toksyczna miłość nastolatki

[alien71]

Witam serdecznie,
mam pewien problem z 17-letnią córką, od pół roku spotyka się z chłopakiem, który ma 25 lat. Żeby było wszystko było jasne muszę opisać całą moją sytuację rodzinną. Urodziłam ją mając 21 lat ale nie związałam się z jej ojcem - to był mój świadomy wybór. Kiedy miała 6 lat wyszłam za mąż. Obecny mąż ją zaakceptował zamieszkaliśmy razem. Będąc w ciąży musiałam iść na dwa miesiące do szpitala. Wtedy córka wpadła w histerię rozchorowała się i mąż zawiózł ją do mojej mamy (wcześniej z nią mieszkałam, po ślubie przeprowadziłam się do męża). W międzyczasie córka poszła do przedszkola (u mojej mamy miała do szkoły blisko), ja po urlopie macierzyńskim wróciłam do pracy, było mi wygodnie, z jednym dzieckiem mama, z drugim teściowa. Wszyscy razem byliśmy w weekendy. Miała wrócić do mnie przed 4 klasą podstawówki, znowu histeria, gorączka - wróciła do babci, wybór gimnazjum miał być jej świadomym wyborem. Wybrała gimnazjum tam gdzie babcia. Wtedy już z mężem i młodszą córką zamieszkaliśmy oddzielnie (w mieście powiatowym), mogła tu chodzić do gimnazjum - uparła się. W ubiegłym roku rozpoczęła naukę w szkole zawodowej (niestety nie jest orłem). Zaczęłyśmy wspólne codzienne życie - od początku, od zaufania - ustaliłyśmy - nie kłamiemy, nie oszukujemy, nie chodzimy na wagary. No i w styczniu poznała tego chłopaka. Chciałam, żeby wszystko było normalnie więc zaproponowałam, żeby go przyprowadziła do domu (wtedy miała 16 i pół roku). Przeprowadziłam dużo rozmów z nią, i jedną z chłopakiem. Zależało mi żeby byli świadomi swoich czynów i działań. Poszłam z nią do ginekologa (25 latek nie będzie ją trzymał za rączkę). Myślałam, że oboje są rozsądni. Ona jako dorosły ma samochód więc zawoził moją córkę do babci na weekendy. Tam babcia robiła wszystko żeby być lepsza niż ja (pewnie bardzo przeżyła rozstanie z nią) pozwalała się spotykać z tym chłopakiem (ja uważałam, że dwa razy w tygodniu plus sobota wystarczy). Moja mam gościła go w domu jak dzwoniłam i pytałam o córkę to kłamała, że wysłała ją gdzieś, a ja wiedziałam, że z nim wyjeżdża do mojej siostry. No i nagle - komunia u siostry w kwietniu (więc spotykali się dopiero 4 miesiące), zaprosiła ich razem, ja się sprzeciwiłam. Spotkałam go wtedy tylko 1 raz, tylko raz go przyprowadziła do domu, zadzwoniłam do niego i ustaliłam, że najlepiej będzie jak przyjedzie na kawę. W dniu komunii moja córka również nie pojawiła się na uroczystości - świeciłam oczami przed całą rodziną - moja mam zostawiła im wolną chatę. To było jak policzek od córki i jego (miałam nadzieję, że jest rozsądny). W tym przeświadczeniu żyłam jeszcze długo, mąż też tego nie może wybaczyć, ze wybrała jego a nie mnie. Nie sprzeciwiałam się kiedy jeździła z nim do babci (z mamą też się o to pokłóciłam - straciłam do niej zaufanie). Było w miarę spokojnie. Zbliża się rok szkolny, zaczęłam po wakacjach wprowadzać dyscyplinę i ukrócić trochę spotkania (przez ostatnie kilka tygodni spotykali się codziennie). Zażądałam punktualności, jeśli ustalamy, że ma być w domu o siódmej to jest o siódmej (wcześniej potrafiła przyjść o 19.30 - nie było dla niej różnicy - zapowiedziałam, że jeśli nie dotrzyma umowy to będzie awantura). Teraz chodzi do pracy więc spotkania były poniedziałek - 20.00, wtorek - 19.00, środa - 20.00, czwartek 21.00, piątek 8.00, sobota i niedziela - nie wiem. Wczoraj właśnie do tego doszło. Mieliśmy gości więc chciałam żeby była o siódmej w domu, czekałam i w końcu 20 minut po siódmej poszłam szukać samochodu tego chłopaka, znalazłam, ona obrażona wróciła do domu, nie wyszła więcej ze swojego pokoju, on mi odpowiedział, że wie o której córka miała wrócić, ale z takim lekceważeniem, że na samo wspomnienie mam ciarki na plecach.
Teraz dochodzę do wniosku, że może to nie naiwność mojego dziecka, ale przebiegłość i zaborczość tego chłopaka. To co on powie to ona robi, reszta się nie liczy, wczoraj widziałam go 4 raz w moim życiu, wiem, że jeżdżą do jego rodziny (babcie, siostry, ciotki), mam nadzieję, że nie nocuje u niego, może mama znowu ją kryje. Jest okropny, córka nie spotyka się z koleżankami, nigdzie sama nie idzie, wszędzie razem jak małżeństwo. Boję się tylko co będzie jeśli ten związek się rozsypie. A jeśli pojawi się ciąża. Poradźcie proszę, sama nie wiem jak mam ją chronić.
Teraz troch mi lżej, jak to opisałam

