Studia vs Dziecko

[201711281320]

Cześć Dziewczęta
Postanowiłam napisać Wam o moim dylemacie z prośbą o Wasze spostrzeżenia i opinie. Wiem, że wyboru za mnie nie podejmiecie ale może jakoś naprowadzicie na lepszą drogę .
Zacznę od tego, że w tym roku kończę 29 lat, mam 2 cudownych dzieci, męża, pracę... Niestety moje życie tak się potoczyło, że nie udało mi się zdobyć wyższego wykształcenia i niedawno postanowiłam, że to nadrobię.
Zamierzałam od października rozpocząć naukę na kierunku pielęgniarstwo i w związku z tym musiałabym rzucić pracę. Pracy ogólnie nie jest mi szkoda, bo jej nie lubię a i płaca marna, bo minimalna...
Niestety mój mąż, gdy mu o tym powiedziałam nie był zachwycony Gdybym rzuciła pracę wiązałoby się to z pogorszeniem naszej sytuacji finansowej przez najbliższe 3 lata, a perspektywa dobrze płatnej pracy już po studiach raczej niewielka, więc On ogólnie jest przeciwny...
Poza tym kiedyś rozmawialiśmy o tym, że jak będę miała umowę o pracę i dzieci się nieco usamodzielnią pomyślimy o kolejnym dziecku... Mąż sobie o tym przypomniał i mnie teraz przekonuje
Ja nawet byłabym skłonna się przychylić do decyzji o dziecku ale zdaję sobie sprawę z tego, że za 4 lata gdyby to dziecko mogło już pójść do przedszkola, raczej nie miałabym szansy na te studia, bo mąż sam raczej nie utrzymałby 5 os. rodziny i znowu byłabym zmuszona pracować za min. krajową w jakimś biurze, sklepie lub fabryce...
W sumie zawsze chciałam mieć 3 dzieci w mniej więcej zbliżonym wieku ( mój syn w grudniu skończy 6 lat, a córa w październiku 7 więc różnica wieku z najmłodszym byłaby w miarę do bycia w przyszłości w dobrych kontaktach )
Z kolei w sytuacji gdybym poszła na te studia i je skończyła ( I stopień), to musiałabym szybko znaleźć pracę, potem poczekać 2 lata na kontrakt i ew. pomyśleć o kolejnym dziecku... Wtedy różnica wieku pomiędzy dziećmi wynosiłaby aż (co najmniej) 13 lat i raczej starszym by wtedy maluch bardzo przeszkadzał i żeby zaczęli się z sobą dogadywać musieliby już być wszyscy prawie dorośli...
Ja osobiście jestem w stanie zrezygnować z posiadania 3 dzieci i zrobić coś dla siebie ale z drugiej strony myślę sobie, że fajnie by się moje dzieci miały gdyby było ich troje. Ja mam jednego brata, który wyemigrował i bardzo mi Go brakuje, zazdroszczę znajomym mającym kilkoro rodzeństwa. No i ta świadomość tego, że ja mogę to moim dzieciom dać sprawia, że się nad tym zastanawiam...

A Wy co tym wszystkim sądzicie?

[paula78]

Pytasz o studia czy o kolejne dziecko- bo tak odczytuje to co napisałaś.

Masz 2 dzieci, juz teraz kolejne to bedzie duza roznica wieku. wiec bez roznicy czy teraz czy za 5 lat.
Dziwi mnie, że mąż podcina ci skrzydla i wyciaga argument z dzieckiem.

[karolca]

a zaoczne?

[Scio]

Ja poszłabym na studia. Zrobiłabym coś dla siebie, dla swojej przyszłości. Żeby nie być matką żyjącą życiem swoich dzieci. Ale to ja. Zrób sobie tabelki i wypisz za i przeciw.

[karolca]

Napisane przez Scio

Ja poszłabym na studia. Zrobiłabym coś dla siebie, dla swojej przyszłości. Żeby nie być matką żyjącą życiem swoich dzieci. Ale to ja. Zrób sobie tabelki i wypisz za i przeciw.

ale idąc na studia nie trzeba zaraz rezygnować z pracy, prawda?

