mąż mnie nie szanuje

[luba1]

pierwszy raz piszę na forum i na pewno źle lokuje temat ale wybaczcie, jakoś nie mogę ogarnąc chciałąbym poradzić się kogoś postronnego co mam robić. Jestem męzatką od prawie 3 lat mamy synka rocznego. I mam problem z moim męzem. mam wrażenie że mnie nie szanuje ponieważ: zazwyczaj zwala na mnie winę nawet jak nie jestem winna, nigdy nie pochwalił że obiad jest dobry tylko nawet ostatnio powiedział mi że matka nic mnie nie nauczyła bo nawet drożdżówki nie umiem zrobic. jest mnóstwo takich sytuacji w których "mogłąbym się bardziej wykazać"wątek jego mamusi z którą jets związany bardziej niż ze mną i mam wrażenie że ją też kocha bardziej. Teściowa nagdauje na mnie, na moich rodziców i nawet przez to o mało między nami nie doszło do rozstania. Są takie miesiace że jest miedzy nami bardzo dobrze, a są takie jk teraz na przykłąd kiedy to mąż ma mnie kompletnie w tyłku, nie przytuli mnie nie powie dobrego słowa. Mam dość tej jego huśtawki nastrojów i słuchania mamusi a nie mnie, pomyslałąm ostatnio o rozstaniu ale nie wiem czy tędy droga....

[melleczka]

Zapytaj go czy on umie zrobić drożdżówkę.

Nie wiem co Ci powiedzieć, bo życie z takim człowiekiem jest bardzo ciężkie i tacy ludzie się zazwyczaj nie zmieniają. Nie widziałaś tego przed ślubem?

[luba1]

chyba byłąm trochę zaslepiona przed ślubem, a on drożdżówkę umie, jest straszy ode mnie o 7 lat i wiele rzeczy umie, nawet gotowac, ale tego od niego nie wymagam bo on ma dużo innych obowiązków, chodzi mi o szacunek wobec mnie jako żony bo tego nie czuje

[Antilia]

Wg mnie podstawowym błędem jest to, że relacje ty-on-mama nie zostały naprostowane przed ślubem. Żona dla męża i mąż dla żony ZAWSZE musi być numerem 1 i to bezwzględnym. Jak tak nie jest to zawsze się związek posypie i kropka. Co to za małżeństwo jak to mamusia jest najważniejsza a nie Ty, dopóki to się nie zmieni to nie będziesz szczęśliwa. Niestety Ty tutaj niewiele możesz, jedynie rozmawiać, bo to on powinien się zastanowić co robi i kto dla niego jest najważniejszy i jak powinien traktować żonę.

[luba1]

dzięki za odpowiedz, zgadzam sie z tym tylko nie wiem jak ja mam do niego dotrzec ani rozmowa ani kłotnie nie pomagają, wyprowadzic się na troche?

---------- Dopisano o 11:08 ---------- Poprzedni post napisano o 11:06 ----------

przed slubem nie widziałąm tego ze jest tak silnie z matką związany, dopiero teraz odczuwam tego skutki

[kaczuszka69]

przestań cokolwiek robić, zajmij się tylko sobą i dzieckiem. przecież nie umiesz nic robić, to po co się męczyć? może wtedy mąż doceni, jak nie będzie miał posprzątane, wyprane, ugotowane.

[Antilia]

Napisane przez luba1

dzięki za odpowiedz, zgadzam sie z tym tylko nie wiem jak ja mam do niego dotrzec ani rozmowa ani kłotnie nie pomagają, wyprowadzic się na troche?

---------- Dopisano o 11:08 ---------- Poprzedni post napisano o 11:06 ----------

przed slubem nie widziałąm tego ze jest tak silnie z matką związany, dopiero teraz odczuwam tego skutki

Ciężko powiedzieć jak do niego dotrzeć, bo to on sam musi zrozumieć. Jak z jego strony jest mur i opór, nie chce Cie wysłuchać to ja nie mam pomysłu Być może groźba rozpadu rodziny nim wstrząśnie tylko co jeśli to nie podziała? Jeśli nie podziała a Ty i tak wrócisz to kochana jesteś już całkiem przegrana.