[aniko 23]

Napisane przez alien71

Witam serdecznie,
mam pewien problem z 17-letnią córką, od pół roku spotyka się z chłopakiem, który ma 25 lat. Żeby było wszystko było jasne muszę opisać całą moją sytuację rodzinną. Urodziłam ją mając 21 lat ale nie związałam się z jej ojcem - to był mój świadomy wybór. Kiedy miała 6 lat wyszłam za mąż. Obecny mąż ją zaakceptował zamieszkaliśmy razem. Będąc w ciąży musiałam iść na dwa miesiące do szpitala. Wtedy córka wpadła w histerię rozchorowała się i mąż zawiózł ją do mojej mamy (wcześniej z nią mieszkałam, po ślubie przeprowadziłam się do męża). W międzyczasie córka poszła do przedszkola (u mojej mamy miała do szkoły blisko), ja po urlopie macierzyńskim wróciłam do pracy, było mi wygodnie, z jednym dzieckiem mama, z drugim teściowa. Wszyscy razem byliśmy w weekendy. Miała wrócić do mnie przed 4 klasą podstawówki, znowu histeria, gorączka - wróciła do babci, wybór gimnazjum miał być jej świadomym wyborem. Wybrała gimnazjum tam gdzie babcia. Wtedy już z mężem i młodszą córką zamieszkaliśmy oddzielnie (w mieście powiatowym), mogła tu chodzić do gimnazjum - uparła się. W ubiegłym roku rozpoczęła naukę w szkole zawodowej (niestety nie jest orłem). Zaczęłyśmy wspólne codzienne życie - od początku, od zaufania - ustaliłyśmy - nie kłamiemy, nie oszukujemy, nie chodzimy na wagary. No i w styczniu poznała tego chłopaka. Chciałam, żeby wszystko było normalnie więc zaproponowałam, żeby go przyprowadziła do domu (wtedy miała 16 i pół roku). Przeprowadziłam dużo rozmów z nią, i jedną z chłopakiem. Zależało mi żeby byli świadomi swoich czynów i działań. Poszłam z nią do ginekologa (25 latek nie będzie ją trzymał za rączkę). Myślałam, że oboje są rozsądni. Ona jako dorosły ma samochód więc zawoził moją córkę do babci na weekendy. Tam babcia robiła wszystko żeby być lepsza niż ja (pewnie bardzo przeżyła rozstanie z nią) pozwalała się spotykać z tym chłopakiem (ja uważałam, że dwa razy w tygodniu plus sobota wystarczy). Moja mam gościła go w domu jak dzwoniłam i pytałam o córkę to kłamała, że wysłała ją gdzieś, a ja wiedziałam, że z nim wyjeżdża do mojej siostry. No i nagle - komunia u siostry w kwietniu (więc spotykali się dopiero 4 miesiące), zaprosiła ich razem, ja się sprzeciwiłam. Spotkałam go wtedy tylko 1 raz, tylko raz go przyprowadziła do domu, zadzwoniłam do niego i ustaliłam, że najlepiej będzie jak przyjedzie na kawę. W dniu komunii moja córka również nie pojawiła się na uroczystości - świeciłam oczami przed całą rodziną - moja mam