Czy ktoś tak ma???

[SzaraMyszka]

Witam... czasem zastanawiam się czy to ja jestem jakaś dziwna czy jest więcej takich dziwnych tylko nikt tego nie mówi głośno. W każdy piątek słysze w pracy... och nareszcie weekend... a ja szczerze mówić nie czuję radości z tych weekendów... w pracy czuję się całkiem sympatycznie a w domu... szara (i to buro szara) rzeczywistość... dorastający syn wcale nie ma ochoty spędzić czasu z rodzicami, a z mężem już dawno niewiele mamy sobie do powiedzenia... od wymiana informacji co nalezy kupić co zrobić... z czego się tu cieszyć?

[paula78]

Nie mam tak ale moze w weekend warto sprobowac odnowic bliskosc z męzem,
synem?
Moze szczera rozmowa przyniesie jakies wyjasnienia ,moze im takz ejest ztym żle ale nie potrafia zaczac rozmowy?moze cos wspolnego mogloby poprawic sytuacje?jakis wypad , sport,kino,zakupy z synem ?z mezem wypad na kolacje?
a moze obiad dla wszytskich na miescie?

trzymam kciuki

[Margarita]

Wony czas po pracy i w weekendy przeznaczam na robienie tego co lubię i dlatego zawsze tak bardzo na nie czekam
Może w Twoje życie wkradła sie jakaś nuda czy stagnacja ? Co lubisz robić poza pracą ? Odkryj może w sobie jakąś pasję i realizuj ją w wolnym czasie ?
Dorastający syn i mąż mogą, podobnie jak Ty, źle się czuć w domu, w którym nic się nie dzieje - dlatego syn ucieka do kumpli, a mąż się nie udziela.
Może wspólny wyjazd na weekend ? Przecież musi być coś, co Waszej trójce sprawiłoby przyjemność
W realizacji pomoze zmiana nastawienia, doszukiwanie się w życiu radości i walka z szarością Nawet nick na forum wybrałaś jakiś taki smętny, przestań być Szarą Myszką.
Nie jesteś dziwna, tylko zgubiłaś radość życia. A nie odzyskasz jej czekając z założonymi rękami. Zrób listę rzeczy które lubisz robić ( oczywiście nie licząc pracy ) i zaplanuj sobie ich realizację na weekendy No i walcz z szarością

[SzaraMyszka]

Niestety bardzo trudno mi odszukać radość weekendów... pewnie trochę i mojej w tym winy, bo poprostu już nie mam ochoty.... to co było moją radością juz minęło... wiem.. zbyt wiele smutku i szarości we mnie, ale to nie łatwo zmienić, mimo, że specjalnie nie jest z tym dobrze.... pozdrawiam.

[ROZ-ter-KA]

Napisane przez SzaraMyszka

Niestety bardzo trudno mi odszukać radość weekendów... pewnie trochę i mojej w tym winy, bo poprostu już nie mam ochoty.... to co było moją radością juz minęło... wiem.. zbyt wiele smutku i szarości we mnie, ale to nie łatwo zmienić, mimo, że specjalnie nie jest z tym dobrze.... pozdrawiam.

Dorastające dzieci nie chcą spędzać czasu z rodzicem czy rodzicami i to jest jak najbardziej naturalne.
Dzieci się chowa dla świata i one w wieku nastoletnim w ten świat wchodzą. otoczenie zewnętrzne staje się ważniejsze.
Przeszłam to z dwoma moimi synami.
Dodatowo jeżeli między rodzicami nie ma przyjaznej ciepłej atmosfery, to dziecko może chętniej przebywać poza ich towarzystwem.

Natomiast to , że nie masz radości z weekendów , moim zdaniem wynika z tego ,że nie masz radości z życia tak generalnie. Nie jesteś osoba szczęśliwą w małżeństwie, powroty do domu nie są tym czymś bardzo oczekiwanym ,a więc i przebywanie w towarzystiwe męża w weekend nie daje radości. Co gorsze, prawdopodobnie nie daje ci radości również przebywanie samej ze sobą .
Czy ty lubisz siebie ?

