przemielanie i wyrzucanie jedzenia

[lidddo]

Mam nadzieję, że pomożecie mi przynajmniej ustalić jak nazywa się zaburzenie, które Wam przedstawię i poradzicie co zrobić w tej sytuacji. Niestety, wizyta u specjalisty nie wchodzi na razie w grę.
Moja przyjaciółka ma problemy z jedzeniem. Często zamiast zjeść coś normalnie gryzie to <"przemiela">, wypluwa i wyrzuca. Najczęściej są to słodycze. Potrafi zjeść (przemielić i wyrzucić) znaczną ilość produktu np. kilka kawałków ciasta, batony, a czasami "normalne jedzenie" (kanapki itd.). Nie wiem co zrobić, bo często się spotykamy u niej w domu i jestem świadkiem takich sytuacji... Pomóżcie!

[acidka]

https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=315285

tu jest taki wątek

nie wiem, czy to zaburzenie ma jakąś swoją nazwę, ale na pewno świadczy o jakimś problemie z odżywianiem (dla mnie to jest podobne do metody "zjeść i zwymiotować")

[nicka01]

Też tak robiłam

[esor]

dziwne.. ale chyba to nie jest niezdrowe? pod warunkiem ze oprocz tego je inne rzeczy normalnie.

[igunia18]

czego to ludzie nie wymyślą

[poppy seed]

ja tak robiłam w pewnym momencie chorowania

[aanemone]

ja miałam tak w zeszłym tygodniu o.O i wydaje mi się, że to było u mnie wynikiem kiepskiej kondycji psychicznej i fizycznej, a wzięło się ze stresu.

[NikitaGrey]

Czynność ,którą opisujesz to często wstęp do bulimii . Po pewnym czasie samo "przemielanie" nie wystarcza.

[Demolka23]

Oral Expulsion Syndrome – OES, jest definiowany jako „żucie, ale unikanie połykania pokarmu”.
Jak dla mnie absolutnie-zaburzenie odżywiania. Wiem, bo sama miałam z takowym do czynienia. Ani to pełna bulimia, ani też anoreksja, jednak ewidentne zaburzenie. Skutki oczywiście podobne do tych, jakie wywołują dwie, wspomniane powyżej, choroby. Można się nabawić niezłych wrzodów żołądka, popsuć zęby, a przede wszystkim zrujnować sobie psychikę.
U mnie zaczęło się niewinnie, od jednego wyplutego cukierka, potem poszło z górki. Miałam ochotę na coś słodkiego/a nawet na cokolwiek do jedzenia-do ust i w chusteczkę. Kompletna paranoja, to stało się nawykiem, takim jak zjedzenie śniadania. Jednym słowem koszmar. A wyjście z tego labiryntu było mega trudne. Pokonanie tego przyzwyczajenia i przypomnienie sobie jak się je normalnie zajęło mi sporo czasu, ale zawsze powtarzam, że opłacało się powalczyć.