zostawiła im wolną chatę. To było jak policzek od córki i jego (miałam nadzieję, że jest rozsądny). W tym przeświadczeniu żyłam jeszcze długo, mąż też tego nie może wybaczyć, ze wybrała jego a nie mnie. Nie sprzeciwiałam się kiedy jeździła z nim do babci (z mamą też się o to pokłóciłam - straciłam do niej zaufanie). Było w miarę spokojnie. Zbliża się rok szkolny, zaczęłam po wakacjach wprowadzać dyscyplinę i ukrócić trochę spotkania (przez ostatnie kilka tygodni spotykali się codziennie). Zażądałam punktualności, jeśli ustalamy, że ma być w domu o siódmej to jest o siódmej (wcześniej potrafiła przyjść o 19.30 - nie było dla niej różnicy - zapowiedziałam, że jeśli nie dotrzyma umowy to będzie awantura). Teraz chodzi do pracy więc spotkania były poniedziałek - 20.00, wtorek - 19.00, środa - 20.00, czwartek 21.00, piątek 8.00, sobota i niedziela - nie wiem. Wczoraj właśnie do tego doszło. Mieliśmy gości więc chciałam żeby była o siódmej w domu, czekałam i w końcu 20 minut po siódmej poszłam szukać samochodu tego chłopaka, znalazłam, ona obrażona wróciła do domu, nie wyszła więcej ze swojego pokoju, on mi odpowiedział, że wie o której córka miała wrócić, ale z takim lekceważeniem, że na samo wspomnienie mam ciarki na plecach.
Teraz dochodzę do wniosku, że może to nie naiwność mojego dziecka, ale przebiegłość i zaborczość tego chłopaka. To co on powie to ona robi, reszta się nie liczy, wczoraj widziałam go 4 raz w moim życiu, wiem, że jeżdżą do jego rodziny (babcie, siostry, ciotki), mam nadzieję, że nie nocuje u niego, może mama znowu ją kryje. Jest okropny, córka nie spotyka się z koleżankami, nigdzie sama nie idzie, wszędzie razem jak małżeństwo. Boję się tylko co będzie jeśli ten związek się rozsypie. A jeśli pojawi się ciąża. Poradźcie proszę, sama nie wiem jak mam ją chronić.
Teraz troch mi lżej, jak to opisałam

podejrzewam ze fakt iz tak dlugo przebywala u babci sprawil iz sa sobie bardzo bliskie..a ona jako nastolatka moze naduzywac "dobroci" twojej matki...coz byc moze wlasnie ona jest dla niej wiekszym autorytetem niz Ty i skoro babcia daje jej przyzwolenia na to czy tamto to uwaza swoje dzialania za normalne...

generalnie to w czym tkwi problem?? martwisz sie pewnie ze jest zbyt młoda na powazny zwiazek i boisz sie ewentualnej ciazy...nie wiem co Ci doradzic..rozmawiac z wlasnym dzieckiem i jeszcze raz rozmawiac...i wspierac.....nie staraj sie tez byc wrogiem dla jej chlopaka bo to przyniesie odwrotny skutek...ciezka sprawa generalnie te nastolatki

[Oliath]