Ja nieodmiennie cieszę się na weekendy , chociaż rzadko spędzam je w jakiś specjalnie ciekawy sposób.
Zazwyczaj jestem w domu , ale bez względu na to , co robię cieszy mnie czas , ktory mogę poświęcić dla siebie np. na internet, czytanie, robienie korali, pisanie , stawianie kart, rozmawianie na czacie, wyjście na kawę czy spacer, wizytę w salonie odnowy biologicznej ( siłownia, sauna) odwiedziny u mamy , sporadycznie teatr czy spotkanie z przyjaciółką. Czasem małe domowe "spa" pełne aromatycznych żeli, świec, a potem odżywek , pachnących balsamów , mleczek .
Przymierzanie ciuchów , ktore ubiore w niedzielę oraz w poniedziałek do pracy. Przeszukiwanie allegro za jakaś perełką .
Czasem dzioeci zapałają chęcią do poopowiadania czegoś ale to coraz rzadziej.
Kocham weekendy.

Czasem tańczę, chociaz żadna miarą dobrą tancerką nie jestem, ale taniec daje tyle odprężenia i radości
A czasami mi smutno, odwiedzam wtedy te najmroczniejsze zakamarki własnej duszy, czasem się z nimi godzę czasem robię tam porządki i wyrzucam jakies poczucie winy albo żal, czasem sobie coś wybaczam a czasem komuś . Słucham wtedy poezji śpiewanej, albo sama piszę. To jest takie "oczyszczające smucenie" .
Potem wracam do świata jasności, bo zycie mam tylko jedno i szkoda go marnować na rozpamietywanie tego , co było, niezaleznie czy było dobre czy mniej.
Gdybym miała więcej pieniędzy chętnie wyjażdżałabym na weekendy w ładne miejsca, jest tyle do zobaczenia !

Tak więc myślę Myszko ,że twoim problemem tak na prawdę nie są nudne weekendy, to raczej efekt problemów.

Napisałas, że to , co było twoją radością dawno minęło. Takie jest życie , wiele rzeczy mija i musimy się z tym godzić, znajdować nowe radości , cele , zajęcia. Może zbyt oglądasz się wstecz, a to nie prowadzi do niczego , nie przeżyjesz przeciez drugi raz swojego zycia. trzeba szukac wartości w terażniejszości

To, co było radością minęło, hmmm....a czy nie było w tym i twojej winy, że minęło ?
W zyciu zawsze jest czas na zmiany , na nowe.....

[kasiakkk]

Uwielbiam czytać wypowiedzi ROZ-ter-KI

[Margarita]

Napisane przez SzaraMyszka

Niestety bardzo trudno mi odszukać radość weekendów... pewnie trochę i mojej w tym winy, bo poprostu już nie mam ochoty.... to co było moją radością juz minęło... wiem.. zbyt wiele smutku i szarości we mnie, ale to nie łatwo zmienić, mimo, że specjalnie nie jest z tym dobrze.... pozdrawiam.

Będzie Ci bardzo trudno odnaleźć radość życia, ale nie jest to niemożliwe. Z jednej strony martwisz się, że w Twoim życiu osobistym jest smętnie i nijako, z drugiej nie masz ochoty cokolwiek robić - wpadłaś w impas, z którego trudno się wydostać. Przecież nie polubisz takiego zycia, takiej siebie. Masz objawy łagodnej na razie depresji i nie ma co siedzieć z założonymi rękami i czekać az będzie gorzej. Trzeba wziąć się w garść Na pewno masz przecież jakieś zainteresowania, pasje. Musi istnieć coś co sprawia Ci radość

[elisek]

Napisane przez ROZ-ter-KA

Dorastające dzieci nie chcą spędzać czasu z rodzicem czy rodzicami i to jest jak najbardziej naturalne.
Dzieci się chowa dla świata i one w wieku nastoletnim w ten świat wchodzą. otoczenie zewnętrzne staje się ważniejsze.
Przeszłam to z dwoma moimi synami.
Dodatowo jeżeli między rodzicami nie ma przyjaznej ciepłej atmosfery, to dziecko może chętniej przebywać poza ich towarzystwem.

