Nieco dziecinny problem z chłopakiem

[Demavit]

Witam,

Właściwie to czuję się jak idiotka, mając tak dziecinny problem, ale cóż, poproszę Was o radę, bo jak zaraz same się przekonacie, ja nie potrafię oceniać niektórych sytuacji z dystansem

Od pewnego czasu podobał mi się pewien chłopak. Spotkaliśmy się na stopie przyjacielskiej parę razy, rozmawialiśmy przez komunikatory, on nic nie wiedział o moim skrytym zauroczeniu. W końcu zaczął nieco przeszkadzać mi fakt, że nie wiem nawet na czym stoję, nie wiem, jaki jest jego stosunek do mnie. Postanowiłam przyznać się do mojej fascynacji nim. Porozmawiałam z nim, powiedziałam, że lubię go, podoba mi się i spytałam, czy byłaby szansa kiedyś spotkać się nie tylko na stopie przyjacielskiej (w domyśle iść na randkę). On się uśmiechnął, powiedział, że chyba jeszcze za wcześnie na takie deklaracje, że nie znamy się na tyle dobrze, by cokolwiek móc teraz ustalić i z biegiem czasu okaże się, czy oboje do siebie pasujemy. Powinnam go lepiej poznać, bo być może jestem na razie zauroczona nim tylko dlatego, że widziałam go parę razy i nie wiem, jaki jest na co dzień. Stwierdził, że powinniśmy po prostu rozwijać tę znajomość, zaprzyjaźnić się, jeśli utwierdzę się w swoich uczuciach, a on także stwierdzi, że jestem dobrym materiałem na partnerkę to wtedy w porządku. Przyjęłam to do wiadomości, pożegnaliśmy się w miłej atmosferze. Wróciłam do domu i jak to się zdarza często kobietom, zaczęłam rozbijać jego odpowiedź na czynniki pierwsze. I po wielokrotnej analizie i konsultacji ze znajomą doszłyśmy do wniosku, że on zwyczajnie nie ma ochoty na związek ze mną i ujął to na tyle delikatnie, by mnie nie zranić.

I zrobiłam straszliwe głupstwo. Byłam nieco zła, bo zaproponował mi przeczekanie i lepsze poznanie się nawzajem, podczas gdy najwyraźniej wcale mu na tym nie zależało. Stwierdziłam, że wcale nie chcę go lepiej poznawać i angażować się w tę znajomość, jeśli on z góry wie, że nic z tego nie będzie, tylko nie potrafi powiedzieć tego w twarz. Ostatecznie wcale nie proponowałam mu związku, nie spytałam, czy zacznie ze mną 'chodzić', zaprosiłam go tylko na randkę, to nic niezobowiązującego i nie rozumiem, dlaczego musimy to odłożyć na nieokreśloną przyszłość. Ogarnięta pesymistycznymi myślami poprosiłam naszą wspólną znajomą, by jakoś go o to podpytała. Ona niestety zrobiła to na tyle niedelikatnie, że chłopak w moment domyślił się, że to ja ją nasłałam na dopytki. Odpowiedział, że nie chciał, by tak to zabrzmiało, że zdania nie zmienił i nie wie, co ma jeszcze uściślać. Musimy się najpierw lepiej poznać i czas pokaże, czy coś z tego wyjdzie.

Czuję się nieco absurdalnie, bawi mnie ta sytuacja a jednocześnie mam wrażenie, że zrobiłam z siebie idiotkę wysyłając do niego znajomą. I pytanie do was - powinnam po prostu odpuścić, nigdy nie wracać do tego tematu ani nie nawiązywać do jego rozmowy ze znajomą, udawać, że tego nie było i zwyczajnie kontynuować znajomość jak gdyby nigdy nic, w oczekiwaniu, że być może sam kiedyś da mi znać, że jest gotowy na randkę, czy porozmawiać z nim, przeprosić za wysyłanie koleżanki, powiedzieć, że poczułam się niepewnie i głupio zrobiłam?
I właściwie co myślicie o jego zachowaniu? Bo w mojej opinii gdyby brał pod uwagę jakąś bliższą znajomość ze mną to raczej nie reagowałby w ten sposób... No bo na co tu czekać?

Odpuścić sobie go?

Aha, uprzedzając pytania, ja w tym roku kończę lat 20, on 22.