Alien, dlaczego niby "toksyczna"?... z opisu nie wynika... wrecz wskazuje na dobry, wyjatkowo dojrzaly zwiazek - akceptowany przez wszystkich oprocz Ciebie.
Widze, ze umknelo Ci w miedzyczasie cale dojrzewanie i dorastanie Twojej corki. Pewnych spraw nie odwrocisz, nie odbudujesz - dyscyplina dziecko powinno nasiakac przez lata, chlonac ja jak gabka, traktowac jako pewna norme, status quo. 17latki juz dyscypliny nie nauczysz. Nie wybierzesz jej znajomych, nie zabronisz uczuc. Nie spowodujesz, ze obudzi sie w niej poczucie winy gdy Ci sprawi przykrosc. Wybacz szczerosc, ale jesli widywalas sie z corka przez tak wiele lat tylko w weekendy, nie masz prawa oczekiwac, ze na trzy-cztery staniecie sie szczesliwa rodzinka... Na zaufanie i rozsadne podejscie zbuntowanych nastolatkow do rodzicow, do zakazow, tabu, granic - ciezko trzeba latami pracowac. A ty hop! oczekujesz, ze spadnie Ci to z nieba?...
To, co mozesz teraz zrobic z nadzieja, ze poprawia sie Wasze stosunki, to - rozumiec, akceptowac, wspierac. Twoja corka ma miec w Tobie przyjaciela, opoke, nadzieje. Sprobuj poznac jej chlopaka blizej, pokaz sie z mniej jedzowatej strony. Nie walcz tam, gdzie wiadomo, ze polegniesz, a stawka niewarta klotni.
Mnie bardzo zastanawia, jakie panowaly i panuja stosunki pomiedzy nia a Twoim mezem, pomiedzy nia a przyrodnim rodzenstwem? Dlaczego tak rozpaczliwie protestowala, zeby z Wami, z nim zostac - i dlaczego Ty tak latwo pozwolilas jej, malemu dziecku przeciez, ktore mialo tylko Ciebie - odejsc do babci?...

[rozwielitka]

Myślę, że zamiast wymagać posłuszeństwa powinnaś odbudować relację z córką. Zostawiając ją u babci wiele lat temu podjęłaś pewną decyzję i jej skutki są nieodwracalne. Twoja córka najpierw została wychowana przez Twoją mamę, potem spotkała się z jej aprobatą w przypadku pierwszego poważnego związku, to normalne że babcia jest dla niej autorytetem i najbliższą rodziną. Nie możesz też mieć pretensji do swojego dziecka, ze wybrało swojego ukochanego a nie Ciebie- próbuje zapełnić lukę uczuciową, którą stworzyłaś w pierwszych latach jej życia.
Chcesz ją chronić, ale zakazy i wymuszanie dyscypliny nic nie dadzą, w ciążę może zajść zawsze, jedyne co Ci pozostaje to rozmowa z córką i próba odbudowania bliskich relacji z nią zanim będzie za późno. Musi w Tobie czuć przyjaciółkę, oparcie. Spróbuj spojrzeć przychylnym okiem na jej chłopaka, skoro go tak uwielbia moze rzeczywiście jest tego wart? Na pierwszym etapie zakochania to normalne że spędza czas tylko z nim.

[alien71]

Dziękuję za odpowiedzi, wiem, że kilka lat temu popełniłam błąd, cały czas za niego płacę. Czy aż tak dużo wymagam - dotrzymania słowa?
Boję się tylko, że ten chłopak ją skrzywdzi. Sama kiedyś tak się zaangażowałam. Przez dwa lata było pięknie, jego rodzina zaakceptowała mnie, moja zaakceptowała jego. Wspólne uroczystości rodzinne, planowanie przyszłości, nic się nie liczyło poza nim. Kiedy zorientowałam się, że pije i wpadł w długi chciałam odejść. Pobił mnie w drodze do domu, leżałam kilka godzin nie mogąc dojść do siebie, policja, lekarz, itd. Przez jego rodzinę zostałam wyklęta (nie wiem co im powiedział), bałam się chodzić po ulicy, mogłam ich spotkać (wtedy były obelgi). Przed czymś takim chcę uchronić moją córkę. Jej związek przypomniał mi mój. Może źle oceniam, ale w spojrzeniu tego chłopaka jest coś co mnie bardzo niepokoi. Dziękuję wam dziewczyny.