Natomiast to , że nie masz radości z weekendów , moim zdaniem wynika z tego ,że nie masz radości z życia tak generalnie. Nie jesteś osoba szczęśliwą w małżeństwie, powroty do domu nie są tym czymś bardzo oczekiwanym ,a więc i przebywanie w towarzystiwe męża w weekend nie daje radości. Co gorsze, prawdopodobnie nie daje ci radości również przebywanie samej ze sobą .
Czy ty lubisz siebie ?

Ja nieodmiennie cieszę się na weekendy , chociaż rzadko spędzam je w jakiś specjalnie ciekawy sposób.
Zazwyczaj jestem w domu , ale bez względu na to , co robię cieszy mnie czas , ktory mogę poświęcić dla siebie np. na internet, czytanie, robienie korali, pisanie , stawianie kart, rozmawianie na czacie, wyjście na kawę czy spacer, wizytę w salonie odnowy biologicznej ( siłownia, sauna) odwiedziny u mamy , sporadycznie teatr czy spotkanie z przyjaciółką. Czasem małe domowe "spa" pełne aromatycznych żeli, świec, a potem odżywek , pachnących balsamów , mleczek .
Przymierzanie ciuchów , ktore ubiore w niedzielę oraz w poniedziałek do pracy. Przeszukiwanie allegro za jakaś perełką .
Czasem dzioeci zapałają chęcią do poopowiadania czegoś ale to coraz rzadziej.
Kocham weekendy.

Czasem tańczę, chociaz żadna miarą dobrą tancerką nie jestem, ale taniec daje tyle odprężenia i radości
A czasami mi smutno, odwiedzam wtedy te najmroczniejsze zakamarki własnej duszy, czasem się z nimi godzę czasem robię tam porządki i wyrzucam jakies poczucie winy albo żal, czasem sobie coś wybaczam a czasem komuś . Słucham wtedy poezji śpiewanej, albo sama piszę. To jest takie "oczyszczające smucenie" .
Potem wracam do świata jasności, bo zycie mam tylko jedno i szkoda go marnować na rozpamietywanie tego , co było, niezaleznie czy było dobre czy mniej.
Gdybym miała więcej pieniędzy chętnie wyjażdżałabym na weekendy w ładne miejsca, jest tyle do zobaczenia !

Tak więc myślę Myszko ,że twoim problemem tak na prawdę nie są nudne weekendy, to raczej efekt problemów.

Napisałas, że to , co było twoją radością dawno minęło. Takie jest życie , wiele rzeczy mija i musimy się z tym godzić, znajdować nowe radości , cele , zajęcia. Może zbyt oglądasz się wstecz, a to nie prowadzi do niczego , nie przeżyjesz przeciez drugi raz swojego zycia. trzeba szukac wartości w terażniejszości

To, co było radością minęło, hmmm....a czy nie było w tym i twojej winy, że minęło ?
W zyciu zawsze jest czas na zmiany , na nowe.....

Dziękuję ROZ-ter-KO, bo mi również pomogłaś pojąć pewne rzeczy, może kiedyś założę swój wątek i więcej wyjaśnię i o więcej zapytam wizażanki. Na razie czytam i czerpię pełnymi garściami mądrości dla innych "bratnich duszyczek".
SzaraMyszko to wszystko bardzo wspomagające co napisała ROZ-ter-KA i dziewczyny, trzeba to sobie wziąć do serduszka.

[SzaraMyszka]

Tak... bardzo ładnie napisane... dzięki....
Najgorsze, że ja to wszystko wiem... ale tak trudno wprowadzić to w życie...

Zasmuciło mnie mnie też fakt, że nikt nie wypowiedział się, że miewa podobnie... czyli wszyscy są szczęśliwi... trudno w to uwierzyć, ale widać tak jest.