[dawidowskasia]

ja bym przeprosila za znajomą,możesz to wszystko w żart obrócić

[201608251020]

Ja bym się spaliła ze wstydu za swoją głupotę i pewnie już nie kontynuowała znajomości, tak głupio by mi było... Ale ja to ja, ja jestem dzikus

[Demavit]

Ja bym się spaliła ze wstydu za swoją głupotę i pewnie już nie kontynuowała znajomości, tak głupio by mi było... Ale ja to ja, ja jestem dzikus

Jak mi koleżanka streściła ich rozmowę to też prawie się zapadłam pod ziemię ze wstydu. Podeszła do niego i powiedziała 'hej, słuchaj, P. nie jest pewna, czy ci się podoba więc jak możesz to z nią o tym pogadaj'. No chyba nie da się bardziej dać do zrozumienia, że to ja ją wysłałam
Ale teraz się z tego śmieję, nie będę na zawsze pogrążona w rozpaczy, mam jakieś resztki nadziei, że nie zraziło go to aż tak bardzo do mnie Tylko nie wiem co dalej, on sam nigdy nie wspomni przy mnie o tej rozmowie, bo jest zbyt nieśmiały, no i dalej nie wiem, czy on właściwie chce iść na tę randkę czy nie.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez Demavit

Witam,

Właściwie to czuję się jak idiotka, mając tak dziecinny problem, ale cóż, poproszę Was o radę, bo jak zaraz same się przekonacie, ja nie potrafię oceniać niektórych sytuacji z dystansem

Od pewnego czasu podobał mi się pewien chłopak. Spotkaliśmy się na stopie przyjacielskiej parę razy, rozmawialiśmy przez komunikatory, on nic nie wiedział o moim skrytym zauroczeniu. W końcu zaczął nieco przeszkadzać mi fakt, że nie wiem nawet na czym stoję, nie wiem, jaki jest jego stosunek do mnie. Postanowiłam przyznać się do mojej fascynacji nim. Porozmawiałam z nim, powiedziałam, że lubię go, podoba mi się i spytałam, czy byłaby szansa kiedyś spotkać się nie tylko na stopie przyjacielskiej (w domyśle iść na randkę). On się uśmiechnął, powiedział, że chyba jeszcze za wcześnie na takie deklaracje, że nie znamy się na tyle dobrze, by cokolwiek móc teraz ustalić i z biegiem czasu okaże się, czy oboje do siebie pasujemy. Powinnam go lepiej poznać, bo być może jestem na razie zauroczona nim tylko dlatego, że widziałam go parę razy i nie wiem, jaki jest na co dzień. Stwierdził, że powinniśmy po prostu rozwijać tę znajomość, zaprzyjaźnić się, jeśli utwierdzę się w swoich uczuciach, a on także stwierdzi, że jestem dobrym materiałem na partnerkę to wtedy w porządku. Przyjęłam to do wiadomości, pożegnaliśmy się w miłej atmosferze. Wróciłam do domu i jak to się zdarza często kobietom, zaczęłam rozbijać jego odpowiedź na czynniki pierwsze. I po wielokrotnej analizie i konsultacji ze znajomą doszłyśmy do wniosku, że on zwyczajnie nie ma ochoty na związek ze mną i ujął to na tyle delikatnie, by mnie nie zranić.

I zrobiłam straszliwe głupstwo. Byłam nieco zła, bo zaproponował mi przeczekanie i lepsze poznanie się nawzajem, podczas gdy najwyraźniej wcale mu na tym nie zależało. Stwierdziłam, że wcale nie chcę go lepiej poznawać i angażować się w tę znajomość, jeśli on z góry wie, że nic z tego nie będzie, tylko nie potrafi powiedzieć tego w twarz. Ostatecznie wcale nie proponowałam mu związku, nie spytałam, czy zacznie ze mną 'chodzić', zaprosiłam go tylko na randkę, to nic niezobowiązującego i nie rozumiem, dlaczego musimy to odłożyć na nieokreśloną przyszłość. Ogarnięta pesymistycznymi myślami poprosiłam naszą wspólną znajomą, by jakoś go o to podpytała. Ona niestety zrobiła to na tyle niedelikatnie, że chłopak w moment domyślił się, że to ja ją nasłałam na dopytki. Odpowiedział, że nie chciał, by tak to zabrzmiało, że zdania nie zmienił i nie wie, co ma jeszcze uściślać. Musimy się najpierw lepiej poznać i czas pokaże, czy coś z tego wyjdzie.

