Wyprowadzka z domu - kiedy?

[Nymerth]

Hej kobietki
Szukałam, ale nie znalazłam wątku dla młodych dziewczyn, które postanowiły się uniezależnić od rodziny. Czy to w związku z wyjazdem na studia, czy z chęci zamieszkania z facetem lub zwyczajnie chęci życia na własny rachunek.

Dzielcie się swoimi doświadczeniami niezależnie na jakim etapie jesteście - szukacie dopiero mieszkania, zaraz się wyprowadzacie, od miesiąca mieszkacie same.

Ja aktualnie szukam mieszkania, wyprowadzam się w lipcu na drugi koniec Polski. Teraz mieszkam tylko z ojcem - ugotuję obiad, zrobię pranie, zakupy. Właściwie wszystko to, co robi się na swoim. Może nie będzie to duży skok, ale chcę już móc podejmować wszystkie decyzje nie zwracając zupełnie uwagi na zdanie innych.
Głównym czynnikiem jest tu mój facet, który po skończeniu studiów mieszka z rodzicami, czym bardzo im pomaga w utrzymaniu ich mieszkania, bo koszta są ogromne. Rodziców ma wtrącających się we wszystko - może chcą dobrze, dbają o niego, ale kwestionowanie każdej jego decyzji i proponowanie "lepszych" rozwiązań mnie już wykańcza, dlatego tym bardziej mi się śpieszy. Jesteśmy związkiem na odległość i mogłabym zamieszkać u jego rodziców, ale oboje stwierdziliśmy, że lepiej nam będzie bez nich.
Pierwsze kroki w stronę niezależności zrobiliśmy jakiś czas temu, zarówno on jak i ja kupiliśmy sobie autka. Teraz codziennie przeglądam oferty mieszkań, ale jeszcze nie trafiłam na te idealne .

Myślałam, że będzie mi trudno zostawić rodzinę, ale jednak moja potrzeba niezależności wygrywa i póki co jestem nawet lekko podekscytowana. A jak to jest/było z Wami?

[chances]

Przekalkuluj sobie czy Ci się to opłaca. Podejrzewam, że jesteś jeszcze młoda. Po co pakować się w mieszkanie z facetem, skoro nie musisz? Czy przypadkiem takie zamieszkanie razem nie pogorszy Twojej sytuacji materialnej?

Druga sprawa to wtrącający się we wszystko teściowie. Sytuacja taka jest męcząca i osobiście nie wiem czy potrafiłabym być z kimś kto daje sobie tak wchodzić na głowę. Trzeba postawić granice.

[3ebdb6c370169ce1a39c163fc8d64643247d9f80]

Napisane przez chances

Przekalkuluj sobie czy Ci się to opłaca. Podejrzewam, że jesteś jeszcze młoda. Po co pakować się w mieszkanie z facetem, skoro nie musisz? Czy przypadkiem takie zamieszkanie razem nie pogorszy Twojej sytuacji materialnej?

Druga sprawa to wtrącający się we wszystko teściowie. Sytuacja taka jest męcząca i osobiście nie wiem czy potrafiłabym być z kimś kto daje sobie tak wchodzić na głowę. Trzeba postawić granice.

Czytanie ze zrozumieniem się kłania. 1) Ona CHCE się wyprowadzić, 2) nie będą mieszkali z teściami.

[chances]

Myślisz, że skoro teraz się wtrącają, to nie będą się wtrącali po zamieszkaniu razem?

[Folgia]

Za rok wybieram się na studia i też mam wątpliwości, czy zostać w rodzinnym mieście z rodzicami czy gdzieś wyjechać w świat. Na chwilę obecną myślę, że pozostanie z rodzicami jest dla mnie lepszą opcją, bo nie czuję się psychicznie gotowa na taki krok i nie chcę obciążać rodziców kosztami za utrzymywanie mnie w innym mieście. Wiem, że mogłabym pracować, ale wolę całkowicie poświęcić się studiom i też mieć jakiś czas wolny dla siebie na odpoczynek. Może za rok mi się odmieni, ale póki co wolę zostać z rodzicami.

---------- Dopisano o 14:57 ---------- Poprzedni post napisano o 14:56 ----------

Napisane przez chances

Myślisz, że skoro teraz się wtrącają, to nie będą się wtrącali po zamieszkaniu razem?

To już od tego faceta zależy, czy da sobie wejść na głowę.

