Zaawansowany etap edukacji (doktorat) i wątpliwości

[Regon]

Cześć,

Wiele było tu wątków, w których ludzie chcieli się poradzić, co zrobić ze swoją przyszłością: iść na studia, nie iść na studia, jaki kierunek itp. Ja mam problem związany z, można powiedzieć, dość zaawansowanym etapem edukacji. Po studiach magisterskich zdecydowałem się na studia doktoranckie. Minęły dwa lata, a ja czuję, że nie chcę ich kontynuować. Od kilku miesięcy zastanawiam się, co zrobić.
Dziedzina, w której działam, jest dość szeroka. Na poziomie naukowym ludzie specjalizują się w dość wąskich "wycinkach". Od początku wiedziałem, że tematyka, którą ja miałem się zająć musi być kompromisem pomiędzy zainteresowaniami moimi, a zainteresowaniami mojego promotora. Z biegiem czasu uświadomiłem sobie, że ten kompromis był naciągnięty zdecydowanie w stronę promotora. Bardzo podoba mi się praca na uczelni od strony dydaktyki, bo tam poruszam się w obszarze ściśle moich zainteresowań. Jednak praca naukowa, która powinna być esencją doktoratu, mi ciąży.
Utrzymuję się ze stypendium i zleceń kompletnie nie związanych z uczelnią, które wykonuję działając we własnej branży. Z podjęciem pracy chociażby na część etatu problem jest taki, że o ile w mojej branży nie ma problemu ze znalezieniem zatrudnienia, to wszystkie oferty są na pełen etat i to z dyspozycyjnością, gotowością do wyjazdów w delegacje, czego ja nie jestem w stanie spełnić. Poza tym jest to bardzo niemile widziane przez promotora. Praca w ramach studiów zajmuje mi sporo czasu, ale nie czuję z niej satysfakcji.
Mam też problem z podziałem czasu pomiędzy pracę a czas wolny. Nie potrafię wyraźnie oddzielić czasu przeznaczonego na pracę od czasu wolnego, co niesamowicie mnie męczy. Przełomem w moich przemyśleniach, co zrobić dalej ze swoim życiem zawodowym, był tegoroczny urlop - wyjazd, na który zabrałem ze sobą całe swoje prywatne biuro (komputer, dokumenty, papiery itp.) i sporo czasu, oczekując na maile od promotora, prześleńczałem znowu nad tym samym. Pracy się nie boję, wręcz przeciwnie, wiem, że pracując w branży robiłbym to, co lubię. Boli mnie też takie poczucie bycia "wiecznym studentem", chociaż myśląc racjonalnie wykonuję całkiem poważną pracę naukową, jednak w społeczeństwie odbierane jest to różnie. Mam też niestety w swoim otoczeniu ludzi, którzy dają mi to do zrozumienia. Na zatrudnienie na uczelni na etat nie ma wielkich szans -ani teraz, ani po doktoracie. Nie ma też szans na radykalną zmianę tematyki mojej pracy naukowej, która miałaby mnie doprowadzić do doktoratu.
Jak widzicie wad mojej obecnej sytuacji jest bardzo wiele. Nie wiem, czy piszę to wszystko, aby utwierdzić się w przekonaniu, że powinienem zrezygnować. Może wysłuchać opinii obcych osób. Studiuję na dobrej uczelni w dużym mieście w środku Polski. Boję się, że będę kiedyś żałował nie skończenia tych studiów. Ale mam też już ponad 28 lat i nie czuję się wielkim naukowcem, a raczej dobrym technikiem, inżynierem. Boję się, że za 3 lata obudzę się z ręką w nocniku, z pięcioletnią dziurą w CV i brakiem doświadczenia zawodowego w branży, do której przyjdzie mi wejść.

Pozdrawiam

[GdyKochamy]

Jeżeli ciężko jest pracować i robić doktorat to musisz wybrać czy chcesz pracować na uczelni czy poza.

