Jak Go przekonać do założenia rodziny?

[matimartinka]

Mam 22lata, ze swoim partnerem jestem 2,5 roku. Razem mieszkamy już 2lata. W miedzy czasie straciłam kontakt z rodzicami, ponieważ nie potrafili Go zaakceptować, gdyż uważali, że to nie jest facet dla mnie (niby mną manipuluje). Wybrałam Go i od roku nie mam wstępu do domu. Ponieważ straciłam własną rodzinę, chciałam założyć swoją- namówiłam Go do zaręczyn, jednak mimo ze mi sie oswiadczyl przy swojej rodzinie, nie chcial zapytac moich rodzicow o moja reke a potem na dodatek wypominal mi ze zmusilam go do tych zareczyn. Oddamam mu pierscionek...powiedziala m by mi go dal jak bedzie gotowy. Chcialabym zalozyc rodzine, urodzic dziecko gdyz czuje ze ten instynk macierzynski, ta potrzebe, jednak On caly czas powtarza, ze to nie czas, ze najpierw trzeba sie czegos dorobic, otworzyc jakis biznes a potem mozna myslec o rodzinie. Tylko ze ja chciałabym miec swoja rodzine.... Co robić?

[201605090958]

Napisane przez matimartinka

Mam 22lata, ze swoim partnerem jestem 2,5 roku. Razem mieszkamy już 2lata. W miedzy czasie straciłam kontakt z rodzicami, ponieważ nie potrafili Go zaakceptować, gdyż uważali, że to nie jest facet dla mnie (niby mną manipuluje). Wybrałam Go i od roku nie mam wstępu do domu. Ponieważ straciłam własną rodzinę, chciałam założyć swoją- namówiłam Go do zaręczyn, jednak mimo ze mi sie oswiadczyl przy swojej rodzinie, nie chcial zapytac moich rodzicow o moja reke a potem na dodatek wypominal mi ze zmusilam go do tych zareczyn. Oddamam mu pierscionek...powiedziala m by mi go dal jak bedzie gotowy. Chcialabym zalozyc rodzine, urodzic dziecko gdyz czuje ze ten instynk macierzynski, ta potrzebe, jednak On caly czas powtarza, ze to nie czas, ze najpierw trzeba sie czegos dorobic, otworzyc jakis biznes a potem mozna myslec o rodzinie. Tylko ze ja chciałabym miec swoja rodzine.... Co robić?

Znaleźć takiego, który będzie chcial zalożyć tę rodzinę z Tobą. Niestety moim zdaniem mimo, że mieszkacie ze sobą jesteście z TŻ w rożnych punktach życia. Możesz oczywiscie odstawić szopkę i zmusić go do wiążacych reakcji tylko po co? ślub to szczęście dla obojga w tym dniu, dlatego nie warto dążyc do ślubu z kimś kto po prostu nie chce tego. Nie wiem ile ma lat Twój Tż, ale 22 lata to dobry czas na naukę, robienie kariery czy podroże. Może On wlaśnie tego chce? a w ogóle pytałaś go czego on wlasciwie chce i jak sbie wyobraża waszą relacje chociażby za 3 lata?
Zrobiłaś błąd zrywajac relację z rodziną-postaraj sie to naprawić...

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Ależ ty nie chcesz tego faceta. Ty wybrałaś głupio (tak, bo dla mnie w wieku 21lat wyprzeć się włąsnej rodziny to głupota) a teraz chcesz mieć rodzinę. Trzeba było się nie żreć z rodzicami. Nie mówię, że ustępować, ale nie palić za sobą mostów. A teraz... ty chcesz na swoim postawić, facet nie chce, i wcale mu się nie dziwię, bo posiadanie dziecka kosztuje a rzucać się w wir nowych obowiązków bez jakiejkolwiek stabilizacji zawodowej to dziecięce.

Idźże do rodziców, porozmawiajcie jak dorośli, i przede wszystkim zastanów się czy naprawdę akurat z tym człowiekiem chcesz być. Naprawdę pasuje ci taka żebranina? bo to, co teraz robisz, to właśnie żebranie: o pierścionek, o ślub, o dziecko.