[Ija]

A czy powiedzialas to Twojej corce? wlasnie to co przed chwila tu napisalas? Pomysl jak ona widzi twoje zachowanie... nie dosc ze 'zostawilas' ja dla drugiej rodziny, to jeszcze teraz starasz sie zepsuc jej zwiazek... Wiem ze to nie tak, ale wlasnie tak moze to wygladac w oczach Twojej corki. Ja na jej miejscu prawdopodobnie odebralabym to tak samo i pewnie zachowywalabym sie jezszce gorzej... Jedyne co mozesz zrobic, to porozmawiac z nia, wytlumaczyc, starac sie do niej zblizyc , bo walka tutaj nic nie da, a moze byc jeszcze gorzej

[Gwiazdeczka1978]

Ja mysle,ze słusznie sie obawiasz. Ten młody Cie nie szanuje, zwiazał sie z duzo młodsza od siebie dziewczyną dla której jest wzorem do nasladowania, jak widac nie najlepszym. POwinnas chyba podejsc do tego jakos sposobem. Zacznij moze poswiecac corce wiecej kobiecej uwagi. Co moze sprawic przyjemnosc mlodej dziewczynie? Wspolny wypad do kosmetyczki, fryzjera, czy spa, pojscie na zakupy, poprzymierzac, posmiac sie, spedzic spolnie czas, kupic jej cos ładnego- zeby sie podobała chłopakowi. I ani słowa złego na niego- bo musiałaby go bronic. Rozmawaij, wyciagaj informacje, chwal ja, kiedy mozna pochwalic. Chyba powinnas sie troche zmienic w przyjaciółke- matke.
A ze swoja matką powinnas powaznie porozmawiac, bo to, co ona robi i jak podwaza Twoje decyzje, to jest duzy bład. Własnie ona uczy Twoje dziecko w tym momenie braku szacunku do Ciebie, tego uczy tego chłopaka, ze Twoje zdanie mozna ignorowac, robic swoje za plecami, a głupia mamuska sie nie dowie. To niedopuszczalne. Szkoda,ze wczesniej nie zainterweniowałas.

[madana]

" W tym przeświadczeniu żyłam jeszcze długo, mąż też tego nie może wybaczyć, ze wybrała jego a nie mnie."- bo tak długo mieszkała nie z tobą, a oddana do babci, że teraz trudno, byś była jej bliska.

[karolinkamalinka]

Masz trudną sytuację. Ja kiedy w wieku niespełna 16 lat zakochałam się z parę lat starszym chłopaku (co w tym przedziale wiekowym jest DUŻĄ różnicą) i byłam tak w niego zapatrzona, że nie słuchałam nikogo i umknęło mi,że te chłopak mnie wykorzystuje emocjonalnie, seksualnie, finansowo ehh...Wiem,że moi rodzice bardzo się o mnie martwili, tak jak Ty o swoją córkę. Teraz ich doskonale rozumiem, mam 30 lat, ale wtedy..Nie potrafili ze mną rozmawiać, myśleli,że zakazy i dyscyplina rozwiążą problem, ale to tylko prowokowało mnie do walki o moją "miłość", byłam przekonana,że chcą ją zniszczyć. Myślę, że Twoja córka podchodzi do tego podobnie.Jest w jeszcze trudniejszej sytuacji ze względu na przeszłość, która wyraźnie wpływa na Wasze relacje. Jakiekolwiek podjęłaś kiedyś decyzje, słuszne czy nie - to nie powód, aby córce na wszystko pozwalać i biernie przyglądać się tej sytuacji.Najważniejsze to zyskać sojusznika w babci, Ty i Twoja matka musicie w tej sprawie "mówić jednym głosem". Uważam, że ten związek może nie być bezpieczny dla Twojej córki, zwłaszcza ze względu na sporą różncę wieku między nią a tym mężczyzną. Cóż, radzę nie rezygnować ze stanowczej postawy i "dyscypliny", ale jednocześnie jak najwięcej z córką rozmawiać i słuchać jej. Pytaj ją o tego chłopaka, o jej uczucie do niego, o to jaki jest itd. Niech jak najwięcej mówi.Może właśnie w tym, co mówi znajdziesz odpowiedzi na swoje wątpliwości , a może i rozwiązanie całego problemu.