[c794f3216fa96d344d93a9c8b507d0f47f8f8180_61da25c290477]

Folgia, kryterium wyboru powinien być kierunek studiów, a nie sama chęć zostania/wyjazdu.

można zostać w obecnym mieście, ale wyprowadzić się od rodziców. to się nie wyklucza.

Względy finansowe- najgorzej na 1 roku. Później można dostać stypendium naukowe, ktore pozwoli odciążyć rodziców. są też stypendia socjalne.

[Folgia]

[1=c794f3216fa96d344d93a9c 8b507d0f47f8f8180_61da25c 290477;83796416]Folgia, kryterium wyboru powinien być kierunek studiów, a nie sama chęć zostania/wyjazdu.

można zostać w obecnym mieście, ale wyprowadzić się od rodziców. to się nie wyklucza.

Względy finansowe- najgorzej na 1 roku. Później można dostać stypendium naukowe, ktore pozwoli odciążyć rodziców. są też stypendia socjalne.[/QUOTE]

Kierunek studiów, który chcę znajduje się w moim mieście. Moja koleżanka, która studiuje w moim mieście (ona akurat była zmuszona do wyjazdu, bo mieszkała na jakiejś wiosce) dostaje stypendium i mimo to, musi nadal ciągnąć pieniądze od rodziców. Stypendium starczy jej na opłacenie mieszkania, na jakieś drobne rzeczy, ale porządnie do końca miesiąca się nie wyżywi sama.

[c794f3216fa96d344d93a9c8b507d0f47f8f8180_61da25c290477]

Zamiast mieszkania może być akademik lub pokój w mieszkaniu studenckim. Zazwyczaj są to tańsze opcje. Ty akademika we własnym mieście nie dostaniesz- ale mieszkanie studenckie może być.



są też kredyty studenckie, które pozwalają na samodzielne utrzymanie na studiach.

[Nymerth]

Napisane przez chances

Myślisz, że skoro teraz się wtrącają, to nie będą się wtrącali po zamieszkaniu razem?

Myślę, że nie będą się wtrącali, bo facet nie pozwala im wejść sobie na głowę. Robi i tak wszystko po swojemu, tylko oni ciągle przychodzą i gadają żeby zrobił coś tak i tak, nawet po kilkanaście razy dziennie. On jest być może przyzwyczajony, nie chce też się bezsensownie kłócić, a ja po prostu mam dużo mniejszy próg tolerancji na to.
W końcu nie będą nas odwiedzać x razy dziennie żeby powiedzieć, że coś możemy zrobić inaczej

A co do Ciebie Folgia to też tak miałam przez jakiś rok mojego życia, że trochę mnie ta wyprowadzka przerażała. Ale wiem, że nie wyszłaby mi na złe. Teraz jestem po prostu bardziej gotowa psychicznie i nie wyobrażam sobie siedzieć do końca studiów w domu rodzinnym. Przemyśl to sobie dobrze, jak wpadniesz w wir studiów i znajomych to może wcale Ci rodzice nie będą potrzebni.

[Folgia]

Napisane przez Nymerth

Myślę, że nie będą się wtrącali, bo facet nie pozwala im wejść sobie na głowę. Robi i tak wszystko po swojemu, tylko oni ciągle przychodzą i gadają żeby zrobił coś tak i tak, nawet po kilkanaście razy dziennie. On jest być może przyzwyczajony, nie chce też się bezsensownie kłócić, a ja po prostu mam dużo mniejszy próg tolerancji na to.
W końcu nie będą nas odwiedzać x razy dziennie żeby powiedzieć, że coś możemy zrobić inaczej

A co do Ciebie Folgia to też tak miałam przez jakiś rok mojego życia, że trochę mnie ta wyprowadzka przerażała. Ale wiem, że nie wyszłaby mi na złe. Teraz jestem po prostu bardziej gotowa psychicznie i nie wyobrażam sobie siedzieć do końca studiów w domu rodzinnym. Przemyśl to sobie dobrze, jak wpadniesz w wir studiów i znajomych to może wcale Ci rodzice nie będą potrzebni.