[***luna]

Napisane przez matimartinka

Mam 22lata, ze swoim partnerem jestem 2,5 roku. Razem mieszkamy już 2lata. W miedzy czasie straciłam kontakt z rodzicami, ponieważ nie potrafili Go zaakceptować, gdyż uważali, że to nie jest facet dla mnie (niby mną manipuluje). Wybrałam Go i od roku nie mam wstępu do domu. Ponieważ straciłam własną rodzinę, chciałam założyć swoją- namówiłam Go do zaręczyn, jednak mimo ze mi sie oswiadczyl przy swojej rodzinie, nie chcial zapytac moich rodzicow o moja reke a potem na dodatek wypominal mi ze zmusilam go do tych zareczyn. Oddamam mu pierscionek...powiedziala m by mi go dal jak bedzie gotowy. Chcialabym zalozyc rodzine, urodzic dziecko gdyz czuje ze ten instynk macierzynski, ta potrzebe, jednak On caly czas powtarza, ze to nie czas, ze najpierw trzeba sie czegos dorobic, otworzyc jakis biznes a potem mozna myslec o rodzinie. Tylko ze ja chciałabym miec swoja rodzine.... Co robić?

Myślę, że czas dojrzeć nim sie założy rodzinę i urodzi dziecko.
Najlepiej zdystansować się do tego faceta, nawet z nim będąc.
Daj sobie spokój z dorosłymi sprawami.

[_vixen_]

Masz dopiero 22 lata, nie pakuj się na razie w macierzyństwo, zwłaszcza z takim facetem, który raczek nie jest pewny waszego związku.

[matimartinka]

Tata powiedzial ze moge wrocic do domu jak cos w zyciu osiagne. W prawdzie mam kontakt z mama, która ostatnio powiedziala: jak zrobisz licencjat, wroc do domu i powiedz tacie: skonczylam studia, cos osiagnelam wiec wrocilam do domu. mama uwaza ze tak powinnam postapic i moja droga do domu bedzie otwarta, jednak wiem ze jak wroce to bede musiala zrezygnowac z faceta (ma 23lata). jak nie wroce, znow strace z nimi kontakt... czy warto poswiecac sie dla takiego faceta?

[matimartinka]

Z mama mam pewien kontakt i ona uwaza ze jak za kilka dni obronie licencjat to powinnam wrocic do domu i powiedziec: tato osiagnelam cos w zyciu, skonczylam studia... i niby wtedy moje drzwi do domu beda otwarte, tylko ze wtedy bede musiala zrezygnowac z faceta... czy warto? jesli nie wroce do domu znow strace rodzicow...

[Scio]

Ja na Twoim miejscu postarałabym się odnowić kontakt z rodzicami.
Zebranie o zaręczyny, dziecko jest dosyć żałosne. Poza tym dziecko to nie lalka to przytulania, to ogrom obowiązków, ciężka harówa. Boza tym dziecko to nie jakiś przedmiot, obarczysz go swoją samotnością, frustracjami, po co? Najpierw wyprostuj swoje życie, potem możesz pomyśleć o kroku na przód.

[gosia261282]

Tez uwazam,ze warto odnowic kontakt z rodzina.
Oraz zastanowic sie nad tym zwiazkiem,czy chcesz byc z tym facetem...

[matimartinka]

Rodzice nigdy nie mieli dla mnie czasu, zawsze zapracowani... a mój facet troszczył sie o mnie. Jak wróce do domu to bede musiała rozstać się z nim, bo oni cały czas będą na niego nadawali, a na dodatek będę zmuszona robić to co będą kazali mi rodzice czyli współprowadzić ich firmę, nie bedę miała własnych pieniędzy, gdyż oni mieszkają na wsi a tam nie ma miejsc pracy... będę uzależniona od nich. jak nie wróce do domu to nadal będzie między nami konflikt. Czuje się jak by mnie ciągnięto za dwie ręce na prawo i na lewo. Co bym nie wybrała, to muszę zrezygnować z drugiego. Tylko która strona jest warta mej uwagi?

[hecate]

Zerwalas kontakt z rodzicami dla jakiegos kolesia. Ewidentnie Cie to gryzie i liczysz, ze dziecko Ci to zrekompensuje, ze zapcha te dziure.

