Jeszcze nie-narzeczona...

[AnULka248]

Napisane przez Lady_Mi

Tak, rozumiem, że Waszym zdaniem mieszkanie osobno ma usamodzielnić i pokazać jak świetnie radzicie sobie w dorosłym życiu. Ale ze swojego otoczenia mogę przytoczyć co najmniej kilka przykładów, gdzie pary zaraz po ślubie uciekały do wynajętego mieszkania, żeby pokazać jacy są niezależni, a w weekendy co tydzień przyjeżdżali do rodziców po prowiant na cały tydzień i obiadki przygotowane wcześniej przez mamusię. I to ma być samodzielność? Żeby za wszelką cenę pokazać jakim jest się dorosłym? Dla mnie to jest wręcz śmieszne!

Wolę mieszkać u rodziców jednych czy drugich, mając świetne warunki i między czasie móc budować dom, w którym poczujemy się w 100% u siebie i na pewno samodzielnie! Bo co będziemy mieć po kilku latach wynajmowania maleńkiego mieszkanka? Nic! A czy u rodziców, czy w wynajętym mieszkaniu będziemy żyć razem i tworzyć rodzinę i moim zdaniem będziemy i tu i tu tak samo niezależni.

Poza tym znam wiele par, które za wszelką cenę wynajmowały, unosząc się honorem, maleńkie mieszkania, gdzie u rodziców ogromne czy nawet mniejsze domy świeciły pustkami, a później jak się nie powiodło: straciło się pracę, czy zarobki się zmniejszyły i nie wystarczało po pierwszego, to chowali swój wieli honor do kieszeni i wracali do domów rodzinnych często dostając już tylko jeden pokój, bo np. rodzeństwo w tym czasie założyło rodzinę i zajęło większą część domu... A rodzice wiadomo, że na bruku nie zostawią... Ale mi samodzielność...

Oczywiście życzę Wam, aby u Was tak nie było. Macie prawo mieć takie zdanie na ten temat. Ja i mój chłopak mamy inne - naszym zdaniem słuszne. Na prawdę naoglądaliśmy się takich z honorem, którzy później z "podkulonym ogonem" wracali do rodziców..

---------- Dopisano o 14:51 ---------- Poprzedni post napisano o 14:49 ----------



I zgadzam się z AnULka248, że lepszego przejściowego rozwiązania nie znajdziemy

Lady_Mi, tak jak Ty znam taki przypadek rodzice spłacali im nawet raty za samochód. O ciągłych pożyczkach nie mówiąc

Wynajem mieszkania to najmniej 800zł (zależy gdzie) + inne opłaty (w domu rodziców zostają tylko opłaty). I na prawdę ciężko jest coś zaoszczędzić, owszem może, ale mało. U rodziców rachunki dzielić można na pół, więc dla nich to też jest dobre rozwiązanie. I nie świadczy to o braku samodzielności, raczej o racjonalnym myśleniu, bo lepiej te 2-3lata pomieszkać razem z nimi i schować dumę do kieszeni (choć razem to pojęcie względne, zależy jakich ma się rodziców) i potem cieszyć się własnym domem i wreszcie tą samodzielnością, niż wynajmować mieszkanie przez 10lat.

Agusiajnw - ona podaje tylko przykłady, teraz mają dobrą sytuację, ale to może się zmienić, chyba o to chodzi...

[Lady_Mi]

Napisane przez agusiajnw

tak na prawdę to Ty już decyzję podjęłaś, więc nie będę się wysilać żeby podawać kolejne argumenty
na koniec taka drobna dygresja - w pierwszym poście chwalisz się jaką to dobrą sytuację materialną macie, a teraz nagle boisz się ucieczki z podkulonym ogonem - trochę to dziwne jak dla mnie.

Po pierwsze - mam prawo mieć inne zdanie na ten temat niż Ty - ja szanuję Twoje, więc Ty uszanuj moje.
Po drugie - nie chwaliłam się jaką mamy sytuację - przedstawiłam stan tak, jak jest. A uważam, że sytuacja finansowa ze wspólną przyszłością ma baaardzo dużo wspólnego. Jaki miałbym cel chwaląc się? Nie jestem z tych, co chwalą się na lewo i prawo. Bo niby czym?
Po trzecie - nie przypominam sobie, żebym napisała, że boję się powrotu z podkulonym ogonem. Nie, ja się tego nie boję. Ja/my nie będziemy tak wracać, bo uwierz mi, że mamy pewność że damy sobie radę. Napisałam tylko, że znam wiele takich par, które tak wracały i wtedy dopiero pokazały jakie to są "samodzielne" i jak "świetnie" poradziły sobie w dorosłości.