Czuję się nieco absurdalnie, bawi mnie ta sytuacja a jednocześnie mam wrażenie, że zrobiłam z siebie idiotkę wysyłając do niego znajomą. I pytanie do was - powinnam po prostu odpuścić, nigdy nie wracać do tego tematu ani nie nawiązywać do jego rozmowy ze znajomą, udawać, że tego nie było i zwyczajnie kontynuować znajomość jak gdyby nigdy nic, w oczekiwaniu, że być może sam kiedyś da mi znać, że jest gotowy na randkę, czy porozmawiać z nim, przeprosić za wysyłanie koleżanki, powiedzieć, że poczułam się niepewnie i głupio zrobiłam?
I właściwie co myślicie o jego zachowaniu? Bo w mojej opinii gdyby brał pod uwagę jakąś bliższą znajomość ze mną to raczej nie reagowałby w ten sposób... No bo na co tu czekać?

Odpuścić sobie go?

Aha, uprzedzając pytania, ja w tym roku kończę lat 20, on 22.

Napisane przez Demavit

Jak mi koleżanka streściła ich rozmowę to też prawie się zapadłam pod ziemię ze wstydu. Podeszła do niego i powiedziała 'hej, słuchaj, P. nie jest pewna, czy ci się podoba więc jak możesz to z nią o tym pogadaj'. No chyba nie da się bardziej dać do zrozumienia, że to ja ją wysłałam
Ale teraz się z tego śmieję, nie będę na zawsze pogrążona w rozpaczy, mam jakieś resztki nadziei, że nie zraziło go to aż tak bardzo do mnie Tylko nie wiem co dalej, on sam nigdy nie wspomni przy mnie o tej rozmowie, bo jest zbyt nieśmiały, no i dalej nie wiem, czy on właściwie chce iść na tę randkę czy nie.

coz... jak facet jest niesmialy to moglo go to skutecznie wystraszyc. w tym momencie ja bym sie do niego pierwsza nie odezwala. czekalabym, az on przejmie inicjatywe, jesli chodzi o utrymywanie jakiegokolwiek kontaktu.
wydawalo mi sie, ze "wysylanie na spytki kolezanki" to sie praktykowalo w podstawowce...ewentualnie gimnazjum...

[Madzialenka_21]

Ja nigdy w życiu nie wysłałabym znajomej. A gdyby mi się już zdarzyło, to przeprosiłaby za nią, ale nie kontynuowała znajomości, gdyż byłoby mi mega wstyd.

[Demavit]

wydawalo mi sie, ze "wysylanie na spytki kolezanki" to sie praktykowalo w podstawowce...ewentualnie gimnazjum...

Owszem, stąd tytuł wątku i moje zmieszanie, bo zachowałam się mega dziecinnie i głupio

[Kaja-ja]

Napisane przez Demavit

Witam,

On się uśmiechnął, powiedział, że chyba jeszcze za wcześnie na takie deklaracje, że nie znamy się na tyle dobrze, by cokolwiek móc teraz ustalić i z biegiem czasu okaże się, czy oboje do siebie pasujemy. Powinnam go lepiej poznać, bo być może jestem na razie zauroczona nim tylko dlatego, że widziałam go parę razy i nie wiem, jaki jest na co dzień. Stwierdził, że powinniśmy po prostu rozwijać tę znajomość, zaprzyjaźnić się, jeśli utwierdzę się w swoich uczuciach, a on także stwierdzi, że jestem dobrym materiałem na partnerkę to wtedy w porządku. (...)

I po wielokrotnej analizie i konsultacji ze znajomą doszłyśmy do wniosku, że on zwyczajnie nie ma ochoty na związek ze mną i ujął to na tyle delikatnie, by mnie nie zranić.

I zrobiłam straszliwe głupstwo. Byłam nieco zła, bo zaproponował mi przeczekanie i lepsze poznanie się nawzajem, podczas gdy najwyraźniej wcale mu na tym nie zależało. Stwierdziłam, że wcale nie chcę go lepiej poznawać i angażować się w tę znajomość, jeśli on z góry wie, że nic z tego nie będzie, tylko nie potrafi powiedzieć tego w twarz

No faktycznie problem nieco dziecinny - a wysyłanie koleżanki na "spytki" to rodem z podstawówki

A co do pogrubionego... Zachowujesz się trochę jak w kawale o króliczku i lisicy - pozwolę sobie przytoczyć w skrócie:

Idzie króliczek do lisicy pożyczyć patelnię i mówi do siebie: "Lisica jest w porządku, miła sąsiadka, pożyczy mi patelnię... Ale zaraz, lisice są chytre. A to lisica! Napewno nie pożyczy mi patelni"
Dochodzi do domu lisicy, a gdy ta mu otwiera drzwi, zajączek do niej: "A udław się tą patelnią!"

