Wyzwanie filmowe - Kino włoskie

[parva]

Mnie się ostateczna lista bardzo podoba

[Callitus]

Super, nie widziałam żadnego, więc mam co nadrabiać Czas na pierwszy film dajemy sobie do przyszlego poniedziałku?

[Maniwa]

Napisane przez ileana

Zapraszam wszystkich do nowego wyzwania filmowego!

*Wyzwanie dotyczy kina włoskiego - tutaj ważne, żeby film był włoskojęzyczny.

*Dołączyć może każdy i w każdym momencie.

*Żywo dyskutujemy o obejrzanych filmach, mile widziane dyskusje ogólnie o kinematografii włoskiej.

*Wstępnie możemy przeznaczyć tydzień na jeden film.

Oto i wylosowane filmy, które oglądać będziemy w ramach wyzwania:

1. Cinema Paradiso, 1988, reż. Giuseppe Tornatore
Znany włoski reżyser Salvatore powraca pamięcią do czasów dzieciństwa, które spędził w małym sycylijskim miasteczku. Jedyną rozrywką jego mieszkańców są filmy wyświetlane w przykościelnym kinie "Paradiso". Mały Salvatore - nazywany Toto - zaprzyjaźnia się z Alfredo (Philippe Noiret), operatorem kinowym. Chłopiec całe dnie spędza w kinie, zauroczony jego magią.
Film można obejrzeć w cześciach na yt TUTAJ

2. Listonosz, 1994, reż. Michael Radford
Włochy, rok 1952. Do jednej z wysepek u wybrzeży Włoch trafia chilijski poeta Pablo Neruda, którego rząd wygnał z kraju. Lokalny poczmistrz jest przerażony ilością listów skierowanych do poety. Wynajmuje więc Mario Rouoppolo jako prywatnego listonosza dla Pablo. Obaj zaczynają się przyjaźnić. Kiedy Mario zakochuje się w Beatrice, Pablo – niczym Cyrano de Bergerac – pomaga mu ją zdobyć, ucząc sztuki pisania wierszy miłosnych.

3. Sprzedawca marzeń, 1995, reż. Giuseppe Tornatore
Sycylia, rok 1953. Do małego miasteczka przybywa człowiek z kamerą filmową. Ogłasza, że gotów jest zrobić zdjęcia próbne każdemu, kto zapłaci niewielką sumę. Sfilmowany materiał zostanie pokazany w Rzymie producentom. Powodzenie akcji jest ogromne.

4. Gomorra, 2008, reż. Matteo Garrone
Władza, pieniądze i krew – oto wartości, z którymi mieszkańcy prowincji Neapolu i Caserty stykają się każdego dnia. Nie mają wyboru, muszą podporządkować się zasadom, jakie narzuca „system” - Camorra. Niewielu z nich może myśleć o „normalnym” życiu. Pięć historii zostało splecionych w tym drastycznym scenariuszu, osadzonym w okrutnym i pozornie fikcyjnym świecie, który jest głęboko zakorzeniony w rzeczywistości.

5. Złodzieje rowerów, 1948, reż. Vittorio De Sica
Powojenne Włochy. Bezrobotni czekają na ogłoszenia o pracę przed Biurem Zatrudnienia. Ojciec rodziny, Antonio dostaje zajęcie, które wymaga poruszania się po mieście rowerem - rozwieszanie ogłoszeń. Razem z żoną Marią wykupuje swój rower z lombardu, gdzie wcześniej go zastawił, aby zdobyć pieniądze na utrzymanie rodziny. W zamian zastawiają kilka pamiątek rodzinnych i posag żony. Jednak pierwszego dnia pracy ktoś kradnie rower. Ojciec wraz z małym synem wyrusza na poszukiwanie roweru.

*Oczywiście nie musimy ograniczać się tylko do tych tytułów, zostawiam listę propozycji, jeśli ktoś obejrzy, niech podzieli się myślami.

*Gdyby okazało się, że większość osób nie może znaleźć jakiegoś filmu, wybierzemy inny z listy.

Zapraszam do wspólnego ogladania i dyskusji

_________________________ _________________________
Lista filmów, które brały udział w losowaniu:
-Mine vaganti. O miłości i makaronach
-Cinema Paradiso
-Il Postino
-Nie boję się
-Sprzedawca marzeń
-Życie jest piękne
-Jestem miłością
-Benvenuti al Sud
-Gomorra
-8 i pół
-Złodzieje rowerów
-Salo, czyli 120 dni Sodomy
-Przygoda
-Śmierć w Wenecji
-Rocco i jego bracia

Ok, czyli pierwsze Cinema Paradiso? Dołączam do wyzwania

Jakby co, to oddaję też swoje głosy w losowaniu na Życie jest piękne i Salo.