[niusia_87]

Napisane przez luba1

chyba byłąm trochę zaslepiona przed ślubem, a on drożdżówkę umie, jest straszy ode mnie o 7 lat i wiele rzeczy umie, nawet gotowac, ale tego od niego nie wymagam bo on ma dużo innych obowiązków, chodzi mi o szacunek wobec mnie jako żony bo tego nie czuje

co to za wzornictwo jak ktoś nie potrafi drożdżówki, to od razu jest beznadziejny

mojemu mężowi wmówiłam, że tylko on potrafi robić naleśniki i je robi, tak samo z kotletem wmówiłam mu, że on robi sto razy lepsze niż ja i nikt inny nie robi tak dobrych kotletów, to on robi kotlety

na pewno jest takie coś co tylko ty umiesz zrobić najlepiej

psychotechnika zawsze działa, tylko trzeba znaleźć odpowiedni klucz

[Madziuniusia]

Napisane przez Antilia

Ciężko powiedzieć jak do niego dotrzeć, bo to on sam musi zrozumieć. Jak z jego strony jest mur i opór, nie chce Cie wysłuchać to ja nie mam pomysłu Być może groźba rozpadu rodziny nim wstrząśnie tylko co jeśli to nie podziała? Jeśli nie podziała a Ty i tak wrócisz to kochana jesteś już całkiem przegrana.

tylko po co wracać do męża, który nie szanuje?

[magnusia]

Napisane przez luba1

chyba byłąm trochę zaslepiona przed ślubem, a on drożdżówkę umie, jest straszy ode mnie o 7 lat i wiele rzeczy umie, nawet gotowac, ale tego od niego nie wymagam bo on ma dużo innych obowiązków, chodzi mi o szacunek wobec mnie jako żony bo tego nie czuje

a przepraszam Ty nie masz obowiązków? Masz i to na pewno całkiem nie mało- jak każdy zresztą.
Wiek tu nie ma nic do znaczenia bo podejście i szacunek do drugiej osoby wynosi się z rodzinnego domu i wzorców jakie się miało. Może u Twojego męża był model pt: żona to praczka, kucharka, sprzątaczka itp a mąż jest "od zarabiania". Żona nie wtrąca się do niczego, nie dyskutuje tylko wykonuje polecenia bo przecież mężowi "się należy".
Czemu nie wymagasz od męża? Umie robić tą drożdżówkę to niech ją robi jak ma na nią ochotę a nie czepia się Ciebie.
Zgadzam się z Dziewczynami- będąc małżeństwem jest się dla siebie numerem jeden ale to działa obopólnie a nie jednostronnie

[Antilia]

Napisane przez Madziuniusia

tylko po co wracać do męża, który nie szanuje?

Ja nie wiem, ale z tego co widzę to zdecydowana większość kobiet straszy odejściem ale nie odchodzi "bo cośtam", dlatego uprzedzam autorkę, że po czymś takim o szacunku to może zapomnieć.

[Madziuniusia]

Napisane przez Antilia

Ja nie wiem, ale z tego co widzę to zdecydowana większość kobiet straszy odejściem ale nie odchodzi "bo cośtam", dlatego uprzedzam autorkę, że po czymś takim o szacunku to może zapomnieć.

a tu się zgadzam w 100%

[barwineczek]

może jeśli on lubi np: drożdzówki to zadzwoń do teściowej i poproś o przepis i zrób mu.
Mój mąż jak mi kiedyś zrwócił uwagę, że warzywa w zupie są niepokrojone na małą kosteczkę, a u niego w domu zawsze były, to... od tej pory zawsze bawię się w krojenie w kosteczkę
My kobiety często chcemy być traktowane według naszych zasad: komplementu, czułe słowa, czułość itp ale życie wygląda inczej. Mój mąż ciągle żartuje z moich niedoskonałości i kiedyś się wkurzałam o to, bo na jeden komplement przypadało 20 żartów, a teraz wiem, że poprostu on taki jest, ale gdyby coś mi się stało to dzień i noc by przy mnie siedział. Między nami jest dokładnie taka sama różnica wieku.

Mam pytanie. Pracujesz?

