Germanistyka czy resocjalizacja?

[chrumchrum123]

Hej!

Jestem na pierwszym roku germanistyki. Wybrałam te studia, ponieważ byłam w szkole dobra z niemieckiego, a nie z jakiegoś szczególnego "powołania". Teraz żałuję, bo studia wyobrażałam sobie kompletnie inaczej, nie jestem z nich zadowolona.

Z drugiej strony zawsze marzyła mi się resocjalizacja i czuję, że jest to coś, co chciałabym robić.

Czy rezygnacja z germanistyki na rzecz resocjalizacji (i zmarnowanie przy tym roku studiów) to dobry pomysł? czy lepiej przemęczyć się z tym do licencjata, a resocjalizację rozpocząć na magisterce, o ile będzie taka możliwość? Co myślicie o tych kierunkach?

[casus_belli]

A co Ci się w tej resocjalizacji marzy? Tłumy "naprawionych" więźniów i cudownie uratowanej trudnej młodzieży rodem z młodych gniewnych? Z pracą po resocjalizacji jest ciężko, a jak już jest, to często lepiej by było, jakby jej nie było. To w przynajmniej 90% uszczęśliwianie ludzi, którzy nawet nie kryją, że uszczęśliwieni być nie chcą. Poza tym, zastanów się tak szczerze, masz w sobie wystarczająco dużo siły psychicznej, żeby w takim więzieniu być kimś więcej niż chodzącymi cyckami np. dla przemocowców?

[*Cafe Latte*]

Rób to, co naprawdę chcesz robić. Nie przejmuj się i nie myśl o tym, czy po danym kierunku jest praca czy jej nie ma. Poza tym i tak z tym nie trafisz bo sytuacja na rynku pracy ciągle się zmienia. Prawdziwy pasjonat zawsze znajdzie pracę. Jeśli kochasz to co robisz nigdy nie będziesz mieć problemu z pracą. Mówię Ci to ja, (prawie) 30-latka, która zmarnowałam kilka lat na studia, których nie znosiła. Pare ładnych lat minęło zanim zrozumiałam, że nie można w zyciu robić nic na siłę bo to się nigdy nie sprawdza. Moja rada dla wszystkich osób dopiero zaczynających swoją "karierę"- rób to co lubisz, co serce Ci podpowiada. Reszta sama się ułoży.

[casus_belli]

Marzenia, ideały, ambicje, wszystko pięknie-ładnie i tylko Mietek-damski bokser i Zosia burdelmama nie potrafią docenić starań. Na kierunkach typu resocjalizacja czy praca socjalna najszybciej wypalają się ci z charakterem matko-teresowym.

[chrumchrum123]

oczywiste jest to, że chciałabym zrobić dla kogoś coś dobrego, ale nie żebym była jakąś matką Teresą. jeśli już, to bardziej się to u mnie przejawia odnośnie zwierząt czekam na dalsze opinie

[Leseratte93]

Moim zdaniem lepiej zmienić kierunek. Męczysz się tam, z czasem się wypalisz i niczego nie wyniesiesz ze studiów mając negatywne nastawienie do nich. A opiniami o pracy, a właściwie jej braku po resocjalizacji się nie przejmuj . Teraz jest taka pseudomoda na obświewanie niektórych kierunków.

[201605300922]

Napisane przez *Cafe Latte*

Rób to, co naprawdę chcesz robić. Nie przejmuj się i nie myśl o tym, czy po danym kierunku jest praca czy jej nie ma. Poza tym i tak z tym nie trafisz bo sytuacja na rynku pracy ciągle się zmienia. Prawdziwy pasjonat zawsze znajdzie pracę. Jeśli kochasz to co robisz nigdy nie będziesz mieć problemu z pracą. Mówię Ci to ja, (prawie) 30-latka, która zmarnowałam kilka lat na studia, których nie znosiła. Pare ładnych lat minęło zanim zrozumiałam, że nie można w zyciu robić nic na siłę bo to się nigdy nie sprawdza. Moja rada dla wszystkich osób dopiero zaczynających swoją "karierę"- rób to co lubisz, co serce Ci podpowiada. Reszta sama się ułoży.