Daj spokoj - nie tedy droga, jak Ci brakuje rodziny, to porozmawiaj z rodzicami.
Nad zwiazkiem sie zastanow - jakies zmuszanie do zareczyn, bez sensu, nie wspominajac o dziecku. Nie dziwie sie, ze facet sie nie pali do tego, racje w sumie ma, ze moze wartaloby zadbac choc troche o przyszlosc.

I jak ktos nie chce dziecka to raczej ciezko Ci bedzie go przekonac, no chyba, ze bedziesz szpilkami dziurawic prezerwatywy.

[33owieczka]

"Pokłóciałam się z rodzicami, to urodzę dziecko i bedę mieć własną rodzine".
To tak nie działa, stosunki z rodzicami, to zupełnie co innego niz matki z dzieckiem.
Nie żebraj o zaręczny, rodzinę, pogódź się ze swoja, a na dzieci- przyjdzie czas.

[Glodomorek]

Napisane przez matimartinka

Mam 22lata, ze swoim partnerem jestem 2,5 roku. Razem mieszkamy już 2lata. W miedzy czasie straciłam kontakt z rodzicami, ponieważ nie potrafili Go zaakceptować, gdyż uważali, że to nie jest facet dla mnie (niby mną manipuluje). Wybrałam Go i od roku nie mam wstępu do domu. Ponieważ straciłam własną rodzinę, chciałam założyć swoją- namówiłam Go do zaręczyn, jednak mimo ze mi sie oswiadczyl przy swojej rodzinie, nie chcial zapytac moich rodzicow o moja reke a potem na dodatek wypominal mi ze zmusilam go do tych zareczyn. Oddamam mu pierscionek...powiedziala m by mi go dal jak bedzie gotowy. Chcialabym zalozyc rodzine, urodzic dziecko gdyz czuje ze ten instynk macierzynski, ta potrzebe, jednak On caly czas powtarza, ze to nie czas, ze najpierw trzeba sie czegos dorobic, otworzyc jakis biznes a potem mozna myslec o rodzinie. Tylko ze ja chciałabym miec swoja rodzine.... Co robić?

Zajmij się pracą, studiami, spotkaniami ze znajomymi. Jak wyobrażasz sobie sytuację, kiedy np z nim wpadniesz i będziecie mieć dziecko? Czy on was utrzyma, będzie pomagać przy dziecku? Jak długo zostaniesz z dzieckiem w domu? Czy będziesz musiała szybko wracać do pracy? Nie piszesz jaką macie sytuację z pracą, z mieszkaniem (wynajmujecie pokój czy stać was na mieszkanie). Ja urodziłam dziecko w wieku 21, pracę miałam do dnia porodu, ciężko robić przy dziecku jakąkolwiek szkołę a co dopiero studia, z kim zostawisz dziecko? Nie zostawisz dziecka mamie, żeby iść do dentysty, jesteś w 100% zależna od męża. Teraz popatrz na swojego chłopaka i załóż że on się nie zmieni. Gotuje obiad, robi pranie, posprząta sam w domu?

Poza tym on nie chce z tobą rodziny zakładać, przynajmniej nie teraz.

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;34589005] i przede wszystkim zastanów się czy naprawdę akurat z tym człowiekiem chcesz być. Naprawdę pasuje ci taka żebranina? bo to, co teraz robisz, to właśnie żebranie: o pierścionek, o ślub, o dziecko.[/QUOTE]
Zgadzam się

Napisane przez danusiaes

Zrobiłaś błąd zrywajac relację z rodziną-postaraj sie to naprawić...

Byłabym ostrożna w takich radach. Nie zawsze jest co naprawiać i nie zawsze warto Nie wiemy jak to się stało i dlaczego.

[matimartinka]

Z rodzicami pokłóciłam się, bo kazali mi wybierać- on, albo oni. Wybrałam jego, bo na niego zawsze mogę polegać, pomaga mi w codziennym życiu, sprawia, że czuję się bezpieczna i kochana. To nie jest tak, że chciałam tego slubu i dziecka bo straciłam własną rodzinę- na początku rzeczywiście mi się wydawało, że w ten sposób jakoś zrekompensuję sobie stratę rodziny, którą do tej por miałam, jednak dotarło do mnie, że tak nie można. Mimo wszystko ja kocham tego faceta i nie wobrażam sobie życia bez niego.