Dziękuję za radę

[Cynomya]

Od początku studiów mieszkam w innym mieście niż rodzice. Cały czas, na ile pozwalało mi stypendium, płaciłam za swoje wydatki/jedzenie/czynsz. W tym roku utrzymywałam się prawie sama (trochę rodzice dokładali mi do czynszu). Teraz kończy mi się stypendium i głupio by mi było prosić ich o utrzymywanie mnie, więc zaczynam rozglądać się za pracą od września

Aktualnie trochę się boję czy dam radę pogodzić to ze studiami itd., ale chcę się utrzymywać sama

[chwast]

Od 20 roku życia nie mieszkam w domu rodzinnym i utrzymuję się sama. No, nie sama, bo z partnerem.
To była przez jakis czas ciężka szkoła życia w tym zakresie, ale cieszę się, że to przeszłam. W sumie nic nie jest mi straszne jesli chodzi o ten temat, a 90% znajomych w moim wieku niestety jeszcze ma ten etap przed sobą i widzę jak ich to przeraża.
Dodam, ze ja jeszcze wyjechałam z kraju i to dlatego było nieco ciężej.

[cocacolalight]

Dziewczyny
Mieszkam w średniej wielkości mieście
Ostatnie 3 lata spędziłam w nim z facetem z którym miałam brać ślub
Teraz wróciłam do rodziców jednak dzielę pokój z młodszą siostra
Miałam kupować mieszkanie z partnerem jednak teraz nie mam praktycznie nic oszczędności stopnialy bo kupiłam laptopa pojechałam na wakacje dolozylam rodzicom do remontu
Jednak nie o to chodzi
Chodzę po tym mieście i wszystko mi przypomina nawet mijam sale w której mieliśmy mieć wesele
Ja nie chcę tu mieszkać
Aktualnie pracuję w mieście obok w biurze za najniższą krajowa
I chciałabym się wynieść gdzieś daleko i zacząć nowe życie
Ale nie wiem
Moim marzeniem był Wrocław
Ale nie znam tam nikogo nie mam pracy nie znam miasta
Czy to dobry pomysł???

[kaledonia]

Nic Cię nie trzyma tak naprawdę w tym mieście. Rodzinę możesz odwiedzać, nie musisz z nimi mieszkać.
Ja byłam na Twoim miejscu ( nawet gorzej, bo praca była tymczasowa ) i wyjechałam do innego miasta.
Szukaj najpierw pracy, pojedziesz na rozmowę, a jak Cię przyjmą to dopiero się przeprowadzaj.
Do pierwszej wypłaty dobrze mieć min 1 krotny czynsz za pokój , na kaucję, kasę na jedzenie i transport po mieście.

[skazana_na_bluesa]

[1=c794f3216fa96d344d93a9c 8b507d0f47f8f8180_61da25c 290477;83798701]Zamiast mieszkania może być akademik lub pokój w mieszkaniu studenckim. Zazwyczaj są to tańsze opcje. Ty akademika we własnym mieście nie dostaniesz- ale mieszkanie studenckie może być.



są też kredyty studenckie, które pozwalają na samodzielne utrzymanie na studiach.[/QUOTE]



dziewczyna nie pisze nic o patologicznej rodzinie, więc zakładam, że takiej nie ma. jaka jest opłacalność wynajmowania czegoś w mieście rodzinnym na pierwszym roku studiów, bo nie rozumiem tego? a już pchanie się w kredyt studencki to... no nic tylko popukać się w głowę.

[1b006c1cc4b33fb32b0a741c96d131cb0dc83f78_5f5d531644303]

Napisane przez skazana_na_bluesa

dziewczyna nie pisze nic o patologicznej rodzinie, więc zakładam, że takiej nie ma. jaka jest opłacalność wynajmowania czegoś w mieście rodzinnym na pierwszym roku studiów, bo nie rozumiem tego? a już pchanie się w kredyt studencki to... no nic tylko popukać się w głowę.

No bo nie rozumiesz, że teraz trzeba się usamodzielnić jak najszybciej, bo jak mieszkasz z rodzicami to znaczy, że unikasz wychodzenia ze strefy komfortu i wpędzisz się tym w zaburzenia psychiczne.
A jak jesteś facetem, to w ogóle absurd, bo żadna baba Cię nie zechce.


Poważnie mówiąc to mimo (albo właśnie dlatego), że pochodzę z wiejskiego środowiska, gdzie domy są mocno wielopokoleniowe - sama jestem zdania, że własne gospodarstwo domowe, to podstawa jeśli się chce prowadzić szczęśliwe życie z partnerem, a tym bardziej z dziećmi.



Ale nie popadajmy w skrajności.

[Folgia]

Napisane przez skazana_na_bluesa

dziewczyna nie pisze nic o patologicznej rodzinie, więc zakładam, że takiej nie ma. jaka jest opłacalność wynajmowania czegoś w mieście rodzinnym na pierwszym roku studiów, bo nie rozumiem tego? a już pchanie się w kredyt studencki to... no nic tylko popukać się w głowę.