[elisek]

Napisane przez SzaraMyszka

Tak... bardzo ładnie napisane... dzięki....
Najgorsze, że ja to wszystko wiem... ale tak trudno wprowadzić to w życie...

Zasmuciło mnie mnie też fakt, że nikt nie wypowiedział się, że miewa podobnie... czyli wszyscy są szczęśliwi... trudno w to uwierzyć, ale widać tak jest.

Właśnie dlatego zajrzałam do twojego wątku. Bo mam tak. Często kilka dni w tygodniu i od dłuższego czasu.Dodam tylko, że jestem świadoma skąd wynikają moje problemy. I dobrze rozumiem jak się czujesz. Ale chcę, muszę coś z tym zrobić, a takie słowa ROZ-ter-KI jak te o niepotrzebnym spoglądaniu w przeszłość i czerpaniu wartości z teraźniejszości bardzo do mnie trafiają i są motywacją do zrobienia porządków w swoim życiu. Myślę, że trzeba zawziąć się w sobie, zrobić mały plan rzeczy, które należy wyeliminować z życia a które pogłębiać bądź do niego zaprosić i małymi kroczkami wracać do siebie no nie z przed lat, bo wiadomo-wtedy radości były inne, ale do siebie umiejącej się cieszyć i zadowolonej z życia. Doskonale wiem jak to jest, gdy "nie chce się chcieć". U mnie to trwa już zbyt długo, czas zająć się "tym" bardzo poważnie, nie chcę być roślinką a często tak się czuję.Stop, wystarczy, nie chcę przegrać kilku następnych lat, 2 lata takiej stagnacji to i tak zbyt wiele. Nie chciałam o tym pisać, bo moim zdaniem jest to temat na osobny wątek, ale nie mogę też pozwolić, żebyś pomyślała, że jesteś sama z takimi problemami, bo tak nie jest.

[ROZ-ter-KA]

Napisane przez SzaraMyszka

Tak... bardzo ładnie napisane... dzięki....
Najgorsze, że ja to wszystko wiem... ale tak trudno wprowadzić to w życie...

Zasmuciło mnie mnie też fakt, że nikt nie wypowiedział się, że miewa podobnie... czyli wszyscy są szczęśliwi... trudno w to uwierzyć, ale widać tak jest.

Kiedys się mówiło : jedzie mi tu czołg?

Wiele kobiet miewa podobnie, spróbuj zajrzec na "plotkowy" lub "co w duszy gra" problemów tam od liku.

Tylko po co ?
Nie szukaj "bratniej duszy" w nieszczęściu , jeżeli nawet ktos ma tak samo , to co z tego. ? Wspólnie ponarzekacie ? Żeby było lżej znosić ? Nie chodzi o to ,żeby znosić tylko żeby zmienić.
A zmienić każda musi sama, bo w każdym przypadku nieco inna jest przyczyna.

Najpierw należy wprost i jednoznacznie powiedziec sobie : tak jestem niezadowolona bo to i to, albo jestem nieszczęśliwa bo to i tamto, i dlatego nie potrafię się cieszyć z wolnych dni.

to i to lub to i tamto = np. brak miłości, brak akceptacji , nieudane małżeństwo, rozczarowanie dzieckiem, krytykancki mąż , wstrętna teściowa, wtrącalski teść, kochanka męża, własna nadwaga, niedowaga, brak atrakcyjności , słabe zdrowie , rzucone dawno studia, brak doktoratu , atrakcyjne przyjaciółki , niewybaczona zdrada, usnięta ciąża, i wiele innych , które odbierają radość zycia, ciążą , kładą się cieniem, odbierają światło dniom.

Jak się już wie , co tak naprawdę jest przyczyną można pomyśłeć jak to zmienić. Lub jak się wewnętrznie z tym pogodzić.
Wszelkie próby odnalezienia radości bez tego mają małe szanse powodzenia.

Rady typu : wyjedżcie, znadźcie jakies hobby, wyjdźcie do ludzi, porozmawiajcie o tym są bez sensu. Chyba że rozmowa dotknie istoty rzeczy czyli jasno nazanego problemu.