[Glodomorek]

Napisane przez matimartinka

Z rodzicami pokłóciłam się, bo kazali mi wybierać- on, albo oni. Wybrałam jego, bo na niego zawsze mogę polegać, pomaga mi w codziennym życiu, sprawia, że czuję się bezpieczna i kochana. To nie jest tak, że chciałam tego slubu i dziecka bo straciłam własną rodzinę- na początku rzeczywiście mi się wydawało, że w ten sposób jakoś zrekompensuję sobie stratę rodziny, którą do tej por miałam, jednak dotarło do mnie, że tak nie można. Mimo wszystko ja kocham tego faceta i nie wobrażam sobie życia bez niego.

Kocham go, ale nie myślę o tym z czego będziemy żyć, jak, gdzie i co dalej? Dziecko to nie takie hop mam i co dalej?

[201611241302]

Wszystko takie wymuszone. Do tego rodzice czasem (podkreślam: czasem) mają racje co do naszych partnerów. Młoda jesteś, do czego ten pośpiech.

[matimartinka]

Poprostu wkurza mnie to, ze mieszkamy razem, mi zalezy na zalozeniu rodziny z nim, a jemu najwyrazniej nie. Wiem, ze gdyby pojawilo sie dziecko to poradzili bysmy sobie. Moj facet to typ flegmatyka, do niczego sie nie zbierze jesli nie bedzie koniecznosci. Jego rodzice zalozyli rodzine juz po 30tce, moi w wieku 21-23 lat. Ja nie jestem typem kobiety, której zalezy na karierze zawodowej, chcialabym natomiast zalozyc rodzine z mezczyzna ktorego kocham i pielegnowac to. Patrzec na owoc naszej milosci.... Poruszylam ten watek bo mam dylemat, otoz mam pewien kontakt z mama, ktora uwaza ze jak za kilka tyg zrobie licencjat to moge wrocic do domu- bez faceta. Jak wroce, bede musiala sie z nim rozstac. Czy lepiej pogodzic sie z rodzicami i zrezygnowac z milosci, czy zostac z facetem, który nie jest gotowy na powazny zwiazek?

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Napisane przez matimartinka

Z rodzicami pokłóciłam się, bo kazali mi wybierać- on, albo oni. Wybrałam jego, bo na niego zawsze mogę polegać, pomaga mi w codziennym życiu, sprawia, że czuję się bezpieczna i kochana. To nie jest tak, że chciałam tego slubu i dziecka bo straciłam własną rodzinę- na początku rzeczywiście mi się wydawało, że w ten sposób jakoś zrekompensuję sobie stratę rodziny, którą do tej por miałam, jednak dotarło do mnie, że tak nie można. Mimo wszystko ja kocham tego faceta i nie wobrażam sobie życia bez niego.

Ależ właśnie to przedtem napisałaś - nie masz włąsnej rodziny, więc chcesz ją stworzyć

Napisane przez matimartinka

Poprostu wkurza mnie to, ze mieszkamy razem, mi zalezy na zalozeniu rodziny z nim, a jemu najwyrazniej nie. Wiem, ze gdyby pojawilo sie dziecko to poradzili bysmy sobie. Moj facet to typ flegmatyka, do niczego sie nie zbierze jesli nie bedzie koniecznosci. Jego rodzice zalozyli rodzine juz po 30tce, moi w wieku 21-23 lat. Ja nie jestem typem kobiety, której zalezy na karierze zawodowej, chcialabym natomiast zalozyc rodzine z mezczyzna ktorego kocham i pielegnowac to. Patrzec na owoc naszej milosci.... Poruszylam ten watek bo mam dylemat, otoz mam pewien kontakt z mama, ktora uwaza ze jak za kilka tyg zrobie licencjat to moge wrocic do domu- bez faceta. Jak wroce, bede musiala sie z nim rozstac. Czy lepiej pogodzic sie z rodzicami i zrezygnowac z milosci, czy zostac z facetem, który nie jest gotowy na powazny zwiazek?