[Hultaj]

Utrzymuję się ze stypendium i zleceń kompletnie nie związanych z uczelnią, które wykonuję działając we własnej branży. Z podjęciem pracy chociażby na część etatu problem jest taki, że o ile w mojej branży nie ma problemu ze znalezieniem zatrudnienia, to wszystkie oferty są na pełen etat i to z dyspozycyjnością, gotowością do wyjazdów w delegacje, czego ja nie jestem w stanie spełnić. Poza tym jest to bardzo niemile widziane przez promotora.

Boję się, że za 3 lata obudzę się z ręką w nocniku, z pięcioletnią dziurą w CV i brakiem doświadczenia zawodowego w branży, do której przyjdzie mi wejść

to jest kluczowe.
Przerwałabym doktorat. Im później zaczniesz tym później zaczniesz od zera.
Pracodawcy chcą ludzi do roboty a nie filozofów po wiecznych studiach.
U Ciebie doktorat daje Ci rozwój osobisty ale branżowo i zawodowo tak naprawdę jesteś w lesie. Nie wiem czy bez praktyki możesz nazywać siebie dobrym inżynierem.

[Regon]

Napisane przez Hultaj

to jest kluczowe.
Przerwałabym doktorat. Im później zaczniesz tym później zaczniesz od zera.
Pracodawcy chcą ludzi do roboty a nie filozofów po wiecznych studiach.
U Ciebie doktorat daje Ci rozwój osobisty ale branżowo i zawodowo tak naprawdę jesteś w lesie. Nie wiem czy bez praktyki możesz nazywać siebie dobrym inżynierem.

Zgadzam się z tym. Skrót myślowy - chodziło mi o to, jak teraz oceniam swoje predyspozycje, bardziej na technika niż naukowca. Coraz bardziej mnie to utwierdza w przekonaniu, co powinienem zrobić. Przez parę najbliższych dni nie mam fizycznie możliwości załatwienia tej sprawy, ale jak tylko promotor będzie dostępny, to wybieram się na poważną rozmowę.

[kamila88_]

Jeśli tematyka Twojej pracy Ci nie odpowiada zmień promotora. Szczerze masz ciężki orzech do zgryzienia jeżeli pasją jest nauka i jej zgłębianie to okej. Ale obawiam się ,że to nie Twoja wiedza będzie istotna w przyszłej pracy zawodowej a doświadczenie i umiejętności miękkie. Nie napisałeś jaki kierunek studiujesz?

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Jak to nie ma szans na zatrudnienie na uczelni? Na twojej własnej może nie być, ale to nie jest jedyna uczelnia. Pytałeś gdzie indziej?
Nie rozumiem też jak można nazwać doktorat dziurą w CV. To moim zdaniem jeden z istotniejszych punktów, a do tego nie wyklucza wcale zdobywania w tym CV dodatkowych punktów (publikacji naukowych chociażby).
Powiedz jeszcze czym według ciebie jest ten zaawansowany etap robienia doktoratu. Bo jeśli po prostu zajmujesz się tym długo, a masz mało istotnych wyników, to nie jest zaawansowany etap.

[CDN2015]

Pytanie kim chcesz być? Chcesz być na prawdę dobry w tym co robisz?
Czy chcesz się rozwijać? Czy to co teraz ci wystarcza? Mając studia doktoranckie będziesz jednym z najlepszych w branży. Inaczej skończysz jako zwykły technik.To w przyszłości przekłada się na wynagrodzenie. Własną samoocenę i opinię innych.

[viva91]

Dlaczego poszedłeś na doktorat? Dopuszczałeś myśl, że możesz go nie skończyć? Co planowałeś robić po doktoracie?

Mój TŻ jest w trakcie doktoratu. Tyle że on idąc na niego mówił, że to przygoda i ciekawość, a jak trzeba będzie to zrezygnuje bez żalu. I wiele razy już na niego narzekał, o ile praca naukowa mu odpowiada, tak prowadzenie zajęć już bardzo go męczy, no i przez doktorat nie pracuje na pełen etat, co też mu nieco przeszkadza. Po pracy jest zły, że nie ma czasu zająć się własnymi projektami, które siedzą w jego głowie od miesięcy, bo jak nie siedzi nad czymś z pracy, to poświęca czas na doktorat.

