pogoń za ideałem

[Zuzu94]

Hej!
Mam 18 lat, 173 cm, ważę aktualnie 65 kg, a jeszcze miesiąc temu 71. Przez ostatni miesiąc stosowałam dietę kopenhaską, dukana, obżerałam się i próbowałam wymiotować.. Ostatnie dwa dni nic nie jadłam, głodówka, początek diety baletnicy..czułam się czysta, świeża, ale kręciło mi się w głowie i lekko omdlewałam..dziś pod przymusem kochanego chłopaka zjadłam jogurt 7zbóż, żeby dać organizmowi choć odrobinę energii. Jest mi niedobrze, źle się czuję, mam odruchy wymiotne. Nie mogę przyjąć do siebie, że to niezdrowe. Naczytałam się różnych głupot i w głowie mam mętlik. Chciałabym ćwiczyć ale jest zima, ogólnie moja kondycja jest beznadziejna. Nigdy nie przykładałam wagi do wf czy sportu.. Kocham żeglarstwo ale to sport sezonowy i raczej się od niego nie chudnie. Moim marzeniem jest 56 kg i szczupła figura. Nie chcę w 2 dni przybrać spowrotem 6 kg. Nie wiem co robić, żeby się dobrze w końcu czuć. Różne diety stosuję już od kilku lat..;/ pomóżcie proszę..

[Paula_95]

Kochana, napisałam Ci PW.

Po pierwsze-twoje podejście do diety ma podłoże psychiczne. Tu już nie chodzi o dietę. To już jest choroba. To dążenie do ideału. Nie ma po co rujnowac sobie zdrowia, nic nie jedząc-trzeba jeść zdrowo i lekko, do tego jakieś ćwiczenia i sama nie zauważysz jak waga zacznie spadać.

Masz 18 lat, ciągle się rozwijasz. Głodząc się, sama się w sumie dobijasz, wykańczasz. Twoi przyjaciele, znajomi będą mieli z tego okresu miłe wspomnienia-imprezy, szkoła, wypady. A ty? Obsesyjne liczenie kalorii w każdym produkcie, nawet wodzie (tak, wiem że woda nie ma kalorii...), zawartość tłuszczu i ciągłe dołujące Cię myśli
Kochanie, zacznij żyć. Życie jest za krótkie, żeby nic nie jeść całymi dniami.
Głodówka to najgorsze wyjście.

[Zuzu94]

tylko jak psychicznie poradzić sobie z tym problemem?

[kikimora_6]

Bardzo dużo pomaga wsparcie bliskich. Napisałaś, że masz chłopaka. Dobry facet zawsze będzie powtarzał swojej miłości, że jest piękna taka, jaką jest, a jak wielokrotnie się coś takiego słyszy od ważnej osoby, której się ufa, to w końcu zaczyna się w to wierzyć.
Sama też szukaj w sobie przyczyn takich, a nie innych myśli i zachowań względem odżywiania. Kiedy zrozumiesz mechanizmy, jakie zachodzą w Twojej głowie i kierują twoimi decyzjami, łatwiej Ci będzie spojrzeć na to wszystko obiektywnie i to pokonać (w każdym razie mi pomogło).
Proponuję też zainwestować w wizyty u dobrego psychologa specjalizującego się w zaburzeniach odżywiania.

To, że jest zima nie jest odpowiednia wymówką. Ćwiczyć można w domu. Kup sobie skakankę i poskacz, pogimnastykuj się, kup sobie za kilkanaście złotych płytę DVD z programem jogi lub aerobiku. To naprawdę nie wymaga wiele pieniędzy, czas tez można chociaż kilka razy w tygodniu znaleźć.

[201703160948]

Psychicznie to przede wszystkim musisz czuć wsparcie - chłopaka, rodziców, jeśli nie, nawet psychologa. Wpędziłaś się w zaburzenia odżywiania, musisz sobie uświadomić, że to złe i do niczego dobrego nie prowadzi - jeżeli przesadzisz zostaniesz skierowana na badania, a nawet do kliniki leczenia zaburzeń odżywiania.
Wszystkie Twoje diety niestety tylko wyniszczają organizm i prowadzą do efektu jojo, a co gorsza - do anemii i do bulimii.
Sama miałam problem z zaburzeniami odżywiania, w gimnazjum ważyłam od 63 kg przy wzroście 162 cm i przez ciągle docinki postanowiłam przejść na dietę. Dieta = głodówki, ograniczanie jedzenia, nawet do jabłka dziennie. Dziś mam 20 lat, 170 cm i ważę 46 kg. Od paru lat borykam się z omdleniami, zawrotami głowy, wyniki badań wychodzą mi słabe, nie jest ciekawie. Lekarka groziła mi ośrodkiem zamkniętym - takim, do którego nie idziesz z woli rodziców czy własnej, tylko do którego jesteś kierowana drogą sądową. Uwierz, nie chcesz tego przeżywać... Niestety trzeba sobie samodzielnie to uświadomić, inaczej się nie pokona problemu.
Co do sportu - nie macie w szkole hali, sali gimnastycznej, zajęć SKS? Nigdzie w okolicy nie ma zajęć aerobiku, jogi, basenu, no czegokolwiek?

