Dlaczego dziecko może cierpieć? - proszę mamy o opinie

[Enid an Gleanna]

Witajcie, jestem studentką psychologii. Zajmujemy się z koleżanką tematem dziecięcego cierpienia - tych dużych i małych smutków. Będziemy bardzo wdzięczne jeśli napiszecie, w jakich sytuacjach waszym zdaniem dzieci moga cierpieć. z góry bardzo dziekujemy . I zyczymy wszystkim maluchom jak najmniej smutków.

[gvalca]

Mam pięcioletnią córeczkę. myslę, że w pewien sposób cierpi, gdy muszę wyjechać w delegację i zostaje z Tatą i dziadkami. Zawsze pyta wtedy przez telefon kiedy wrócę i mówi, że chce, żeby to było juz teraz. Myslę, że cierpi, gdy dajemy jej do zrozumienia, że pewnych rzeczy jej nie wolno, bo jest już duża, a pozwalamy na to jej młodszemu kuzynowi, gdy akurat jest u nas. Myślę też że cierpi, gdy ma zły sen i woła nas w nocy. Cierpi gdy boi sie iść na szczepienie. I cierpi w bardziej prozaicznych sytuacjach - gdy chce np. kucyka Pony a nas chwilowo na niego nie stać.

Powodzenia w ankietowaniu

[pkawecka]

wydaje mi się, że trzeba rozróżnić zwykłe ludzkie cierpienie, które jest nieodłączną częścią życia oraz takie, które wynika z ewidentnego krzywdzewnia dziecka i jest traumatyczne.
o który rodzaj chodzi w waszym badaniu? a może o oba?

[jastin83]

Napisane przez pkawecka

wydaje mi się, że trzeba rozróżnić zwykłe ludzkie cierpienie, które jest nieodłączną częścią życia oraz takie, które wynika z ewidentnego krzywdzewnia dziecka i jest traumatyczne.
o który rodzaj chodzi w waszym badaniu? a może o oba?

dokładnie o to samo chciałam zapytać
cierpieć można w rózny sposób bo przeciez sa róźne rodzaje cierpienia poza tym mysle ze dzieci cierpią w dużej mierze z tych samych powodów co dorośli
w necie znalazłam to:
http://www.pismo.niebieskalinia.pl/index.php?id=179

[Enid an Gleanna]

O oba rodzaje cierpienia, chociaz chcialysmy sie bardziej skupic raczej na tym nietraumatycznym, tych "codziennych smutkach dzieciecych". Dziekuje Wam bardzo za zainteresowanie tematem. I za linka do artykułu - na pewno sie przyda!

[pkawecka]

nie zacznę od niczego odkrywczego, ale chyba tak jak dorośli, dzieci są różne i z różnych powodów cierpią. jedno dziecko czuje się nieszczęśliwe gdy ktoś mu zabierze łopatkę a inne w takiej sytuacji wścieknie się i szybko rozprawi z napastnikiem poza tym to chyba też zależy od wieku. paromiesięczne dziecko cierpi gdy mama znika mu z pola widzenia, bo myśli, że znika na zawsze a dwulatek gdy nie może wszystkiego robić "siam", bo dla niego najważniejsze jest stawianie granic itd.
natomiast mogę powiedzieć nieco o swoich obserwacjach na przykładzie mojego dziecka w wieku lat niespełna trzech.
dla mojego synka zawsze najbardziej dotkliwe sa rozłąki ze mną. mimo, że tatuś jest najlepszym kolegą i to z nim w większości się bawi, to brak taty (mąż często wyjeżdża w delegacje) nie jest dla niego tak trudny do zniesienia. natomiast kiedy ja musiałam wyjeżdżać bądź wychodzić z domu na dłużej, mały nie tylko chodzi i powtarza "nie ma mamy", "gdzie się podziała mama?" ale po moim powrocie jest na mnie zły. odpycha mnie, płacze, krzyczy na mnie "ić siobie" ale kiedy odchodze znów krzyczy "daj tuli" i tak w kółko. długo nie rozumiałam o co mu chodzi teraz już wiem, że jest na mnie zły, że go opuściłam - chociaż oczywiście nie uświadamia sobie tego. w każdym bądź razie zawsze po takiej rozłące jest kilka trudnych dni zanim życie wróci do normy.
natomiast w innych przypadkach alek raczej się wścieka niż smuci dlatego trudno mi wyrokować o jego cierpieniu. na obecnym etapie rozwoju cierpi gdy mu się na coś nie pozwala. wywrzeszczy się, wywścieka i za chwilę, jeszcze nim łzy obeschną, pocieszy się czym innym. cieszę się że tak łatwo (przynajmniej na razie ) przyjmuje przeciwności losu.
ps. chociaż od paru dni zaczął mówić "ziośtaw mnie śpokojnie. źlobiłaś mi psiklość i jeśtem telaś śmutny". nieprawdopodobnie rozczulajace.

[illusija]

Mój synek (20 m-cy) naprawdę cierpi gdy mu czegoś nie wolno. Zalewa się wtedy najprawdziwszymi łzami i nie ma mowy o manipulacji. Jest wtedy bardzo nieszczęśliwy. Nie istnieje coś takiego jak "smutek". On jest albo szczęśliwy, zadowolony albo zrozpaczony. Powód do rozpaczy:
- gdy odbieram mu zabawkę, którą z kolei on przed chwilą komuś zabrał;
- nie pozwalam wybiegać na ulicę (lub nie pozwalam czegokolwiek);
- głód i zmęczenie zwiększa możliwość wystąpienia rozpaczy;
- tata wychodzi do pracy - to może nie jest aż rozpacz, ale zdecydowanie więcej niż smutek. Takie kilkusekundowe nieszczęście;

Rozpacz zazwyczaj szybko mija.

[Enid an Gleanna]

Naprawdę dziękuję za wasze obserwacje . nie mam dzieciaczka i jedyne co moge na ten temat powiedziec to to, co sama pamiętam ze swojego dziecinstwa. A Wasze uwagi - takie jak dotyczące zmian powodu rozpaczy wraz z wiekiem czy tez tego, ze zmeczenie wzmaga rozpacz sa bardzo cenne. i opis tego co wasze dzieciaczki mówią, albo dokładnie, co je denerwuje... nie ma to jak wnikliwe spojrzenia mam

[moniolla]

dla mojego trzylatka powodem do smutku jest "mis uszatek "gaszący lampke i kładący się do łóżeczka ...wpada w taki rozpaczliwy płacz ze trudno go uspokoic ....
teraz jak widzi ta bajke i przeczuwa że miś zaraz się bedzie żegnał to mówi "mama wyłącz bo bede płakał ".....

poza tym prozaiczne rzeczy -chce isc na dwór kiedy nie może,nie chce wyjsć z piaskownicy,dziecko ma autko a on swojego nie zabrał i już powód do smutku....
czasami po prostu ma "smuteczkowy"dzień i wtedy wszystko może go doprowadzić do łez albo smutnej minki...
ale ogólnie moje dziecko nalezy do wesołków i całe szczęście to uśmiech częściej gości na jego buźce -niż smutek...