[invisible_01]

A nie możesz pójść na zaoczne? Moim osobistym zdaniem te 7 i 8 lat różnicy między dziećmi (i to minimum, bo musiałabyś zaraz praktycznie zajść w ciążę) to - niestety - wystarczająco dużo tak czy siak. Z taką różnicą Twoje dzieci (dopóki nie będą dorosłe) nigdy nie będą na wspólnym etapie, nie będą mieć wspólnych znajomych i wspólnych tematów. Najmłodsze dziecko będzie miało 4 lata, tamte już 11 i 12. Tamto 10, te starsze już prawie skończą szkołę. Więc ja zrobiłabym coś dla siebie i poszła na te studia. Nie warto rezygnować z marzeń i całe życie poświęcać się dla kogoś.

[Scio]

Napisane przez karolca

ale idąc na studia nie trzeba zaraz rezygnować z pracy, prawda?

Nic nie pisałam o pracy chodziło mi o wybór 3 dziecko a studia.
Ja bym z pracy nie zrezygnowała, poszłabym na zaoczne.

[Klarissa]

Ja bym poszła na zaoczne nie rezygnując z pracy.

Jeśli chodzi o dzieci to czy to będzie teraz, czy za 3 lata na jedno wyjdzie, różnica wieku większa niż 3-4 lata sprawia że dzieci i tak kontakt złapią dopiero jak wszyscy będą dorośli.

[MamaKtosia]

Tyle, że jeśli nic się nie zmieniło to zdaje się, że nie ma trybu niestacjonarnego na studiach I stopnia kierunku wybranego przez autorkę wątku.
Czy pielęgniarstwo to jest faktycznie Twoje marzenie?

[ajah]

Nie podoba mi się to w jaki twój mąż stawia sprawę. Wygląda to na grubymi nićmi szytą manipulację.
Ja bym szukała rozwiązań takich by studiować choćby trochę zarabiać ( i tutaj ile możliwe studia w systemie zaocznym czy wieczorowym mogłyby być rozzwiązaniem).

Nie zdecydowałabym się na koleje dziecko z mężczyzną, który usiłuje mnie uziemić.

[201711281320]

Dziękuję Wam za opinie. Tak sądziłam, że wszystkie będziecie za zrobieniem czegoś dla siebie
Niestety jeżeli wybiorę studia to tak jak napisała, MamaKtosia będę musiała zrezygnować z pracy, bo pielęgniarstwo nie jest realizowane w trybie zaocznym ani wieczorowym ze względu na bardzo dużą ilość materiału i wiele godzin praktyk ( 3 dni w tygodniu zajęcia są od 8:00 do 20:00)
Mój mąż rzeczywiście wcale nie jest zadowolony z tego, że jak on to powiedział " coś kombinuję" i dlatego wyskoczył z tym 3. dzieckiem. Wiedział, że zacznę się nad tym zastanawiać, bo widzi jak "rozpływam" się na widok noworodka i poza tym już kiedyś rozmawialiśmy na ten temat.
Niestety po stronie mojego męża stoją również moi rodzice

Z różnicą wieku w sumie macie rację. 2,3-4 lata można jakoś zgubić wśród rodzeństwa ale 7-8 to i tak już bardzo dużo. Córcia teraz bardzo mnie prosi o siostrzyczkę ale pewnie za 3 lata denerwowałby ją wszędobylski maluch w jej pokoju niszczący wszystko czego się dotknie.
( tak btw. córcia mówi: "mamusiu ja bym tak bardzo chciała mieć siostrzyczkę...", ja na to: " ale nie da się wybrać płci dziecka, co by było gdyby okazało się że to chłopak?", córa: " to byśmy zrezygnowali")

Ja osobiście zgadzam się z Waszymi opiniami, że pomimo, iż jestem mamą jestem też człowiekiem ze swoimi pragnieniami i marzeniami. Niestety, muszę się też liczyć z moim mężem, bo mamy dom , rodzinę i ta jedna moja decyzja odmieniłaby życie wszystkich- włącznie z moją mamą, która musiałaby się opiekować dziećmi podczas gdy ja byłabym na uczelni a mąż na popołudniowej zmianie w pracy.