[Zuzu94]

Dzięki Poziomkaa za uświadomienie jaki może z tego powstać wielki problem.. Naprawdę nie chcę skończyć w szpitalu..
Tak, mam wspierającego chłopaka, który ciągle powtarza, że jestem piękna, że podobam Mu się taka jaka jestem..ale docinki ze strony rodziców i wyzywanie od pasztetów itp. sprawiają, że pakuję się w różne diety. Chciałam chodzić na fitness, ale tata stwierdził, że mogę wokół domu jeździć na rowerze (wtf?!).. Gdy mogę, wychodzę z psem na długi spacer, czasem ćwiczę sama (brzuszki, przysiady czy pompki), biegać zbytnio nie lubię, pływać-> 4 baseny i jestem zmęczona. Czekam na wiosnę, kiedy będę mogła wsiąść na rolki czy rower i jechać na żagle.. Niedługo w mojej szkole będzie możliwość konsultacji z psychologiem, może to jakoś pomoże..

[martka_90]

Wybierz się Dziewczyno do psychologa. W Twoim przypadku, tak jak to opisujesz, ne jesteś póki co w stanie być na żadnej diecie, chociaż też wcale nie musisz.
Spróbuj najpierw nauczyć się jeść normalnie, tzn. 2000 kcal dziennie. Kiedy się tego nauczysz, możesz zacząć eksperymentować ze zdrowymi dietami.

[201703160948]

Jeśli masz taką możliwość to koniecznie porozmawiaj z tym psychologiem
A na rodziców staraj się nie zwracać uwagi, albo ich uświadom, że robią Ci krzywdę swoimi uwagami - wiem, że to trudne, ale może zadziała... Zresztą co, oni niby są tacy przepiękni i tylko na modeli się nadają? Chcą zniszczyć życie własnemu dziecku? Nie rozumiem
Rację ma Twój chłopak, nie oni. Liczyłam Ci BMI, masz dobrą wagę co do swojego wzrostu. Wiadomo, każdy ma kompleksy, ale nie ma co dążyć po trupach do celu. Spacery z psem, brzuszki itp. to dobry pomysł a próbowałaś może ćwiczyć A6W? Jest trudniej niż przy brzuszkach, ale i efekty szybciej widać, a wiadomo, że to mobilizuje

[Zuzu94]

Nie, nie próbowałam, ale czytałam. Może dziś wieczorem zacznę, jak znajdę siły. Kontakt z psychologiem będzie możliwy dopiero w marcu. Że tak powiem..robię postępy, zjadłam jabłko xD

[201703160948]

To jeszcze jakiś skromny obiadek chociaż i będziemy dumne

[Zuzu94]

Najgorsze jest to, że dziś wraca rodzina z wakacji i muszę przygotować kolację.. przy samym szykowaniu pewnie wciągnę w siebie multum tłustego i kalorycznego żarcia a potem dołożę przy nich.. ;/ a potem będę miała koszmary i psychoza znów mnie dopadnie;/

[201703160948]

To nie traktuj tego jak koszmar, tylko pomyśl, jak przyjemnie będzie się zasypiało z pełnym żołądkiem, w cieple...

[Zuzu94]

oj będą wyrzuty sumienia ; /

[201703160948]

Daj spokoj, wyrzuty sumienia to Ty możesz mieć jak zjesz batonika, posiłki musisz jeść normalnie, nie wszystko zamienia się w tłuszcz, organizm po prostu musi mieć "paliwo" także nie odmawiaj sobie jedzenia, ale jedz mądrze Mi lekarka kazała "podjadać" kilka razy dziennie, zamiast jeść ogromne posiłki, ograniczać kolorowe napoje i słodycze, ale za to jeść jasne mięso - kurczaka, ryby, warzywa bez ograniczeń, ryż, makaron pełnoziarnisty, ciemne pieczywo

[Zuzu94]

ja cały czas piję wodę albo herbatę bez cukru.. a właśnie teraz zrobiłam makaron z sosem cztery sery z kurczakiem i brokułami..i ciągle podjadam ; /

