postawcie sie moim miejscu i poradzcie coś :(

[megia]

dziewczyny,wiem że pewnie podobnych problemów było już tysiące,ale muszę komuś sie wygadać.Jestem z moim mężem ponad 10 lat,w tym 5 lat po ślubie.Ostatnio coraz częściej zastanawiam się nad rozwodem.Między nami jest coraz "zimniej".Kocham męża,ale to chyba nie wystarcza,ponieważ nie jestem szczęśliwa w tym małżeństwie.Mieszkamy razem,ale czuję że nie tworzymy już wspólnego związku.Ja siedzę w domu na wychowawczym i wychowuję dwójkę naszych dzieci,mąz pracuje.Jak jest w domu wszystko mnie w nim drażni.Leży tylko przed telewizorem i nigdy chyba nie bawił się z dziećmi,bo "jest zmęczony".O zmianie pieluchy dziecku nie ma mowy.Wyjść bez dzieci też nie mogę,bo on z nimi nie zostanie.Szkoda słów...A gdy zwrócę mu uwagę,to odpowiada,że nigdy nie obiecywał mi,że będzie zajmował się dziećmi.w stosunkach między nami też nie jest najlepiej.Czasami myślę,że może ja jestem niedojrzała,bo najbardziej zależy mi na tym ,aby mnie przytulał,chciałabym żeby czasami tak sam od siebie powiedział,że mnie kocha,że mu zależy,że mu się podobam itp.Mówiłam mu o tym,ale to na nic.Miły potrafi być tylko gdy chce sex.Ja się na to zgadzam bo potrzebuję aby mnie przytulił,ale czuję się wykorzystywana.Strasznie mnie to drażni.Marzę o innym związku.Takim gdzie czuć miłość.Gdy próbuję z mężem rozmawiać zawsze słyszę,że przesadzam.Ja nie wiem co mam robić.Czy moje małżeństwo jest "normalne"?Może ja wymagam niemożliwego?Ale jak widzę pary w których mężczyzna dba o kobietę,przytula ją i widać,że ją kocha od razu zaczynam ryczeć.Nie wiem co się ze mną dzieje.Nie wiem co powinnam robić.Gdy wspomniałam mężowi o rozwodzie,usłyszałam"na dobre i na złe,dopóki śmierć nas nie rozłączy".Dodam jeszcze,że mąż potrafi mnie wyzwać.Nie mam się gdzie wyprowadzić,ponieważ ja mieszkam w swoim mieszkaniu które dostałam od rodziców i na pewno nie zostawię go mężowi.Poradzcie mi coś bo jestem sama z tym problemem.A żadna poradnia małżeńska nie wchodzi w grę,bo mąż na pewno na nią nie pójdzie

[Eleanor Rigby]

Megia, na pewno nikt nie powie Ci czy powinnaś się rozwieść czy nie. Swoją sytuację opisałaś jako raczej smutną. Może zastanów się co chciałabyś zrobić z mężem przyjemnego. Może wyjazd, może wyjście do kina, albo na spacer. Powiedz mu, że masz na to ochotę i spróbujcie to zorganizować. Powiedz mu, że tego potrzebujesz, że to jest dla Ciebie ważne, że bardzo byś chciała. Zobaczysz jak zareaguje. Jeśli postara się razem z Tobą to spełnić to może jest nadzieja. Jeśli mimo Twojego wyraźnego komunikatu zbagatelizuje to lub okaże, że się z tym nie liczy to będziesz się zastanawiać co dalej.

[Elfir]

.A gdy zwrócę mu uwagę,to odpowiada,że nigdy nie obiecywał mi,że będzie zajmował się dziećmi.

