Poznamy się bliżej?

[labilna]

Witam wszystkich głodnych emocji.
Czy byłaby szansa by porozmawiać, spotkać się z osobą o podobnym problemie, która również wpadła na "wspaniały" sposób zaradzenia sobie poprzez kompulsy i wymioty?
Bardzo zależałoby mi właśnie na takim spotkaniu twarzą w twarz, oczywiście dzielenie się swoimi odczuciami na forum również jest wspierające ale..., no właśnie ale ja chciałabym czegoś więcej. Może spędzanie trudnych chwil razem, wypad na rower, spacer, rozmowy przez telefon jeśli ciężko się zgrać, a może wzajemnego zmotywowania się do po prostu zdrowego stylu życia, bez "krzywych" myśli? Razem zawsze raźniej.
Zdaję sobie sprawę że zaglądają tu osoby z różnych części kraju dlatego by nieco zawęzić ja jestem ze śląska. Mam nadzieję że znajdzie się jakaś bratnia dusza również z tej części Polski, z którą udałoby mi się nawiązać bliższą znajomość.
PS. Mam cichą nadzieję, że zaczniecie wpisywać swoje lokalizacje z chęcią nawiązania "namacalnych" znajomości, a może i przyjaźni.
Życzę tego sobie i Wam

[pestka94]

Cześć.
W prawdzie mój problem nie jest taki sam jak twój, ale się odezwę. Moja waga jest prawidłowa, ale na tym się kończy, bo myślenie mam totalnie zaburzone. Przez kilka lat objadałam się kompulsywnie, ale nie prowokowałam wymiotów. Od dwóch lat nie mam kompulsów, tylko co z tego, kiedy obsesyjnie liczę kalorie, wszystko ważę, moje życie obraca się wokół jedzenia, boję się, że przytyję. Nie potrafię bez wyrzutów sumienia zjeść kawałka ciasta, wszystko muszę mieć zaplanowane i wyliczone. Zdarzało się, że wieczorem przygotowywałam sobie jedzenie na cały następny dzień.
Chcę w te wakacje w końcu coś zmienić, zacząć żyć, a nie egzystować od posiłku do posiłku. Ale jest tak ciężko :-(.
Trzy dni temu moja mama wyrzuciła wagę kuchenną. Zawsze to jakiś początek. Nie wiem ile mam jeść, co mam jeść. W zasadzie chodzę teraz na przemian głodna, albo przejedzona - kompletnie nie umiem słuchać sygnałów swojego ciała.
Też jestem ze śląska. Z chęcią spotkam się z tobą, albo porozmawiam mailowo.

[labilna]

Napisane przez pestka94

Cześć.
W prawdzie mój problem nie jest taki sam jak twój, ale się odezwę. Moja waga jest prawidłowa, ale na tym się kończy, bo myślenie mam totalnie zaburzone. Przez kilka lat objadałam się kompulsywnie, ale nie prowokowałam wymiotów. Od dwóch lat nie mam kompulsów, tylko co z tego, kiedy obsesyjnie liczę kalorie, wszystko ważę, moje życie obraca się wokół jedzenia, boję się, że przytyję. Nie potrafię bez wyrzutów sumienia zjeść kawałka ciasta, wszystko muszę mieć zaplanowane i wyliczone. Zdarzało się, że wieczorem przygotowywałam sobie jedzenie na cały następny dzień.
Chcę w te wakacje w końcu coś zmienić, zacząć żyć, a nie egzystować od posiłku do posiłku. Ale jest tak ciężko :-(.
Trzy dni temu moja mama wyrzuciła wagę kuchenną. Zawsze to jakiś początek. Nie wiem ile mam jeść, co mam jeść. W zasadzie chodzę teraz na przemian głodna, albo przejedzona - kompletnie nie umiem słuchać sygnałów swojego ciała.
Też jestem ze śląska. Z chęcią spotkam się z tobą, albo porozmawiam mailowo.

O jak miło, że ktoś się odezwał Dziękuję za odp, szczerze już się obawiałam, że nikt nie odp.
By nieco swobodniej porozmawiać proponuję na początek korespondencję meilową: labilna.aga@wp.pl a później, kto wie?
Gorąco namawiam inne osoby, by również spróbowały. Obserwując wyświetlenia, mam wrażenie, że się "czaicie" a przecież nie ma nic do stracenia, a można wiele zyskać. Jeśli uda się spasować choćby dwie bratnie dusze to już wielki sukces. Nie wiem jak u Was ale ja nie mam za wielu znajomych, a już tymbardziej takich, z którymi mogłabym nawet nie tyle porozmawiać o tych tematach, co poczuć się zrozumianą. Co tak naprawdę w chwili, bądź dłuższej nazwijmy to "chwili słabości" dzieje się w mojej głowie i jak to wpływa na całe moje życie (zawodowe, rodzinne, towarzyskie, miłosne). Jak blokuje mnie na wielu płaszczyznach, powoduje, że wciąż się wycofuję, rezygnuję czekając na nazwijmy to lepszy moment. Ale dość o mnie, sądzę że w głębi, każda/każdy z nas chciałby wyrwać się ze swojego marazmu, tylko ten brak odwagi, strach przed tym co nowe, ech... sama nie wiem, chyba za bardzo wczułam się w rolę psychologa.
Ale cały czas 3mam kciuki za nowe znajomości i odwagi życzę sobie i Wam