[201703160948]

No i jedz na zdrowie, to jest masa białka, a białko to budulec organizmu. Od białek nie utyjesz, wierz mi, gorzej z tłuszczami i cukrami. Spójrz na Włoszki itp - makarony to stały element ich diety, a są piękne

[Zuzu94]

no i po uczcie.. mama olała moje starania, brat zjadł ze smakiem i dziękował za jego ulubione danie..a mi jest okropnie nie dobrze, poszłam do łazienki, próbowałam zwymiotować, ale nie potrafię.. teraz leżę i czuję się jakbym połknęła wieloryba;/ chyba muszę serio udać się do psychologa..;/ ;(

[201703160948]

Musisz, koniecznie. I musisz sobie jakoś przetłumaczyć, że wymioty są ZŁE. Będziesz miała problemy z układem trawiennym i szkliwem. Wolisz być wychudzona i nie mieć zębów + leżeć w szpitalu pod kroplówkami z igłami w żyłach (nikt wtedy nie będzie mógł tego wychudzenia "podziwiać"), czy mieć ładną sylwetkę, zęby i czuć się zdrowa i piękna?

[Zuzu94]

zdecydowanie to drugie...

[kikimora_6]

Jak czytam opis sytuacji w Twojej rodzinie, to widzę, że coś tu nie funkcjonuje jak powinno... Moi rodzice w obliczu moich zaburzeń zachowywali się zupełnie inaczej. Tu nie wystarczą indywidualne wizyty u psychologa, potrzebna będzie chyba terapia rodzinna.
Kiedy wymiotujesz nie jest Ci na pewno przyjemnie, prawda? To nie jest naturalny stan dla organizmu. Kwas w buzi. Ohyda, ohyda, ohyda. Wymioty to ZŁO. Nie rób tego. Za każdym razem, kiedy będziesz miała ochotę pójść do łazienki i wpakować sobie palce/szczoteczkę do gardła, pomyśl 10 razy, jak się będziesz czuła okropnie w trakcie i po wszystkim.

[Zuzu94]

do samych wymiotów nie dochodzi, gdyż nie potrafię się do nich zmusić.. próbuję, ale nie idzie.. niestety ale moja rodzina nie zauważa, że coś jest nie tak.. od rana wyzwiska od brata i raniące teksty..tak, tak, rozumiem, że jestem gruba, ale czy musicie mi uświadamiać to cały czas?! ;"nie jesteś gruba, widziałaś grube dziewczyny?"-mama; tak, widzę się codziennie. mam dość ale co mi po tym.. nie powiem przecież mamie że chcę iść do psychologa, wystarczy, że sama się tym zajmę za miesiąc, gdy będzie w mojej szkole..jeśli powiem jej bądź tacie to mnie wyśmieją.. więc po co zawracać im głowę..

[201703160948]

Spróbuj złapać mamę sam na sam i wytłumaczyć problem. Albo babcię. Lub chłopaka. W każdym razie znajdź w rodzinie osobę, której ufasz i która na pewno Ci pomoże. Na brata niestety niewiele możesz poradzić... Albo go olewać, albo z nim porozmawiać, albo odpowiedzieć ogniem.
Do psychologa idź tak czy tak, tylko dla siebie, jeśli oni tego nie rozumieją...

[Zuzu94]

jedyną osobą, której ufam w 100% jest mój chłopak, który wie o moich problemach i stara się jak najbardziej pomóc.. na rodzinę nie mam co liczyć. Jest jeszcze Siostra, która mnie wspiera.. ale i tak nikt nie potrafi dogłębnie do mnie dotrzeć.. dzięki dziewczyny za rady udam się niedługo do psychologa..

[Ilta]