Tia, powiedz to moim znajomym, którzy z prawdziwej pasji poszli np. na historię, polonistykę, a teraz sprzątają domy w UK albo pracują w call center - tak, chodzili na praktyki, staże, szukali pracy w zawodzie bezskutecznie. NIE jest tak, że jak masz pasję = masz pracę w zawodzie, chyba, że mówimy o wolontariacie ,,w zawodzie" i przez resztę dnia siedzenie na kasie w Biedronce, to wtedy ok. To, że ktoś jest nauczycielem z powołania nie oznacza, że znajdzie pracę w szkole w czasach, gdy nauczycieli z wieloletnim stażem pracy, mianowaniem i dyplomowaniem się zwalnia i ,,przekwalifikowuje", krucha, delikatna dziewczyna nawet z powołaniem do bycia ratownikiem medycznym osoby ważącej 150 kg nie zniesie na noszach. Do pracy z więźniami czy trudną młodzieżą nie każdy, kto by chciał, się nadaje osobowościowo.
Jeśli Autorce jej obecne studia nie odpowiadają, to bym na jej miejscu kierunek zmieniła, ale nie na resocjalizację. Prosta sprawa, niech wpisze w dowolny portal z ofertami pracy, jakie jest zapotrzebowanie w jej okolicy na osoby po resocjalizacji. Chyba, że zakładamy, że w ogóle studia robimy dla pasji, bo pracy będziemy szukać nie w zawodzie - tylko, że wtedy nie warto na pewno iść na dzienne studia i przedłużać sobie dzieciństwo o kolejne 5 lat, tylko zakasać rękawy, iść do pracy, a studiować sobie w weekendy dla wyższego wykształcenia. Żeby była jasność, ja resocjalizacji nie obśmiewam, bo nie mnie oceniać, kto co studiuje. Ale jak ktoś mnie pyta o zdanie, to owszem, uważam, że wybieranie kierunku, po którym perspektywy są marne, to proszenie się o późniejszą frustrację.

[*Cafe Latte*]

Nie mieszajcie dziewczynie w głowie, że nie ma pracy po kierunku który sobie wybrała. Jak ktos jest niezaradny to po żadnym kierunku nie znajdzie pracy. Tak naprawdę ciężko przewidzieć co za kilka lat będzie "intratnym" kierunkiem. Z moich obserwacji iwłasnego doświadczenia jednak wynika, że chłodna kalkulacja nakierowana tylko na zarabianie kasy się nie sprawdza. Prędzej czy później obudzi się w Tobie to, co wcześniej stłumiłaś.

I nie gadajcie bzdur że marzenia, ideały to coś, co nie ma racji bytu. Nikt tu nie mówi o byciu "dyziem marzycielem" ale o podążaniu swoją drogą. Marzenia same się nie spełnią, marzenia się spełnia, czyli wkłada ciężką pracę aby je zamienić w rzeczywistość.

Pamietaj dziewczyno, nigdy nie rób nic na siłe i nie słuchaj tych, którzy we wszystkim widzą same problemy.

[201605300922]

Napisane przez *Cafe Latte*

Nie mieszajcie dziewczynie w głowie, że nie ma pracy po kierunku który sobie wybrała. Jak ktos jest niezaradny to po żadnym kierunku nie znajdzie pracy. Tak naprawdę ciężko przewidzieć co za kilka lat będzie "intratnym" kierunkiem. Z moich obserwacji iwłasnego doświadczenia jednak wynika, że chłodna kalkulacja nakierowana tylko na zarabianie kasy się nie sprawdza. Prędzej czy później obudzi się w Tobie to, co wcześniej stłumiłaś.

I nie gadajcie bzdur że marzenia, ideały to coś, co nie ma racji bytu. Nikt tu nie mówi o byciu "dyziem marzycielem" ale o podążaniu swoją drogą. Marzenia same się nie spełnią, marzenia się spełnia, czyli wkłada ciężką pracę aby je zamienić w rzeczywistość.