---------- Dopisano o 08:45 ---------- Poprzedni post napisano o 08:33 ----------

Napisane przez MamaKtosia

Czy pielęgniarstwo to jest faktycznie Twoje marzenie?

Właściwie bardziej położnictwo ale pielęgniarstwo daje więcej możliwości i logistycznie jedynie mam możliwość pójścia na pielęgniarstwo.
Innego kierunku w ogóle nie biorę pod uwagę ale zdaję sobie sprawę, że pierwsze praktyki naprawdę ukażą mi szerszy widok na ew. przyszłą pracę w tym zawodzie. Na dzień dzisiejszy mogę powiedzieć, że tak, ten kierunek jest moim marzeniem
A czy Ty jesteś położną?

[MamaKtosia]

śliweczka85 nie jestem położną, ale jestem mocno w branży . Studia położnicze/pielęgniarskie/itd znam bardziej z drugiej strony bo po prostu pracuje na uniwersytecie medycznym. Pytałam o to czy to Twoje marzenie bo to są studia które wymagają jednak wielu poświęceń m.in. właśnie ze względu na te praktyki itd. Natomiast wymierne korzyści finansowe po studiach są jakie są. Pozycja pielęgniarki w szpitalu też jest jaka jest - bo de facto ani wyższy personel medyczny ani pacjenci nie darzą jej jakimś szczególnym szacunkiem. Więc gdyby to nie było Twoje marzenie to sugerowałabym żebyś dla własnej satysfakcji i rozwoju przemyślała wybór innego kierunku studiów (jeśli powiązanego to może fizjoterapia albo neurobiologia albo niezwiązanego zupełnie), który można odbyć w trybie niestacjonarnym.

Co do różnicy wieku to czy ja wiem czy to ma takie znaczenie? Ja mam dwie znacznie starsze siostry (11 i 14 lat różnicy jest między nami) układy mamy świetne i wiek nie ma tu żadnego znaczenia. A ty podejmij taką decyzję, żebyś się sama z nią dobrze czuła. Jak zrobisz coś wbrew swej woli to wg mnie wcześniej czy później będziesz w jakiś sposób sfrustrowana a to nigdy nie odbija się dobrze na rodzinie. Powodzenia.

[201711281320]

Napisane przez MamaKtosia

śliweczka85 nie jestem położną, ale jestem mocno w branży . Studia położnicze/pielęgniarskie/itd znam bardziej z drugiej strony bo po prostu pracuje na uniwersytecie medycznym. Pytałam o to czy to Twoje marzenie bo to są studia które wymagają jednak wielu poświęceń m.in. właśnie ze względu na te praktyki itd. Natomiast wymierne korzyści finansowe po studiach są jakie są. Pozycja pielęgniarki w szpitalu też jest jaka jest - bo de facto ani wyższy personel medyczny ani pacjenci nie darzą jej jakimś szczególnym szacunkiem. Więc gdyby to nie było Twoje marzenie to sugerowałabym żebyś dla własnej satysfakcji i rozwoju przemyślała wybór innego kierunku studiów (jeśli powiązanego to może fizjoterapia albo neurobiologia albo niezwiązanego zupełnie), który można odbyć w trybie niestacjonarnym.