Sorry, ale to dyskwalifikuje go jako męża. Dzieci nie wzięły się z powietrza. Planowaliście je? To tak samo jego dzieci jak twoje i jego ustawowym obowiązkiem jest o nie dbać.
Owszem, ma prawo czuć się zmęczony, kiedy tylko on zarabia na całą rodzinę, ale w soboty i niedziele powinien cię odciążyć, w końcu ty tez nie jesteś na wczasach. Opieka nad dziećmi i domem to też ciężka praca.

Niestety - terapia małżeńska i to możliwie szybko, zanim on nie znajdzie sobie kochanki, jako wytchnienia od dzieci i marudzącej żony.

[niania76]

już pisałam - czy masz pracę? czy masz zabezpieczenie dla siebie na wypadek gdybyś miała zostać sama?? przemyśl to

[Elfir]

to zdublowany wątek: https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=542243

[jak-zwykle-niewinna]

Nie oczekuj od nikogo odpowiedzi - "tak, rozwiedź się", lub "nie rób tego".

Możemy Ci najwyżej powiedzieć co my sądzimy na ten temat.
Moim zdaniem Twoje małżeństwo to fikcja i chyba sama sobie z tego zdajesz sprawę, skoro założyłaś ten post.

Twój mąż:
- zarabia na dom,
- leży i odpoczywa po pracy
- ma samicę do zaspokajania swoich potrzeb seksualnych
- ma samicę do zajmowania się dziećmi, które spłodził.

Ty:
- prowadzisz gospodarstwo domowe
- dbasz o dzieci,
- robisz koło trutnia (czyt. swojego męża)
- zaspokajasz jego potrzeby seksualne.

Teraz zrób sobie z tego bilans - co kto MA a co kto ROBI.

Małżeństwo to partnerstwo, a w przypadku Twojego małżeństwa z tego co piszesz - widzimy stronę wykorzystującą i wykorzystywaną.

Ta relacja między wami jest chora i się nie zmieni - tak samo było w małżeństwie moich rodziców. Rozwiedli się po 25 latach i oboje mają do siebie żal, że zmarnowali przy sobie tyle lat życia... Nie mówiąc już o tym, że dali mi świetny wzorzec do tego, jak małżeństwo wygląda.
Boję się ślubu i za mąż nie wyjdę - zawdzięczam to rodzicom.

Nadal zastanawiasz się nad tym, czy Twoje potrzeby są normalne?

[Ineczka33]

Jakim cudem wyszłaś za takiego za mąż? ''Nie obiecywałem, że będę się zajmował dziećmi''.
Zaproponowałabym terapię małżeńską jak najszybciej. Ciekawe, czy zechce pójść, przecież wg niego wszystko jest ok.

Ja osobiście nie chciałabym z tym facetem spędzać reszty życia, nawet ''dla tzw dobra dzieci'', choć tu tego dobra ze świecą szukać.

[anka_res]

Masz identyczny staż związkowy i małżeński jak ja, Autorko tyle, że nie mamy dzieci.

Nie wiem, czy to dobra rada dla Ciebie, bo każdy jest inny, ale ja będąc w takiej sytuacji, FWIW, najpierw postawiłabym ultimatum - bo jednak chciałabym dać szansę długoletniemu związkowi, coś Was w końcu połączyło kiedyś i oby to udało się odnaleźć - (niekoniecznie z pistoletem ), a w eskalacji (gdyby nie nastąpiła poprawa) niestety, wystąpiłabym o rozwód, lub separację. Ja nie umiem żyć w sytuacjach, które mi nie pasują, i stąd poniekąd mój mało kompromisowy stosunek do rozmaitych życiowych zakrętów.

Oczywiście w Twojej sytuacji należałoby przedsięwziąć dodatkowe kroki zmierzające do zabezpieczenia bytu dzieci etc. Co rodzi pytanie - czy masz pracę, środki zarobkowania? (alimenty alimentami, ale....). Jeśli nie, to najpierw poszukałabym jakiejś i potem przystąpiła do realizacji planu.