[luba1]

pracuje ale tak jakby na pól etatu bo synek ma dopiero 14 msc, też robię wiele rzeczy pod niego, gotuje to co lubi i piekę ciasta zeby było mu miło, staram się ogólnie choc też mam wady takie jak bałaganiarstwo i zapominalswto ale też nie nagminnie, po prostu jakoś mi czasami cięzko ogarnąć dom

---------- Dopisano o 19:49 ---------- Poprzedni post napisano o 19:45 ----------

pracuję na pół etatu

[magnusia]

Napisane przez luba1

pracuje ale tak jakby na pól etatu bo synek ma dopiero 14 msc, też robię wiele rzeczy pod niego, gotuje to co lubi i piekę ciasta zeby było mu miło, staram się ogólnie choc też mam wady takie jak bałaganiarstwo i zapominalswto ale też nie nagminnie, po prostu jakoś mi czasami cięzko ogarnąć dom

---------- Dopisano o 19:49 ---------- Poprzedni post napisano o 19:45 ----------

pracuję na pół etatu

kochana a masz jakiś czas dla siebie? Takie np 15 minut aby spokojnie wypić herbatę i odsapnąć?

[barwineczek]

Napisane przez luba1

pracuje ale tak jakby na pól etatu bo synek ma dopiero 14 msc, też robię wiele rzeczy pod niego, gotuje to co lubi i piekę ciasta zeby było mu miło, staram się ogólnie choc też mam wady takie jak bałaganiarstwo i zapominalswto ale też nie nagminnie, po prostu jakoś mi czasami cięzko ogarnąć dom

---------- Dopisano o 19:49 ---------- Poprzedni post napisano o 19:45 ----------

pracuję na pół etatu

widzisz, sama piszesz, że bywa dobrze, czyli nie jest ciągle tragicznie. Jak to moja babcia mówi: życie we dwoje jest jak tydzień, więcej dni pracujących niż niedziel. Może warto porozmawiać o swoich uczuciach, bez krytykowania i wypominania. Zamiast mówić: "nie wspierasz mnie, nie szanujesz" to powiedzieć "tak mi przykro, kiedy tak się do mnie odzywasz, bo jesteś dla mnie najważniejszy itd"

musisz pracować nad małżeństwem, najłatwiej odwrocić się, ale nie na tym polega wspólne życie, nikt nie mówił,że bedzie łatwo, jednak na pewno warto. trzymam kciuki żebyście znaleźli wspólny mianownik, nauczyli sie szczerze rozmawiac i żebyście umieli najpierw patrzeć na dobro małżonka a potem dopiero swoje

[luba1]

mam czas dla siebie-wtedy muszę się uczyć, bo oprócz pracy i wychwania synka oraz zajmowania się domem studiuję zaocznie

---------- Dopisano o 23:18 ---------- Poprzedni post napisano o 23:17 ----------

Napisane przez barwineczek

widzisz, sama piszesz, że bywa dobrze, czyli nie jest ciągle tragicznie. Jak to moja babcia mówi: życie we dwoje jest jak tydzień, więcej dni pracujących niż niedziel. Może warto porozmawiać o swoich uczuciach, bez krytykowania i wypominania. Zamiast mówić: "nie wspierasz mnie, nie szanujesz" to powiedzieć "tak mi przykro, kiedy tak się do mnie odzywasz, bo jesteś dla mnie najważniejszy itd"

musisz pracować nad małżeństwem, najłatwiej odwrocić się, ale nie na tym polega wspólne życie, nikt nie mówił,że bedzie łatwo, jednak na pewno warto. trzymam kciuki żebyście znaleźli wspólny mianownik, nauczyli sie szczerze rozmawiac i żebyście umieli najpierw patrzeć na dobro małżonka a potem dopiero swoje

tak jest dobrze ale dlaczego cały czas nie może być, rozmawiam z nim tak jak mówisz czyli mówię że mi przykro ze mi smutno itp, spróbuje raz jeszcze zobaczymy

[niusia_87]

Napisane przez barwineczek

widzisz, sama piszesz, że bywa dobrze, czyli nie jest ciągle tragicznie. Jak to moja babcia mówi: życie we dwoje jest jak tydzień, więcej dni pracujących niż niedziel. Może warto porozmawiać o swoich uczuciach, bez krytykowania i wypominania. Zamiast mówić: "nie wspierasz mnie, nie szanujesz" to powiedzieć "tak mi przykro, kiedy tak się do mnie odzywasz, bo jesteś dla mnie najważniejszy itd"

właśnie tak, nie powinno się konstruować z słowem NIE na początku

podam przykład
Zamknijcie oczy i nie wyobrażajcie sobie wielkiego różowego słonia
i co? każdy wyobraził sobie wielkiego różowego słonia
tak jesteśmy skonstruowani, że to NIE kasujemy

pracuję nad tą konstrukcją, by powiedzieć to samo bez słowa NIE

barwineczek bardzo ładny dała przykład takiego zdania: "tak mi przykro, kiedy tak się do mnie odzywasz, bo jesteś dla mnie najważniejszy itd"

nawet bez uzasadnienia, to zdanie jest dobre

[barwineczek]