[reykjaviczanka]

Napisane przez ileana

Oto i wylosowane filmy, które oglądać będziemy w ramach wyzwania:

1. Cinema Paradiso, 1988, reż. Giuseppe Tornatore
Znany włoski reżyser Salvatore powraca pamięcią do czasów dzieciństwa, które spędził w małym sycylijskim miasteczku. Jedyną rozrywką jego mieszkańców są filmy wyświetlane w przykościelnym kinie "Paradiso". Mały Salvatore - nazywany Toto - zaprzyjaźnia się z Alfredo (Philippe Noiret), operatorem kinowym. Chłopiec całe dnie spędza w kinie, zauroczony jego magią.
Film można obejrzeć w cześciach na yt TUTAJ

super, chętnie się przyłączę chociaż nie wiem czy dam radę dorwać pozostałe filmy

[kisielova]

Napisane przez Candy_lips

Może "Życie jest piękne"? Wprawdzie znam ten film, ale myślę, że dobry do dyskusji. Link --> http://www.filmweb.pl/Zycie.Jest.Piekne

oj tak. film warty zaróno obejrzenia jak i dyskusji

Napisane przez Ćwirka

Ja polecam ze swojej strony: "Mine vaganti. O miłości i makaronach"

http://www.filmweb.pl/film/Mine+vaga...ch-2010-517396

chyba jeden z lepszych włoskich filmów, które miałam okazję oglądać.

edit -
widzę, że wspominacie też o Salo. Film inny, niż wszystkie z listy ale wydaje mi się, że każdy powinien go zobaczyć i wypowiedzieć się. Na każdym wywołuje zupełnie inne wrażenie.
Mnie osobiście nie zniesmaczał jakoś wyjątkowo. zdecydowane bardziej "przeżyłam" sadyzm generałów.

[ileana]

Napisane przez Callitus

Super, nie widziałam żadnego, więc mam co nadrabiać Czas na pierwszy film dajemy sobie do przyszlego poniedziałku?

tak, niech będzie do poniedziałku. Mnie też podoba się ostateczna lista, bo żadnego nie widziałam, a do pierwszego przymierzam się już od dawna. Ale na pewno sięgnę też do innych filmów z listy.

[eae59dc78e1e9e84c064a10ad74dde2dd7f297a0_6313dc73a6c64]

2 propozycje podalam i zostaly wylosowane ale Listonosza nie ogladalam jeszcze

[Bezmleczka]

Czyli w następny poniedziałek omawiamy Paradiso?

Super -po weekendzie

[ileana]

jutro chyba sobie obejrzę Cinema Paradiso, akurat mam dzień wolny. w ogóle to zapomniałam o takim świetnym filmie, jak "Malena"z Monicą Bellucci. oglądałyście może?

[Maniwa]

Napisane przez ileana

jutro chyba sobie obejrzę Cinema Paradiso, akurat mam dzień wolny. w ogóle to zapomniałam o takim świetnym filmie, jak "Malena"z Monicą Bellucci. oglądałyście może?

Bardzo dobry film, też miałam go proponować, ale z racji, że produkcja nie jest stricte włoska, to nie zrobiłam tego. Jeśli reszcie nie przeszkadza, jestem jak najbardziej za. Klimat w nim jest wspaniały

[ileana]

ja ze swojej strony serdecznie polecam poza tym, jeśli ktoś oglądał jakieś filmy w włoskim klimacie, dyskusja mile widziana, żeby nasz wątek nie podupadał nie tak dawno popularny też był bardzo Trzy metry ponad niebem - nie jest to jakiś ambitny film, ale można obejrzeć. Mnie najbardziej podobała się piosenka Lamb - Gabriel

[Maniwa]

Napisane przez ileana

ja ze swojej strony serdecznie polecam poza tym, jeśli ktoś oglądał jakieś filmy w włoskim klimacie, dyskusja mile widziana, żeby nasz wątek nie podupadał nie tak dawno popularny też był bardzo Trzy metry ponad niebem - nie jest to jakiś ambitny film, ale można obejrzeć. Mnie najbardziej podobała się piosenka Lamb - Gabriel