Oczywiście, nie mam patologicznej rodziny. Wręcz na odwrót, dlatego też przykro mi się z nimi rozstawać i widywać może raz na miesiąc (w weekendy mam zamiar podjąć pracę). Też nie widzę sensu wynajmowania czegoś w mieście rodzinnym, dla mnie to by była trochę jak taka fanaberia.

[megamag]

Folgia nie wiem, z jakiego miasta jesteś, ale jeśli na tyle dużego, że są tam dobre uczelnie, to wyprowadzenia się do innego tylko po to, żeby się wyprowadzić, rzeczywiście trochę mija się z celem. Chyba że to średnie miasto i tamtejsze uczelnie nie powalają poziomem, wtedy lepiej jednak się gdzieś wybrać, gdzie poziom jest wyższy. Studia aż tak długo nie trwają, więc warto kierować się przede wszystkim ich jakością.

Kiedy tak czytam rozterki o wyprowadzce młodszych ode mnie osób, wydaje mi się, że musiałam urodzić się stara albo jakaś nieczuła. Zawsze wiedziałam, że jak tylko zdam maturę, to się wyprowadzę, i cieszyłam się na tę perspektywę. To było takie naturalne jak oddychanie. W moim regionie nie ma dobrych uczelni ani sensownej pracy, więc większość osób się stamtąd zwija, zostają pojedyncze jednostki. Tak naprawdę to zawsze współczułam ludziom z większych miast, że muszą mieszkać tak długo z rodzicami, bo im się nie opłaca wyprowadzać. My już sobie żyliśmy bardziej jak dorośli, a oni ciągle jak licealiści.

[Nymerth]

Napisane przez megamag

Tak naprawdę to zawsze współczułam ludziom z większych miast, że muszą mieszkać tak długo z rodzicami, bo im się nie opłaca wyprowadzać. My już sobie żyliśmy bardziej jak dorośli, a oni ciągle jak licealiści.

Dokładnie, mój facet jest właśnie z takiego dużego miasta i mieszka do tej pory u rodziców. Najpierw po prostu się nie opłacało wyprowadzać, a po znalezieniu pracy nadal tam został, bo rodzicom ciężko byłoby bez niego utrzymać mieszkanie. I faktycznie żyje jak licealista - mama ma większość dnia wolne więc zrobi obiad, posprząta, zrobi zakupy. Za to jego często pytają gdzie idzie, po co, kiedy wróci i nawet nie ma jak się przed tym bronić, bo oni po prostu nie mogą zrozumieć, że dorósł.

[Czarna2000]

Ja "troszkę wyprowadziłam się" w pierwszej liceum. Wybrałam szkołę w innym mieście, dojazdy byłyby bardzo uciążliwe. W dodatku mieliśmy małe mieszkanie, miałam pokój z bratem, ogólnie zero prywatności. Wracałam do domu na weekendy. W całości utrzymywali mnie rodzice. Płacili też za wycieczki, ubrania, prawo jazdy. Wcale nie byliśmy jacyś bogaci, więc tym bardziej jestem im za to wdzięczna. Na studia wyjechałam już w ogóle daleko. Rodzice pomagają. Staram się utrzymywać sama tak bardzo, jak tylko się da. Na tych studiach nie da się dodatkowo pracować. Biorę stypendium naukowe. Łapie się każdej dodatkowej pracy np. na weekendach. Już na wakacjach po maturze wzięłam się konkretnie do roboty i trochę sobie zarobiłam na start.

Wyprowadzka była jedną z moich najlepszych decyzji. Mam fajnych rodziców, ale zdecydowanie potrzebujemy przerw. Co prawda rodzice w czasie mojego liceum zmienili mieszkanie i miałam swój pokój, ale chyba potrzebuje więcej prywatności. Jak mało się widzimy, to nasze relacje są znacznie lepsze.
Rodzice pomagają mi teraz, ja będę pomagać im w przyszłości.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[cavvythecat]

Napisane przez megamag

Kiedy tak czytam rozterki o wyprowadzce młodszych ode mnie osób, wydaje mi się, że musiałam urodzić się stara albo jakaś nieczuła. Zawsze wiedziałam, że jak tylko zdam maturę, to się wyprowadzę, i cieszyłam się na tę perspektywę. To było takie naturalne jak oddychanie.