Dla mnie jest dziwne, że za wszelką cenę próbujesz pokazać mi, że masz rację, skoro ja mam odmienne zdanie na ten temat.

[agusiajnw]

Napisane przez Lady_Mi

Po pierwsze - mam prawo mieć inne zdanie na ten temat niż Ty - ja szanuję Twoje, więc Ty uszanuj moje.
Po drugie - nie chwaliłam się jaką mamy sytuację - przedstawiłam stan tak, jak jest. A uważam, że sytuacja finansowa ze wspólną przyszłością ma baaardzo dużo wspólnego. Jaki miałbym cel chwaląc się? Nie jestem z tych, co chwalą się na lewo i prawo. Bo niby czym?
Po trzecie - nie przypominam sobie, żebym napisała, że boję się powrotu z podkulonym ogonem. Nie, ja się tego nie boję. Ja/my nie będziemy tak wracać, bo uwierz mi, że mamy pewność że damy sobie radę. Napisałam tylko, że znam wiele takich par, które tak wracały i wtedy dopiero pokazały jakie to są "samodzielne" i jak "świetnie" poradziły sobie w dorosłości.

Dla mnie jest dziwne, że za wszelką cenę próbujesz pokazać mi, że masz rację, skoro ja mam odmienne zdanie na ten temat.

spokojnie
nie mój cyrk, nie moje małpy

[_vixen_]

Dwa lata z TŻtem najmowaliśmy mieszkanie, co miesiąc 1000 zł nie nasze. Moi rodzice i jego też mają domy, nawet dwa miesiące mieszkaliśmy z moimi, kiedy był remont naszego mieszkania - dziękuję bardzo, to ja już wolę sobie za ten 1000 zł święty spokój kupić A moi rodzice to nie są konfliktowi czy wtrącający się ludzie. Wydaliśmy na najem 24 tysiące - niby dużo pieniędzy, ale patrząc na cenę budowania domu (a szałasu z najtańszych materiałów klecic bym nie chciała) wystarczyłoby jedynie zapewne na drewniane okna i nic więcej.

Moim zdaniem problem autorki wątku polega na tym, ze chce mieć wszystko jak najszybciej: zaręczyny, ślub, za parę lat już wybudowany dom. Znam jedną parę, która po ślubie przeprowadzila się do wybudowanego domu - ślub brali w wieku 30 lat, na budowę domu 3 rodziny (i to niebiedne!) się w sumie składały, rodzice młodych i młodzi. Może komuś odpowiada takie rozwiązanie, mi osobiście też się marzy dom, ale planuję budowę na okres po 30 roku życia, kiedy będzie stabilniejsza sytuacja życiowa, rodzinna i zawodowa. Macie naprawdę niedużo lat, więc żyjcie jak ludzie na Zachodzie w waszym wieku zamiast sobie problemy wymyślać - dajcie sobie czas na pracę, zdobywanie lepszej i stabilniejszej pozycji zawodowej, rozrywki, wyjazdy zagraniczne, a nie pakowanie się w tak kosztowną inwestycję jak dom, bo to wam naprawdę nie ucieknie. Budowa domu to jedno z najbardziej stresujących przedsięwzięć w życiu i mnie szkoda by było pierwszych niepowtarzalnych lat wspólnego mieszkania razem spędzić na budowie domu, użeraniu się z majstrami, mieszkając jednocześnie u rodziców.

Każdego wybór, jaki model życia przyjmie, tylko nie dziw się swojemu chłopakowi, ze w wieku 24 lat jakoś niezbyt ochoczo się w ten kierat pakować. Mniej presji na dom, a więcej korzystania z tego, co teraz życie wam niesie, kiedy jesteście bardzo młodzi, nie macie poważnych zobowiązań, kredytów, dzieci na karku.

[anannke]

Napisane przez agusiajnw

Sens jest - i to ogromny.
Mieszkanie razem ma usamodzielnić, a mieszkając z rodzicami nigdy nie będziecie w 100% samodzielni. Już pomijając kwestię, że nie jeden związek się rozpadł przez mieszkanie z rodzicami.