Napisane przez luba1

mam czas dla siebie-wtedy muszę się uczyć, bo oprócz pracy i wychwania synka oraz zajmowania się domem studiuję zaocznie

---------- Dopisano o 23:18 ---------- Poprzedni post napisano o 23:17 ----------


tak jest dobrze ale dlaczego cały czas nie może być, rozmawiam z nim tak jak mówisz czyli mówię że mi przykro ze mi smutno itp, spróbuje raz jeszcze zobaczymy

dlaczego nie moze być cały czas dobrze? bo nie jesteśmy robotami, nie da się ludzi zaprogramować, żeby zawsze mieli dobry nastrój itp. być może nawet nie wiesz, ale czasem najbliższym osobom obrywa się tylko za to że są najbliżsi i akurat nawiną się pod rękę, a tak naprawdę to złość jest na kogoś lub coś innego. Tam gdzie są dwie osoby, tam zawsze będą jakieś zgrzyty, a więcej sobie można pozwolić w stosunku do bliskich osób.
Poza tym im mniej oczekujemy od innych tym bardziej jesteśmy szcześliwi

[cukraktywna]

Pamiętajcie: pierwszy rok z pierwszym dzieckiem jest zawsze najtrudniejszy dla małżeństwa.
Wszystko się zmienia, przewartościowuje. Piszesz, że boisz się, że mąż bardziej kocha swoją matkę od Ciebie... Napisz szczerze: czy Ty kochasz bardziej męża, czy synka?
Nie chodzi o to, by bardziej kochać żonę od matki. Chodzi o to, by cały wolny czas, dobrą wolę i chęci poświęcać żonie, bo jej się to przyobiecało podczas oświadczyn (nawet jeśli nie powiedziało się tego na głos).
Mam nadzieję, że Twój mąż jest po prostu zmęczony, w stresie. Może z powodu dziecka jest bardziej sfrustrowany seksualnie? Oboje macie dużo obowiązków, może on nie ma siły wziąć się za sprzątanie mieszkania lub gotowanie i męczą go różne domowe zaniedbania? Przy malutkim dziecku to norma, nie ma czego się wstydzić, pamiętajcie tylko, że bałagan szkodzi psychice, nie pozwala wypocząć.
Nie chcę go usprawiedliwiać, tylko gorąco chcę wierzyć, że Twoja rzeczywista sytuacja nie jest taka czarno-biała.
Bo jeżeli rzeczywiście on jest "tym złym" i jeżeli rzeczywiście Cię nie szanuje, to nie masz czego szukać w tym związku. Konieczność udowadniania komuś bliskiemu (kochanemu), że jest się wartym jego szacunku i miłości, to chyba najbardziej destrukcyjna i bolesna sytuacja w świecie.
Jeśli mogę coś Ci doradzić, Kochana Autorko, to chyba tylko żebyś nie obwiniała siebie samej. Nie da się być matką i żoną doskonałą. Nie wstydź się przyjmować pomocy z zewnątrz lub o nią poprosić. Potrzebujesz żeby ktoś przypilnował dziecka, gdy Ty myjesz okno? Zadzwoń do swojej mamy. Ktoś znajomy jedzie do supermarketu po duże zakupy? Zrób przelew, niech kupi i Twoje sprawunki na tydzień.