Zuzu94 - co jest widoczne, to że opinia Twojej rodziny jest dla Ciebie ważna, inaczej nie miałaby na Ciebie żadnego wpływu - a ma. Czujesz się źle po tym co mówią, a te uczucia żalu, smutku i przykrości prowadzą Cię do jedzenia. Nie jesz, bo coś Ci to daje. Może uczucie, że spełniasz czyjeś wymagania ? Może poczucie siły, że cos Ci się udaje ? Tak więc tu coś trzeba zmienić - w rodzinie lub w swoim nastawieniu do ich opinii - inaczej ta sytuacja z jedzeniem się nie zmieni na lepsze.
Rozmowa z psychologiem to świetny pomysł. Cieszę się, że masz oparcie w siostrze i chłopaku, bo takie wsparcie jest niesamowicie ważne
Widać macie z bratem jakiś zatarg lub on z Tobą, może Ci czegoś zazdrości albo coś takiego - i w ten sposób się broni ? Czuje lepszy ? Pewniejszy kontroli nad czymś ?
Zakładasz, że mówienie rodzicom o swoich uczuciach nic nie da, ale ich tłumienie skończy się jeszcze gorzej. Nawet jeśli nie zobaczysz żadnych efektów na początku - mów głośno : "gdy tak mówisz, sprawiasz mi przykrość","gdy tak robisz, czuję jakbyś mnie nie doceniała". Możesz nie doczekać się jakiejś wielkiej zmiany, ale już Twoja zmiana zachowania pociągnie za sobą zmianę ich postrzegania Ciebie - nawet jeśli to się odwlecze w czasie
A Ty nauczysz się bronienia siebie.
Bo, jeszcze jedna ważna rzecz, żeby czuć się dobrze musisz czuć się ze sobą dobrze. A czy myślisz o sobie dobrze i kochasz samą siebie ? Czy sama siebie otaczasz troską ?

[Shiruki]

Do mądrych rad dziewczyn dodam jeszcze coś od siebie na temat ćwiczeń. Polecam Ci kupić lekkie ciężarki (ja mam takie po kilogram) i z nimi ćwiczyć. Są dość tanie, i dostaniesz je bez problemu nawet w jakimś Tesco czy innym Carefourze Ja się głównie rozciągam z takimi ciężarkami, dają też świetny efekt z brzuszkami- nie męczysz się dużo bardziej, ale mięśnie pracują o wiele mocniej- co daje lepszy efekt Z własnego doświadczenia też powiem Ci, że lepiej ćwiczyć lżej i krócej, ale częściej, niż rzadko ale intensywnie. Nie każdy lubi wysiłek i takie ostre ćwiczenia mogą zniechęcać, a częsty średnio-intensywny ruch daje naprawdę świetne efekty i samopoczucie, bez żadnego głodzenia się i innych cudów-wianków

I tak jak w poście wyżej, podstawą do pięknego wyglądu jest kochanie i docenianie samej siebie! Można sobie myśleć, że to tylko piękne hasła i pic na wodę, ale ja mogę potwierdzić skuteczność z pierwszej ręki, na swoim przykładzie

Aha zapomniałam jeszcze o oczywistej oczywistości, czyli tym, że absolutnie nie jesteś dziewczyno gruba, masz bardzo dobrą wagę! ja mam mniej wzrostu od Ciebie o 2 cm i ważę jakieś 2kg więcej i wyglądam i czuję się świetnie

[Paula_95]

Zuzu94, i jak tam? Lepiej się już czujesz? Jakieś postępy? Mam nadzieję że zaczełaś Kochana jeść.

[Zuzu94]

nie zaczęłam jeść tylko się opychać, będąc u babci to normalne..martwiłam się, że wrócą mi kg, ale po powrocie okazało się, że nic nie przytyłam.. mam nadzieję, że teraz, gdy zacznie się szkoła, zacznę normalnie jeść, choć wiem, że będzie trudno, czekam z niecierpliwością na wiosnę, by móc zacząć biegać, chodzić na spacery z psem czy na basen czy chociażby na rolki, rower... mam dość tej zimy.. chciałabym schudnąć jeszcze 7 kg i wtedy to jakoś utrzymać..póki co te 6kg jakoś utrzymuję

[201703160948]

No i widzisz, czym było się martwić? Nie utyłaś, więc jest dobrze, sama sobie pokazałaś, że możesz jeść i nie mieć przez to problemów - tylko jedz mądrze
A w domu nie chce Ci się ćwiczyć? Pisałam wcześniej A6W, dziewczyny zasugerowały ciężarki trzymaj się, nie daj się zwariować, nie jesteś sama - masz chłopaka. W razie problemów pisz na priv, zawsze chętnie pogadam, bo rozumiem przez co przechodzisz. Pozdrawiam

[Ilta]

Spróbuj poznać dokładnie w jakich chwilach nachodzi Cię myśl by się obadać i ją faktycznie realizujesz. Będziesz wiedziała, w których sytuacjach lub chwilach wyjść na spacer, iść się zrelaksować czy zrobić cokolwiek innego, by się wyciszyć - na pewno nie zaszkodzi

[Zuzu94]

Dzisiaj dzień totalnej katastrofy..;/ Gdy stanęłam na wagę pokazała prawie 70 kg, w szkole totalna porażka, a na domiar złego, żeby ukryć smutki wciskam w siebie czekoladę i inne słodycze. ;/ ;/ ;/