[SzaraMyszka]

Dzięki za dobre rady... pewnie masz wiele racji, ale wiele też zależy od charakteru człowieka... ja chyba zdecydowanie bardziej wolę znaleźć "bratnią duszę" w mojej niedoli i nie czuć się tak bardzo samotna. Łatwiej jakoś wtedy o uśmiech na twarzy....

[ruda7816]

Myszko,niby łatwiej.
Niby!
piszesz,że wszystko zalezy od charkateru.
Więc nie mozesz uzalać sie tylko nad sobą ale poszukać i dotknąc tego co bedzie Ci sprawialo przyjemnosc.
Trwanie w wiecznym ''oj jak mi zle,nie wiem co ze soba robic'' itp,to martwica życia.
Kobieto,wiele osob ma takie rozterki życiowe jak i Ty.
I naprawde wierz mi ,jesli by tak tkwilo w tym swoim żalu i beznadzieji,to coz by na tym ziemskim padole bylo.....
Rozpacz ,zal,łzy...
Nie mozesz wiecznie myslec takimi kategoriami.
Nie bede ci tu pisać ,weż się za siebie,bo to nie o to chodzi i takie slowa jedynie wkurzaja.
Po prostu odszukaj trasy w życiu ktora da Ci radosc.
A nie tkwij w miejscu.

[Momo]

Jak dopada mnie dół i zaczynam narzekać na swoje monotonne życie - to daję sobie kopniaka w tyłek.Trzeba znależć radość w tym co się ma ,bo mogłoby być gorzej.
Powinnaś się cieszyć,że masz pracę ,fajnego syna i męża.

[gadmarka]

Napisane przez ROZ-ter-KA

Kiedys się mówiło : jedzie mi tu czołg?

Wiele kobiet miewa podobnie, spróbuj zajrzec na "plotkowy" lub "co w duszy gra" problemów tam od liku.

Tylko po co ?
Nie szukaj "bratniej duszy" w nieszczęściu , jeżeli nawet ktos ma tak samo , to co z tego. ? Wspólnie ponarzekacie ? Żeby było lżej znosić ? Nie chodzi o to ,żeby znosić tylko żeby zmienić.
A zmienić każda musi sama, bo w każdym przypadku nieco inna jest przyczyna.

Najpierw należy wprost i jednoznacznie powiedziec sobie : tak jestem niezadowolona bo to i to, albo jestem nieszczęśliwa bo to i tamto, i dlatego nie potrafię się cieszyć z wolnych dni.

to i to lub to i tamto = np. brak miłości, brak akceptacji , nieudane małżeństwo, rozczarowanie dzieckiem, krytykancki mąż , wstrętna teściowa, wtrącalski teść, kochanka męża, własna nadwaga, niedowaga, brak atrakcyjności , słabe zdrowie , rzucone dawno studia, brak doktoratu , atrakcyjne przyjaciółki , niewybaczona zdrada, usnięta ciąża, i wiele innych , które odbierają radość zycia, ciążą , kładą się cieniem, odbierają światło dniom.

Jak się już wie , co tak naprawdę jest przyczyną można pomyśłeć jak to zmienić. Lub jak się wewnętrznie z tym pogodzić.
Wszelkie próby odnalezienia radości bez tego mają małe szanse powodzenia.

Rady typu : wyjedżcie, znadźcie jakies hobby, wyjdźcie do ludzi, porozmawiajcie o tym są bez sensu. Chyba że rozmowa dotknie istoty rzeczy czyli jasno nazanego problemu.

ROZ-ter-KO uwielbiam Twoją nieowijalność w bawełnę

[ROZ-ter-KA]

Napisane przez Momo

Jak dopada mnie dół i zaczynam narzekać na swoje monotonne życie - to daję sobie kopniaka w tyłek.Trzeba znależć radość w tym co się ma ,bo mogłoby być gorzej.
Powinnaś się cieszyć,że masz pracę ,fajnego syna i męża.

No,nie wiem. Sam fakt posiadania meża to nie zawsze jest powód do radości.