Także frustracja jest, ale jak już był gotów zrezygnować pojawiła się kusząca propozycja, aby jednak wstrzymać się z tą decyzją. I posiadanie dr przed nazwiskiem wcale nie ułatwiłoby mu kariery zawodowej, w jego branży ludzie po samym inżynierze, gdy są dobrzy w tym co robią, zarabiają niezłe pieniądze. Nikt nie patrzy na tytuł, byleby było wyższe i umiejętności.

Musisz odpowiedzieć sobie co Ci da skończenie doktoratu i czy jest on jedyną drogą, abyś zajmował się tym co Ty lubisz, a nie Twój promotor.

[MissChievousTess]

Myślę, że problemem jest to, że nie umiesz zorganizować sobie dnia, oddzielić pracy od wypoczynku, no i swoich oczekiwań od cudzych oczekiwań.
Dużo osób przerywa doktorat. Z różnych względów.
Myślę, że warto rozważyć czy i do czego jest Ci ten doktorat potrzebny.
Może lepiej czułbyś się np. prowadząc własną działalność albo spełniając się zawodowo?
Moi rodzice to inżynierowie i mają tylko i aż mgr inżynier przed nazwiskiem.
W tym co oboje robią są świetni i robią to praktycznie przez całe życie.
Nie wyobrażam sobie żadnego z nich w pracy akademickiej bo lubią mieć wymierna efekty konkretnej pracy. Może Ty też jesteś typowym inżynierem, który musi zrobić coś konkretnego, wymiernego i dlatego aż tak się męczysz dłubiąc w teorii i nie robiąc niczego bardziej wymiernego?
Tak, dydaktyka wdzięczna rzecz. Sama nauczałam angielskiego, więc wiem jaka to satysfakcja jak uda się komuś przekazać swoją wiedzę.
No, ale pytanie czy satysfakcja z dydaktyki wystarczy Ci by pozostać na uczelni?

[megamag]

Hola, praca dydaktyczna i zlecenia związane z branżą to nie jest brak doświadczenia zawodowego. A doświadczenie zawodowe to nie tylko praca na pełen etat, bo gdyby tak było, to połowa młodych ludzi w tym kraju by go nie miała. Ciepła posadka z etatem to dziś rarytas. A społeczeństwo dużo gada, ale do doktorów i tak ma poważanie. Także nie myśl o nim, tylko o sobie. Nie leży Ci praca naukowa, to jej nie wykonuj. Ale gdyby powodem Twojej decyzji miała być opinia innych czy obawa, że jak nie masz pełnoetatowej pracy w CV, to Cię nikt nie zatrudni, to dramatyzujesz.

A 28 lat to młody wiek. Mi też po głowie chodzi doktorat, ale to nie w tym roku, bo mam inne plany. Także zacznę, jeśli zacznę, w wieku właśnie 28 lat. A skończę po trzydziestce. Tu akurat nie widzę powodu do dramatu, w tym roku rok czy dwa w tę czy w tę to się już wydaje niewiele.

Podsumowują, odpowiem Ci cytatem z klasyka: https://www.youtube.com/watch?v=vDP-IL5Sx9k
To Twoje życie, zrób tak, żeby sprawiało Ci przyjemność.

[migotanie]

Może warto wziąć rok przerwy, skupić się na pracy i wtedy podjąć decyzje o powrocie lub przerwaniu studiów?

[201703060948]

Te problemy, które opisujesz to taka klasyka pisania doktoratu. Znam osoby, które radziły sobie z nimi nieźle, znam również takie, które przez nie przerwały. Niektóre wróciły, niektóre nie.

Ja też to przeżyłam. 2 ostatnie lata pisania były koszmarnie trudne.

Nikt Ci nie powie co masz zrobić. Ja post factum jestem dumna ze swojego doktoratu i sądziłabym, że przyniósł mi sporo na rynku pracy (nie chciałam zostać na uczelni, ale nawet gdybym chciała pewnie nie byłoby to możliwe). Ale czy Tobie przyniesie i czy przyniesie więcej niż kilka lat pracy w zawodzie - na to pytanie możesz odpowiedzieć sobie tylko Ty.