To samo. Przeprowadzałam się od razu zagranicę, nie znając nikogo na miejscu, całkiem sama, więc strach wiadomo, że był. Ale nie miałam jakichś ogromnych dylematów, nie martwiłam się np. gotowaniem, uznałam, że jakoś to będzie. Odległość od rodziny w ogóle mi nie doskwiera, tęskniłam tylko za moimi zwierzakami
Ale już chyba z czasem pępowina coraz bardziej zanika, bo widzę jak bardzo moje dorosłe życie odbiega od życia mojej rodziny i ten dystans się jednak naturalnie sam z siebie stworzył. Nawet zwierzaki już nie są moje, a mojej rodziny

Napisane przez Nymerth

Dokładnie, mój facet jest właśnie z takiego dużego miasta i mieszka do tej pory u rodziców. Najpierw po prostu się nie opłacało wyprowadzać, a po znalezieniu pracy nadal tam został, bo rodzicom ciężko byłoby bez niego utrzymać mieszkanie. I faktycznie żyje jak licealista - mama ma większość dnia wolne więc zrobi obiad, posprząta, zrobi zakupy. Za to jego często pytają gdzie idzie, po co, kiedy wróci i nawet nie ma jak się przed tym bronić, bo oni po prostu nie mogą zrozumieć, że dorósł.

Moja TŻ podobnie, nie opłacało się wyprowadzać 20 minut od rodziców. I teraz tak żyje trochę jak dorosła osoba, a trochę jak nastolatka. Nie oceniam, bo sama wiem, że jak dłużej jestem w domu, to częściowo wchodzę w rolę dziecka moich rodziców.

[7d825fa9fec57cf5623273fe7eca2ef8f2442710_5d59d871e15d0]

Ja mieszkałam prawie całe studia z rodzicami. Jestem z dużego miasta które ma mnóstwo uczelni plus uważam że jest to moje wymarzone miejsce do życia i w ogóle nie było opcji żebym gdzieś się wynosiła do innego miasta.
Pewnego dnia się po prostu wyniosłam, nikt tego nie przeżywał, rodzice wiedzieli że taka kolej rzeczy.
Sprzątanie i gotowanie to żadna filozofia więc nawet o tym nie myślałam.

Naprawdę wyprowadzka odrazu po liceum to nie zawsze najlepsza opcja.

Teraz mieszkam 3 km od rodziców.

Generqlnie wyprowadzka bez pracy nie miałaby sensu.
Zostanie z rodzicami pracując również.

Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka

[voice_of_silence]

Napisane przez megamag

Kiedy tak czytam rozterki o wyprowadzce młodszych ode mnie osób, wydaje mi się, że musiałam urodzić się stara albo jakaś nieczuła. Zawsze wiedziałam, że jak tylko zdam maturę, to się wyprowadzę, i cieszyłam się na tę perspektywę. To było takie naturalne jak oddychanie. W moim regionie nie ma dobrych uczelni ani sensownej pracy, więc większość osób się stamtąd zwija, zostają pojedyncze jednostki. Tak naprawdę to zawsze współczułam ludziom z większych miast, że muszą mieszkać tak długo z rodzicami, bo im się nie opłaca wyprowadzać. My już sobie żyliśmy bardziej jak dorośli, a oni ciągle jak licealiści.

Acha

Pomijając fakt, że mieszkanie w domu rodzinnym nie determinuje tego czy ktoś żyje jak licealista, czy jak dorosły człowiek, to nie wiem czego można współczuć człowiekowi z normalnego domu, który zamiast ciułać na spłacanie czyjegoś kredytu przeznacza swoje pieniądze na szeroko pojęty rozwój czy chociażby zwykłe rozrywki.

Napisane przez Nymerth

Dokładnie, mój facet jest właśnie z takiego dużego miasta i mieszka do tej pory u rodziców. Najpierw po prostu się nie opłacało wyprowadzać, a po znalezieniu pracy nadal tam został, bo rodzicom ciężko byłoby bez niego utrzymać mieszkanie. I faktycznie żyje jak licealista - mama ma większość dnia wolne więc zrobi obiad, posprząta, zrobi zakupy. Za to jego często pytają gdzie idzie, po co, kiedy wróci i nawet nie ma jak się przed tym bronić, bo oni po prostu nie mogą zrozumieć, że dorósł.

Ale Ty sobie zdajesz sprawę z tego, że to są konkretne przypadki, konkretnych osób a nie wszystkich ludzi mieszkających w domu rodzinnym?