Zależy od rodziców, od charakteru poszczególnych ludzi, od warunków. ale kiedyś ludzie w ogóle mieszkali po 2 rodziny w jednym domu i jakoś żyli a teraz na siłę się wszyscy mają wyprowadzać na swoje i że rodzice rozwalają związek? no znów nie generalizujmy tak. niektórzy są toksyczni bardziej inni nie. i wcale mieszkanie w jednym budynku (co podkreślam) z rodzicami nie musi rozwalić młodego małżeństwa.

Autorka i jej tż są stosunkowo młodzi i vixen masz rację że budowa domu to poważne przedsięwzięcie, i może w tym wieku nie jest dla wszystkich nie wszyscy poradzą sobie w tak młodym wieku z czymś takim. Ale z drugiej strony wcale nie wydaje mi się że autorka chce wszystko na raz. ona po prostu dojrzała już w tym związku chciałaby jakiś krok na przód a podpiera się argumentem że ich sytuacja finansowa jest dosyć dobra. Wiadomo że finansowa sytuacja jest ważna gdy myśli się o zakładaniu własnej rodziny ale trzeba zachować zdrowe podejście i rozgraniczenie. W tej sferze przeplata się uczucia z materializmem. Nawet jeśli by się po prostu zaręczyli - już to jest coś innego, widać dla autorki bardzo ważnego. Ślub nie musi być za pół roku. Może być i za dwa lata - wtedy jej tż będzie miał nie 24 a 26 lat czy 27.. A my tu skupiłyśmy się mam wrażenie na stronie mieszkania tylko a nie na tym że może są inne powody dla których tż autorki nie podejmuje żadnych działań świadczących o konkretnym i poważnym planowaniu z nią przyszłości..

[_vixen_]

Napisane przez anannke

Zależy od rodziców, od charakteru poszczególnych ludzi, od warunków. ale kiedyś ludzie w ogóle mieszkali po 2 rodziny w jednym domu i jakoś żyli a teraz na siłę się wszyscy mają wyprowadzać na swoje i że rodzice rozwalają związek? no znów nie generalizujmy tak. niektórzy są toksyczni bardziej inni nie. i wcale mieszkanie w jednym budynku (co podkreślam) z rodzicami nie musi rozwalić młodego małżeństwa.

Jasne, że kiedyś też ludzie żyli na tzw. kupie, ale zwykle nie wynikało to z wyboru, ale z konieczności życiowej. I rzadko było to sielankowe mieszkanie

Napisane przez anannke

A my tu skupiłyśmy się mam wrażenie na stronie mieszkania tylko a nie na tym że może są inne powody dla których tż autorki nie podejmuje żadnych działań świadczących o konkretnym i poważnym planowaniu z nią przyszłości..

Bo tak naprawdę nie każdy 24 latek jest gotowy na zaręczyny, ślub i budowę domu, śmiem twierdzić, ze większość nie jest, a część ulega presji wywieranej przez otoczenie, dziewczynę. Co w tym złego, że ledwo chłopak usamodzielnił się choćby finansowo od rodziców, nie chce się od razu pakować w ślub, wspólne mieszkanie, a już zwłaszcza budowę domu? Tak jak pisałam, więcej cieszenia się życiem, korzystania z tego, że ma się jakiś przyzwoity dochód i żadnych zobowiązań na karku. Taki okres w życiu już się nie powtórzy.

[anannke]

Napisane przez _vixen_

Bo tak naprawdę nie każdy 24 latek jest gotowy na zaręczyny, ślub i budowę domu, śmiem twierdzić, ze większość nie jest, a część ulega presji wywieranej przez otoczenie, dziewczynę. Co w tym złego, że ledwo chłopak usamodzielnił się choćby finansowo od rodziców, nie chce się od razu pakować w ślub, wspólne mieszkanie, a już zwłaszcza budowę domu? Tak jak pisałam, więcej cieszenia się życiem, korzystania z tego, że ma się jakiś przyzwoity dochód i żadnych zobowiązań na karku. Taki okres w życiu już się nie powtórzy.

Jasne że masz rację tylko problem jest taki że autorce to nie wystarcza, chciałaby czegoś innego... i mimo że to rada trochę brutalna bo ona nie może nic tak na prawdę zrobić. może tylko czekać aż partner zachce zobowiązań...

[Kohnelia20]

my mieszkamy z moimi rodzicami co miesiąc dokładamy się do rachunkow i "życia" dlatego że konczymy własnie budowe domu i możemy więcej odłożyć co miesiąc niż wydawac tysiaka za wynajmowane mieszkanie i wcale nie uwazam że źle nam się mieszka