Nauka i wykształcenie.

[wisnia29]

Witam,
Jestem 17-letnią dziewczyną, mieszkam na południu Polski. Mam pewien problem, z którym nie mogę sobie sama poradzić. Dodam, że na wsparcie rodziny, przyjaciół nie mam co liczyć. Otóż moim największym marzeniem była medycyna. Od podstawówki zawsze dużo się uczyłam. Paski, średnia powyżej 5.0 itd. Dostałam się do fajnego liceum, od września zaczynam drugą klasę (bio-chem).... i czuję, że się poddałam, że nie podołam. Zawsze, przepraszam za wyrażenie, zapieprzałam z nauką-bo wiedziałam, że walczę o przyszłość, o marzenia. A teraz uznałam, że nie warto, przestała się dla mnie liczyć szkoła. Wizja niezdanej matury wcale mnie nie przeraża. Najgorsze jest to, że nie mam siły do życia. W mojej głowie pojawia się od czasu do czasu myśl, że i tak śmierć zabierze mi wszystko i nie warto się dalej starać. Nie liczy się już nic.

Mam do siebie dosyć duży dystans i na to, co się ze mną dzieje patrze z dużym niedowierzaniem. Co robić? Błagam pomóżcie w jakikolwiek sposób.

[Yenotek]

Napisane przez wisnia29

Witam,
Jestem 17-letnią dziewczyną, mieszkam na południu Polski. Mam pewien problem, z którym nie mogę sobie sama poradzić. Dodam, że na wsparcie rodziny, przyjaciół nie mam co liczyć. Otóż moim największym marzeniem była medycyna. Od podstawówki zawsze dużo się uczyłam. Paski, średnia powyżej 5.0 itd. Dostałam się do fajnego liceum, od września zaczynam drugą klasę (bio-chem).... i czuję, że się poddałam, że nie podołam. Zawsze, przepraszam za wyrażenie, zapieprzałam z nauką-bo wiedziałam, że walczę o przyszłość, o marzenia. A teraz uznałam, że nie warto, przestała się dla mnie liczyć szkoła. Wizja niezdanej matury wcale mnie nie przeraża. Najgorsze jest to, że nie mam siły do życia. W mojej głowie pojawia się od czasu do czasu myśl, że i tak śmierć zabierze mi wszystko i nie warto się dalej starać. Nie liczy się już nic.

Mam do siebie dosyć duży dystans i na to, co się ze mną dzieje patrze z dużym niedowierzaniem. Co robić? Błagam pomóżcie w jakikolwiek sposób.

To raczej pytanie do psychologa, skoro sama nie umiesz sobie poradzić z kryzysem.
Ale jak już piszę, to zastanawiałaś się kiedyś, za co będziesz żyć, kto Cię będzie utrzymywał zanim ta śmierć Cię zabierze? Rodzice? Rodzina?
Pójdziesz na ulicę? Masz 17 lat i jeśli wszystko dobrze pójdzie pożyjesz jeszcze jakieś 80lat.
Ogarnij się, życie dopiero przed Tobą. I tak, śmierć zabiera wszystko, ale najpierw musi mieć co zabrać.


I tak, szkoła nie jest najważniejsza, ale na tym etapie Twojego życia jednak jest dość istotna, bo daje Ci przepustkę do dalszej nauki i potem, może i dobrego życia.

[cocolocco]

Zostało Ci sporo tego życia, a pieniądze skądś musisz mieć żeby móc żyć, więc moim zdaniem jednak warto zarabiać na swoich zainteresowaniach. Jesteś teraz na etapie kiedy człowiek bardzo intensywnie wpływa na swoją przyszłość zawodową więc zawalcz o to by utrzymać się z wymarzonej pracy A jeżeli naprawdę nie radzisz sobie z tą sytuacją to może warto spróbować porozmawiać z psychologiem? (No bo z tego co piszesz na wsparcie rodziny i znajomych raczej ciężko liczyć)

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[casus_belli]

Ile to już trwa? Daj sobie miesiąc, jeśli to przemęczenie, to na wakacjach powinno się poprawić. Jeśli nie, ja poszukałabym psychologa. Zwracaj też uwagę, czy to się nie nasila i nie uniemożliwia normalnego funkcjonowania w innych dziedzinach. Jeśli poczujesz, że sobie ze sobą nie radzisz, zawsze możesz iść z tym do lekarza.

[MissChievousTess]

Nie masz w szkole psychologa czy pedagoga? Może są u Ciebie w mieście jakieś poradnie dla młodzieży? Prawda jest taka, że możesz i zarobić na studia i postarać się o stypendium tylko wymaga to wysiłku. Sieroty też bywa, że studiują medycynę, podobnie jak osoby bardzo ubogie. To kwestia samozaparcia i wytrwałości, odporności psychicznej i uporu w dążeniu do celu. I z tym u Ciebie jest problem. I w tym psycholog mógłby pomóc.