Pamietaj dziewczyno, nigdy nie rób nic na siłe i nie słuchaj tych, którzy we wszystkim widzą same problemy.

Lol, no nie powiesz mi chyba, że nagle z polonistyki, kulturoznawstwa czy historii zrobią się za kilka lat super intratne kierunki a firmy będą się zabijać o absolwentów ? Nie mówię o studiowaniu wyłącznie na podstawie chłodnej kalkulacji finansowej. Mówię o tym, że jak już się wybiera studia, to mając pomysł, co później, a nie mamiąc się iluzją ,,mam pasję, to praca sama się znajdzie" - to trochę jak z myśleniem ,,bóg daje dzieci, to daje i na dzieci". Nie zgodzę się również co do tego, że jak się w sobie stłumi pasję, to ona się potem obudzi w kontekście, że nasza dotychczasowa droga nas przestanie satysfakcjonować - mój brat był i jest fascynatem historii, cudem powstrzymano go przed studiowaniem tego kierunku. Wybrał ciężkie i perspektywiczne studia, dzięki których dzisiaj ma pieniądze na rozwijanie tego zainteresowania, może podróżować, kupować książki.
Gadka o marzeniach, podążaniu własną drogą - fajna, ale niestety, oderwana od rzeczywistości.

[Laoise92]

Napisane przez Nadis

Lol, no nie powiesz mi chyba, że nagle z polonistyki, kulturoznawstwa czy historii zrobią się za kilka lat super intratne kierunki a firmy będą się zabijać o absolwentów ? Nie mówię o studiowaniu wyłącznie na podstawie chłodnej kalkulacji finansowej. Mówię o tym, że jak już się wybiera studia, to mając pomysł, co później, a nie mamiąc się iluzją ,,mam pasję, to praca sama się znajdzie" - to trochę jak z myśleniem ,,bóg daje dzieci, to daje i na dzieci". Nie zgodzę się również co do tego, że jak się w sobie stłumi pasję, to ona się potem obudzi w kontekście, że nasza dotychczasowa droga nas przestanie satysfakcjonować - mój brat był i jest fascynatem historii, cudem powstrzymano go przed studiowaniem tego kierunku. Wybrał ciężkie i perspektywiczne studia, dzięki których dzisiaj ma pieniądze na rozwijanie tego zainteresowania, może podróżować, kupować książki.
Gadka o marzeniach, podążaniu własną drogą - fajna, ale niestety, oderwana od rzeczywistości.

Zgadzam się z Tobą, natomiast od siebie dodam, że jeżeli ktoś jest beznadziejny z matmy i pójdzie na FiR to na końcu swojej drogi skończy jako sfrustrowany i kiepski finansista. Trzeba też mierzyć siły na zamiary. Polacy uwierzyli, że każdy kierunek studiów daje pracę. Póki co nie ma u nas kierunków dualnych a uczelnie to nie zawodówki więc przekazują zwykle suchą teorię. Zastanów się czego szukasz czy intelektualnej przygody czy pracy. Nie mówię, że znalezienie pracy po kierunku humanistycznym jest niemożliwe, ale to ciężki kawałek chleba jeżeli chcesz czegoś innego niż kasa w sklepie lub praca na hali.
Ktoś u góry napisał, że trzeba monitorować strony z pracą. To prawda, dlatego na twoim miejscu szybko zajrzałabym tam.

[slonecznikow_a]

Zgadzam się z Nadis.
W życiu nie zamieniłabym germanistyki na resocjalizcję. Po germanistyce będziesz świetnie znała język (tak, wiem, że filologia to nie nauka języka ), a znajomość niemieckiego jest ważna na rynku pracy.

Jeżeli ciągnie Cię w stronę resocjalizacji to może jakiś wolontariat w więzieniu albo ośrodku dla trudnej młodzieży? Może znajdzie się coś takiego...