[dudipopka]

witaj....
wg mnie to nie jest toksyczna miłość nastolatki tylko twoja...
córka ma teraz 17 lat a ty traktujesz ja jak 6 latkę ..tą samą 6 latkę którą zostawiłaś do wychowania swojej mamie ...za rok będzie pełnoletnia a ty będziesz jej tak jak dziś zmuszać do przyjścia o 19 do domu??ma przyjść usiąść z młodszą córką i obejrzeć dobranockę wypić kakao i pójść spać??
jesteś zazdrosna o córki tżta jesteś zazdrosna o relacje córka-babcia....dziwisz sie ze córka :leci: do babci ??? to ona przecież ją wychowała nie ty....a tż....jeżeli wg nich to prawdziwa miłość raczej ich nie rozdzielisz...ja sama mając niecałe 18 lat zakochałam sie" na zabój" w o 6 lat starszym chłopaku były interwencje rodziców potem dali sobie spokój bo wiedzieli ze nic to nie da... i co mieli racje ze sie sprzeciwiali ale to wtedy był mój wybór i oni go zaakceptowali a teraz tamtą historię traktuje jako element dojzrewania
zamiast sie spzreciwiać zaakceptuj fakt ze twoja córka dorasta---zaproś ewentualnego "zięcia" do domu na obiad ,jedzcie gdzieś razem rodzinnie na wycieczkę przestań być matką toksyczną a zobaczysz córka to doceni i zamiast do babci przyjdzie do mamy....

[Oliath]

Napisane przez Oliath

Mnie bardzo zastanawia, jakie panowaly i panuja stosunki pomiedzy nia a Twoim mezem, pomiedzy nia a przyrodnim rodzenstwem? Dlaczego tak rozpaczliwie protestowala, zeby z Wami, z nim zostac - i dlaczego Ty tak latwo pozwolilas jej, malemu dziecku przeciez, ktore mialo tylko Ciebie - odejsc do babci?...

Ponawiam, bo to tutaj wlasnie moze powstal problem. Kim Twoj maz jest dla Twojej corki, jak ona go traktuje?
Piszesz "(...) mąż też tego nie może wybaczyć, ze wybrała jego (chlopaka) a nie mnie.(...)"

Jesli jest tak, jak mysle (kontakt z Twoim mezem TYLKO w weekendy przez wszystkie te lata, pewnie malo go znala, panicznie sie go bala? --> "(...) Wtedy córka wpadła w histerię rozchorowała się i mąż zawiózł ją do mojej mamy (wcześniej z nią mieszkałam, po ślubie przeprowadziłam się do męża). (...) Miała wrócić do mnie przed 4 klasą podstawówki, znowu histeria, gorączka - wróciła do babci(...)"
to cos musialo byc bardzo bardzo nie tak u Was...
Ja jestem w identycznej niemal sytuacji (corka starsza tylko moja, mlodsza moja z Tztem) i nigdy przenigdy nie rozlaczylabym rodziny ot tak, dla wygody. Chyba, ze mialas powazny powod, o ktorym tu nie piszesz?...
Poza tym Twoj maz to obcy czlowiek dla corki, obcy nie dlatego, ze niebiologiczny, lecz obcy, bo tak wybraliscie - wiec co sie koles dziwi i czego WYBACZYC nie moze? litoooosci...

