Do przyszłych i obecnych mam.

[Judy_tka]

?

[Kamilanet]

rozumiem cię... przynajmniej w kwestii ojca.

współczuję

[Carya]

Brak kochających rodziców to najgorsze co może spotkać dziecko.
Mnie na szczęście to ominęło ale mój mąż... dla niego najlepiej kiedy rodzice są daleko i nie odzywają się częściej niż raz w tygodniu.
Wszystko zależy od psychiki dziecka - jedni "wypinają" się na takich rodziców i układają sobię życie bez nich (jak mój mąż), a inni nie mogą się pogodzić z "nieszczęśliwym dzieciństwem" do końca (jak mój szwagier).

Mam nadzieję że będziesz jak mój mąż
Pierwszą dobrą rzecz już masz - widzisz że taka sytuacja jest niezdrowa i chcesz żeby się zmieniła.
Wydaje mi się dlatego że szybko będziesz chciała założyć swoją rodzinę i będzie ona zupełnie inna niż ta w której dorastasz Ale i sama pamiętaj zawsze o swoim ostrzeżeniu!

[Judy_tka]

Na szczęście niekiedy jest fajnie. Ale to bardzo rzadko. I to tylko wtedy gdy jesteśmy gdzieś dlaeko od domu i gdy wszystko jest zrobione. Aha... no i ja nie mogę sie odzwywać... Ale siędo tego nie stosuję. Widocznie muszę zacząć. 4 lata jeszcze wytrzymam.

[moniolla]

na pewno nie masz łatwo....ale skoro dostrzegasz to...to nie bedziesz taka "złą " mamą dla swoich dzieci...
pieniądze to nie wszystko,czasami lepiej mieć o jeden ciuch mniej i zamiast tego szczerą rozmowe z mamą...
trzymam za ciebie kciuki,wytrzymaj jeszcze troche...

[pkawecka]

Judy_tka;4279317 współczuję ci. i na pocieszenie powiem ci coś.
moje życie rodzinne także było tragiczne. w szczegóły nie chcę się wdawać, ale podobnie jak u ciebie - dla ludzi z zewnątrz sielanka a w rzeczywistości koszmar. kiedy byłam w twoim wieku założyłam sobie zeszyt, w którym wypisywałam czego nie będę robić własnym dzieciom. dużo się tego nazbierało.
w pewnym momencie zaczęłam to analizować i doszłam do wniosku, że to się układa w jakieś schematy. potem dotarło do mnie, że te schematy są silniejsze ode mnie i mimo, że nie chcę postępuje podobnie do moich rodziców. trochę mnie to podłamało, ale stwierdziłam, że się nie poddam.
zaczęłam szukać pomysłów na pomoc sobie po różnych podręcznikach psychologicznych itp. ale to nie bardzo pomagało. w końcu po różnych perypetiach trafiłam na terapię. dzięki temu narodziłam się na nowo.
teraz mam 30 lat i już własną rodzinę, i choć minęło wiele lat od czasu jak opuściłam swój dom rodzinny, ja nadal mam w pamięci jego koszmar i chyba już zawsze będę miała. pewnych rzeczy zapomnieć się nie da. tyle tylko, że teraz to już nie rzutuje na moje obecne życie. i to jest ogromny sukces - mój i terapii.
w tej chwili juz nie zachowuję się jak moi rodzice - nie jestm agresywna, bo nie muszę wyżywać się na nikim, żeby stłumić swój wewnętrzny ból - już się z nim uporałam. moje życie jest poukładane i szczęśliwe tak samo jak mojego syneczka, ale tylko Bóg jeden wie ile mnie to kosztowało...

[Judy_tka]

?

[katakumba]

co to jest za boga za watek gdzie wypowiedzi sa kasowane??

[taszkin]

Napisane przez katakumba

co to jest za boga za watek gdzie wypowiedzi sa kasowane??

hm...stary i nie jary