Hm, nie mam pojęcia co to za film (hiszpański? ). Ale wspomnianą kapelę uwielbiam, a Gabriel jest nieziemski. Jak pierwszy raz brat mi puścił ten utwór, byłam pewna, że to śpiewa czarna piosenkarka. Ma bardzo zmysłowy, soulowy głos Grali niedawno w PL

Żeby nie robić offtopu: jeśli chodzi jeszcze o klimat - to uwielbiam "Ojca chrzestnego". Pierwsza część wspaniała. Ale w tej produkcji swoje palce maczali amerykańce, więc nie jest to obraz czysto włoski

[Callitus]

Napisane przez Maniwa

Hm, nie mam pojęcia co to za film (hiszpański? ). Ale wspomnianą kapelę uwielbiam, a Gabriel jest nieziemski. Jak pierwszy raz brat mi puścił ten utwór, byłam pewna, że to śpiewa czarna piosenkarka. Ma bardzo zmysłowy, soulowy głos Grali niedawno w PL

Żeby nie robić offtopu: jeśli chodzi jeszcze o klimat - to uwielbiam "Ojca chrzestnego". Pierwsza część wspaniała. Ale w tej produkcji swoje palce maczali amerykańce, więc nie jest to obraz czysto włoski

Nie, włoska wersja była pierwsza

Ja wole drugą (Robert de Niro Może z nim by zrobić kolejne wyzwanie? )

[Maniwa]

Napisane przez Callitus

Nie, włoska wersja była pierwsza

Ja wole drugą (Robert de Niro Może z nim by zrobić kolejne wyzwanie? )

"Ojca..." widziałam tylko pierwszą część Al Pacino

[eae59dc78e1e9e84c064a10ad74dde2dd7f297a0_6313dc73a6c64]

Dziewczyny,

Tak na marginesie, dosc wazna informacja. W ten weekend wiekszosc bedzie sie przymierzac do ogladniecia Cinema Paradiso i chcialam napisac, ze w obiegu sa dwie wersje tego filmu. Jedna rozszerzona, dluzsza, tzw. extended version (174min) i druga, krotsza - shorter/international version (123min). Po ogladnieciu dosc duzo sie tym interesowalam i ta wersja dluzsza jest krytykowana. Mowia, ze prawdziwa magie niesie ta krotsza wersja i wlasnie za ta krotsza (director's cut) Tornatore dostal Oskara.

Ja wczesniej o tym nie wiedzialam, wiec sciagnelam ta dluzsza. Mi sie i tak podobal. Wybor w sumie nalezy do Was ale zeby nie bylo niespodzianki jak jedna bedzie pisac o czyms co zostalo wyciete z dluzszej wersji

[ileana]

[1=eae59dc78e1e9e84c064a10 ad74dde2dd7f297a0_6313dc7 3a6c64;33506712]Dziewczyny,

Tak na marginesie, dosc wazna informacja. W ten weekend wiekszosc bedzie sie przymierzac do ogladniecia Cinema Paradiso i chcialam napisac, ze w obiegu sa dwie wersje tego filmu. Jedna rozszerzona, dluzsza, tzw. extended version (174min) i druga, krotsza - shorter/international version (123min). Po ogladnieciu dosc duzo sie tym interesowalam i ta wersja dluzsza jest krytykowana. Mowia, ze prawdziwa magie niesie ta krotsza wersja i wlasnie za ta krotsza (director's cut) Tornatore dostal Oskara.

Ja wczesniej o tym nie wiedzialam, wiec sciagnelam ta dluzsza. Mi sie i tak podobal. Wybor w sumie nalezy do Was ale zeby nie bylo niespodzianki jak jedna bedzie pisac o czyms co zostalo wyciete z dluzszej wersji

[/QUOTE]

o, nie wiedziałam, dzięki za istotną informację. ciekawie będzie

Napisane przez Callitus

Nie, włoska wersja była pierwsza

Ja wole drugą (Robert de Niro Może z nim by zrobić kolejne wyzwanie? )

też wolę drugą część. przydałoby się odświeżyć Ojca... jestem jak najbardziej za wyzwaniem z De Niro Al Pacino też

[ileana]

i jak wrażenia po pierwszym filmie?

[Callitus]

Widziałam wersję krótszą i z tego powodu się cieszę (gdy czytałam o udziwnieniach w wersji prawie 3-godzinnej, to szczęka zdecydowanie mi opadła).