[luba1]

męża i synka kocham na równi, taka jest prawda, ale rzecywiście złapałam się na tym że jako dobra żona staram się jemu przypodobać( dobrze gotować , sprzątac i Bóg wie co jeszcze) rzecywiście po urodzeniu dziecka wszystko się zmieniło ale problemem jest mój słaby charakter, nie umiem się na nikogo gniewać i zawsze ja wyciągam pierwsza rękę, staram się to zmieniać ale ciężko mi to idzie, bo jakoś nie lubię wręcz nienawidzę marnować czas i zycie na kłotnie albo na jakieś głupie ciche dni, mąż na poczatku małżenstwa tak się włąsnie zachowywał ale to już prawie całkowicie zwalczyłąm, podejrzewam że problem z jego mamą nie istniałby gdybyśmy mieszkali dalej...eh teraz mam chyba jeszcze większy mętlik w głowie dziękuję za rady

[kefii]

Napisane przez luba1

męża i synka kocham na równi, taka jest prawda, ale rzecywiście złapałam się na tym że jako dobra żona staram się jemu przypodobać( dobrze gotować , sprzątac i Bóg wie co jeszcze) rzecywiście po urodzeniu dziecka wszystko się zmieniło ale problemem jest mój słaby charakter, nie umiem się na nikogo gniewać i zawsze ja wyciągam pierwsza rękę, staram się to zmieniać ale ciężko mi to idzie, bo jakoś nie lubię wręcz nienawidzę marnować czas i zycie na kłotnie albo na jakieś głupie ciche dni, mąż na poczatku małżenstwa tak się włąsnie zachowywał ale to już prawie całkowicie zwalczyłąm, podejrzewam że problem z jego mamą nie istniałby gdybyśmy mieszkali dalej...eh teraz mam chyba jeszcze większy mętlik w głowie dziękuję za rady

Miałam bardzo podobnie z moim męzem. Mi jestesmy 1,5 roku po slubie i naprawde trzeba jasno postawic sprawe z meżem. Oboje jestescie zawaleni obowiazkami i to moze wam obydwóm przeszkadzać. Musicie porozmawiac na spokojnie ze i tobie i jemu jest ciezko, ze nie masz nic pzreciwko odwiedzinom u mamy, ze mozesz nauczyc sie gotowac jak jego mama ale zawsze kazda osboa gotuje inaczej choćby byl taki sam pzrepis. Ale on tez musi sie postrac by miedzy wami było sie układało. Ze musicie zadbać o swój zwiazek o swoją rodzinę która tworzycie ale razem. Naucz sie doceniac meza dziekować za tzw. bzdury ze posprzatał po śniadaniu, ze umył talerze i sam domagaj sie kompelemtów, czy zupa smakuje, czy smakuje, czy fajnie to czy tamto zrobiłam. Jak Ty zaczenisz tak mwic do neigo i prosić o kompememty to i on z czasem załapie ze takie małe słówka jak pyszne to bylo, slicznie to wygląda, dziekuje za to tamto to, sprawia ze oboje stajecie sie sobie coraz bliższi. Wymaga to jednak duzo pracy ale mi sie udało. I teraz układa sie miedzy nami dobrzez. Czasem wraca jego wrednyu charakterek jak i mój ale potrafimy sie dogadać.

[trawek]

Mój mąż też mnie nie szanuje, kiedyś na początku małżeństwa powiedział, że nie jestem i nigdy nie będę dla niego najważniejsza i tego się trzyma. A ja idiotka powinnam wtedy wyjść i już nie wrócić. Nie zrobiłam tego i teraz po 13 latach małżeństwa żałuję.

[princess_m]

powiem Wam szczerze, że mojemu mężowi też coś odbiło po ślubie
np.
1. okazał się strasznym bałaganiarzem - po rozmowie z nim okazało się że jemu to mamusia zawsze sprzątała i skarpetki składała, pranko robiła i odkurzała, najpierw ja te rzeczy robiłam bo mniej pracowałam niż on ale miarka się przebrała kiedy po tygodniu nieobecności (pojechałam do mamy) zastałam istny syf itd. co ja zrobiłam usiadłam z nim i powiedziałam, że ja nie jestem jego praczką i sprzątaczką, że nie może być tak, że to ja wszystko robię, że musimy się podzielić obowiązkami, najpierw wymyślał, że on wiecznie zmęczony po pracy itd. to już mnie poniosło powiedziałam mu, że jak jeszcze raz zastanę taki syf albo że jak mi nie będzie pomagał to spakuje jego rzeczy i wystawie na klatkę schodową żeby mógł do mamusi zawieźć i wiecie co pomogło