Wyciągasz dziwaczne wnioski, z czegoś czego ten chłopak nie powiedział. Jakby nie chciał związku, to najprawdopodobniej dałby Ci to do zrozumienia od razu. A wykazał się zdrowym rozsądkiem i delikatnie ostudził Twój zapał. A Ty od razu to dziwnie odczytałaś i chcesz, żeby on się "udławił tą patelnią", bo Ty nie masz czasu i ochoty na jakieś podchody... Dziiiiwneee....

[vandes]

Wiesz co, łatwo nam sobie tutaj radzić, jak same nie mamy takiej sytuacji. Ale też kiedyś przeżywałam podobne zauroczenia

Ale pozwolę sobie opisać jak ja to zrozumiałam.
Chłopak chce zobaczyć czy Ty jesteś dobrym "materiałem na partnerkę". Hmm... Pytanie tylko czy długo ma zamiar patrzeć. Moim zdaniem w ogóle nie ma zamiaru 'patrzeć' tylko wymiguje się od tego. No bo ile masz czekać? 3 lata? Egoistyczne podejście.
Przecież to tylko randka, 'randeczka '. Nikt nie każe mu od razu iść do łóżka. Może właśnie na randce byście się lepiej poznali. Dlatego możliwe, że on wcale nie ma ochoty na 'inne wypady' niż koleżeńskie.
Mogłaś go tylko odstraszyć tą znajomą, ale jak napisał ktoś wyżej - można to obrócić w żart

[201604200942]

Napisane przez paollino

Ja bym się spaliła ze wstydu za swoją głupotę i pewnie już nie kontynuowała znajomości, tak głupio by mi było... Ale ja to ja, ja jestem dzikus

ja też

Wyobrażam sobie też przeprosiny: "słuchaj, przepraszam za koleżankę, która tak bezpośrednio Cię zapytała o..."
Toż to kolejne rozdrapywanie (i moim zdaniem narzucanie się).
Ja bym sobie odpuściła i ewentualnie czekałabym aż zrobi pierwszy krok.

[Demavit]

No właśnie chodzi o to, co vandes napisała, nie zaproponowałam mu przecież małżeństwa tylko randkę, zwykłe spotkanie, tylko nie wiem, w bardziej romantycznej oprawie. Ile trzeba się poznawać, żeby pójść ze sobą na randkę? Nie zaproponowałam mu związku, bo to głupie, prawie go nie znam, nawet zakochana nie jestem, tylko zauroczona. A on powiedział, że traktuje mnie tylko jak koleżankę, a gdy spytałam, czy nigdy się to nie zmieni odpowiedział 'nigdy nie mów nigdy, prawda? po prostu mało się znamy, z biegiem czasu się zobaczy'. Dla mnie to jest ewidentne zbycie mnie

Nie wiem, myślałam, że po prostu będę go traktowała normalnie i nigdy więcej nie poruszę tematu ewentualnej randki, jak zechce to sam powie, ja mam dość upokorzeń jak na jedną znajomość

[vandes]

Napisane przez Demavit

No właśnie chodzi o to, co vandes napisała, nie zaproponowałam mu przecież małżeństwa tylko randkę, zwykłe spotkanie, tylko nie wiem, w bardziej romantycznej oprawie. Ile trzeba się poznawać, żeby pójść ze sobą na randkę? Nie zaproponowałam mu związku, bo to głupie, prawie go nie znam, nawet zakochana nie jestem, tylko zauroczona. A on powiedział, że traktuje mnie tylko jak koleżankę, a gdy spytałam, czy nigdy się to nie zmieni odpowiedział 'nigdy nie mów nigdy, prawda? po prostu mało się znamy, z biegiem czasu się zobaczy'. Dla mnie to jest ewidentne zbycie mnie

Nie wiem, myślałam, że po prostu będę go traktowała normalnie i nigdy więcej nie poruszę tematu ewentualnej randki, jak zechce to sam powie, ja mam dość upokorzeń jak na jedną znajomość

Wszystko jest możliwe. Nawet to, że kiedyś z gromadką dzieci będziecie się z tego śmiali

[czarna2525]

Napisane przez vandes

Wszystko jest możliwe. Nawet to, że kiedyś z gromadką dzieci będziecie się z tego śmiali

hehe ja też się teraz pośmiałam..bo miałam lata temu podobną sytuację, a teraz siedzę z mężem (tym właśnie sprzed lat) i synkiem i się śmieje z tego

Ja bym absolutnie nie przepraszała go za koleżankę, gdyż to jest jak to jedna już ujęła "rozdrapywanie" tematu.
Nie narzucać się, nie patrzeć na niego anielskim wzrokiem, zachowywać się jakby nigdy nic się nie stało, a nawet wręcz troszeczkę (ale tylko troszeczkę!) olewać ja bym tak zrobiła, no ale każdy jest inny.