[kokopellinek]

Napisane przez alien71

Witam serdecznie,
mam pewien problem z 17-letnią córką, od pół roku spotyka się z chłopakiem, który ma 25 lat. Żeby było wszystko było jasne muszę opisać całą moją sytuację rodzinną. Urodziłam ją mając 21 lat ale nie związałam się z jej ojcem - to był mój świadomy wybór. Kiedy miała 6 lat wyszłam za mąż. Obecny mąż ją zaakceptował zamieszkaliśmy razem. Będąc w ciąży musiałam iść na dwa miesiące do szpitala. Wtedy córka wpadła w histerię rozchorowała się i mąż zawiózł ją do mojej mamy (wcześniej z nią mieszkałam, po ślubie przeprowadziłam się do męża). W międzyczasie córka poszła do przedszkola (u mojej mamy miała do szkoły blisko), ja po urlopie macierzyńskim wróciłam do pracy, było mi wygodnie, z jednym dzieckiem mama, z drugim teściowa. Wszyscy razem byliśmy w weekendy. Miała wrócić do mnie przed 4 klasą podstawówki, znowu histeria, gorączka - wróciła do babci, wybór gimnazjum miał być jej świadomym wyborem. Wybrała gimnazjum tam gdzie babcia. Wtedy już z mężem i młodszą córką zamieszkaliśmy oddzielnie (w mieście powiatowym), mogła tu chodzić do gimnazjum - uparła się. W ubiegłym roku rozpoczęła naukę w szkole zawodowej (niestety nie jest orłem). Zaczęłyśmy wspólne codzienne życie - od początku, od zaufania - ustaliłyśmy - nie kłamiemy, nie oszukujemy, nie chodzimy na wagary. No i w styczniu poznała tego chłopaka. Chciałam, żeby wszystko było normalnie więc zaproponowałam, żeby go przyprowadziła do domu (wtedy miała 16 i pół roku). Przeprowadziłam dużo rozmów z nią, i jedną z chłopakiem. Zależało mi żeby byli świadomi swoich czynów i działań. Poszłam z nią do ginekologa (25 latek nie będzie ją trzymał za rączkę). Myślałam, że oboje są rozsądni. Ona jako dorosły ma samochód więc zawoził moją córkę do babci na weekendy. Tam babcia robiła wszystko żeby być lepsza niż ja (pewnie bardzo przeżyła rozstanie z nią) pozwalała się spotykać z tym chłopakiem (ja uważałam, że dwa razy w tygodniu plus sobota wystarczy). Moja mam gościła go w domu jak dzwoniłam i pytałam o córkę to kłamała, że wysłała ją gdzieś, a ja wiedziałam, że z nim wyjeżdża do mojej siostry. No i nagle - komunia u siostry w kwietniu (więc spotykali się dopiero 4 miesiące), zaprosiła ich razem, ja się sprzeciwiłam. Spotkałam go wtedy tylko 1 raz, tylko raz go przyprowadziła do domu, zadzwoniłam do niego i ustaliłam, że najlepiej będzie jak przyjedzie na kawę. W dniu komunii moja córka również nie pojawiła się na uroczystości - świeciłam oczami przed całą rodziną - moja mam zostawiła im wolną chatę. To było jak policzek od córki i jego (miałam nadzieję, że jest rozsądny). W tym przeświadczeniu żyłam jeszcze długo, mąż też tego nie może wybaczyć, ze wybrała jego a nie mnie. Nie sprzeciwiałam się kiedy jeździła z nim do babci (z mamą też się o to pokłóciłam - straciłam do niej zaufanie). Było w miarę spokojnie. Zbliża się rok szkolny, zaczęłam po wakacjach wprowadzać dyscyplinę i ukrócić trochę spotkania (przez ostatnie kilka tygodni spotykali się codziennie). Zażądałam punktualności, jeśli ustalamy, że ma być w domu o siódmej to jest o siódmej (wcześniej potrafiła przyjść o 19.30 - nie było dla niej różnicy - zapowiedziałam, że jeśli nie dotrzyma umowy to będzie awantura). Teraz chodzi do pracy więc spotkania były poniedziałek - 20.00, wtorek - 19.00, środa - 20.00, czwartek 21.00, piątek 8.00, sobota i niedziela - nie wiem. Wczoraj właśnie do tego doszło. Mieliśmy gości więc chciałam żeby była o siódmej w domu, czekałam i w końcu 20 minut po siódmej poszłam szukać samochodu tego chłopaka, znalazłam, ona obrażona wróciła do domu, nie wyszła więcej ze swojego pokoju, on mi odpowiedział, że wie o której córka miała wrócić, ale z takim lekceważeniem, że na samo wspomnienie mam ciarki na plecach.
Teraz dochodzę do wniosku, że może to nie naiwność mojego dziecka, ale przebiegłość i zaborczość tego chłopaka. To co on powie to ona robi, reszta się nie liczy, wczoraj widziałam go 4 raz w moim życiu, wiem, że jeżdżą do jego rodziny (babcie, siostry, ciotki), mam nadzieję, że nie nocuje u niego, może mama znowu ją kryje. Jest okropny, córka nie spotyka się z koleżankami, nigdzie sama nie idzie, wszędzie razem jak małżeństwo. Boję się tylko co będzie jeśli ten związek się rozsypie. A jeśli pojawi się ciąża. Poradźcie proszę, sama nie wiem jak mam ją chronić.
Teraz troch mi lżej, jak to opisałam