2. innym razem mówił mi, że jego mama to np. umie ciasta piec - ja nie umiem nawet kiedyś próbowałam się nauczyć ale ciągle zakalec był i że jego mama to i tamto i taka dobra we wszystkim. znowu znalazłam na niego sposób powiedziałam, że jak jego mama taka wspaniała to niech z nią sobie sex uprawia już więcej nie usłyszałam jaka to jego mama wspaniała

tak mi się wydaje, że na początku wspólnego życia trzeba ustalić jakieś zasady i mieć jakieś granice, ja od początku wiedziałam, że nie chcę być ani swoją matką ani taka jak teściowa. moja mama podobnie jak teściowa cały czas nadskakiwały swojemu mężowi i do niczego dobrego ich to nie doprowadziło

a jeśli Twój mąż mimo rozmów okaże się głąbem i burakiem to lepiej odejść wcześniej i samej wychowywać dziecko niż Twój synek ma później przez cały czas widzieć jak to mama cierpi i płacze i rodzice się nie kochają

[zimoweslonce]

Napisane przez luba1

pierwszy raz piszę na forum i na pewno źle lokuje temat ale wybaczcie, jakoś nie mogę ogarnąc chciałąbym poradzić się kogoś postronnego co mam robić. Jestem męzatką od prawie 3 lat mamy synka rocznego. I mam problem z moim męzem. mam wrażenie że mnie nie szanuje ponieważ: zazwyczaj zwala na mnie winę nawet jak nie jestem winna, nigdy nie pochwalił że obiad jest dobry tylko nawet ostatnio powiedział mi że matka nic mnie nie nauczyła bo nawet drożdżówki nie umiem zrobic. jest mnóstwo takich sytuacji w których "mogłąbym się bardziej wykazać"wątek jego mamusi z którą jets związany bardziej niż ze mną i mam wrażenie że ją też kocha bardziej. Teściowa nagdauje na mnie, na moich rodziców i nawet przez to o mało między nami nie doszło do rozstania. Są takie miesiace że jest miedzy nami bardzo dobrze, a są takie jk teraz na przykłąd kiedy to mąż ma mnie kompletnie w tyłku, nie przytuli mnie nie powie dobrego słowa. Mam dość tej jego huśtawki nastrojów i słuchania mamusi a nie mnie, pomyslałąm ostatnio o rozstaniu ale nie wiem czy tędy droga....

hehehe rozsmieszylo mnie to z ta drozdzowka, gdybym ja cos takiego uslyszala, to nastepnego dnia moj ukochany mialby wielka drozdzowke na stole jakby wrocil z pracy. Oczywiscie przeze mnie zrobiona wedlog przepisu z internetu Zrobilabym sobie z niego jaja.

[lukrecja_25]

ta drożdżówka i tak by nie była TAKA dobra jak jego mamusi... u mnie jest tak z sernikiem... nie umiem piec i sie chyba nie naucze nigdy a mam juz 31 lat... serniki mi nie wychodzą i milion przepisów juz wypróbowałam nawet ten od tesciowej... sernik wyszedł moim zdaniem pyszny ale i tak jemu nie smakował... jego rodzina jest the best a ja jestem obca i nie z jego rodziny to znaczy gorsza juz sie z tego smieje nie płacze nawet bo mi łez szkoda ale taka prawda... powiedziałam ze juz nie zamierzam piec i ze jek woli siostry i mamy wyieki niech mu one pieką
i u nas jest tak ze baba jest przynies wynies pozamiataj a pan i władca idzie do pracy i nic wiecej nie musi a ja mam siedziec sie nie odzywac nie pyskowac nie marudzic nie skarżyć sie mam tylko gotowac sprzątac robic wszystko za niego i słuchac polecen i rozkazów.. nawet sex musze uprawiac wtedy kiedy on chce bo inaczej sie pogniewamy... a jak ja mam ochote i sie zaczynam do niego dobierac to mnie jeszcze ochrzani ze jemu sie nie chce o... czad doszło do tego ze nie moge sie doczekac az pojdzie do pracy.. mam wtedy spokojną głowe i święty spokój...
on to wyniósł z domu bo jak patrze jak jego matka ojcu nadskakuje to az uwierzyc nie moge.