Historia może się podobać, o ile nie zwróci się uwagi na pewny szczegół - dlaczego on jej nie szukał? Skoro to była tak wielka, przeogromna miłość, to czemu siedział na czterech literach?
Aktorstwo moim zdaniem też nie zwala z nóg - szczególnie Toto w wieku nastoletnio-ledwodorosłym ma w sobie irytującą manierę.
A w dzieciaku jestem zakochana kompletnie

Nie zmiania to faktu, że obraz bardzo mi się podobał. Miłość do kina, trochę melancholii i nostalgii. Niezbyt wiele akcji, czasem ciągnie się jak flaki z olejem, jednak mnie to nie przeszkadza. Tworzy to klimat, w który ja wczułam się całkowicie.

No i widzę, jak wiele z klasyki kina mam do nadrobienia (gdzieś na filmwebie widziałam wątek z filmami, które były użyte w 'Cinema Paradiso")
W moim TOPie filmów nie wylądował, ale obejrzałam go z przyjemnością i myślę, że polecę znajomym, gdy będą pytać

[Bezmleczka]

A ja się przyznam - nie podołałam.
Nawet nie miałam czasu poszukać filmu

[Candy_lips]

Też oglądałam krótszą wersję (tę na youtube) i czytałam o tym co było w dłuższej i raczej nie żałuję, że zobaczyłam tę. Tam same udziwnienia, masakra. Myslę, że zepsułoby mi to klimat filmu, który mimo wszystko miał być w miarę lekki, a nie na maksa pokręcony. Dla Toto w "Cinema paradiso" Elena jest po prostu wspomnieniem, pięknym wspomnieniem. Nie znamy szczegółów, czemu tak się to zakończyło, ale to ma chyba swój urok. Dzieki temu ta miłość, mimo że się skończyła jest taka magiczna.
Ja także najbardziej polubiłam postać małego Toto, naprawdę rozbrajający .
Ogólnie film bardzo mi się podobał, pokazuje przywiązanie do kina, jak ono integruje w całość ludzi. Muzyka przepiękna. Tylko mi czasem przeszkadzała powolna akcja, ale to tylko tyle. Wprawdzie nie jestem osoba, która musi widzieć szybką akcję, by być zainteresowana, ale widocznie to od filmu zależy.
Film mogę polecić .

[Malta Kano]

Też obejrzałam wersję dostępną na youtubie, jednak i ta wersja wydawała mi się dość obszerna.
Film o niesamowitej miłości do kina, opowieści o czasie, kiedy "Rajskie Kino" na ekranie ożywiało marzenia nie tylko Toto, ale każdego, kto przekraczał próg Cinema Paradiso. Postacie w filmie przesiąknięte są pięknem i dobrocią, ale jednocześnie są ckliwe, naiwne i dość mocno wyidealizowane. Dla Toto, Cinema Paradiso to powrót to szczęśliwego dzieciństwa i młodości, gdzie główną rolę gra kino, miłość i przyjaźń.
Widziałam ten film pierwszy raz, jednak sam motyw "Rajskiego kina", które jest jednocześnie świątynią, domem, ulicą i ziszczeniem marzeń, utknie mi w pamięci.

[Ćwirka]

Obejrzałam do końca dopiero dzisiaj. W pierwszej chwili miałam dużo pytań, ale doczytałam o wersji reżyserskiej, o wyciętych scenach i już wiem wszystko.

W tym filmie wcale nie rzuciła mi się w oczy miłość do kina, nastoletnie zauroczenie czy senność małego miasteczka. Dla mnie najdziwniejszą i najważniejszą kwestią jest ucieczka Toto i zerwanie kontaktów z przeszłością. Kompletnie tego nie pojmuję i nie ogarniam.

Dlaczego Alfredo tak stanowczo nalegał na jego wyjazd i "groził mu", że jeśli wróci tam kiedykolwiek to on nie chce się z nim widzieć i go znać? Dlaczego Toto tak zrobił, dlaczego przez tyle lat nie przyjeżdżał do matki? Mało tego, dlaczego się z nią nie kontaktował w żadnej sposób, początek filmu, gdy szuka go telefonicznie wyraźnie wskazuje, że nawet nie ma do niego bezpośredniego numeru telefonu.