[201604220915]

Ja tez się zgadzam z Nadis i casus. Jestem realistką i to może dlatego.
Trochę bawią mnie te teksty "idź na to o czym marzysz, na pewno Ci się uda" itp itd. Nie to żebym podcinała skrzydła ale trzeba dokładnie przemysleć to i owo.
Argumenty autorki do mnie nie przemawiają "chciałabym zrobić coś dobrego". Znałam taką co tez chciała "robić dobrze" i dostała sie na praktyki do wiezienia w ramach studiów psychologicznych, to po drugim dniu uciekła z płaczem, bo coś tam jej powiedzieli...
Nadis mój brat też pasjonat historii ale na studia nawet nie myślał żeby na to iść, wybrał finanse. Także radzę dobrze przemyśleć decyzję.

[Leseratte93]

Napisane przez slonecznikow_a

Zgadzam się z Nadis.
W życiu nie zamieniłabym germanistyki na resocjalizcję. Po germanistyce będziesz świetnie znała język (tak, wiem, że filologia to nie nauka języka ), a znajomość niemieckiego jest ważna na rynku pracy.

Jeżeli ciągnie Cię w stronę resocjalizacji to może jakiś wolontariat w więzieniu albo ośrodku dla trudnej młodzieży? Może znajdzie się coś takiego...

Ale jeżeli germanistyka ją męczy, to po studiach nadal będzie na etapie Plusquamperfektu i tyle z tej znajomości ważnego w dzisiejszych czasach języka.

[*Cafe Latte*]

Moim zdaniem nie powinnaś słuchać podpowiedzi innych ludzi tylko sama wybrać. Wybierz to, co podpowiada Ci intuicja. Wiem jedno, że jesli zrobisz coś wbrew sobie będziesz tego gorzko żałować. Nadal podtrzymuje zdanie że jeśli ktoś nie ma życiowej zaradności to nawet po finansach itp. sobie nie poradzi! Mam takie przykłady w otoczeniu. Niewiadomo też, czy bedziesz pracowac w branży jaką studiowałaś. Róznie sie życie układa. Za kilka lat może się w Tobie obudzić nowa pasja, tak jak to u mnie było.

Ludzie stanowczo zbyt dużą wagę przykładają do studiów. Studia to nie koniec świata i nie są one jedyną (o ile w ogole są) szansą na dobre, dostatnie życie. Do zarabiania pieniędzy trzeba mieć smykałkę. Dla ciekawości powiem, że najbogatsi ludzie na świecie rzadko kiedy moga pochwalić sie wyzszym, ba! nawet srednim wykształceniem.

Jeśli miałabym teraz tyle lat co Ty wiesz co bym zrobiła? Poszłabym na studia zaoczne które mnie interesują, a w międzyczasie do jakiejkolwiek pracy. Doświadczenie zawodowe liczy się teraz dużo bardziej niż studia.
Inaczej jest w przypadku osob które wybieraja bardzo konkretny zawód, do ktorego studia są niezbędne np. prawnik, lekarz, ale z tego co widzę, Ty nie masz takich planów.
W międzyczasie zobaczysz jaka praca Ci odpowiada, w czym czujesz sie dobrze i w jakim kierunku chciałabyś dalej się rozwijać.

[Mileva_]

Zdecydowanie germanistyka, chyba, że faktycznie ci tam bardzo źle. Weź pod uwagę, że resocjalizację możesz studiować zaocznie, niestacjonarnie czy jako inny drugi kierunek, bo nie oszukujmy się, to nie są wymagające studia. Podejrzewam, że mnóstwo studentów tej ostatniej mając możliwość pójścia na germanistykę i utrzymania się na niej, chętnie by się zamieniło, ale to inna sprawa. Dokładnie się nie orientuję, ale podejrzewam, że kwalifikacje potrzebne do pracy w późniejszej resocjalizacji jest znacznie łatwiej nadrobić niż w drugą stronę.