[Folgia]

Napisane przez voice_of_silence

Acha

Pomijając fakt, że mieszkanie w domu rodzinnym nie determinuje tego czy ktoś żyje jak licealista, czy jak dorosły człowiek, to nie wiem czego można współczuć człowiekowi z normalnego domu, który zamiast ciułać na spłacanie czyjegoś kredytu przeznacza swoje pieniądze na szeroko pojęty rozwój czy chociażby zwykłe rozrywki.



Ale Ty sobie zdajesz sprawę z tego, że to są konkretne przypadki, konkretnych osób a nie wszystkich ludzi mieszkających w domu rodzinnym?

Dokładnie. Przecież to, że ktoś mieszka z rodzicami nie oznacza, że mamusia robi jeść i pierze gacie non stop.

[Nymerth]

Napisane przez voice_of_silence

Ale Ty sobie zdajesz sprawę z tego, że to są konkretne przypadki, konkretnych osób a nie wszystkich ludzi mieszkających w domu rodzinnym?

A Ty sobie zdajesz sprawę, że odniosłaś się do posta w którym piszę właśnie o jednym, konkretnym przypadku?

[voice_of_silence]

Napisane przez Nymerth

A Ty sobie zdajesz sprawę, że odniosłaś się do posta w którym piszę właśnie o jednym, konkretnym przypadku?

Podałaś przykład swojego faceta na udowodnienie istnienia jakiejś ogólnej tendencji (cytowanie posta który sugeruje że jak się ktoś nie wyprowadzi z domu na studia to żyje jak licealista, znaczy niepoważny i co on w ogóle wie o życiu) - w tym kontekście to nie brzmi jak zwykłe przytoczenie przypadku.

Wysłane z mojego VTR-L29 przy użyciu Tapatalka

[cavvythecat]

Napisane przez voice_of_silence

Podałaś przykład swojego faceta na udowodnienie istnienia jakiejś ogólnej tendencji (cytowanie posta który sugeruje że jak się ktoś nie wyprowadzi z domu na studia to żyje jak licealista, znaczy niepoważny i co on w ogóle wie o życiu) - w tym kontekście to nie brzmi jak zwykłe przytoczenie przypadku.

Wysłane z mojego VTR-L29 przy użyciu Tapatalka

Dla ciebie, dla mnie na przykad tak. Jedna dziewczyna pisze "moi znajomi tak mają", a druga na to "o, mój facet też", tylko ty w tym widzisz generalizację.

[3ebdb6c370169ce1a39c163fc8d64643247d9f80]

Napisane przez cavvythecat

Dla ciebie, dla mnie na przykad tak. Jedna dziewczyna pisze "moi znajomi tak mają", a druga na to "o, mój facet też", tylko ty w tym widzisz generalizację.

Dla mnie miało to taki wydźwięk jak dla voice of silence. To "Dokładnie. blablabla."

Tekst o współczuciu biednym "niepełnym" studentom mnie rozwalił

[Folgia]

Drogie wizażanki, w jakim wieku wyprowadziłyście się z domu rodzinnego i jakie były tego przyczyny?


Mieszkam nadal z rodzicami. Nie są oni źli, jesteśmy normalną rodziną. Wiadomo, czasem zdarzają się kłótnie, ale gdzie ich nie ma Problem jest w tym, że moi rodzice traktują mnie mało poważnie, albo niczym jakąś księżniczkę. Mama wszystko podstawia mi "pod nos". Nie jestem w stanie się usamodzielnić. Mam potrzebę bycia jako 'osobna jednostka'.


Za rok zaczynam studia. Prawdopodobnie zostanę w swoim mieście rodzinnym, bo mam tutaj rodzinę, znajomych, chłopaka. Nie chcę opuszczać swojego miasta. Planuję pracować przez rok, żeby zaoszczędzić pieniądze i jak zacznę naukę wyprowadzić się (na studiach bym pracowała nadal w weekendy). Znalazłabym sobie sama pokój, albo zamieszkałabym z chłopakiem. Parę osób mi mówi, że po co skoro zostaje w tym mieście, że niepotrzebnie chce tak szybko iść w taką 'prawdziwą dorosłość', że mama posprząta, ugotuje, a ja wymyślam Ale no właśnie nie chcę, aby mama posprzątała czy ugotowała, chciałabym się usamodzielnić, żyć na własny rachunek i sama o siebie zadbać. Myślę racjonalnie czy waszym zdaniem przesadzam i powinnam jednak z tym wszystkim poczekać?


Czekam też na Wasze historie

[la beaute]

Ja uważam, że im wcześniej tym lepiej