No naprawdę trzeba się zastanawiać?

[Glodomorek]

Napisane przez matimartinka

Poprostu wkurza mnie to, ze mieszkamy razem, mi zalezy na zalozeniu rodziny z nim, a jemu najwyrazniej nie. Wiem, ze gdyby pojawilo sie dziecko to poradzili bysmy sobie. Moj facet to typ flegmatyka, do niczego sie nie zbierze jesli nie bedzie koniecznosci. Jego rodzice zalozyli rodzine juz po 30tce, moi w wieku 21-23 lat. Ja nie jestem typem kobiety, której zalezy na karierze zawodowej, chcialabym natomiast zalozyc rodzine z mezczyzna ktorego kocham i pielegnowac to. Patrzec na owoc naszej milosci.... Poruszylam ten watek bo mam dylemat, otoz mam pewien kontakt z mama, ktora uwaza ze jak za kilka tyg zrobie licencjat to moge wrocic do domu- bez faceta. Jak wroce, bede musiala sie z nim rozstac. Czy lepiej pogodzic sie z rodzicami i zrezygnowac z milosci, czy zostac z facetem, który nie jest gotowy na powazny zwiazek?

A nie możesz spotykać się z rodzicami będąc z chłopakiem? Poza tym co to w ogóle jest za "wracanie do domu"? Kto cię utrzymuje?

[matimartinka]

Utrzymuję się sama- mieszkam w mieście, mam gdzie pracować. Moi rodzice prowadzą własną firmę na wsi, gdzie nie ma miejsc pracy. Żyjąc w domu będę uzależniona od rodziców. Im zależy bym wróciła, bo chcą abym przejęła rodzinny biznes.

---------- Dopisano o 11:40 ---------- Poprzedni post napisano o 11:34 ----------

Nie mogę spotykać się z rodzicami będąc z facetem, ponieważ oni dają mi ultimatum:albo wrócę na stałe do domu, albo w ogóle. Aj to wszystko jest chore, moi rodzice nie chcą mieć kontaktu z mym partnerem, a on z nimi a ja stoje pomiędzy nimi wszystkimi i nie wiem jak to rozwiązać:/

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Ale to chyba nie tak, że musisz do domu wracać, im ten facet nie odpowiada. Ile starszy od ciebie, co robi? No i - DLACZEGO im nie odpowiada, bo wybacz, w manipulowanie nie wierzę, jak na razie to ty nim chcesz manipulować

[hecate]

Napisane przez matimartinka

Nie mogę spotykać się z rodzicami będąc z facetem, ponieważ oni dają mi ultimatum:albo wrócę na stałe do domu, albo w ogóle. Aj to wszystko jest chore, moi rodzice nie chcą mieć kontaktu z mym partnerem, a on z nimi a ja stoje pomiędzy nimi wszystkimi i nie wiem jak to rozwiązać:/

A czemu tak jest? Jakos nie wierze, ze rodzice sobie umyslili, ze beda nie lubic Twojego faceta. Musza miec jakies powody. Czesto bedac mlodym i zakochanym nie widzimy tego, co widza nasi rodzice. Moze sie zastanow nad waszym zwiazkiem? Sprobuj spojrzec na wasza relacje obiektywnie, moze przemysl argumenty rodzicow - sa logiczne?

[matimartinka]

No wlasnie podejscie moich rodzicow jest egoistyczne, poniewaz nie akceptuja go dlatego ze oni by chcieli aby moj partner pomogl mi w prowadzeniu ich firmy do czego ten sie nie nadaje a na dodatek nie chce tego. Moi rodzice pochodza ze wsi, moj facet z miasta, oni sa przyzwyczajeni do pracy fizycznej, on nie i dlatego widzac ze jesli z nim bede to nie pomoge im w prowadzeniu firmy (na odleglosc sie nie da), chca mi go wyperswadowac z glowy. Pozatem oni sa raczej w goracej wodzie kapani, a on-flegmatyk, jest cierpliwy i nie potrafia zrozumiec go. Byc moze on sie do pracy fizycznej nie nadaje, ale ma scisly umysl i naprawde chce osiagnac cos w zyciu. Ja w niego wierze.