[All_that_jazz]

Dziwna sytuacja. Ja bym sobie odpuściła bo takie zero spontanu ochłodziłoby mój entuzjazm błyskawicznie niemal do zera absolutnego. Pewnie część osób uzna jego podejście do sprawy za odpowiedzialne ale ja osobiście uznaję je za dziwne, sztywne, przesadnie wykalkulowane. (podejrzewam wysoki stopień wyrachowania u tego typu osoby, a takich ludzi nie lubię)
Wolę facetów takich jak mój TŻ czyli mających odwagę pójść na żywioł.
Czy dać sobie spokój? Może chcesz mocno stabilnego, kalkulującego, szczegółowo planującego partnera.Jeśli tak to ok. Jak wolę lekko zwariowanego , nie do końca przewidywalnego wariata. No bo skoro mam być z jednym partnerem to nie chcę być z takim człowiekiem z którym do końca życia nie mam szans nawet na moment spontanicznego szaleństwa
Co do sytuacji z koleżanką. Fakt, dziecinne to było.Ale nie masz za co przepraszać. Jeśli coś zrobisz a potem będziesz przepraszać za to,że to zrobiłaś to zrobisz z siebie niekonsekwentną wariatkę.
Byłaś ciekawa, może nawet zaniepokojona.Miałaś do tego prawo. Zrobiłaś co zrobiłaś i stało się.Przejdź nad tym do porządku dziennego i tyle.

[aoii]

rada życia: uważaj na "wspólne ZNAJOME".
jak coś próbujesz załatwić w swoim przeszłym/teraźniejszym/przyszłym związku i chcesz to zrobić dobrze -zrób to sama !

[weela]

Ja bym za nic nie przepraszała na Twoim miejscu i nie wracała do tematu, żeby nie wziął mnie za jakąś desperatkę
Z doświadczenia wiem, że raczej marne szanse, jak facetowi zależy "to choćby skały srały , a mury pękały, to znajdzie czas i sposób, żeby się z Tobą spotkać"
Jak byś jednak chciała, żeby coś z tego wyszło to może zwyczajnie zakoleguj się z nim i nie okazuj zainteresowania nim za bardzo, albo może zacznij kimś innym, żeby on nie był w tej lepszej pozycji, że od niego wszystko zależy.

[czarna2525]

Napisane przez weela

Ja bym za nic nie przepraszała na Twoim miejscu i nie wracała do tematu, żeby nie wziął mnie za jakąś desperatkę
Z doświadczenia wiem, że raczej marne szanse, jak facetowi zależy "to choćby skały srały , a mury pękały, to znajdzie czas i sposób, żeby się z Tobą spotkać"
Jak byś jednak chciała, żeby coś z tego wyszło to może zwyczajnie zakoleguj się z nim i nie okazuj zainteresowania nim za bardzo, albo może zacznij kimś innym, żeby on nie był w tej lepszej pozycji, że od niego wszystko zależy.

100% racji

[Kiki van Goth]

Raczej otwarcie przeproś za koleżankę bo to jest tragedia, aż mi się przypomina, jak wysłałam przyjaciółkę z misją do sąsiada, "bo ona pyta, czy będziesz z nią chodzić" ale miałam ze 13 lat :P

Przyznaj się lepiej do tej koleżanki i że to wszystko wyszło jakoś niefortunnie, coby się przypadkiem kawaler nie obraził, że masz go za niedomyślnego przygłupa.

[maszToCoChcesz]

już jak zaczęłaś to ciągnij to dalej ;p ja udawałabym, że nie mam pojęcia o tej znajomej

[33owieczka]

Od pewnego czasu podobał mi się pewien chłopak. Spotkaliśmy się na stopie przyjacielskiej parę razy, rozmawialiśmy przez komunikatory, on nic nie wiedział o moim skrytym zauroczeniu. W końcu zaczął nieco przeszkadzać mi fakt, że nie wiem nawet na czym stoję, nie wiem, jaki jest jego stosunek do mnie.

Ile to trwa? Dni, tygodnie? miesiące?
Ile razy sie spotkaliści (a nie smsowaliście, pisaliście na gg)?