I kwestia samej pracy. Pomaganie ludziom z patologicznych środowisk ładnie wygląda w "Młodych gniewnych", gdzie udaje się im wyjść na prostą, następuje happy end i wyrazy wdzięczności z kwiatkami, tęczami i jednorożcami W rzeczywistości jeśli już tę pracę dorwiesz, najczęściej jesteś wyzywana od ku*ew i traktowana jak intruz, który chce wyrwać ludzi z jedynego światka, jaki znają, czyli... zburzyć ich świat i chore poczucie bezpieczeństwa.

Podsumowując - jeśli rezygnować z germanistyki, to na pewno nie na rzecz resocjalizacji. Jeśli koniecznie chcesz tę resocjalizację - to jako dodatkowe studia.

[casus_belli]

Napisane przez RedArrow

"chciałabym zrobić coś dobrego". Znałam taką co tez chciała "robić dobrze" i dostała sie na praktyki do wiezienia w ramach studiów psychologicznych, to po drugim dniu uciekła z płaczem, bo coś tam jej powiedzieli...

RedArrow i o to mi głównie chodzi. Sama anie studiuję super praktycznego kierunku (inna sprawa, że wiem dokładnie co po nim), ale ludzie (zazwyczaj młode i wrażliwe dziewczyny) mają wyidealizowaną wizję pomagania "trudnym przypadkom".

[chrumchrum123]

Dziękuję za wypowiedzi dużo osób obstaje tutaj z germanistyką. Może i słusznie, ale jednak widzę, że mój postęp, jeśli chodzi o niemiecki, jest równy zero. O wiele więcej języka i gramatyki nauczyłam się w liceum... Tutaj jest tylko nacisk na: akwizycję, literaturę, fonetykę, morfologię, historię. Wiadomo, że na studiach również są rzeczy, które niekoniecznie nas interesują i jest to nie do uniknięcia, ale właśnie frustruje mnie to uczucie braku jakiegokolwiek postępu, ruszenia do przodu. Chyba nawet z mówieniem po niemiecku się cofnęłam...

[mell002]

Napisane przez chrumchrum123

ale jednak widzę, że mój postęp, jeśli chodzi o niemiecki, jest równy zero. O wiele więcej języka i gramatyki nauczyłam się w liceum... Tutaj jest tylko nacisk na: akwizycję, literaturę, fonetykę, morfologię, historię. Wiadomo, że na studiach również są rzeczy, które niekoniecznie nas interesują i jest to nie do uniknięcia, ale właśnie frustruje mnie to uczucie braku jakiegokolwiek postępu, ruszenia do przodu. Chyba nawet z mówieniem po niemiecku się cofnęłam...

Od kiedy fonetyka i morfologia nie zajmują się językiem? Fonetyka to nawet wchodzi w skład peenjotów.

[casus_belli]

Porównywanie 3 lat LO z jednym semestrem jest raczej słabe.

[201604220915]

casus u mnie pół klasy z liceum to takie samarytanki były i się powybierały na kierunki, by pomagać. Tak swoja drogą to te "trudne przypadki" muszą chcieć pomocy i wiele zależy od nich samych.

Co do autorki to może lepiej naprawdę rzuć tę germanistykę skoro uważasz że się cofasz. Rożne głupoty słyszałam żeby rzucić studia ale to jest dopiero ciekawe. Widać po prostu, że mimo studiowania nie masz pojęcia o swoich studiach.
Dokładnie to gdzie byś chciała pracować po tej resocjalizacji? Jakiś plan? Czy będziesz podążać za głosem serca?

[Mileva_]

Napisane przez chrumchrum123

Może i słusznie, ale jednak widzę, że mój postęp, jeśli chodzi o niemiecki, jest równy zero. O wiele więcej języka i gramatyki nauczyłam się w liceum... Tutaj jest tylko nacisk na: akwizycję, literaturę, fonetykę, morfologię, historię.

Przecież fonetyka i morfologia to jest właśnie nauka języka z naciskiem na najdrobniejsze szczegóły, czyli na naprawdę wysokim poziomie. Zwłaszcza ta pierwsza. Jakoś nie widzę, by nauczycielka w liceum tłumaczyła, jak układać usta przy wydawaniu poszczególnych dźwięków.