[craliti]

Ja co prawda nie mam aż takiego stażu małżeńskiego i w sumie niewiele Ci mogę doradzić, ale myślę, że to nie jest tylko kwestia relacji między Tobą a mężem. Że problem tkwi głębiej i wynika bardziej z rutyny- z tego, że siedzisz w domu wychowujesz dzieci, zajmujesz się domem i czujesz się po prostu niedoceniona. Myślę, że powinnaś zrobić coś dla siebie- nie pytać się męża czy zostanie z dziećmi w domu- tylko go po prostu z tymi dziećmi zostawić- a samemu gdzieś wyjść. Myślę, że w waszym związku przyda się trochę zazdrości. Mąż po prostu zapomniał, że jesteś kobietą która go potrzebuje- widzi w tobie jedynie opiekunkę domowego ogniska.

[golden_sun]

Ja też nie będę radziła Ci, czy się rozwieść, czy zostać, choć na jakiś czas odeszłabym... dla mnie nie do pomyślenia jest, ze mąż mnie może wyzwać. Wychowałam się w bardzo nerwowym domu, z kłótniami, pretensjami itp. ale rodzice nigdy się nie wyzywali i żadne na żadnego nie podniosło ręki. Ja też się z mężem czasami kłócę, ale takie zachowania jakie odstawia Twój mąż są la mnie nie do pomyslenia.
A mieszkanie jest na Ciebie, czy na Was? Czy jest ktoś, kto w razie W pomógłby Ci finansowo, duchowo?
A co do dzieci to naprawdę chamskie. W końcu są Wasze, a nie tylko Twoje.
Czy próbowałaś z nim szczerze rozmawiać, czy też on nie widzi problemu?

[preetamsingh]

Czy postanowiłaś coś autorko?

[karoskrzyp]

poszukaj pracy,kontakt z innymi ludzmi poprawi ci samopoczucie

[kalincia]

On już cię zdobył i cię ma i uważa, że teraz ty jesteś od zajmowania się domem, dziećmi i zaspokalania jego potrzeb. Ja bym nie wytrzymała tego. To jemu się wydaje, że , dopóki jest mu dobrze, to "póki śmierć nas nie rozłączy". Ty n ie obiecywałaś być sfrustrowaną do końca życia, zapracowaną z dziećmi, niezadowoloną dla jego dobra. Mieszkanie przy rozwodzie zostanie przy tobie o ile będziesz mieć opiekę nad dziećmi, a będziesz, bo ten truteń nie wiedziałby nawet, jak je przewinąć czy nakarmić. Zastanów się dziewczyno - partner we wspólnym życiu daje kobiecie miłość, czułość, oparcie, poczucie bezpieczeństwa, poczucie bycia ważną, zaspokaja potrzeby. Masz to?

[anika*]

Kochasz go ale nie jesteś z nim szczęśliwa ... w mojej opinii powinnaś - jako osoba myśląca w tym związku- zrobić coś aby znów być z nim szczęśliwa.

Jeśli kogoś kochamy warto walczyć o związek. Nie ma gotowego rozwiązania ale ja uważam, że podstawą związku jest rozmowa, nie wyżalanie się, marudzenie, narzekanie jak ci źle tylko spokojna, rzeczowa rozmowa z facetem, któremu przecież tak na prawdę zależy na twoim szczęściu.

On już cię zdobył i cię ma i uważa, że teraz ty jesteś od zajmowania się domem, dziećmi i zaspokalania jego potrzeb.

zgadzam się, tak niestety działa ten mechanizm u facetów. Musisz coś zrobić aby on nie był tak pewny tego, ze jesteś jego na wieki a myślę, że wtedy zacznie poświęcać Tobie więcej uwagi.

Chcesz żeby Cie przytulił - podejdź i przytul się do niego
Chcesz żeby powiedział, że jesteś piękna - uracz go czasem komplementem.

To działa w obie strony - no chyba, ze Twój luby to skończony cham ale jakoś nie chce mi się w to wierzyć
powodzenia