[201607040940]

Napisane przez lukrecja_25

ta drożdżówka i tak by nie była TAKA dobra jak jego mamusi... u mnie jest tak z sernikiem... nie umiem piec i sie chyba nie naucze nigdy a mam juz 31 lat... serniki mi nie wychodzą i milion przepisów juz wypróbowałam nawet ten od tesciowej... sernik wyszedł moim zdaniem pyszny ale i tak jemu nie smakował... jego rodzina jest the best a ja jestem obca i nie z jego rodziny to znaczy gorsza juz sie z tego smieje nie płacze nawet bo mi łez szkoda ale taka prawda... powiedziałam ze juz nie zamierzam piec i ze jek woli siostry i mamy wyieki niech mu one pieką
i u nas jest tak ze baba jest przynies wynies pozamiataj a pan i władca idzie do pracy i nic wiecej nie musi a ja mam siedziec sie nie odzywac nie pyskowac nie marudzic nie skarżyć sie mam tylko gotowac sprzątac robic wszystko za niego i słuchac polecen i rozkazów.. nawet sex musze uprawiac wtedy kiedy on chce bo inaczej sie pogniewamy... a jak ja mam ochote i sie zaczynam do niego dobierac to mnie jeszcze ochrzani ze jemu sie nie chce o... czad doszło do tego ze nie moge sie doczekac az pojdzie do pracy.. mam wtedy spokojną głowe i święty spokój...
on to wyniósł z domu bo jak patrze jak jego matka ojcu nadskakuje to az uwierzyc nie moge.

z jakiego powodu jesteś z tym człowiekiem? Co Cię przy nim trzyma?

[Elfir]

Napisane przez lukrecja_25

on to wyniósł z domu bo jak patrze jak jego matka ojcu nadskakuje to az uwierzyc nie moge.

Przecież robisz dokładnie to samo.
Jesteś służącą, z którą się bzyka a nie partnerką.
Ja też nie mogę uwierzyć, w to, co robisz.

---------- Dopisano o 00:51 ---------- Poprzedni post napisano o 00:51 ----------

Napisane przez Gosiaczek1969

z jakiego powodu jesteś z tym człowiekiem? Co Cię przy nim trzyma?

Założę się, że pieniądze. Ona siedzi w domu, on pracuje.

[fajna babka]

Mnie mąż też nie szanuje Potrafi mnie nazwać debilką, idiotką. Kiedyś przy dziecku powiedział, że dla niego to mogłabym nie istnieć. Po takich tekstach uważa, że nie ma mnie za co przepraszać. A winę próbuje zwalić na mnie. Też mam mu sprzątać, prać a przede wszystkim gotować.
Nie znam jego znajomych (chociaż jesteśmy ze sobą 12 lat), on moich zna wszystkich.
Dodałaby jeszcze wiele czynów, które pokazały gdzie jest moje miejsce....
Terapią dla mnie jest książka "Dlaczego mężczyźni kochają zołzy...", ale coraz częściej zastanawiam się nad rozstaniem.
Gdyby nie dziecko, dawno by mnie z nim nie było...
Pochodzi z patologicznej rodziny. Wychowywała go matka, która używała przemocy fizycznej i psychicznej. Mój mąż czasami się stara i pokazuje, że mu zależy na rodzinie. Ale tych chwil "normalności" jest mniej niż patologii.

[201607040940]

Napisane przez fajna babka

Mnie mąż też nie szanuje Potrafi mnie nazwać debilką, idiotką. Kiedyś przy dziecku powiedział, że dla niego to mogłabym nie istnieć. Po takich tekstach uważa, że nie ma mnie za co przepraszać. A winę próbuje zwalić na mnie. Też mam mu sprzątać, prać a przede wszystkim gotować.
Nie znam jego znajomych (chociaż jesteśmy ze sobą 12 lat), on moich zna wszystkich.
Dodałaby jeszcze wiele czynów, które pokazały gdzie jest moje miejsce....
Terapią dla mnie jest książka "Dlaczego mężczyźni kochają zołzy...", ale coraz częściej zastanawiam się nad rozstaniem.
Gdyby nie dziecko, dawno by mnie z nim nie było...
Pochodzi z patologicznej rodziny. Wychowywała go matka, która używała przemocy fizycznej i psychicznej. Mój mąż czasami się stara i pokazuje, że mu zależy na rodzinie. Ale tych chwil "normalności" jest mniej niż patologii.

"Dlaczego mężczyźni kochają zołzy" nie jest przeznaczony dla kobiet w patologicznych związkach. Dla kobiet w związkach takich jak Twój są przeznaczeni terapeuci, prawnicy i rozwody. Jeżeli mąż widzi że ma problem i chce się zmienić - idźcie do lekarza. Jeżeli nic nie chce ze sobą zrobić - idź do prawnika.