mysle, ze:
1.corka ma zal za pozostawienie jej u babci wtedy, kiedy byla mala i potrzebowala matki
2.oczywistym jest, ze babcia rywalizuje o wzgledy Twojej corki, a to, ze jest lepsza, to nie watpie, ze juz nieomieszkala Ci wypomniec - w koncu to Ty zostawilas swoja corke
3.ja bym rozmawiala z nimi obojgiem - jednoczesnie z chlopakiem i corka. Skoro jest starszy, to w jej obecnosci pytaj go o powazne rzeczy zwiazane z zyciem jego i Twojej corki. Mysle, ze w obecnosci Twojej corki, gdy bedzie odpowiadal na trudne i "dorosle" pytania to wszystkim to wyjdzie na dobre - i Ty bedziesz spokojniejsza (albo znajdziesz powod, by sie na serio martwic tym zwiazkiem) i cala reszta sie zorientuje, czy gra jest powazna czy dziecinada.
4. zakazy i nakazy nie bardzo sie nadaja dla 17to letnich ludzikow. Takie mlode osobki lubia byc traktowane jak dorosli, wiec po prostu przeprowadzaj z nia rozmowy jak z dorosla kobieta, a wtedy sama zobaczysz, ze ona szybko zrozumie iz wcale dorosla jeszcze nie jest. Kwestia tylko tego, ze przez to mozesz ja calkiem fajnie uksztaltowac na przyszlosc nie obawiajac sie gdy pozna nastepnego chlopaka - bo nie na jednej milosci zycie sie konczy i warto aby poznawala nowych ludzi by sama zrozumiala kiedys jakiego faceta pragnie.
5. moim zdaniem powinni spotykac sie jak najczesciej i Ty tez nie powinnas unikac ogladania sobie tego delikwenta - badz sprytna ;-) przy kazdej okazji. Poza tym przypatrz mu sie dokladnie kiedy patrzy na Twoja corke i jak z nia rozmawia. To tez powinno Ci duzo powiedziec czy jest smarkaczem i czy ta znajomosc jest toksyczna. Bo ja wnioskuje, ze masz tu na mysli iz on steruje jej zachowaniami i ze twoja corka przy nim nie ma nic do powiedzenia. Niepokoi mnie to, ze piszesz iz ton jego glosu byl w stosunku do Ciebie nieprzyjemny. Tu bym zapalila czerwona lampke i bedac na twoim miejscu musialabym sprawdzic, czy tak rozmawia z corka.

zycze Ci sil i powodzenia - mysle, ze wszystko da sie nasterowac na wlasciwe tory a odrobina checi i racjonalnego zaangarzowania z Twojej strony byc moze spelni kilka rol na raz.