---------- Dopisano o 12:56 ---------- Poprzedni post napisano o 12:54 ----------

Moj facet ma 23lata, aktualnie wspolnie konczymy licencjat. On planuje wyjazd za granicę do pracy. Chce bym z nim jechala, ale nie wiem czy dam sobie rade.

[ilonkaczapela]

To, że 23 letni chłopak nie chce jeszcze zakładać rodziny to normalne - nie ma co go za to skreślać.

Postawę rodziców znam, widywałam takie przypadki. Manipulować to raczej chcą oni z tego co piszesz.

Ja nie wróciłabym na twoim miejscu na wieś, jeżeli nie jest twoim marzeniem prowadzenie tej firmy.

W życiu najważniejszy jest partner i dzieci (później) i moim zdaniem rodzice powinni zejść na dalszy plan.
Wiem, że nie każdy tak myśli, ale takie jest moje zdanie - to z kim chcemy być zależy od nas i rodzicom nic do tego.

Za to z propozycji wyjazdu do pracy po licencjacie chętnie bym skorzystała. Tylko szczerze? Nie ma co naciskać na zakładanie rodziny tak wcześnie. Wiem o czym mówię, bo sama też wcześniej chciałam podejmować takie kroki niż mój mąż. A teraz widzę, że rzeczywiście miał rację. Nie trzeba wchodzić w kolejne etapy, żeby być ze sobą szczęśliwymi. My parą zaczęliśmy być 10 lat temu (ja miałam 17 lat) i dopiero po 6,5 latach się zaręczyliśmy a po 7,5 wzięliśmy ślub. Po 10 jesteśmy w połowie pierwszej ciąży a i tak czasami mam wrażenie że można było troszkę poczekać

[201605090958]

Napisane przez Glodomorek

Byłabym ostrożna w takich radach. Nie zawsze jest co naprawiać i nie zawsze warto Nie wiemy jak to się stało i dlaczego.

Kłótnia o faceta, o czym Autorka napisął w pierwszym poście jak dla mnie nadaje sie do takiej rady, jak udzielilam. Tam się nie stala żadna tragedia rozwalająca coś bezpowrotnie tylko melodramat...i dlatego czas na szczęśliwe zakończenie

---------- Dopisano o 15:46 ---------- Poprzedni post napisano o 15:40 ----------

Napisane przez matimartinka

No wlasnie podejscie moich rodzicow jest egoistyczne, poniewaz nie akceptuja go dlatego ze oni by chcieli aby moj partner pomogl mi w prowadzeniu ich firmy do czego ten sie nie nadaje a na dodatek nie chce tego. Moi rodzice pochodza ze wsi, moj facet z miasta, oni sa przyzwyczajeni do pracy fizycznej, on nie i dlatego widzac ze jesli z nim bede to nie pomoge im w prowadzeniu firmy (na odleglosc sie nie da), chca mi go wyperswadowac z glowy. Pozatem oni sa raczej w goracej wodzie kapani, a on-flegmatyk, jest cierpliwy i nie potrafia zrozumiec go. Byc moze on sie do pracy fizycznej nie nadaje, ale ma scisly umysl i naprawde chce osiagnac cos w zyciu. Ja w niego wierze.

---------- Dopisano o 12:56 ---------- Poprzedni post napisano o 12:54 ----------

Moj facet ma 23lata, aktualnie wspolnie konczymy licencjat. On planuje wyjazd za granicę do pracy. Chce bym z nim jechala, ale nie wiem czy dam sobie rade.

A nie prosciej dogadac się z rodzicami niż odrzucac relacje z rodziną? trzeba im jasno powiedzieć, że choc nadal ich kochasz to kochasz również TŻ i macie odmienne plany na życie. Nie mowię, że zrozumieją od razu, ale zrozumieją... bo realnie mają widmo utraty córki na lata, samotnych świąt a to zmienia persperktywę

[Glodomorek]

Napisane przez matimartinka

Moj facet ma 23lata, aktualnie wspolnie konczymy licencjat. On planuje wyjazd za granicę do pracy. Chce bym z nim jechala, ale nie wiem czy dam sobie rade.