Ogólnie rzadko rozumiem taki motyw w filmie/literaturze/życiu - jak można zerwać kontakt z rodziną? Tłumaczeniem jest dla mnie jakaś traumatyczna przeszłość, ale Salvatore nic takiego nie przeżył, żeby to go usprawiedliwiało. Nie pokazali za wiele szczegółów z jego życia, ale oprócz tego, że stracił ojca ( a ile dzieci wtedy też straciło w tym okresie?) miał normalną matkę, miał siostrę, spotkał go zawód miłosny, ale kogo nie spotkał jak miał naście lat? No i oczywiście pożar, ale chyba nie wpłynął on jakoś na psychikę Toto wybitnie.

Nie pojmuję dlaczego nie kontaktował się z matką totalnie.

Zastanawiam się czy Alfredo nie namawiał go usilnie do wyjazdu, ponieważ sam nienawidził w głębi duszy tego miasta, tego, że nic w życiu nie osiągnął, że nie miał wykształcenia - zapewne chciał innej przyszłości dla Toto, ale czy nie osiągnąłby on tego samego, gdyby przyjeżdżał na wakacje, dzwonił w święta?


Historia miłosna była dla mnie mdła szczerze mówiąc. Nic nadzwyczajnego. W wersji reżyserskiej są podobno wyraźniej zarysowane jej ramy - szczegółowiej pokazane ich spędzanie wspólne czasu, czytelna scena pożegnalna. W kinówce jest jakoś tak to rozmyte wszystko.

Bardzo mnie wzruszył ten jego powrót po latach. Gdy wszedł do kina, gdy wyburzali ten budynek. Ile wspomnień, jak kiedyś było mu tam dobrze. Ciekawe czy nie żałował wtedy, że posłuchał Alfredo i się nie odzywał przez te lata do niego.

[Malta Kano]

Podobno w wersji reżyserskiej wszystkie te kwestie zostają wyjaśnione, dlaczego ucieka, co się stało z Eleną itd.
Większość fabuły filmu jest retrospekcją w postaci wspomnień Toto, więc wraca do niektórych niektórych z nich, być może najlepszych, być może najistotniejszych. Może tak to sobie tłumaczyć. Albo tym, że najpierw powstała dłuższa wersja filmu, z której "wyrzucono" większość z rozwiązań wątków, dlatego większość z nich nie jest wyjąśniona w krótszej wersji.

[Ćwirka]

Napisane przez Malta Kano

Podobno w wersji reżyserskiej wszystkie te kwestie zostają wyjaśnione, dlaczego ucieka, co się stało z Eleną itd.
Większość fabuły filmu jest retrospekcją w postaci wspomnień Toto, więc wraca do niektórych niektórych z nich, być może najlepszych, być może najistotniejszych. Może tak to sobie tłumaczyć. Albo tym, że najpierw powstała dłuższa wersja filmu, z której "wyrzucono" większość z rozwiązań wątków, dlatego większość z nich nie jest wyjąśniona w krótszej wersji.

No właśnie czytałam o wersji reżyserskiej i tam było, że: ojciec zaplanował przyszłość Eleny z innym gościem, synem jakiegoś swojego kumpla, Toto któegoś dnia biegnie do domu Eleny (już po pożegnaniu ich) i się dobija do domu, w którym siedzi jej matka, ale ona mu nie otwiera. Po latach dowiaduje się, że w tym samym czasie Elena była w kinie, ale Alfredo przekonuje ją, żeby odpuściła (co ona robi). Potem wyjeżdża, spotykają się po latach, Toto po pogrzebie Alfredo ją odszukuje po tym jak widzi gdzieś jej córkę (łudząco podobną do matki, gra ta sama aktorka). Tyle jeśli chodzi o miłość, ale nadal nie wiem czemu uciekł.

[ileana]

Też obejrzałam okrojoną wersję. Nie doczytałam, co było w wersji reżyserskiej, i dlatego najbardziej zastanawiałam się, dlaczego Toto tak łatwo odpuścił sobie Elenę. Z tego, co Ćwirka napisała, już wiem, że ten wątek został rozwinięty. Najbardziej podobała mi się postać Alfredo. Zastępował małemu Toto ojca i zafascynował go kinem, był dla niego autorytetem. Faktycznie zastanawiające jest, dlaczego Salvatore całkowicie zerwał kontakty z rodziną. Żałowałam, że nie pokazali jego drogi do zostania wielkim reżyserem. Tak naprawdę nie wiadomo, na czym skupia się Tornatore, na miłości do kina, na dzieciństwie, na niespełnionej miłości?