[Margarita]

Napisane przez ROZ-ter-KA

Jak się już wie , co tak naprawdę jest przyczyną można pomyśłeć jak to zmienić. Lub jak się wewnętrznie z tym pogodzić.
Wszelkie próby odnalezienia radości bez tego mają małe szanse powodzenia.

Uświadamianie przyczyny problemu to technika często stosowana z powodzeniem w psychologii i w psychoanalizie. Dobre rezultaty osiągamy stosując ją w leczeniu lęków, kompleksów, zahamowań, nieadekwatnych zachowań.
Natomiast w przypadku depresji samo uświadomienie przyczyn nie wystarcza. Wiekszość pacjentów bezbłędnie rozpoznaje przyczyny swojego stanu, natomiast problemem jest to, że nie są w stanie podjąć działań zmierzających do zmiany tego stanu. Wiele osob dotkniętych łagodniejszymi formami depresji jest w stanie poradzić sobie własną aktywnością lub mobilizacją najbliższych, dlatego zachęca się ich do otwarcia na swiat. Niektórym pomaga farmakologia, bo sami nie są w stanie podjąć żadnych działań.
SzaraMyszka już w pierwszym poście zdefiniowała przyczyny swojego stanu. Jej problem polega na tym, że nie ma w niej chęci do przeciwdziałania takiemu stanowi.

[ROZ-ter-KA]

Napisane przez Margarita

Uświadamianie przyczyny problemu to technika często stosowana z powodzeniem w psychologii i w psychoanalizie. Dobre rezultaty osiągamy stosując ją w leczeniu lęków, kompleksów, zahamowań, nieadekwatnych zachowań.
Natomiast w przypadku depresji samo uświadomienie przyczyn nie wystarcza. Wiekszość pacjentów bezbłędnie rozpoznaje przyczyny swojego stanu, natomiast problemem jest to, że nie są w stanie podjąć działań zmierzających do zmiany tego stanu. Wiele osob dotkniętych łagodniejszymi formami depresji jest w stanie poradzić sobie własną aktywnością lub mobilizacją najbliższych, dlatego zachęca się ich do otwarcia na swiat. Niektórym pomaga farmakologia, bo sami nie są w stanie podjąć żadnych działań.
SzaraMyszka już w pierwszym poście zdefiniowała przyczyny swojego stanu. Jej problem polega na tym, że nie ma w niej chęci do przeciwdziałania takiemu stanowi.

Tak, ale nie znamy powodu, dla którego nie ma w niej chęci przeciwstawienia się temu stanowi.
Ja raczej w jej wypowiedzi widzę brak nie tyle chęci , co wiary , że można to zmienić.

[Momo]

Napisane przez ROZ-ter-KA

No,nie wiem. Sam fakt posiadania meża to nie zawsze jest powód do radości.

To prawda Ale miałam na myśli fajnego męża

[ROZ-ter-KA]

Napisane przez Momo

To prawda Ale miałam na myśli fajnego męża

tak fajny mąż to jest zdecydowanie powód do radości

[SzaraMyszka]

witam... zdecydowanie "posiadanie" męża wcale nie oznacza sukcesu i radości ...

a jesli chodzi o mnie, to ja doskonale znam przyczynę swego pesymistycznego spojrzenia na życie i niestety wiem, że tego nie da się już naprawić to się już stało i z tym muszę żyć...

mój mąż bardzo mnie zawiódł, ale dla dobra syna nadal "jesteśmy rodziną", to wcale nie jest łatwe i radosne, stąd też niechęć do weekendów bo wtedy w domu jest się dłużej... stąd też pesymistyczne spojrzenie... jaki to ma sens? jak dziecko będzie dorosłe, co wtedy? jak długo da się żyć bez zaufania, wiary, nadziei, miłości?

[Momo]

To już teraz rozumiem.Tobie nie chodzi o nudę - jesteś po prostu nieszczęśliwa w małżeństwie...
Nie zazdroszczę Ci takiej sytuacji,ale o tym czy nadal chcesz tak żyć,musisz zdecydować sama...