Jedź z nim, z drugą osobą raźniej, pomoze w razie problemów. Odłożycie sobie trochę pieniędzy na przyszłość. Nie dziwię się, ze facet 23 lata nie chce ślubu i dzieci, mało który w tym wieku chce i ma warunki na to. Tylko musisz z nim porozmawiać, dowiedzieć się czego on chce i kiedy (żeby nie okazało się ze dzieci będą na świętego nigdy). On musi wiedzieć jakie ty masz oczekiwania. Bez presji i wymuszania oświadczyn i odwoływania.

Napisane przez danusiaes

Kłótnia o faceta, o czym Autorka napisął w pierwszym poście jak dla mnie nadaje sie do takiej rady, jak udzielilam. Tam się nie stala żadna tragedia rozwalająca coś bezpowrotnie tylko melodramat...i dlatego czas na szczęśliwe zakończenie

U mnie oficjalnie tez poszło o faceta, a tak na prawdę to był tylko pretekst przykrywający wszystko co przez lata zbierało się pod dywanem. Rodzice autorki raczej bez winy nie są, wyglądają z opisu na bardzo kontrolujacych (już zaplanowali, ze ona wróci na wieś z mężem prowadzić firmę rodziców).

Napisane przez danusiaes

A nie prosciej dogadac się z rodzicami niż odrzucac relacje z rodziną? trzeba im jasno powiedzieć, że choc nadal ich kochasz to kochasz również TŻ i macie odmienne plany na życie. Nie mowię, że zrozumieją od razu, ale zrozumieją... bo realnie mają widmo utraty córki na lata, samotnych świąt a to zmienia persperktywę

Tak byłoby najlepiej dla wszystkich, ale to muszą chcieć obie strony. Niektórzy wola stracić dziecko niż ustąpić.

[201611241302]

Napisane przez matimartinka

No wlasnie podejscie moich rodzicow jest egoistyczne, poniewaz nie akceptuja go dlatego ze oni by chcieli aby moj partner pomogl mi w prowadzeniu ich firmy do czego ten sie nie nadaje a na dodatek nie chce tego. Moi rodzice pochodza ze wsi, moj facet z miasta, oni sa przyzwyczajeni do pracy fizycznej, on nie i dlatego widzac ze jesli z nim bede to nie pomoge im w prowadzeniu firmy (na odleglosc sie nie da), chca mi go wyperswadowac z glowy. Pozatem oni sa raczej w goracej wodzie kapani, a on-flegmatyk, jest cierpliwy i nie potrafia zrozumiec go. Byc moze on sie do pracy fizycznej nie nadaje, ale ma scisly umysl i naprawde chce osiagnac cos w zyciu. Ja w niego wierze.

---------- Dopisano o 12:56 ---------- Poprzedni post napisano o 12:54 ----------

Moj facet ma 23lata, aktualnie wspolnie konczymy licencjat. On planuje wyjazd za granicę do pracy. Chce bym z nim jechala, ale nie wiem czy dam sobie rade.

W takim razie rodzice jakoś muszą sobie poradzić z tym, że nie chcesz zostać na wsi. Pewnie jak minie troche czasu zrozumieją, że masz inne pragnienia i odpuszczą. A z facetem porozmawiajcie na spokojnie i coś ustalcie. Tylko bez krzyków. Nie dziw się, że tak młody chłopak nie ma jeszcze ochoty na zakładanie rodziny. Na wszystko przyjdzie czas.

[matimartinka]

Jestem Wam bardzo wdzieczna za pomoc Otwarłyście mi troszkę oczy i wiem na czym stoję. Moja przyjaciółka, starsza ode mnie znacznie, tez uważa, że rodzice muszą się oswoić z tym, że kiedyś przychodzi czas na wyjście dzieci z domu. Wiem, że mój facet mnie kocha, w końcu zawsze mogę na niego liczyć. To on bedzie w przyszłości budował ze mną rodzinę, dlatego wyjadę z nim i pomalutku, bez nacisków zaczniemy budować nasza wspólną przyszłość Raz jeszcze dziekuję i pozdrawiam