Jest jeszcze kilka pytań, np. dlaczego Alfredo mówił, że Toto nie może się dowiedzieć o jego śmierci? No i dlaczego doprowadził do tego, że on i Elena się nie zeszli? Podobno w jednej z końcowych scen, Salvatore spotyka się z Eleną, i ona wyznaje, że gdyby byli razem, nie nakręciłby tylu wspaniałych filmów. Może to było właśnie takie celowe działanie Alfredo. Ale mimo wszystko sama się dziwię, że chociaż raz nie zadzwonił do matki.

Tutaj są opisane wszystkie wycięte sceny http://www.kmf.org.pl/dir_cut/cinema_paradiso.html

Jeszcze co do muzyki Morricone - spodziewałam się czegoś innego. Tutaj muzyka była tłem dla filmu, dla klimatu, na pewno nie grała pierwszej roli, jak w niektórych filmach.
Klimat włoski myślę, że jednak w filmie osiągnięty - typowe włoskie zachowania - głośne, kłótliwe, gwałtowne, miłosne uniesienia itd.
Ja będę film polecać, ale raczej do moich ulubionych nie trafi

[reykjaviczanka]

Właśnie skończyłam oglądać wersję dostępną na youtube.

Podobało mi się to prostolinijne poczucie humoru, nie wiem jak to nazwać... w dzisiejszych czasach ludzi nie jest tak łatwo rozśmieszyć. Wątek romantycznej miłości nie został rozwinięty, ale to mi akurat nie przeszkadzało. To że nie wracał w rodzinne strony ani nie dzwonił do matki świadczy jedynie o tym jakim autorytetem był dla Toto przybrany (albo wybrany) ojciec, Alfredo.
Bardzo podobała mi się scena końcowa, z filmem jaki główny bohater otrzymał w spadku.

Niezły, bardzo przyjemnie się oglądało, ale nie jest to film do którego będę często wracać. I raczej odpuszczę sobie tą dłuższą wersję filmu.

[Candy_lips]

No jak pisałam, dla mnie ten film, chwilami był za wolny i to mi przeszkadzało, ale właśnie, dobrze mi się oglądało. A krótszą wersję uznałam za lepszą, może tez dlatego, że skoro to wspomnienia, to może lepiej np, że zostawił w swojej pamięci Elenę, taką jaką ją poznał, zachował wspomnienie po prostu pięknego uczucia niż jak w dłuższej wersji spotyka ją po latach, a ona z tego co wiem z innym i odrzuca go.. To moim zdaniem te piękne wspomnienia trochę zaburza. Twierdzę tak, mimo że nie zobaczyłam tej dłuższej wersji :P.
Co do samego klimatu, zgadzam się, że był typowo włoski,więc jak najbardziej się udało .

[Ćwirka]

Napisane przez reykjaviczanka

Podobało mi się to prostolinijne poczucie humoru, nie wiem jak to nazwać... w dzisiejszych czasach ludzi nie jest tak łatwo rozśmieszyć.

Wiesz, że o tym samym pomyślałam, gdy pokazywali sceny oglądania przez ludzi komedii w kinie? Niesamowite jest dla mnie, że w swoim czasie Chaplin śmieszył ludzi, dla mnie to dziwne jest, żeby śmiać się z przewracania głupka albo jak dostał w pysk od boksera.

[ileana]

ja jestem ciekawa, czy jest gdzieś lista filmów, które były tam pokazywane

[Callitus]

Napisane przez ileana

ja jestem ciekawa, czy jest gdzieś lista filmów, które były tam pokazywane

Tak, wejdz w dyskusje na filmwebie
Dla mnie wersja krótsza pozostawia nam, widzom, duże miejsce do popisu, jeśli chodzi o interpretację, domyślnie się. Nic nie jest podane na tacy, choć jak pisałam, nie zawsze jestem w stanie pojąc postępowanie Toto. Jednak w tym 'nie pokazywaniu niczego' rezyser trochę się zagubił. Jak pisałam, jest wokoł tego filmu coś, co czaruje i sprawia, że nie chce się oderwać oczu od ekranu, co czyni ten film niesamowicie przyjemnym. Z kolei logiką on nie grzeszy

Cieszy mnie to, że nie tylko ja nie dostrzegam geniuszu Charliego Chaplina