkać w innym mieście, nie ciągnie mnie do tej atmosfery wielkich miast, które może i dają młodym ludziom możliwości rozwoju ale się w tym jakoś nie widzę. Oczywiście fajnie byłoby mieć dyplom z dobrej, prestiżowej uczelni, studia w trybie dziennym i byłoby mnie na to stać bo jestem zdolna, ale wnerwia mnie cała ta otoczka z tym związana - wyprowadzka do innego miasta, tzw."studenckie życie", mieszkanie u obcych ludzi na stancji albo co gorsza w akademiku itd. Po prostu czuję że to nie dla mnie i już.

Stworzyłaś sobie jakąś sielankową wizję życia: mama, tata, małe miasteczko, żyć nie umierać. A wiesz, jakie są w takich miasteczkach możliwości i czemu wszyscy ambitniejsi się z nich wynoszą? Jak się chce w życiu coś osiągnąć, to trzeba coś poświęcić, czasem zacisnąć zęby, bo takie mamy czasy i będzie coraz trudniej, nie dostaniemy już pewnej pracy w urzędzie do emerytury.

Napisane przez basiek0109

Do Ereina: dla mnie sto razy bardziej męczące jest mieszkanie poza domem, w obcym miejscu skąd i tak musiałabym dojeżdżać kilka lub kilkadziesiąt minut bo przecież nie wynajmę stancji na przeciwko uczelni i nie mieć gdzie podziać się między zajęciami więc na to samo wychodzi, a tak mam przynajmniej psychikę spokojną że po zajęciach wrócę sobie do domu. Jak będzie na rano to sobie w busie pośpię, w przerwie pójdę na obiad i jakoś to zleci a będę miała satysfakcję że studiuję na dziennych Po podziałach godzin z poprzednich lat widziałam że zawsze jakiś jeden dzień jest wolny (zwykle piątek bo tylko same wf-y). Także myślę że dam radę, wole to niż tak jak wspomniałam siedzenie na dupie w domu przez cały rok, a tak przynajmniej coś z tego będę miała.

Jak pisałam, studia to nie tylko odbębnianie zajęć i powrót do mamy na domowego kotleta. Takie piękne lata życia marnować na dojeżdżanie i siedzenie w busie godzinami

Napisane przez basiek0109

Boże ale w życiu są jeszcze inne wartości niż tylko praca, kariera, wyścig szczurów, itp. itd! Owszem to wszystko jest ważne, ale wy dwie (do Doli i viva91) tak o tym piszecie jakby wam to przysłaniało cały świat! Co mi z tego że będą miała nawet najlepszą i najlepiej płatną pracę jak będę nieszczęśliwa i samotna??

Bo niestety takie są realia, że jak nie będziesz za przeproszeniem zapieprzać, to się niczego nie dorobisz, a ciekawe, jak będzie Ci się żyło w wieku 35 lat, z rodzina na karku przy dochodach typu 3 tysiące złotych na całą rodzinę. Ludzie zamożni po 8h dziennie nie pracują, tylko o wiele więcej. I to nie chodzi o wyścig szczurów, tylko komfortowe wygodne życie dużo kosztuje.

Napisane przez viva91

bo wszystko wywróciło się do góry nogami ale może niech basiek0109 sama napisze

Chodzi zapewne o ten wątek?
https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=570557

[viva91]

Napisane przez _vixen_

Chodzi zapewne o ten wątek?
https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=570557

też, ale i o inne jej wypowiedzi w różnych wątkach

[justynka87]

Opowiem Wam moją historię związaną ze studiami dziennymi i mieszkaniem u rodziców, ku przestrodze.


Jestem z miasta które posiada około 70 tysiecy mieszkanców, więc nie mało. Z powodów finasowych musiałam zostać u siebie w mieście na studiach.

Było idealnie. Pasowało mi to, nie chciałam zostawiać swojego miejsca na ziemi, mojej rodziny. Uczelnia blisko, studia dzienne, kierunek idealny.

Wygląda dobrze?
Ale to co stało się po studiach...

Było nas na roku 100 osób nikt nie znalazł pracy w naszym mieście w zawodzie. Skonczyło się kilkoma kasjerkami, pracą w mc donaldzie itp. Ludzie zaczeli wyjeżdzać i niestety spora część sobie nie radziła. Jak przyszło im wyjechać do innego miasta i tam znaleźć pracę i się utzrymać to była wręcz tragedia. Nie raz jak się spotykaliśmy to płakali (na roku prawie same kobiety).

Sama po 2 latach po licencjacie spakowałam manatki i wyjechałam do Warszawy (450 kilomentrów od domu) zaczełąm tutaj studia mgr już zaoczne i pracę. Było cholernie ciężko bo wcześniej wszytsko robili za mnie rodzice (wszystko- w sensie zarabiali, załatwiali ubezpieczenia, sprawy mieszkaniowe, żeby ktoś nie pomyślał że leniwiec jestem) a tutaj musze wszytsko sama a do tego zarobić na siebie.


Jak macie możliwość wyjezdzajcie na dzienne, poznacie nowe miasta, nauczycie się, sobie radzić samemu ale jeszcze bez potrzeby zarabiania na siebie.

Im później tym trudniej.

Bo niestety to co napisała _vixen_ to sama prawda.