Wiesz, ja mam taką " dysfunkcję" że kocham ludzi A jeszcze bardziej lubię pomagać, podnosić na duchu, pocieszać. Aktualnie pracuję w biurze nawet koledzy, którzy siedzą przy biurku 5m. dalej nie odzywają się tylko piszą
maila. Toż to śmieszne jest
Wiem, że pielęgniarki w szpitalach często nie są szanowane przez pacjentów ale to troszkę na własne życzenie. Uprzejme, pomocne panie pielęgniarki są doceniane , a pacjenci są im wdzięczni. Oczywiście nie jest to regułą ale miałam kilkakrotnie okazję to zaobserwować.
Pracowałam jako wolontariusz w hospicjum. Wydaje mi się, że umilałam czas podopiecznym. Cieszyli się gdy przychodziłam. Mi też to sprawiało dużą satysfakcję. Trochę wiem jak wygląda praca pielęgniarki w takim hospicjum i w szpitalu ( mój mąż to typ wypadkowy- stosunkowo często w szpitalu) i mnie to jakoś nie przeraża- wprost przeciwnie...

[95b84f0cb57718c1b68287b1ccb1b977c909159a_5f790273693ad]

Napisane przez sliweczka85

Zamierzałam od października rozpocząć naukę na kierunku pielęgniarstwo i w związku z tym musiałabym rzucić pracę. Pracy ogólnie nie jest mi szkoda, bo jej nie lubię a i płaca marna, bo minimalna...
Niestety mój mąż, gdy mu o tym powiedziałam nie był zachwycony Gdybym rzuciła pracę wiązałoby się to z pogorszeniem naszej sytuacji finansowej przez najbliższe 3 lata, a perspektywa dobrze płatnej pracy już po studiach raczej niewielka, więc On ogólnie jest przeciwny...
Z kolei w sytuacji gdybym poszła na te studia i je skończyła ( I stopień), to musiałabym szybko znaleźć pracę, potem poczekać 2 lata na kontrakt i ew. pomyśleć o kolejnym dziecku...
fajnie by się moje dzieci miały gdyby było ich troje. Ja mam jednego brata, który wyemigrował i bardzo mi Go brakuje, zazdroszczę znajomym mającym kilkoro rodzeństwa. No i ta świadomość tego, że ja mogę to moim dzieciom dać sprawia, że się nad tym zastanawiam...

A Wy co tym wszystkim sądzicie?

Napisane przez sliweczka85

Dziękuję Wam za opinie. Tak sądziłam, że wszystkie będziecie za zrobieniem czegoś dla siebie
Niestety jeżeli wybiorę studia to tak jak napisała, MamaKtosia będę musiała zrezygnować z pracy, bo pielęgniarstwo nie jest realizowane w trybie zaocznym ani wieczorowym ze względu na bardzo dużą ilość materiału i wiele godzin praktyk ( 3 dni w tygodniu zajęcia są od 8:00 do 20:00)
Mój mąż rzeczywiście wcale nie jest zadowolony z tego, że jak on to powiedział " coś kombinuję" i dlatego wyskoczył z tym 3. dzieckiem. Wiedział, że zacznę się nad tym zastanawiać, bo widzi jak "rozpływam" się na widok noworodka i poza tym już kiedyś rozmawialiśmy na ten temat.
Niestety po stronie mojego męża stoją również moi rodzice

właściwie bardziej położnictwo ale pielęgniarstwo daje więcej możliwości i logistycznie jedynie mam możliwość pójścia na pielęgniarstwo.
Innego kierunku w ogóle nie biorę pod uwagę ale zdaję sobie sprawę, że pierwsze praktyki naprawdę ukażą mi szerszy widok na ew. przyszłą pracę w tym zawodzie. Na dzień dzisiejszy mogę powiedzieć, że tak, ten kierunek jest moim marzeniem

Kierunek pielęgniarstwo dobrze rokuje na przyszłość, większość pielęgniarek jest ok. 50 i za 10-15 lat, kiedy kilka roczników odejdzie na emeryturę, będzie ich znacznie brakować z powodu obecnego dużego zainteresowania absolwentów pracą za granicą- a to wiąże się z dużym wyborem ofert pracy i dobrymi zarobkami.

Co do emigracji dzieci- może zdarzyć się, że nawet mając 3 czy 4 każde zamieszka w innym kraju albo i tutaj, ale kilkaset km od siebie, więc spotkania rodzinne nie będą zbyt częste, zupełnie nie można tego przewidzieć.