Psychoterapia analityczna

[Anatomia]

Napisane przez hailie21

Psychoterapia bez względu na nurt daje 45% szans na wyleczenie z problemu.
Zatem nie ma większego znaczenia, w jakim nurcie pracuje Twój psychoterapeuta: psychodynamicznym, poznawczo-behawioralnym czy analitycznym

oj, nie wydaje mi się żeby było to bez znaczenia. Każda terapia w inny sposób podchodzi do problemów, każdy człowiek jest inny i wiadomo że żeby terapia była skuteczna to przede wszystkim ważne jest trafienie na tę "swoją". A wydaje mi się że terapie szukające źródeł zaburzeń i wymagające większego zaangażowania mogą dobrze współgrać z moją mocno autorefleksyjną naturą Przynajmniej mam taką nadzieję...
I nic poza tą nadzieją mi już nie pozostaje, bo poznawczo behawioralna nie pomogła, leki też nie, więc to moje ostatnie wyjście

[Madlen__18]

Napisane przez Anatomia

oj, nie wydaje mi się żeby było to bez znaczenia. Każda terapia w inny sposób podchodzi do problemów, każdy człowiek jest inny i wiadomo że żeby terapia była skuteczna to przede wszystkim ważne jest trafienie na tę "swoją". A wydaje mi się że terapie szukające źródeł zaburzeń i wymagające większego zaangażowania mogą dobrze współgrać z moją mocno autorefleksyjną naturą Przynajmniej mam taką nadzieję...
I nic poza tą nadzieją mi już nie pozostaje, bo poznawczo behawioralna nie pomogła, leki też nie, więc to moje ostatnie wyjście

Ta procentowa skuteczność imo nie jest do końca wiarygodna, bo zastanówmy się jak mogła zostać zdabana?
Jasne, że różne metody mają prawo dać identyczny efekt, ale dla pacjenta ważne są przecież pewne kryteria: jak np czas terapii (w jednym podejściu terapia jest krótsza w innym przeciwnie, oczekiwanie na efekt się wydłuża) no i cel terapii. Jeśli celem jest dokopanie się głębiej i poszerzenie wglądu to pod to dopasowuje się podejście. Jeśli jakieś zachowanie chce się wykluczyć, znaleźć inne rozwiązanie, idzie się stronę behawioralnej. Bo chodzi przecież o to by osiągnąć efekt w jak najkrótszym czasie przy możliwie niewielkim dyskomforcie jaki się pojawia w trakcie terapii. To przecież trudny proces i jesli można oszczędzić komuś męki to się to robi (nie wszyscy sie nadają do psychoanalizy, niby zadziała, ale ich rozwali, zanim będzie efekt, więc po co? itp itp)
Więc dla mnie to ma znaczenie. Bo ocenia się nie tylko ten rezultat na mecie, który owszem może być taki sam przy różnych podejściach, bo terapia ma działać...ale i rany po drodze do mety.

[hailie21]

Napisane przez Anatomia

oj, nie wydaje mi się żeby było to bez znaczenia. Każda terapia w inny sposób podchodzi do problemów, każdy człowiek jest inny i wiadomo że żeby terapia była skuteczna to przede wszystkim ważne jest trafienie na tę "swoją". A wydaje mi się że terapie szukające źródeł zaburzeń i wymagające większego zaangażowania mogą dobrze współgrać z moją mocno autorefleksyjną naturą Przynajmniej mam taką nadzieję...
I nic poza tą nadzieją mi już nie pozostaje, bo poznawczo behawioralna nie pomogła, leki też nie, więc to moje ostatnie wyjście

Znaczącą rolę odgrywa psychoterapeuta, a nie nurt w jakim on pracuje. Jeden behawiorysta mógł nie pomóc, a techniki innego mogą okazać się zbawienne.
Oczywiście różne problemy leczy się przy pomocy różnych form psychoterapii.
Jeśli nurt behawioralny nie odpowiadał, poszukaj psychoterapeuty w innym, np.: psychodynamicznym lub systemowym.

[Madlen__18]

Dla mnie sęk nie tkwi w tym, że coś nie działało. Przyjrzyj się tej ucieczce z terapii pierwszej, nic nie dzieje się bez przyczyny. Nie ucieka się przed tym co nas "nudzi", a przed tym co trudne.
Inna rzecz, że raczej większość terapeutów miesza różne techniki dopasowując je "pod pacjenta", po to, by mieć jak najszersze pole manewru w pomaganiu.
Jeśli coś nie działa to szuka się innych dróg.
Z tym, że to co się wydaje pacjentowi nie zawsze się zgadza. Bardzo typowe w oporze jest takie wkurzenie na terapeutę, że nie potrafi nam pomóc, bunt przeciw niemu i ucieczka. To odwraca uwagę od aktualnej emocji, która w nas jest, pozwala zepchnąć odpowiedzialność za nasz stan na kogoś innego i można sobie uciec bez rozgrzebywania.
Od terapeuty zależy mnóstwo, każdy ma swój styl działania, swoje metody, jak pisze hailie, ale kluczową rolę odgrywa zawsze pacjent.

[Anatomia]

Wiem że to wydaje się nieprawdopodobne, ale naprawdę nie wydaje mi się żeby akurat wtedy wydarzyło się coś szczególnego. Mam wrażenie że nie działo się NIC, nie czułam nic w związku z tymi sesjami, nawet nie byłam zła na tę terapeutkę, po prostu straszliwie mi się nie chciało tego ciągnąć, bo miałam poczucie bezsensu... Ale wiem, że to co mówię to jedno, a to co gdzieś tam w podświadomości się mogło dziać to drugie, może mój opór był tak silny, że sama siebie oszukuję.

Ale z drugiej strony wiem, że jeszcze poprzednią terapię przerwałam, bo było mi za trudno. Przyszłam z sesji z płaczem i powiedziałam że wolę umrzeć niż pójść tam jeszcze kiedyś. No i nie poszłam... (ale wtedy byłam dzieciakiem, to było parę lat temu)

[Madlen__18]

Różne moga być przyczyny, ale to nie jest tak, że "jeśli nie pomogło wtedy to teraz też nie".
Inny terapeuta, okoliczności, inna Ty.
To się nie wyczerpuje!
Warto próbować, zawsze.

[Anatomia]

Napisane przez Madlen__18

Różne moga być przyczyny, ale to nie jest tak, że "jeśli nie pomogło wtedy to teraz też nie".
Inny terapeuta, okoliczności, inna Ty.
To się nie wyczerpuje!
Warto próbować, zawsze.

Też mam nadzieję że tym razem się uda...
Dziękuję za pomoc!

[marmotta]

i co znalazłaś juz jakiegos terapeutę? jak się odnajdujesz w terapii?